jarzynek
Tym razem bohaterem cyklu jest jeden z najwspanialszych bokserów w historii wagi ciężkiej - Teofilo Stevenson. Jest jedym z trzech pięściarzy, którzy zdobyli trzy złote medale IO, na trzech kolejnych imprezach.
Na świat przyszedł 29 marca 1952 roku w Puerto Padre, Jego ojciec - Teofilo Stevenson Patterson był imigrantem z Saint Vincent, natomiast jego matka Dolores Lawrence posiadała obywatelstwo kubańskie, zaś jej rodzice byli imigrantami z anglojęzycznej wyspy Saint Kitts. Teofilo senior przybył na Kubę w 1923 roku, w poszukiwaniu pracy. Parał się wieloma zajęciami, przemierzając Kubę wzdłuż i wszerz. W Camaguey spotkał Dolores - nauczycielkę języka angielskiego.
Teofilo junior rozpoczął treningi w wieku dziewięciu lat, pod okiem Johna Herrery - byłego mistrza Kuby w wadze lekkiej. Ojciec, który również próbował swoich sił w boksie starał się zadbać o przygotowanie fizyczne syna, organizując mu w tajemnicy przed matką, prowizoryczną siłownię. Herrera od początku zgłaszał swojego podopiecznego do wyższych kategorii wiekowych, gdzie Teofilo zmuszony był walczyć z dużo bardziej doświadczonymi przeciwnikami. Szybko jednak zaadaptował się w nowych warunkach i po pierwszych sukcesach poinformował matkę, że zamierza poświecić się karierze bokserskiej. Matka nie była zachwycona decyzją syna, jednak z czasem pogodziła sie z faktem, że Teofilo junior będzie bokserem, jak się okaże po latach - wybitnym.
Stevenson już w połowie lat 60. zdobył tytuł juniorskiego mistrza Kuby. Podczas tej imprezy zwrócił na siebie uwage Andreja Czerwonienki - trenera z ZSRR, który w ramach "bratniej socjalistycznej pomocy" budował fundamenty pod przyszłe sukcesy kubańskiego boksu. Zaproponował mu przenosiny do Hawany i treningi w nowoutworzonym Escuela de Boxeo - pierwszej profesjonalnej szkole boksu na Kubie, gdzie trenerami byli Czerwonienko i Caron.
Pierwsza impreza seniorska w jakiej wystartował, to mistrzostwa Kuby w 1969 roku (miał 17 lat). Przegrał w trzeciej walce z dużo starszym Gabrielem Garcią. Zdobył jednak bezcenne doświadczenie, które procentowało w przyszłości. W 1970 roku został po raz pierwszy powołany do kubańskiej kadry narodowej. Już w tym samym roku zadebiutował na imprezie rangi międzynarodowej - Mistrzostwa Ameryki Środkowej, gdzie przegrał dopiero w finale. Przed IO w Monachium brał jeszcze udział w meczu Kuba - NRD, gdzie bez problemu pokonał swojego przeciwnika.
1972 rok, to oczywiście pierwsze Igrzyska w karierze Stevensona. Faworytem do zwycięstwa w wadze ciężkiej był Amerykanin Duade Bobick, który rok wcześniej podczas Igrzysk Panamerykańskich zdecydowanie pokonał Teofilo i miał kontynuować rozpoczęte w 1964 roku przez Joe Fraziera, pasmo zwycięstw Amerykanów w wadze ciężkiej na IO. Nim doszło do walki Stevenson - Babick - w pierwszej rundzie Kubańczyk musiał pokonać Polaka - Ludwika Denderysa, co oczywiście zrobił. W drugiej rundzie doszło do przedwczesnego finału, czyli rewanżu za Igrzyska Panamerykańskie. Amerykanin wygrał dwie pierwsze rundy i wydawało sie, że ponownie pokona Stevensona. W trzeciej rundzie pewny swego Babick zmienił taktykę walki i nie był już tak aktywny, co wykorzystał Stevenson - przejmując inicjatywę i nokautując rywala. Kolejne walki były już tylko formalnością i młody kubańczyk po raz pierwszy w karierze cieszył sie ze złotego medalu olimpijskiego.
Kolejne duże imprezy, to zdecydowana dominacja Stevensona. W 1974 roku zdobył mistrzostwo świata, zaś w 1976 roku powtórzył sukces z Monachium i mógł cieszyć sie z drugiego złotego medalu IO. Zaraz po Igrzyskach skontaktowali się znim amerykańscy promotorzy, proponując pięć milionów dolarów za walkę z Muhammadem Alim. Stevenson jednak odmówił oświadczając - "Czym są te miliony dolarów, w porównaniu do miłości ośmiu milionów Kubańczyków".
W 1980 roku zdobył trzeci złoty medal IO, po drodze pokonując Grzegorza Skrzecza. W 1982 roku, podczas mistrzostw świata doznał pierwszej od 11 lat porażki, przegrywając w finale z Włochem Francesco Damianim.
W 1984 roku miał szansę zdobyć czwarty złoty medal olimpijski, jednak kwestie polityczne - bojkot imprezy przez państwa bloku socjalistycznego, uniemożliwiły mu poprawę osiagniecia Laszlo Pappa. Przed IO, w lutym 1984 pokonał przyszłego mistrza olimpijskiego - Amerykanina Tyrella Briggsa. Ostatnią dużą imprezą dla Stevensona były mistrzostwa świata odbwające sie w 1986 roku w USA, gdzie Teofilo zdobył złoty medal w kategorii superciężkiej.
W karierze amatorskiej wygrał 302 walki, a 22 przegrał. Stylem walki przypominał nieco Alego. Dysponował jednak mocniejszym ciosem. Przy 190 cm wzrostu przez większą część kariery ważył nieco ponad 90 kg, co nie przeszkadzało mu nokautować rywali ważących ponad 100 kg.
Po zakończeniu kariery żałował jednego faktu - Nigdy nie udało mu się zrewanżować Igorowi Wysockiemu, z którym dwa razy walczył i dwa razy przegrał - w pierwszej walce po decyzji sędziów, w drugiej przez nokaut. Za zasługi dla Kuby został honorowym patronem i trenerem amatorskiego programu "Boks na Kubie", a od kubańskiego dyktatora, Fidela Castro, otrzymał willę w ekskluzywnej dzielnicy Hawany.
Jacek Złotorzyński
boks-poznan.pl
Znakomita postać boksu amatorskiego, znakomity technik i zarazem silny jak tur, bardzo szkoda ,że nie walczył zawodowo ale takie miał przekonania. Ogromna i znakomita postać w świecie boksu.
"I try to catch him right on the tip of the nose, because I try to push the bone into the brain." (M.Tyson)
Krzysztof Piekarz
Cezi1987
Woj17
)
reder2
LaRive
MARIO
