Postepy diagnostyki dopingowej

Kontrola dopingowa

Zasady przeprowadzania kontroli dopingowej ujęte są w Załączniku nr 1 do Decyzji nr 11 przewodniczącego Komitetu ds. Młodzieży i KF z 30.08.89. Warto zaznajomić się z najważniejszymi uregulowaniami w tym zakresie. Pominięte zostaną zbędne dla zawodnika szczegóły metod oznaczania w badanych próbkach określonych substancji
opisy aparatury badawczej czy historia rozwoju doskonalenia metod kontrolnych. Zainteresowani mogą znaleźć tego typu informacje w odpowiedniej literaturze. Ważne jest wszakże zapoznanie się z zasadami przeprowadzania kontroli oraz prawami i obowiązkami przysługującymi zawodnikom w tym zakresie. Każde badanie jest z pewnością wydarzeniem stresującym, nie tylko dla tych, którzy wiedzą, że są winni. Jest to jednak ważny element walki z dopingiem w sporcie, a rozwój sportów siłowych w naszym kraju sprawia, że kontrole zaczną regularnie towarzyszyć zawodom. Dla większej przejrzystości najistotniejsze zagadnienia kontroli dopingu przedstawione zostaną w formie pytań i odpowiedzi.

Kto przeprowadza kontrolę dopingową?

Kontrola dopingowa prowadzona jest przez Zespół Kontroli Dopingu działający pod przewodnictwem delegata Komisji do Zwalczania Dopingu. W skład zespołu wchodzi także przedstawiciel odpowiedniego związku sportowego. Żadna z osób wchodzących w skład zespołu nie ma prawa udzielać jakichkolwiek informacji o przebiegu kontroli. W trakcie prowadzenia kontroli zawodnikowi może towarzyszyć trener lub inna osoba przez niego wyznaczona. Osoba odpowiedzialna za pobieranie próbek jest tej samej płci co zawodnik.

Gdzie przeprowadzana jest kontrola?

W specjalnie do tego celu przygotowanym pomieszczeniu, a raczej zespole pomieszczeń: poczekalni, pokoju pobierania próbek.

Kiedy można zostać wezwanym do poddania się kontroli?

Właściwie w każdej chwili, kontrola dopingowa może mieć bowiem dwojaki charakter:
a/ zapowiedziany - to kontrole prowadzone w trakcie zawodów. Zawodnicy są typowani wg ustalonego wcześniej klucza, co więcej, na jednych zawodach można być kilkakrotnie poddanym kontroli;
b/ niezapowiedziany - to kontrola prowadzona w dowolnym momencie w roku. Typowany do takiej kontroli zawodnik nie ma prawa o niej wiedzieć, aż do momentu badania lub maksimum na 24 godziny przed nim.

Czy można odmówić poddania się kontroli?

Właściwie nie, albowiem odmowa poddania się kontroli również uruchamia odpowiednie sankcje.

W jaki sposób zostaje się wezwanym na kontrolę?

Zawodnik otrzymuje pisemne wezwanie, na którym sprecyzowane są miejsce i czas pobrania próbek do kontroli. Wezwanie to zostaje potwierdzone podpisem zawodnika, który ma się możliwie jak najszybciej stawić w punkcie kontrolnym, nie później jednak niż przed upływem jednej
godziny, o ile oczywiście na zawiadomieniu nie widnieje inny termin. Kodeks Medyczny MKOL pozostawia zawodnikowi jeszcze mniej swobody, gdyż do momentu stawienia się w miejscu dokonywania kontroli znajduje się pod stałą obserwacją eskorty.

Co w sytuacji, gdy ma się trudności z oddaniem moczu?

To się oczywiście zdarza.
Odwodnienie spowodowane wysiłkiem, stres związany z całą sytuacją mogą sprawiać,
że zawodnik nie potrafi oddać moczu. Na szczęście nie ma określonego limitu czasu, w jakim należy się zmieścić. Procedura pobierania próbki będzie trwać dopóty, dopóki zawodnik nie odda co najmniej 70-80 ml moczu. W punkcie kontrolnym mają być ponadto przygotowane napoje, które mogą ułatwić dokonanie tej czynności. Dla własnego dobra lepiej jest w tym czasie unikać picia innych napojów. Jeśli ma się wyznaczony czas do stawienia się w punkcie kontrolnym, lepiej jest też powstrzymać się od oddawania moczu - pójdzie szybciej w trakcie właściwej procedury.

Co dalej dzieje się z próbkami?

Zostają one możliwie jak najszybciej przekazane do posiadającego akredytację MKOL laboratorium, które anonimowo - nie wiedząc od jakiego zawodnika pochodzą - zajmie się ich zbadaniem pod kątem obecności zakazanych substancji. Dla zapewnienia maksimum bezpieczeństwa wstęp do laboratorium mają tylko upoważnione osoby. Analizowana jest próbka „A", podczas gdy próbka „B" jest odpowiednio zabezpieczana i przechowywana do czasu zakończenia testów z próbką „A", przy czym:
a/jeśli próbka „A" okaże się „czysta", próbka „B" zostaje zniszczona; b/jeśli w próbce „A" zostanie stwierdzona obecność zakazanych substancji identyfikowane jest nazwisko zawodnika, od którego ona pochodzi. Zawodnik ten może zażądać zbadania próbki „B". Jej otwarcie i analiza może odbywać się w obecności zawodnika lub przedstawiciela jego organizacji sportowej. Obecność zakazanych substancji w tej próbce potwierdzi fakt zastosowania dopingu. W przeciwnym razie wynik testu dopingowego zostaje uznany za negatywny, a obie próbki zostaną zniszczone.

Czy wyniki kontroli są rzetelne?

Dla zapewnienia maksimum rzetelności w stosunku do laboratoriów, które pragną wykonywać badania próbek prowadzona jest skomplikowana procedura akredytacyjna. Fakt, że w przeszłości zdarzały się takie przypadki jak laboratorium kontroli dopingu w byłej NRD, które zajmowało się „czyszczeniem" i opracowywaniem nowych metod dopingu sportowców własnego kraju. Funkcjonujące obecnie przepisy dotyczące laboratoriów są bardzo ostre. Co roku każde laboratorium musi ubiegać się o reakredytację, co 4 miesiące przeprowadzane są jego kontrole. W ten sposób można być pewnym, iż wszystkie laboratoria będą dawać te same wyniki. Obecnie laboratoriów takich jest na świecie około 50.

Do czego zawodnik ma prawo?

Przede wszystkim otrzymania wyczerpującej informacji na temat procedury kontrolnej. Wyznaczenia osoby, która będzie mu towarzyszyć podczas testów. Korzystania z napojów, jeśli ma trudności z oddaniem moczu. Własnoręcznego przelewania moczu do pojemniczków „A" i „B". Umieszczenia własnej plomby na woreczku z próbkami lub złożenia swojego podpisu obok plomby założonej przez Zespół Kontroli Dopingu. Zażądania zbadania próbki „B" jeśli „A" okaże się pozytywna. Uruchomienia procedury odwoławczej w razie stwierdzenia u niego dopingu.

Do czego natomiast jest zobowiązany?

Poddania się kontroli dopingowej, nawet kilkakrotnie podczas tej samej imprezy sportowej, a także poza zawodami. Zaznajomienia się z jej procedurą. Oddania próbki moczu w obecności przedstawiciela Zespołu Kontroli Dopingu - nie jest to może zbyt przyjemne i może być traktowane jako naruszenie intymności, ale jest to konieczne z uwagi na możliwość manipulacji próbkami. Samodzielnego wyboru pojemniczków, do których będzie przelewany jego mocz. Kontrolowania losów próbki swojego moczu, aż do momentu jej zapieczętowania.

leonstar sog
Młody, już nie wejdzie

a slyszeliscie co mamja zrobic na zawodach w 2006 roku maja wrpwadzic przesfietlenia aby zlapac tych co uzywaja syntholu gdziesw KiF pisało!!!!!

No jest to problem, zobaczcie co sie działo 3 lata temu :

Artykul z "Kulturystyka i Fitness"

Wakująca trzynastka

Wiadomo nie od dziś, że wśród sportowców nie brakuje chętnych do poprawiania swoich wyników przy pomocy niedozwolonego wspomagania. Podczas kontroli antydopingowych często zaliczają wpadki kolarze, ciężarowcy, lekkoatleci... Problem ten doty¬czy chyba każdej dyscypliny sportowej. Niestety, tak¬że kulturystyki.

Podczas mistrzostw świata amatorów w 2001 roku wynik pozytywny testu antydopingowego miał wicemistrz świata w kategorii do 75 kg, Milos Pavlu z Czech. Zgodnie z przepisami srebrny medal przy¬znano trzeciemu Zaw Theinowi Naingowi z Myanmaru. Brąz pozostał wakujący. Stało się tak, gdyż na wyższe miejsce może się przesunąć jedynie zawod¬nik, który był poddany badaniu antydopingowemu i uzyskał wynik negatywny, a obowiązkowo badani są tylko medaliści. Okazuje się jednak, że w 2001 ro¬ku bywali sprawdzani także kulturyści z dalszych miejsc. W kategorii powyżej 90 kg zdyskwalifikowa¬no bowiem dwóch najlepszych zawodników, a jednak przyznano wszystkie medale: złoty - trzeciemu, Ma¬riuszowi Strzelińskiemu, srebrny - czwartemu, Peterowi Weinlichowi z Czech, a brązowy - piątemu, Rolandusowi Pociusowi z Litwy, gdyż wszyscy trzej zostali zbadani i okazali się „czyści".

Podczas mistrzostw świata w 2002 roku żniwo ko¬misji antydopingowej było znacznie większe. Trofea stracili wszyscy medaliści kategorii do 75 kg, do 80 kg i powyżej 90 kg. W dodatku, w każdej z tych wag nie przyznano żadnego medalu, bowiem kulturyści, którzy zajęli miejsca od czwartego do szóstego, nie byli poddani badaniom. Czyżby oficjele obawiali się, że i oni zaliczą wpadki? Chyba tak, bo niestety nie badano także zawodników, mających szansę na medale z „odzysku" w innych kategoriach. Chlubnym wyjątkiem okazał się Paweł Brzózka.

W kategorii do 65 kg zdyskwalifikowano brązowego medalistę i brązu nie przyznano nikomu. W kategorii do 70 kg na dopingu złapano zdobywców srebra oraz brązu i medale te pozostały wakujące. W kategorii do 90 kg zdyskwalifikowano mistrza i wicemistrza. W związku z tym złoto przyznano trzeciemu -El Shahatowi Mabroukowi z Egiptu, a srebro -czwartemu. Pawłowi Brzózce, gdyż u obu badania nie wykazały stosowania zabronionych środków. Brąz pozostał wakujący.

Podsumowanie jest szokujące - w 2002 roku przyznano zaledwie 5 z 18 dostępnych medali amatorskich mistrzostw świata mężczyzn! Może to pech. Ale chyba nie do końca. Aktyw kulturystyczny nie może udawać, że nic się nie dzieje. Dzieje się i to źle, a nawet bardzo źle. Panowie to już nie choroba, to epidemia.

Nie jest żadnym uspokajającym usprawiedliwieniem, że wśród zawodowców, dysponujących pot꿬niejszymi i lepszymi jakościowo mięśniami, nie został ostatnio zdyskwalifikowany żaden z czołowych kulturystów. Odpowiedź na pytanie, czy profesjonaliści zawdzięczają tę przewagę nad amatorami jedynie większemu talentowi i solidniejszemu treningowi, pozostawiam lepiej zorientowanym...

art. autorstwa Roberta Krzaka.

jakies streszczenia sa??

no i po hója robic testy antydopingowe w kulturystyce ?

kogos chyba mocno pier.dolnelo....

A info dobre!

Zmieniony przez - KoGuT w dniu 2005-05-01 09:43:39

Nie przeczytałem ale soga zarzuce
Na pewno ciekawy art

http://www.fabimex.com.pl/search.php?sort=nazwa&question= RIDASCREEN&szukaj.x=8&szukaj.y=6

jak by ktos chciał sprawdzic kumpla co za szybko rośnie ;)