kuka23
Witam, chciałem wam przedstawić profil jednego z moich ulubionych zawodników K-1.
Imie: Andy
Nazwisko: Hug
Ksywka: Tetsujin
Obywatelstwo: Szwajcaria
Data Urodzenia: 7 wrzesień 1964
Data śmierci: 24 sierpień 2000 ( 35 )
Waga: 98kg
Wzrost: 180cm
Biografia
Urodził się w 1964 r. w Zurychu. Nigdy nie poznał swojego ojca Arthura Huga, żołnierza Legii Cudzoziemskiej, który zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w Tajlandii. Matka, Madelaine Hug-Baumann, z powodu trudnej sytuacji życiowej i finansowej, nie będąc w stanie zapewnić godnych warunków do wychowywania dziecka, oddała Andy'ego do domu dziecka. Po trzech latach zabrali go stamtąd dziadkowie, z którymi zamieszkał w pasterskiej, górskiej wiosce Wohlen (kanton Argowia).
Kariera sportowa
Karate
W wieku 10 lat zaczął trenować karate kyokushin. Bardzo wcześnie zaczął startować w zawodach i osiągać coraz większe sukcesy. Zwrócił na siebie uwagę, kiedy w znakomitym stylu wygrał mistrzostwa Szwajcarii, pokonując znacznie starszych i utytułowanych zawodników.
W wieku 19 lat wystartował w 3. Otwartych Mistrzostwach Świata Kyokushin. Przegrał w 1/8 finału z Shokei Matsuim. Cztery lata później, w 1987 r. wystąpił w 4. Otwartych Mistrzostwach Świata. W drodze do finału wyeliminował tak uznanych zawodników, jak Akira Masuda czy Ademir da Costa. W ostatniej walce uległ jednak Matsuiemu. O wyniku walki zadecydowali sędziowie. Zdaniem części komentatorów, to Andy Hug był najlepszym zawodnikiem turnieju i powinien był otrzymać złoto, a na decyzję sędziów wpłynęły naciski Masatatsu Oyamy. Ostatecznie Hug zajął drugie miejsce, co było w tamtym czasie najlepszym osiągnięciem zawodnika spoza Japonii, stając się ulubieńcem mediów i tysięcy fanów karate na całym świecie.
17 sierpnia 1988 r. zdobył pierwsze miejsce na organizowanym w Szwajcarii International Super-Cup, wygrywając w finale z Kenji Midori. W 1989 r. został po raz drugi mistrzem Europy. Wtedy też rozpoczął podróże po całym świecie, odwiedzając ośrodki kyokushin i prowadząc treningi oraz seminaria.
W 1991 r. na 5. Otwartych Mistrzostwach Świata Hug doznał swojej największej porażki w kyokushin. Odpadł już w eliminacjach, po tym jak znokautował go okrężnym kopnięciem w głowę Francisco Filho.
W 1991 r. Hug poznał na jednym z turniejów Kazuyoshi Ishiiego. Namówił on Szwajcara do startów w komercyjnych zawodach karate Seido-kaikan. Rok później Hug przeszedł na zawodostwo i zadebiutował w barwach Seido-kaikan. Równało się to z usunięciem Huga z organizacji Kyokushinkai.
W październiku 1992 r. wygrał Puchar Świata Karate Seido-kaikan w finale pokonując Taiei Kina. Rok później na tej samej imprezie zajął drugie miejsce przegrywając przez kolejną kontrowersyjną decyzję sędziów z Masaaki Satake.
K-1
W 1993 r. Ishii założył K-1 - organizację, której celem było umożliwienie przedstawicielom różnych sztuk rywalizacji na jednym ringu na zasadach podobnych do kick-boxerskich. Hug został wytypowany jako jeden z reprezentantów Seido-kaikan.
W K-1 zadebiutował w 1993 roku. Szybko przystosował się do nowego stylu walki i już rok później pokonał, po emocjonującej 5-rundowej walce, mistrza K-1 Branko Cikaticia. Zwycięstwo to sprawiło, że był upatrywany w gronie kandydatów do sięgnięcia po mistrzostwo K-1. Ku rozczarowaniu swoich kibiców, przegrał jednak w ćwierćfinale K-1 WGP 1994 z Patrickiem Smithem, a rok później odpadł już w eliminacjach po ciężkiej klęsce z rąk Mike'a Bernardo (Hug w ostatniej rundzie walki był dwukrotnie liczony, po czym przyjął bez żadnej odpowiedzi 32 ciosy, zanim sędzia ringowy zdecydował się ją przerwać). Pół roku później stoczył z Bernardo walkę rewanżową - został znokautowany. Po tych niepowodzeniach pojawiły się opinie, że Szwajcar jest zbyt niskim zawodnikiem, żeby skutecznie rywalizować w K-1. Hug zaprzeczył temu w 1996 r., kiedy w ćwierćfinale World GP szybko znokautował ponad 2-metrowego Duane'a van der Merwe, a w półfinale, po jednej z najbardziej wyrównanych i zaciętych walk w historii K-1, wyeliminował Ernesto Hoosta. W wielkim finale spotkał się ze swoim "katem" Mikiem Bernardo. Jednak tym razem to Hug okazał się lepszy - znokautował go w drugiej rundzie niskim kopnięciem z obrotu, sięgając po tytuł mistrza K-1 WGP.
Andy Hug jest uznawany za jednego z najwybitniejszych zawodników K-1. Trzy razy z rzędu (1996,1997,1998) dotarł do finału World Grand Prix w Tokio. Nienaganna technika i unikalny, bardzo widowiskowy styl walki zjednały mu rzesze fanów. Jego popisową techniką, wyniesioną z karate, było kopnięcie opadające (jap. kakato geri).
Choroba
W sierpniu 2000 r. Hug miał wystąpić na turnieju K-1 w Las Vegas, ale wycofał się z udziału w nim. Tłumaczył, że czuje się zmęczony i potrzebuje odpoczynku. 31 lipca przybył do Szwajcarii z odwiedzinami do swej byłej żony Ilony (rozwiedli się miesiąc wcześniej) i ich pięcioletniego syna Seya. Fizycznie nie czuł się dobrze, uskarżał się na mdłości i częste krwotoki z nosa. Udał się na badania do szpitala, ale nie zdiagnozowano przyczyn dolegliwości. Pomimo rad lekarzy, postanowił wrócić do Japonii. 14 sierpnia na lotnisku miał ciężki krwotok z nosa, jednak wciąż był zdecydowany powrócić do Kraju Kwitnącej Wiśni. Miał wziąć udział w turnieju K-1 Grand Prix 2000 w Fukuoce. Również menadżer Andy'ego bezskutecznie próbował wyperswadować mu tę podróż. Jak się wkrótce okazało, była to ostatnia wizyta Huga w ojczyźnie.
Będąc już w Tokio, zemdlał i został przewieziony do Nippon Medical School Hospital. Lekarze odkryli narastającego guza po lewej stronie szyi. Zdiagnozowano, że Andy jest chory na ostrą białaczkę promielocytową. Leczenie rozpoczęto natychmiast, włączając chemioterapię. Hug świadom, że jest poważnie chory, skontaktował się telefonicznie z Iloną. Powiedział jej, że nie wróci do Szwajcarii - "Japonia jest moim domem i tutaj zostanę, aby walczyć z chorobą".
Lekarze ostrzegali Huga, że ze względu na problemy z sercem i ciśnieniem, chemioterapia może doszczętnie zniszczyć jego organizm. Poprosił ich wtedy o zgodę na wywiad dla japońskiej telewizji, aby poinformować fanów o swej chorobie. Nie zgodzili się.
21 sierpnia Andy'ego odwiedził w szpitalu Kazuyoshi Ishii. Rozmawiali o turnieju K-1 w Jokohamie, który dzień wcześniej wygrał przyjaciel i sportowy rywal Huga - Francisco Filho. Andy wyznał podobno, że gdyby miał wkrótce umrzeć, to chciałby, aby stało się to w Japonii. Wkrótce potem zapadł w śpiączkę.
Śmierć
Z rana 23 sierpnia stan Huga nagle dramatycznie się pogorszył. Musiano podłączyć go do aparatury podtrzymującej oddychanie. Na jego ciele pojawiły się sińce i krwotoki. Andy Hug zmarł w czwartek 24 sierpnia 2000 r. o godzinie 18.21 w wieku 35 lat. Jego serce zatrzymywało się trzykrotnie, jednak lekarzom udało się przywrócić puls. W końcu, za czwartym razem, ze względu na beznadziejność sytuacji, nie podjęto kolejnej próby reanimacji. Andy został pochowany zgodnie ze swoją ostatnią wolą w Tokio. W kondukcie pogrzebowym uczestniczyło ponad 12 tysięcy ludzi. Na uroczystość przybył prezydent Konfederacji Szwajcarskiej.
Osiągnięcia
Kick-boxing
* 1998 - K-1 World GP 1998 - 2. miejsce
* 1997 - K-1 World GP 1997 - 2. miejsce
* 1996 - K-1 World GP 1996 - 1. miejsce
* 1996 - mistrzostwo świata WMTC w wadze superciężkiej
* mistrzostwo świata UKF w wadze superciężkiej
* mistrzostwo świata WKA w wadze superciężkiej
Karate
* 1993 - Karate World Cup '93 - 2. miejsce
* 1992 - Karate World Cup '92 - 1. miejsce
* 1991 - Mistrzostwa Europy Kyokushin - 1. miejsce
* 1988 - International Super-Cup - 1. miejsce
* 1988 - 4-te Mistrzostwa Świata Kyokushin - 2. miejsce
* 1987 - Mistrzostwa Europy Kyokushin - 2. miejsce
* 1985 - Mistrzostwa Europy Kyokushin - 1. miejsce
* Ibutsu Cup - 1. miejsce (1983, 1985, 1989)
źródło
http://pl.wikipedia.org/wiki/Andy_Hug
Zmieniony przez - kuka23 w dniu 2009-05-25 16:23:30
Imie: Andy
Nazwisko: Hug
Ksywka: Tetsujin
Obywatelstwo: Szwajcaria
Data Urodzenia: 7 wrzesień 1964
Data śmierci: 24 sierpień 2000 ( 35 )
Waga: 98kg
Wzrost: 180cm
Biografia
Urodził się w 1964 r. w Zurychu. Nigdy nie poznał swojego ojca Arthura Huga, żołnierza Legii Cudzoziemskiej, który zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w Tajlandii. Matka, Madelaine Hug-Baumann, z powodu trudnej sytuacji życiowej i finansowej, nie będąc w stanie zapewnić godnych warunków do wychowywania dziecka, oddała Andy'ego do domu dziecka. Po trzech latach zabrali go stamtąd dziadkowie, z którymi zamieszkał w pasterskiej, górskiej wiosce Wohlen (kanton Argowia).
Kariera sportowa
Karate
W wieku 10 lat zaczął trenować karate kyokushin. Bardzo wcześnie zaczął startować w zawodach i osiągać coraz większe sukcesy. Zwrócił na siebie uwagę, kiedy w znakomitym stylu wygrał mistrzostwa Szwajcarii, pokonując znacznie starszych i utytułowanych zawodników.
W wieku 19 lat wystartował w 3. Otwartych Mistrzostwach Świata Kyokushin. Przegrał w 1/8 finału z Shokei Matsuim. Cztery lata później, w 1987 r. wystąpił w 4. Otwartych Mistrzostwach Świata. W drodze do finału wyeliminował tak uznanych zawodników, jak Akira Masuda czy Ademir da Costa. W ostatniej walce uległ jednak Matsuiemu. O wyniku walki zadecydowali sędziowie. Zdaniem części komentatorów, to Andy Hug był najlepszym zawodnikiem turnieju i powinien był otrzymać złoto, a na decyzję sędziów wpłynęły naciski Masatatsu Oyamy. Ostatecznie Hug zajął drugie miejsce, co było w tamtym czasie najlepszym osiągnięciem zawodnika spoza Japonii, stając się ulubieńcem mediów i tysięcy fanów karate na całym świecie.
17 sierpnia 1988 r. zdobył pierwsze miejsce na organizowanym w Szwajcarii International Super-Cup, wygrywając w finale z Kenji Midori. W 1989 r. został po raz drugi mistrzem Europy. Wtedy też rozpoczął podróże po całym świecie, odwiedzając ośrodki kyokushin i prowadząc treningi oraz seminaria.
W 1991 r. na 5. Otwartych Mistrzostwach Świata Hug doznał swojej największej porażki w kyokushin. Odpadł już w eliminacjach, po tym jak znokautował go okrężnym kopnięciem w głowę Francisco Filho.
W 1991 r. Hug poznał na jednym z turniejów Kazuyoshi Ishiiego. Namówił on Szwajcara do startów w komercyjnych zawodach karate Seido-kaikan. Rok później Hug przeszedł na zawodostwo i zadebiutował w barwach Seido-kaikan. Równało się to z usunięciem Huga z organizacji Kyokushinkai.
W październiku 1992 r. wygrał Puchar Świata Karate Seido-kaikan w finale pokonując Taiei Kina. Rok później na tej samej imprezie zajął drugie miejsce przegrywając przez kolejną kontrowersyjną decyzję sędziów z Masaaki Satake.
K-1
W 1993 r. Ishii założył K-1 - organizację, której celem było umożliwienie przedstawicielom różnych sztuk rywalizacji na jednym ringu na zasadach podobnych do kick-boxerskich. Hug został wytypowany jako jeden z reprezentantów Seido-kaikan.
W K-1 zadebiutował w 1993 roku. Szybko przystosował się do nowego stylu walki i już rok później pokonał, po emocjonującej 5-rundowej walce, mistrza K-1 Branko Cikaticia. Zwycięstwo to sprawiło, że był upatrywany w gronie kandydatów do sięgnięcia po mistrzostwo K-1. Ku rozczarowaniu swoich kibiców, przegrał jednak w ćwierćfinale K-1 WGP 1994 z Patrickiem Smithem, a rok później odpadł już w eliminacjach po ciężkiej klęsce z rąk Mike'a Bernardo (Hug w ostatniej rundzie walki był dwukrotnie liczony, po czym przyjął bez żadnej odpowiedzi 32 ciosy, zanim sędzia ringowy zdecydował się ją przerwać). Pół roku później stoczył z Bernardo walkę rewanżową - został znokautowany. Po tych niepowodzeniach pojawiły się opinie, że Szwajcar jest zbyt niskim zawodnikiem, żeby skutecznie rywalizować w K-1. Hug zaprzeczył temu w 1996 r., kiedy w ćwierćfinale World GP szybko znokautował ponad 2-metrowego Duane'a van der Merwe, a w półfinale, po jednej z najbardziej wyrównanych i zaciętych walk w historii K-1, wyeliminował Ernesto Hoosta. W wielkim finale spotkał się ze swoim "katem" Mikiem Bernardo. Jednak tym razem to Hug okazał się lepszy - znokautował go w drugiej rundzie niskim kopnięciem z obrotu, sięgając po tytuł mistrza K-1 WGP.
Andy Hug jest uznawany za jednego z najwybitniejszych zawodników K-1. Trzy razy z rzędu (1996,1997,1998) dotarł do finału World Grand Prix w Tokio. Nienaganna technika i unikalny, bardzo widowiskowy styl walki zjednały mu rzesze fanów. Jego popisową techniką, wyniesioną z karate, było kopnięcie opadające (jap. kakato geri).
Choroba
W sierpniu 2000 r. Hug miał wystąpić na turnieju K-1 w Las Vegas, ale wycofał się z udziału w nim. Tłumaczył, że czuje się zmęczony i potrzebuje odpoczynku. 31 lipca przybył do Szwajcarii z odwiedzinami do swej byłej żony Ilony (rozwiedli się miesiąc wcześniej) i ich pięcioletniego syna Seya. Fizycznie nie czuł się dobrze, uskarżał się na mdłości i częste krwotoki z nosa. Udał się na badania do szpitala, ale nie zdiagnozowano przyczyn dolegliwości. Pomimo rad lekarzy, postanowił wrócić do Japonii. 14 sierpnia na lotnisku miał ciężki krwotok z nosa, jednak wciąż był zdecydowany powrócić do Kraju Kwitnącej Wiśni. Miał wziąć udział w turnieju K-1 Grand Prix 2000 w Fukuoce. Również menadżer Andy'ego bezskutecznie próbował wyperswadować mu tę podróż. Jak się wkrótce okazało, była to ostatnia wizyta Huga w ojczyźnie.
Będąc już w Tokio, zemdlał i został przewieziony do Nippon Medical School Hospital. Lekarze odkryli narastającego guza po lewej stronie szyi. Zdiagnozowano, że Andy jest chory na ostrą białaczkę promielocytową. Leczenie rozpoczęto natychmiast, włączając chemioterapię. Hug świadom, że jest poważnie chory, skontaktował się telefonicznie z Iloną. Powiedział jej, że nie wróci do Szwajcarii - "Japonia jest moim domem i tutaj zostanę, aby walczyć z chorobą".
Lekarze ostrzegali Huga, że ze względu na problemy z sercem i ciśnieniem, chemioterapia może doszczętnie zniszczyć jego organizm. Poprosił ich wtedy o zgodę na wywiad dla japońskiej telewizji, aby poinformować fanów o swej chorobie. Nie zgodzili się.
21 sierpnia Andy'ego odwiedził w szpitalu Kazuyoshi Ishii. Rozmawiali o turnieju K-1 w Jokohamie, który dzień wcześniej wygrał przyjaciel i sportowy rywal Huga - Francisco Filho. Andy wyznał podobno, że gdyby miał wkrótce umrzeć, to chciałby, aby stało się to w Japonii. Wkrótce potem zapadł w śpiączkę.
Śmierć
Z rana 23 sierpnia stan Huga nagle dramatycznie się pogorszył. Musiano podłączyć go do aparatury podtrzymującej oddychanie. Na jego ciele pojawiły się sińce i krwotoki. Andy Hug zmarł w czwartek 24 sierpnia 2000 r. o godzinie 18.21 w wieku 35 lat. Jego serce zatrzymywało się trzykrotnie, jednak lekarzom udało się przywrócić puls. W końcu, za czwartym razem, ze względu na beznadziejność sytuacji, nie podjęto kolejnej próby reanimacji. Andy został pochowany zgodnie ze swoją ostatnią wolą w Tokio. W kondukcie pogrzebowym uczestniczyło ponad 12 tysięcy ludzi. Na uroczystość przybył prezydent Konfederacji Szwajcarskiej.
Osiągnięcia
Kick-boxing
* 1998 - K-1 World GP 1998 - 2. miejsce
* 1997 - K-1 World GP 1997 - 2. miejsce
* 1996 - K-1 World GP 1996 - 1. miejsce
* 1996 - mistrzostwo świata WMTC w wadze superciężkiej
* mistrzostwo świata UKF w wadze superciężkiej
* mistrzostwo świata WKA w wadze superciężkiej
Karate
* 1993 - Karate World Cup '93 - 2. miejsce
* 1992 - Karate World Cup '92 - 1. miejsce
* 1991 - Mistrzostwa Europy Kyokushin - 1. miejsce
* 1988 - International Super-Cup - 1. miejsce
* 1988 - 4-te Mistrzostwa Świata Kyokushin - 2. miejsce
* 1987 - Mistrzostwa Europy Kyokushin - 2. miejsce
* 1985 - Mistrzostwa Europy Kyokushin - 1. miejsce
* Ibutsu Cup - 1. miejsce (1983, 1985, 1989)
źródło
http://pl.wikipedia.org/wiki/Andy_Hug
Zmieniony przez - kuka23 w dniu 2009-05-25 16:23:30
Krzysztof Piekarz
Anonim
