Pikaczumba
„Pamiętnik Anny Frank” jest najsłynniejszym klasykiem literatury holocaustycznej. Zawarte w nim treści powodują, że jest to lektura rekomendowana historykom i zalecana jako lektura szkolnych bibliotek. W obu przypadkach ma ona być koronnym dowodem istnienia komór gazowych, do jednej, z których – zgodnie z oficjalną wersją – została wywieziona jego autorka. Pamiętnik to jednak coś więcej. Należy go chwalić, rozwodzić się nad jego literackimi wartościami – lub milczeć. Otacza go pewien nimb sekretu, podobnie zresztą jak całe zagadnienie holocaustu – „the sweetest taboo”, najsłodsze tabu, jak przed laty śpiewała Sade. Krytycznej analizy „Pamiętnika” podjął się prof. Robert Faurisson, wykładowca w Uniwersytecie w Lyonie, w pracy ,,Is diary of Anne Frank genuine?” („Czy pamiętnik Anny Frank jest prawdziwy?”).
Przede wszystkim należy zapytać, skąd wziął się pamiętnik? Zgodnie z oficjalną wersją, policja, w czasie przeszukania w mieszkaniu, gdzie ukrywała się rodzina Franków, nie zwróciła uwagi (?!) na kilkaset walających się po podłodze kartek, które zostały potem zebrane przez osobę zaprzyjaźnioną z Frankami. A przecież przeszukanie było powolne, systematyczne – ba, przeprowadzono kilka przeszukań i ewentualne zapiski byłyby nie tylko bezcennym dowodem dla policji, lecz także umożliwiłyby podmiotowe rozszerzenie kręgu podejrzanych. Czy można więc wierzyć, iż pamiętnik nie został zauważony przez policję? Wątpliwości te potwierdza Karl Silberbauer – oficer policji, który wraz z 8 innymi osobami dokonał aresztowania. Zgodnie z zeznaniami, jakie złożył (i grudnia 1964 roku, nie zauważył on żadnego pamiętnika, czy kartek. A do mieszkania tego powracano trzykrotnie. W jego opinii pamiętnik nie jest autentyczny.
Co się tyczy samego procesu powstawania pamiętnika – w wersji znanej czytelnikom – zostało to dokonane przez Otto Franka, ojca Anny Frank, który dokonał „tolerowanych zmian”, jako „osoba doświadczona “. Pomimo to, nie mógł znaleźć wydawców i dopiero zwrócenie się do „duchowych doradców” (jak ich sam określa), którym zezwolił na ocenzurowanie tekstu, umożliwiło ukazanie się książki. W tym miejscu warto przypomnieć, iż z ekspertyzą Kryminalnego Biura Śledczego w Niemczech, część pamiętnika została dodana lub zmieniona, gdyż t.zw. IV tom został napisany długopisem, a więc urządzeniem, które nie istniało przed rokiem 1951 rokiem, toteż -zgodnie z tą opinią – część pamiętnika została dodana później. Sporo uwagi poświęca Faurisson rozmowie, jaką przeprowadził w marcu 1977 r. z ojcem Anny Frank, dla którego syjonizm jawił się jako swego rodzaju świętość (można, więc przyjąć, iż miał motyw w stworzeniu pamiętnika); Otto Frank zadeklarował również, że nigdy nie postawi nogi na ziemi francuskiej, gdyż Francja nie interesuje się niczym, poza arabską ropą i nie obchodzi ją państwo Izrael. Otto Frank stwierdził, że to, co przedłożono wydawcy, nie było pamiętnikiem Anny Frank, lecz „taśmoskryptem” – nagranym na taśmę różnych manuskryptów Anny Jest to niezwykle istotna informacja, wskazująca, iż pamiętnik – przynajmniej w formie prezentowanej czytelnikom – nigdy nie istniał.
Holoszwindlowy film z 1959 roku
W jakiej więc istniał? Otto Frank dokonał, jak sam mówi, szeregu poprawek o charakterze edytorskim, albowiem tekst pierwotny zawierał: powtórzenia, niedyskrecje rodzinne, fragmenty nieciekawe i braki. Dla przykładu: Anna Frank lubiła swego wuja, przy czym pamiętnik o tym nie wspomina. Po dokonaniu stosownych zmian znajdujemy w pamiętniku odpowiedni akapit, wyrażający jej sympatię dla swego krewnego. Jakie jeszcze „braki” zawiera pamiętnik, tego się nie dowiemy. W podobny sposób (poprzez „uzupełnienia”) rozwiązano problem dat. O swej pracy Otto Frank mówi: „było to trudne zadanie. Wykonałem je zgodnie z własnym sumieniem “. Co do pierwszego, na pewno nie należy w to wątpić. Robert Faurisson zwraca także uwagę czytelnika na to, iż analiza manuskryptu pamiętnika pozwala wyróżnić kilka styli pisma: od młodzieńczego, poprzez dojrzały, aż do czegoś, co określa, jako pismo doświadczonej księgowej.
Spora część pracy Faurissona poświęcona jest na pozór zbędnej czynności porównania niemieckiej i holenderskiej wersji pamiętnika. Być może wcale by do tego nie doszło, lecz w 1977 r. – rok napisania pracy – nie istniała holenderska wersja pamiętnika. Dopiero po żmudnych poszukiwaniach udało się do niej dotrzeć. I rzecz zastanawiająca: ukazała się ona 12 lat po debiucie książki w USA, Niemczech i Francji. Po drugie, pamiętnik po holendersku jest niedostępny. Po trzecie, z 13 rozdziałów wersja holenderska zawiera tylko 5, które i tak są pocięte…
Dlaczego tak się stało – nie wiadomo. Można spekulować, że w Holandii wciąż jest zbyt wielu świadków zdarzeń opisywanych w książce, którzy łatwo mogliby wykazać nieprawdziwość informacji w niej zawartych. Porównanie obu wersji wskazuje na różnicę 4500 słów, mimo, że oba języki są do siebie podobne. Wersja holenderska zawiera 169 części, niemiecka – 175. Skąd się wzięły owe dodatkowe? Faurisson wskazuje na różnice w datach opisywanych zdarzeń, jak też pominięcie pewnych wydarzeń w obu wersjach.
Co wreszcie sądzić o różnicach tłumaczeń, które co prawda nie mają pierwszorzędnej doniosłości, aczkolwiek zastanawiają? Kilka przykładów: „dokonywany jest sabotaż” versus „zaczęli strajkować w wielu regionach”; „pistolet już na nas nie działa, odszedł strach” vs „sytuacja na dzisiaj, jesteśmy ocaleni”; „dwadzieścia lat” vs „dwadzieścia pięć lat”. Pod datą 3 sierpnia 1943 roku widnieje 210 słów (wersja niemiecka), których nie ma w edycji holenderskiej. Takich różnic prof. Faurisson numeruje zresztą sporo. Jego zdaniem, tekst niemiecki nie ma prawa być nazywany tłumaczeniem – jest to po prostu zupełnie inna książka, z której usunięto wszelkie elementy obraźliwe dla niemieckiego czytelnika. Bezsprzecznie najciekawszych informacji dostarcza analiza samego tekstu pamiętnika, a zwłaszcza warunków ukrywania się rodziny Franków. Ich mieszkanie w Amsterdamie przy 263 Prinsengracht, gdzie spędzili 25 miesięcy, widoczne było z ponad 200 okien. Jak więc pozostali niewidoczni?
Holoszwindel o Annie Frank 2009 rok
Zgodnie z notatką, jaka pojawiła się pod datą 27 lutego 1943 roku, w budynku pojawił się nowy właściciel, który jednak zrezygnował z wizytacji przybudówki, gdzie ukrywali się Frankowie, gdyż oprowadzający poinformował go, ze nie zabrał ze sobą klucza. Co więcej, nowy właściciel nigdy nie pojawił się w przybudówce. Który właściciel nie dokonuje dokładnego zapoznania się z nieruchomością?!
Absolutne kuriozum znajdujemy w pamiętniku pod datą 9 października 1942 r., gdzie Anna Frank pisze o „zagazowanych żydach”. Jakim cudem mogła umieścić taką notatkę, jeśli zagadnienie holocaustu pojawiło się znacznie później w mass mediach?! Jeśli przyjmiemy, iż Frankowie rzeczywiście ukrywali się, to w konsekwencji oczekiwać należy, że starali się nie tylko ukryć swą prawdziwą tożsamość, lecz także ukryć sam fakt zamieszkiwania, minimalizując swą aktywność życiową. W przeciwnym wypadku – prędzej, czy później – ktoś zainteresowałby się nieznanymi mu sąsiadami. Zgodnie z treścią pamiętnika, istniało wielu „wrogów”, którzy „dobrze znali cały budynek”. Zaliczeni są do nich: pracownicy sklepu, ich klienci, dostawcy, agent, sprzątaczka, stróż nocny, hydraulicy, księgowy, sąsiedzi, właściciel. Przy tym wszystkim nie wolno nam zapominać, że ściany są cienkie.
Jaki więc tryb życia wiodą ukrywający się? Nie dojadają? Są sparaliżowani strachem? Codziennie korzystają z odkurzacza (urządzenia głośnego nawet i dziś), słuchają radia, dokonują napraw stolarskich, w ich mieszkaniu co jakiś czas rozbrzmiewa budzik. Anna Frank pisze „o śmiechach przy obiedzie” i krzyku, „który mógłby obudzić zmarłego”.
Każdego dnia spożywanych jest 8 śniadań, 8-12 lunchy, 8 kolacji. Na menu składały się: kiełbaski, dżem truskawkowy, brandy, koniak, wino, papierosy, kawa. Tytułem egzemplifikacji wymieńmy dostawę (do domu, przez „miłego sprzedawcę”) z dnia 3 lutego 1944 roku, a była to mroźna zima: 60 funtów kukurydzy, ok. 60 funtów fasoli, 10 funtów grochu, 50 puszek warzyw, 10 puszek ryb, 40 puszek mleka, 10 kg mleka w proszku, 3 butelki oliwy, 4 słoiki masła, 4 słoiki mięsa, 2 butelki truskawek, 2 butelki malin, 20 butelek pomidorów.
Swoiście rozwiązany jest problem ogrzewania. Na korytarzu (klatce), znajduje się stos węgla, z którego – w zależności od potrzeb Franków – pobierana jest stosowna ilość opału. I nikt się w tym nie zorientował! W tej sytuacji zapytajmy, na czym właściwie polegać miało owo ukrywanie się i czym różniło się od stylu życia, jaki wiedli w owym czasie inni mieszkańcy Amsterdamu?
Indagowany przez Roberta Faurissona na te okoliczności Otto Frank stwierdził, iż w mieszkaniu było jasno, gdyż korzystano ze światła dziennego. Tymczasem, zgodnie z pamiętnikiem, szyby miały być pozakrywane. Faurisson pyta też o szereg innych kwestii, wykazując niemożność istnienia pewnych sytuacji, bądź logiczną sprzeczność między pamiętnikiem, a rzeczywistością. Otrzymuje swoistą odpowiedź: „Panie Faurisson, ma Pan teoretycznie i naukowo rację. Zgadzam się z panem w 100%… Co mi Pan pokazuje, było de facto niemożliwe. Lecz w praktyce, tym nie mniej, w ten sposób to się miało”.
Nie lepiej przebiegają rozmowy z osobami opisanymi w pamiętniku. Ellie jest pełna dobrej woli i pamięci o latach najnowszych, lecz co do krytycznych 25 miesięcy słychać tylko: „Nie mogę Panu wytłumaczyć”, „Niepamiętam”, „Nie wiem”. Nie potrafiła opowiedzieć żadnej anegdoty z życia Franków, a w przybudówce, gdzie mieszkali, spędziła -jak twierdzi – jedną noc. Tymczasem, zgodnie z pamiętnikiem, niemal codziennie spożywała z nimi lunch. Podobnie wypowiadają się Miep i Henk – cały czas zawodzi ich pamięć; ożywiają się dopiero przy dacie 4 sierpnia 1944 r. (dzień aresztowania) – nagle przypominają sobie wszystkie szczegóły tego zdarzenia. Zdaniem prof. Faurissona, Frankowie rzeczywiście mieszkali pod wskazanym adresem, lecz wiedli żywot odmienny od tego, jaki prezentuje pamiętnik. Żyli ostrożnie, lecz nie ja więźniowie – „ukrywali się, bez ukrywania”.
Czym więc jest „Pamiętnik Anny Frank”? Należy go – zdaniem Faurissona – „umieścić na zatłoczonej już półce fałszywych pamiętników”, razem z „zeznaniami” Rudolfa Hoessa, Kurta Gernsteina, Miklosza Nyiszli’ego, Emmanuela Ringelbluma, wspomnieniami Ewy Braun, Adolfa Euchmana, czy dokumentem „Modlitwa Jana XXIII za żydów”. W swoim czasie Żydowski Instytut Historyczny w Warszawie – co przypomina prof. Faurisson – także chlubił się pamiętnikami trzynastoletniej Teresy Hescheles. Później ich wartość została zakwestionowana przez pochodzącego z Polski żydowskiego historyka, Michała Borwicza.
Praca prof. Faurissona, jakkolwiek wartościowa, pozostawia uczucie niedosytu. Nie wyjaśnia bowiem kluczowego zagadnienia przyczyn ogólnoświatowej kariery Pamiętnika. Można oczywiście wskazywać na aspekt finansowy. Ale jest i ważniejszy powód. Państwo Izrael pojawiło się na arenie świata po dwóch tysiącach lat nieistnienia. Posiada ono przebogatą historię antyczną, lecz brak jest jakiegokolwiek pomostu, łączącego przeszłość z teraźniejszością – tym bardziej, że spoiwem narodowym nie jest już religia. Dlatego też, by dać obywatelom nową tożsamość, świadomość, historię – wykreowano Annę Frank. Jej „cierpienia” i „męczeńska śmierć”, rozpatrywane w kategoriach ofiary, jaką poniesiono na ołtarzu walki o niepodległy Izrael, mają inspirować Izraelczyków do wiary we własne państwo. W polskiej literaturze znany jest mit „szklanych domów” z „Przedwiośnia.” Żeromskiego. Anna Frank, to po prostu taki żydowski „szklany dom”.
Robert Faurisson „Is the Diary of Anne Frank genuine?”, Institute for Historical Reviev, s. 64
Fragment z broszury pt: “Mit Holocaustu” Roberta Faurissona
http://stopsyjonizmowi.wordpress.com/holo-mit/mit-holocaustu-cz-vii-pamietnik-anny-frank-maciej-przebindowski/
i wiele innych.wystarczy samodzielnie pomyśleć k***a.
Przede wszystkim należy zapytać, skąd wziął się pamiętnik? Zgodnie z oficjalną wersją, policja, w czasie przeszukania w mieszkaniu, gdzie ukrywała się rodzina Franków, nie zwróciła uwagi (?!) na kilkaset walających się po podłodze kartek, które zostały potem zebrane przez osobę zaprzyjaźnioną z Frankami. A przecież przeszukanie było powolne, systematyczne – ba, przeprowadzono kilka przeszukań i ewentualne zapiski byłyby nie tylko bezcennym dowodem dla policji, lecz także umożliwiłyby podmiotowe rozszerzenie kręgu podejrzanych. Czy można więc wierzyć, iż pamiętnik nie został zauważony przez policję? Wątpliwości te potwierdza Karl Silberbauer – oficer policji, który wraz z 8 innymi osobami dokonał aresztowania. Zgodnie z zeznaniami, jakie złożył (i grudnia 1964 roku, nie zauważył on żadnego pamiętnika, czy kartek. A do mieszkania tego powracano trzykrotnie. W jego opinii pamiętnik nie jest autentyczny.
Co się tyczy samego procesu powstawania pamiętnika – w wersji znanej czytelnikom – zostało to dokonane przez Otto Franka, ojca Anny Frank, który dokonał „tolerowanych zmian”, jako „osoba doświadczona “. Pomimo to, nie mógł znaleźć wydawców i dopiero zwrócenie się do „duchowych doradców” (jak ich sam określa), którym zezwolił na ocenzurowanie tekstu, umożliwiło ukazanie się książki. W tym miejscu warto przypomnieć, iż z ekspertyzą Kryminalnego Biura Śledczego w Niemczech, część pamiętnika została dodana lub zmieniona, gdyż t.zw. IV tom został napisany długopisem, a więc urządzeniem, które nie istniało przed rokiem 1951 rokiem, toteż -zgodnie z tą opinią – część pamiętnika została dodana później. Sporo uwagi poświęca Faurisson rozmowie, jaką przeprowadził w marcu 1977 r. z ojcem Anny Frank, dla którego syjonizm jawił się jako swego rodzaju świętość (można, więc przyjąć, iż miał motyw w stworzeniu pamiętnika); Otto Frank zadeklarował również, że nigdy nie postawi nogi na ziemi francuskiej, gdyż Francja nie interesuje się niczym, poza arabską ropą i nie obchodzi ją państwo Izrael. Otto Frank stwierdził, że to, co przedłożono wydawcy, nie było pamiętnikiem Anny Frank, lecz „taśmoskryptem” – nagranym na taśmę różnych manuskryptów Anny Jest to niezwykle istotna informacja, wskazująca, iż pamiętnik – przynajmniej w formie prezentowanej czytelnikom – nigdy nie istniał.
Holoszwindlowy film z 1959 roku
W jakiej więc istniał? Otto Frank dokonał, jak sam mówi, szeregu poprawek o charakterze edytorskim, albowiem tekst pierwotny zawierał: powtórzenia, niedyskrecje rodzinne, fragmenty nieciekawe i braki. Dla przykładu: Anna Frank lubiła swego wuja, przy czym pamiętnik o tym nie wspomina. Po dokonaniu stosownych zmian znajdujemy w pamiętniku odpowiedni akapit, wyrażający jej sympatię dla swego krewnego. Jakie jeszcze „braki” zawiera pamiętnik, tego się nie dowiemy. W podobny sposób (poprzez „uzupełnienia”) rozwiązano problem dat. O swej pracy Otto Frank mówi: „było to trudne zadanie. Wykonałem je zgodnie z własnym sumieniem “. Co do pierwszego, na pewno nie należy w to wątpić. Robert Faurisson zwraca także uwagę czytelnika na to, iż analiza manuskryptu pamiętnika pozwala wyróżnić kilka styli pisma: od młodzieńczego, poprzez dojrzały, aż do czegoś, co określa, jako pismo doświadczonej księgowej.
Spora część pracy Faurissona poświęcona jest na pozór zbędnej czynności porównania niemieckiej i holenderskiej wersji pamiętnika. Być może wcale by do tego nie doszło, lecz w 1977 r. – rok napisania pracy – nie istniała holenderska wersja pamiętnika. Dopiero po żmudnych poszukiwaniach udało się do niej dotrzeć. I rzecz zastanawiająca: ukazała się ona 12 lat po debiucie książki w USA, Niemczech i Francji. Po drugie, pamiętnik po holendersku jest niedostępny. Po trzecie, z 13 rozdziałów wersja holenderska zawiera tylko 5, które i tak są pocięte…
Dlaczego tak się stało – nie wiadomo. Można spekulować, że w Holandii wciąż jest zbyt wielu świadków zdarzeń opisywanych w książce, którzy łatwo mogliby wykazać nieprawdziwość informacji w niej zawartych. Porównanie obu wersji wskazuje na różnicę 4500 słów, mimo, że oba języki są do siebie podobne. Wersja holenderska zawiera 169 części, niemiecka – 175. Skąd się wzięły owe dodatkowe? Faurisson wskazuje na różnice w datach opisywanych zdarzeń, jak też pominięcie pewnych wydarzeń w obu wersjach.
Co wreszcie sądzić o różnicach tłumaczeń, które co prawda nie mają pierwszorzędnej doniosłości, aczkolwiek zastanawiają? Kilka przykładów: „dokonywany jest sabotaż” versus „zaczęli strajkować w wielu regionach”; „pistolet już na nas nie działa, odszedł strach” vs „sytuacja na dzisiaj, jesteśmy ocaleni”; „dwadzieścia lat” vs „dwadzieścia pięć lat”. Pod datą 3 sierpnia 1943 roku widnieje 210 słów (wersja niemiecka), których nie ma w edycji holenderskiej. Takich różnic prof. Faurisson numeruje zresztą sporo. Jego zdaniem, tekst niemiecki nie ma prawa być nazywany tłumaczeniem – jest to po prostu zupełnie inna książka, z której usunięto wszelkie elementy obraźliwe dla niemieckiego czytelnika. Bezsprzecznie najciekawszych informacji dostarcza analiza samego tekstu pamiętnika, a zwłaszcza warunków ukrywania się rodziny Franków. Ich mieszkanie w Amsterdamie przy 263 Prinsengracht, gdzie spędzili 25 miesięcy, widoczne było z ponad 200 okien. Jak więc pozostali niewidoczni?
Holoszwindel o Annie Frank 2009 rok
Zgodnie z notatką, jaka pojawiła się pod datą 27 lutego 1943 roku, w budynku pojawił się nowy właściciel, który jednak zrezygnował z wizytacji przybudówki, gdzie ukrywali się Frankowie, gdyż oprowadzający poinformował go, ze nie zabrał ze sobą klucza. Co więcej, nowy właściciel nigdy nie pojawił się w przybudówce. Który właściciel nie dokonuje dokładnego zapoznania się z nieruchomością?!
Absolutne kuriozum znajdujemy w pamiętniku pod datą 9 października 1942 r., gdzie Anna Frank pisze o „zagazowanych żydach”. Jakim cudem mogła umieścić taką notatkę, jeśli zagadnienie holocaustu pojawiło się znacznie później w mass mediach?! Jeśli przyjmiemy, iż Frankowie rzeczywiście ukrywali się, to w konsekwencji oczekiwać należy, że starali się nie tylko ukryć swą prawdziwą tożsamość, lecz także ukryć sam fakt zamieszkiwania, minimalizując swą aktywność życiową. W przeciwnym wypadku – prędzej, czy później – ktoś zainteresowałby się nieznanymi mu sąsiadami. Zgodnie z treścią pamiętnika, istniało wielu „wrogów”, którzy „dobrze znali cały budynek”. Zaliczeni są do nich: pracownicy sklepu, ich klienci, dostawcy, agent, sprzątaczka, stróż nocny, hydraulicy, księgowy, sąsiedzi, właściciel. Przy tym wszystkim nie wolno nam zapominać, że ściany są cienkie.
Jaki więc tryb życia wiodą ukrywający się? Nie dojadają? Są sparaliżowani strachem? Codziennie korzystają z odkurzacza (urządzenia głośnego nawet i dziś), słuchają radia, dokonują napraw stolarskich, w ich mieszkaniu co jakiś czas rozbrzmiewa budzik. Anna Frank pisze „o śmiechach przy obiedzie” i krzyku, „który mógłby obudzić zmarłego”.
Każdego dnia spożywanych jest 8 śniadań, 8-12 lunchy, 8 kolacji. Na menu składały się: kiełbaski, dżem truskawkowy, brandy, koniak, wino, papierosy, kawa. Tytułem egzemplifikacji wymieńmy dostawę (do domu, przez „miłego sprzedawcę”) z dnia 3 lutego 1944 roku, a była to mroźna zima: 60 funtów kukurydzy, ok. 60 funtów fasoli, 10 funtów grochu, 50 puszek warzyw, 10 puszek ryb, 40 puszek mleka, 10 kg mleka w proszku, 3 butelki oliwy, 4 słoiki masła, 4 słoiki mięsa, 2 butelki truskawek, 2 butelki malin, 20 butelek pomidorów.
Swoiście rozwiązany jest problem ogrzewania. Na korytarzu (klatce), znajduje się stos węgla, z którego – w zależności od potrzeb Franków – pobierana jest stosowna ilość opału. I nikt się w tym nie zorientował! W tej sytuacji zapytajmy, na czym właściwie polegać miało owo ukrywanie się i czym różniło się od stylu życia, jaki wiedli w owym czasie inni mieszkańcy Amsterdamu?
Indagowany przez Roberta Faurissona na te okoliczności Otto Frank stwierdził, iż w mieszkaniu było jasno, gdyż korzystano ze światła dziennego. Tymczasem, zgodnie z pamiętnikiem, szyby miały być pozakrywane. Faurisson pyta też o szereg innych kwestii, wykazując niemożność istnienia pewnych sytuacji, bądź logiczną sprzeczność między pamiętnikiem, a rzeczywistością. Otrzymuje swoistą odpowiedź: „Panie Faurisson, ma Pan teoretycznie i naukowo rację. Zgadzam się z panem w 100%… Co mi Pan pokazuje, było de facto niemożliwe. Lecz w praktyce, tym nie mniej, w ten sposób to się miało”.
Nie lepiej przebiegają rozmowy z osobami opisanymi w pamiętniku. Ellie jest pełna dobrej woli i pamięci o latach najnowszych, lecz co do krytycznych 25 miesięcy słychać tylko: „Nie mogę Panu wytłumaczyć”, „Niepamiętam”, „Nie wiem”. Nie potrafiła opowiedzieć żadnej anegdoty z życia Franków, a w przybudówce, gdzie mieszkali, spędziła -jak twierdzi – jedną noc. Tymczasem, zgodnie z pamiętnikiem, niemal codziennie spożywała z nimi lunch. Podobnie wypowiadają się Miep i Henk – cały czas zawodzi ich pamięć; ożywiają się dopiero przy dacie 4 sierpnia 1944 r. (dzień aresztowania) – nagle przypominają sobie wszystkie szczegóły tego zdarzenia. Zdaniem prof. Faurissona, Frankowie rzeczywiście mieszkali pod wskazanym adresem, lecz wiedli żywot odmienny od tego, jaki prezentuje pamiętnik. Żyli ostrożnie, lecz nie ja więźniowie – „ukrywali się, bez ukrywania”.
Czym więc jest „Pamiętnik Anny Frank”? Należy go – zdaniem Faurissona – „umieścić na zatłoczonej już półce fałszywych pamiętników”, razem z „zeznaniami” Rudolfa Hoessa, Kurta Gernsteina, Miklosza Nyiszli’ego, Emmanuela Ringelbluma, wspomnieniami Ewy Braun, Adolfa Euchmana, czy dokumentem „Modlitwa Jana XXIII za żydów”. W swoim czasie Żydowski Instytut Historyczny w Warszawie – co przypomina prof. Faurisson – także chlubił się pamiętnikami trzynastoletniej Teresy Hescheles. Później ich wartość została zakwestionowana przez pochodzącego z Polski żydowskiego historyka, Michała Borwicza.
Praca prof. Faurissona, jakkolwiek wartościowa, pozostawia uczucie niedosytu. Nie wyjaśnia bowiem kluczowego zagadnienia przyczyn ogólnoświatowej kariery Pamiętnika. Można oczywiście wskazywać na aspekt finansowy. Ale jest i ważniejszy powód. Państwo Izrael pojawiło się na arenie świata po dwóch tysiącach lat nieistnienia. Posiada ono przebogatą historię antyczną, lecz brak jest jakiegokolwiek pomostu, łączącego przeszłość z teraźniejszością – tym bardziej, że spoiwem narodowym nie jest już religia. Dlatego też, by dać obywatelom nową tożsamość, świadomość, historię – wykreowano Annę Frank. Jej „cierpienia” i „męczeńska śmierć”, rozpatrywane w kategoriach ofiary, jaką poniesiono na ołtarzu walki o niepodległy Izrael, mają inspirować Izraelczyków do wiary we własne państwo. W polskiej literaturze znany jest mit „szklanych domów” z „Przedwiośnia.” Żeromskiego. Anna Frank, to po prostu taki żydowski „szklany dom”.
Robert Faurisson „Is the Diary of Anne Frank genuine?”, Institute for Historical Reviev, s. 64
Fragment z broszury pt: “Mit Holocaustu” Roberta Faurissona
http://stopsyjonizmowi.wordpress.com/holo-mit/mit-holocaustu-cz-vii-pamietnik-anny-frank-maciej-przebindowski/
i wiele innych.wystarczy samodzielnie pomyśleć k***a.
WILNO I LWÓW,MIASTA POLAKÓW
Karciarz
warezz
