basmann
Yiquan (I-ch’uan) – boks mentalny, znany jest też jako dachengquan (Ta Ch’eng Ch’uan), czyli boks wielkiego osiągnięcia. W Japonii nazywany jest iken, a jego bardziej zjaponizowana wersja – taikiken. Jest jedną z dynamicznie rozwijających się i zdobywających sobie coraz większą popularność w Chinach i poza nimi sztuk walki. Szczególny nacisk kładzie się na zaangażowanie psychiki w procesie treningowym oraz doskonalenie wyczucia ciała, ruchu i siły.
Yiquan powstał na bazie klasycznego stylu wewnętrznego xingyiquan (hsing-i ch’uan). Wpłynęły na niego jednak także inne systemy wewnętrzne: baguazhang (pakua chang) i taijiquan (t’ai chi ch’uan) oraz południowy baihequan (pak hok kuen) – styl białego żurawia z prowincji Fujian. Nie bez znaczenia były również kontakty i pojedynki twórcy yiquan – mistrza Wang Xiangzhai (1885-1963) z europejskimi bokserami i japońskimi judokami.
W odróżnieniu od większości klasycznych chińskich systemów, w yiquan nie stosuje się ćwiczenia ustalonych form. Nacisk położony jest nie na opanowanie dużej liczby technik, ale na rozwinięcie specyficznej percepcji ciała i siły, koordynacji umysłu i ciała, poznanie i zrozumienie zasad i małej ilości prostych, ale dających się elastycznie dostosować do sytuacji metod.
Podstawowe metody treningu solo obejmują:
Zhan Zhuang – ćwiczenia pozycyjne, względnie statyczne, gdzie możemy pracować nad subtelną koordynacją oraz doskonaleniem percepcji ciała i siły w maksymalnie uproszczonych sytuacjach, gdzie jest to najłatwiejsze,
Shi li – ćwiczenia w powolnym ruchu, gdzie sytuacja jest nieco bardziej złożona, ale wciąż ruch jest na tyle powolny, że stosunkowo łatwo jest zdawać sobie sprawę z jego wszystkich istotnych elementów.
Moca bu – wykonywane podobnie jak shi li ćwiczenia kroków – „shi li dla nóg”.
Fa li – ćwiczenia dynamiczne – eksplozywna emisja siły – dalsze rozwinięcie zhan zhuang i shi li. Uczymy się emisji siły przy pomocy dowolnej części ciała (np.: dłonie, przedramiona, łokcie, barki, głowa, biodra, kolana, stopy), w różnych kierunkach, w dowolnym momencie ruchu. Chodzi tu zarówno o uderzenia, jak i ruchy szarpiące, które służyć mogą wpływaniu na równowagę przeciwnika, jego odrzuceniu, obaleniu itp.
Najpierw wykonuje się proste pojedyncze ćwiczenia, by móc skupić się na ich istocie. Stopniowo ćwiczenia stają się bardziej złożone. Następuje też ich łączenie w improwizowane układy. W miarę robienia postępów, ćwiczenia zaczynają obejmować coraz więcej modyfikacji. Zachowane zostają zasady poznane podczas nauki najbardziej podstawowych metod, natomiast tory ruchów, tempo, rytm, sposób użycia siły, energii ruchu, nieustannie się zmieniają. Rozwijana jest zdolność adaptacji do zmieniających się i nieprzewidzianych sytuacji.
Trening z partnerem obejmuje dwie części: tui shou – przepychanie rąk i san shou – wolna walka.
Tui shou uczy głównie zasad, które mają zastosowanie, gdy dochodzi do kontaktu ramion. Wykonuje się różnorodne krążenia, ucząc się zasad dostosowania do ruchu przeciwnika i sposobu w jaki działa jego siła. Szuka się m.in. możliwości wpływania na równowagę przeciwnika, wyszukiwania i tworzenia dziur w jego obronie, kontroli, neutralizowania i kontrowania akcji przeciwnika.
San shou, to trening walki wręcz, gdzie stosuje się uderzenia różnymi częściami ciała w połączeniu z wpływaniem na równowagę przeciwnika, odepchnięciami i obaleniami.
Yiquan powstał na bazie klasycznego stylu wewnętrznego xingyiquan (hsing-i ch’uan). Wpłynęły na niego jednak także inne systemy wewnętrzne: baguazhang (pakua chang) i taijiquan (t’ai chi ch’uan) oraz południowy baihequan (pak hok kuen) – styl białego żurawia z prowincji Fujian. Nie bez znaczenia były również kontakty i pojedynki twórcy yiquan – mistrza Wang Xiangzhai (1885-1963) z europejskimi bokserami i japońskimi judokami.
W odróżnieniu od większości klasycznych chińskich systemów, w yiquan nie stosuje się ćwiczenia ustalonych form. Nacisk położony jest nie na opanowanie dużej liczby technik, ale na rozwinięcie specyficznej percepcji ciała i siły, koordynacji umysłu i ciała, poznanie i zrozumienie zasad i małej ilości prostych, ale dających się elastycznie dostosować do sytuacji metod.
Podstawowe metody treningu solo obejmują:
Zhan Zhuang – ćwiczenia pozycyjne, względnie statyczne, gdzie możemy pracować nad subtelną koordynacją oraz doskonaleniem percepcji ciała i siły w maksymalnie uproszczonych sytuacjach, gdzie jest to najłatwiejsze,
Shi li – ćwiczenia w powolnym ruchu, gdzie sytuacja jest nieco bardziej złożona, ale wciąż ruch jest na tyle powolny, że stosunkowo łatwo jest zdawać sobie sprawę z jego wszystkich istotnych elementów.
Moca bu – wykonywane podobnie jak shi li ćwiczenia kroków – „shi li dla nóg”.
Fa li – ćwiczenia dynamiczne – eksplozywna emisja siły – dalsze rozwinięcie zhan zhuang i shi li. Uczymy się emisji siły przy pomocy dowolnej części ciała (np.: dłonie, przedramiona, łokcie, barki, głowa, biodra, kolana, stopy), w różnych kierunkach, w dowolnym momencie ruchu. Chodzi tu zarówno o uderzenia, jak i ruchy szarpiące, które służyć mogą wpływaniu na równowagę przeciwnika, jego odrzuceniu, obaleniu itp.
Najpierw wykonuje się proste pojedyncze ćwiczenia, by móc skupić się na ich istocie. Stopniowo ćwiczenia stają się bardziej złożone. Następuje też ich łączenie w improwizowane układy. W miarę robienia postępów, ćwiczenia zaczynają obejmować coraz więcej modyfikacji. Zachowane zostają zasady poznane podczas nauki najbardziej podstawowych metod, natomiast tory ruchów, tempo, rytm, sposób użycia siły, energii ruchu, nieustannie się zmieniają. Rozwijana jest zdolność adaptacji do zmieniających się i nieprzewidzianych sytuacji.
Trening z partnerem obejmuje dwie części: tui shou – przepychanie rąk i san shou – wolna walka.
Tui shou uczy głównie zasad, które mają zastosowanie, gdy dochodzi do kontaktu ramion. Wykonuje się różnorodne krążenia, ucząc się zasad dostosowania do ruchu przeciwnika i sposobu w jaki działa jego siła. Szuka się m.in. możliwości wpływania na równowagę przeciwnika, wyszukiwania i tworzenia dziur w jego obronie, kontroli, neutralizowania i kontrowania akcji przeciwnika.
San shou, to trening walki wręcz, gdzie stosuje się uderzenia różnymi częściami ciała w połączeniu z wpływaniem na równowagę przeciwnika, odepchnięciami i obaleniami.
Krzysztof Piekarz
dacheng
