Konkurs działu UDERZANE oraz firmy SPORT MASTERS

gratsy

Super.
Gratki wszystkim!
Chetnie zobacze i przeczytam wszystkie zwycieskie prace.

---
Kopcie
Ja wlasnie dzisiaj zaliczylem kompletnie wszystkie egzmainy.
W zwiazku z tym jeszcze pare dni wakacji i bedzie trzeba pomyslec o uporzadkowaniu najwazniejszych postow w dziale.

Ja wlasnie dzisiaj zaliczylem kompletnie wszystkie egzmainy. Chwalipięta
W zwiazku z tym jeszcze pare dni wakacji i bedzie trzeba pomyslec o uporzadkowaniu najwazniejszych postow w dziale.
Pomyślimy. Generalnie odkąd jesteś czerwony myślenia będziesz trochę miał, ale skończyły się nagrody

Hahahaha

nie wiem czy jest możliwość wyboru rozmiaru rękawic
jeśli tak to prosiłbym o dziesiątki

mail z adresami już do mastersa poszedł. Zapytam o wybór w razie czego, ale na zdjęciu są 10-tki, więc nie masz się co martwić

Zmieniony przez - kopt w dniu 2008-07-01 08:17:33

Niedługo wkleję wszystkie artykuły wraz z uzasadnieniem.
Czekamy Mam nadzieję, że innym również przypadną do gustu nasze prace

Bangout - miejsce 1
Temat: Szczegółowe przedstawienie i charakterystyka formuł w kick boxingu, ze szczególnym uwzględnieniem różnic.


W kick boxingu wprowadzono wszech stylowy system współzawodnictwa. Walki toczy się według trzech regulaminów: semi-contact, light-contact, full-contact. Istnieje również regulamin walki z low-kickiem (kopnięcie w udo) stosowany w formule full-contact. Chciałbym wam bliżej przedstawić wyżej wymienione formuły.

1. Formuły:
Semi-contact (pół kontakt) – jeden z regulaminów rywalizacji amatorskiej w kick-boxingu. Jest to walka przerywana, po każdej udanej akcji następuje bezpośrednio przyznanie punktów przez sędziów, zależnie od wartości danej techniki. Kontakt z rywalem musi być w pełni kontrolowany a techniki akcentowane, a nie wyprowadzane siłowo. Walki przeprowadza się na parkiecie lub macie. Formuła preferuje szybkość i technikę walki. W wypadku dobrze wyszkolonych zawodników pojedynki są widowiskowe i stoją na bardzo wysokim poziomie taktycznym. Niektórzy często porównują ten sposób walki z szermierką.

Light-contact (lekki kontakt) – jest formą walki ciągłej. W tej formule zawodnicy są oceniani po każdej rundzie. Najwyżej punktuje się wszechstronność techniczną. Walka prowadzona jest z kontrolowaną siłą uderzeń. Podobnie jak w poprzedniej formule nokauty przez uderzenie w głowę są zabronione, chyba że sędzia ringowy stwierdzi, że cios agresora nie był zadany z pełną siłą. Rywalizacja toczy się na macie lub w ringu. Poza przygotowaniem technicznym i szybkościowym wymaga się od zawodników znakomitej kondycji.

Full-contact (pełny kontakt) - jest to walka pełno kontaktowa, podobnie jak w przypadku poprzedniej formuły jest walką ciągłą. W tym systemie walki ciosy można zadawać z całej siły. Nie wyklucza się nokautów i innych rozstrzygnięć walki przed czasem. Zawodnicy rywalizują w ringu.

Low-kick (kopnięcie w udo) - jest formą walki ciągłej, podczas której techniki ręczne i nożne mogą być wykonywane z pełną siłą. Low-kick różni się od full-contactu tym, iż dozwolone są niskie, bolesne kopnięcia na udo. Zwycięzca wygrywa na punkty lub przez znokautowanie przeciwnika. Rywalizacja toczy się w ringu.




2. Przepisy dotyczące zasad walk:
Aby wziąć udział w zawodach, muszą zostać spełnione następujące warunki:

1. Zawodnicy, którzy występują w turniejach powinni posiadać ważne badania lekarskie (potwierdzające zdolność do udziału w zawodach), należeć do klubu członkowskiego PZKB, oraz posiadać następujące stopnie uczniowskie (na które zdaje się egzamin przed komisją Polskiego Związku Kickboxingu) i ważną licencję.

Semi-contact – 5. stopień uczniowski,
Light-contact – 5. stopień uczniowski,
Full-contact – 3. stopień uczniowski,
Full-contact powyżej trzech rund – 1. stopień uczniowski,
Low-kick ( regulamin jak w full-contact).
Wyżej wymienione stopnie są niezbędne do uzyskania licencji zawodnika.

2. Jak w każdym sporcie musimy zadbać o nasze bezpieczeństwo. Do tego celu wyznaczono obowiązkowy sprzęt, w który powinniśmy się zaopatrzyć przed wystąpieniem w turnieju:

Semi-contact, Light-contact: kask z pełnym zabezpieczeniem głowy, ochraniacz na zęby, ochraniacz na piersi (tylko dla kobiet ), rękawice, ochraniacz na krocze, nagolenniki na piszczele, ochraniacze stóp. Tradycyjne stroje jak kimona, karategi są dozwolone.
Full-contact, Low-kick: kask z pełnym zabezpieczeniem głowy, ochraniacz na zęby, ochraniacz na piersi (tylko dla kobiet), rękawice, ochraniacz na krocze, nagolenniki na piszczele, ochraniacze stóp, obowiązkowo bandaże na ręce. Zawodnicy walczą z nagim torsem (kobiety w koszulkach z wyższym dekoltem). Długie, luźne spodnie (w regulaminie low-kick krótkie spodenki). Tradycyjne stroje są zabronione.

Dozwolone miejsca trafień w kick boxingu:
We wszystkich formułach kick boxingu są dozwolone uderzenia na:
Głowa – twarz, boki, (tył głowy tylko w regulaminie semi-contact)
Tułów – przód i boki
Nogi – podcięcie na ochraniacz stopy, (niskie kopnięcie na udo tylko w regulaminie low-kick)

Kategorie wiekowe w rywalizacji amatorskiej kick boxingu:
O wszystkich kategoriach wiekowych decyduje rok urodzenia:
Kadet - zawodnik w wieku 13 - 14 - 15 lat.
Junior - zawodnik w wieku 16 - 17 - 18 lat.
Młodzieżowiec - zawodnik w wieku 19 - 20 lat.
Senior - zawodnik w wieku 18 - 45 lat.
*Seniorem jest zawodnik który ukończył 18 lat zgodnie z datą urodzenia.

Liczba rund w walkach kick boxingu:
Semi-contact: 2 lub 3
Light-contact: 2 lub 3
Full-contact: 2 lub 5
Low-kick: 3
Runda trwa dwie minuty, natomiast przerwa między rundami jedną minutę.



Liczba sędziów:
Semi-contact: 3 punktowych, w tym prowadzący
Light-contact: 3 lub 5 punktowych, 1 ringowy
Full-contact: 3 lub 5 punktowych, 1 ringowy
Low-kick: 3 punktowy, 1 ringowy

W regulaminie semi-contact walka może zakończyć się w następujący sposób:
o zwycięstwem na punkty,
o zwycięstwem na punkty przed czasem – gdy przewaga punktowa wynosi 7 punktów,
o dyskwalifikacją – za zabronione techniki, nie sportowe zachowanie, naruszenie regulaminu
o walkowerem – gdy jeden z zawodników nie stawi się do walki,
o poddaniem – decyzją trenera lub zawodnika.
Kary: upomnienie, ostrzeżenie, minus punkt, dyskwalifikacja.

Zasady oceniania rundowego w walce ciągłej, full-contact i low-kick oraz light-contact:
o remis 10 : 10
o lekka przewaga 10 : 9
o duża przewaga 10 : 8
Werdykt i kary są takie same jak w regulaminie semi-contact, oprócz tego w formułach full-contact i low-kick można zakończyć walkę przez nokaut (K.O).

(wg norm PZKB)



3. Akcesoria ochronne służące do walki w kick boxingu:


Kask Rękawice Ochraniacz na krocze





Ochraniacz na zęby Nagolenniki na piszczele Ochraniacze stóp (buty)

Ochraniacz na piersi (dla kobiet)

Z chwilą założenia WKA (World Kickboxing Association) kick boxing stał się prawdziwie międzynarodowym sportem. I chociaż nie jest tak popularny jak inne sztuki walki – taekwondo, boks czy kyokushin, umożliwia zdobycie podstawowych technik walki w zaskakująco krótkim czasie. Forma rywalizacji sportowej w kick boxingu jest bardzo zróżnicowana. Każdy może dobrać pod siebie formułę, w której czuje się najlepiej i spróbować swoich sił na zawodach.
Życzę powodzenia wszystkim startującym.

Zrzekam się praw autorskich na rzecz SFD.
Autor: BaNgOuT

Bibliografia:
1. Maciej Baran, „Kick Boxing: technika, taktyka, trening”. Ostrołęka, 1997.
2. Rafał Mazurowski, „Kick Boxing: zasady i techniki”. Olsztyn, 2003.
3. Nowa Encyklopedia Powszechna PWN. Warszawa, 1999.
4. Regulaminy - http://www.pzkickboxing.pl
5. Zdjęcia - http://www.sportmasters.pl

Komentarz:
Poprawnie, czytelnie, kompletnie. Jakkolwiek razi nieco przeklejanie zdań z wikipedii, to można na to przymknąć oko w sytuacji, gdy zrobiła to większość autorów Najistotniejsze jest to, że w artykule dość jasno I kompletnie został przeanalizowany cały temat

Freddy - 2 miejsce:
Budowanie kondycji przed zawodami.

Jaki powinien być prawdziwy zawodnik? Wielu z nas myśli, że odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta. Jeśli tak myśli - myli się. Każda dyscyplina sportowa wymaga wielu poświęceń, a także ogromnej cierpliwości i determinacji. Łączy się to z ambitnym dążeniem do wyznaczonego celu. Prawdziwy zawodnik to przede wszystkim osoba, która w każdym momencie jest gotowa na heroizm i bohaterstwo, bez względu na okoliczności, czas, wiek i konkurencję. Prawdziwy zawodnik - potrafi wygrać, ale także przegrać.
Zawodnik - osoba, która konkuruje, bierze udział w zawodach. Zastanówmy się drogą dedukcji czy każda osoba zasługuje na miano zawodnika? Możliwe, że tak, jednak każdy zawodnik, który chce w swojej egzystencji osiągnąć sukces, musi odbyć zawody. Czym w takim razie są zawody? Zawody jest to rywalizacja w konkretnej dyscyplinie sportowej. Aby dorównać komuś lub czemuś należy mieć bardzo dobrą kondycję. Aby mieć dobrą kondycję należy ją zbudować.
Czytelnik, zastanawia się jak? Jak należy budować kondycję przed zawodami? Odpowiedź na to pytanie być może jest prosta, jednak nie krótka. Idąc dalszym tropem rozważań, zastanówmy się czym w takim razie jest kondycja? Znamy różne definicje oraz różne rodzaje tego słowa. Najprostsza z nich brzmi: Kondycja – aktualny stan fizjologiczny organizmu podlegający zmianom pod wpływem czynników środowiska zewnętrznego. Wynika ona ze stanu odżywienia i wytrenowania organizmu, a także zabiegów pielęgnacyjnych.
Jednym z rodzajów kondycji jest kondycja fizyczna (sportowa) - to współczynnik wykorzystania tlenu. Jednak czy ma się to w pełni do sztuk walki?
Sztuki walki wymagają ogromnej sprawności fizycznej i bardzo dobrych warunków do budowania odporności na bodźce zewnętrzne. Ciało człowieka jest organizmem bardzo skomplikowanym, a zarazem delikatnym. Dzięki budowaniu kondycji człowiek rzeźbi swoją sylwetkę, a także udoskonala niezbędne cechy walczących zawodników takie jak równowaga i wytrzymałość.

Równowaga jest osiągana tylko dzięki prawidłowemu ułożeniu ciała:
 Odpowiedni wykrok między nogą wykroczną a zakroczną
 Utrzymywanie prawidłowej pozycji tułowia i głowy
Bez zachowania równowagi zawodnik nigdy nie będzie skuteczny. Bezustannie trzeba ją kontrolować tak, aby nie stracić jej w połowie akcji podczas walki z przeciwnikiem.

Wytrzymałość to efekt treningu, który osiągamy poprzez systematyczne powtarzanie obciążeń wytrzymałościowych, co powoduje zwiększenie wydolności do wykonywania wysiłku fizycznego bez szybko narastającego zmęczenia. Jednym z najpopularniejszych form treningu wytrzymałościowego jest bieg. Należy pamiętać, że najlepszą porą do biegania jest wczesny poranek. Początkujący powinien zaczynać bieganie od jednego kilometra, zwiększając stopniowo dystans nie więcej niż do dziesięciu kilometrów. Gdy nasza kondycja będzie wzrastała, odcinek ten będziemy starali się pokonywać w coraz szybszym tempie. Należy pamiętać, że wytrzymałość jest szybko tracona, jeśli wstrzyma się wysiłek nad jej utrzymaniem. Innymi uzupełniającymi formami treningu kondycyjnego są:
- walka z cieniem,
- praca na worku,
- skakanka,
- sparing


Walka z cieniem polega na staczaniu pojedynków z wyimaginowanym przeciwnikiem. Jeden ze sposobów treningu przygotowujący do rzeczywistych starć z rzeczywistym przeciwnikiem. Dla postronnego obserwatora takie machanie rękami i nogami wymierzając ciosy w próżnię może wydawać się zabawne i bez sensu, ale tak nie jest. Walka z cieniem przede wszystkim uczy np. poruszania się, precyzji, koordynacji ruchowej oraz wyrabia kondycję i szybkość. Efekty takich treningów dają rezultaty w prawdziwych walkach.

Przykład treningu walki z cieniem:
Całość składa się z 6 rund, walczymy 3 minuty. Po krótkiej przerwie, ćwiczenie powtórzyć 3 razy.
1. Na początku walkę zaczynamy powoli.
2. Przyśpieszamy pamiętając o właściwym wykonywaniu technik.
3. Maksymalna możliwa szybkość.
4. Zwalniamy.
5. Maksymalna możliwa szybkość.
6. Zwalniamy kończąc walkę.


Kolejnym bardzo ważnym elementem w budowaniu kondycji jest trening dynamiczny na worku bokserskim, dzięki któremu rozwijamy technikę, szybkości i siłę ciosu.

Przykład treningu na worku bokserskim:
1. 20 serii po 20 sekund uderzania w worek, po każdej serii następuje dwudziesto sekundowa przerwa.
2. W systemie rundowym 2 min pracy, 1min odpoczynku.


Ze skakanką nie rozstawaj się od pierwszych aż do ostatnich dni ćwiczeń. Wzmacnia ona mięsnie nóg, wyrabia zręczność, jest doskonałym ćwiczeniem układu krążenia. Skakankę stosuj przy ćwiczeniach porannych, wprowadzaj ją do ćwiczeń w terenie. Początkowo zachowaj pewien umiar w ćwiczeniach ze skakanką; po dłuższej zaprawie będziesz mógł przez nią skakać niemal w nieskończoność. Ważna jest odpowiednia długość skakanki. Linka powinna być tak długa, aby swobodnie trzymana oburącz na wysokości pasa zwisała aż do ziemi.

Oto kilka ćwiczeń z użyciem skakanki:
1. Podskoki obunóż (tzw. żabką).
2. Podskoki jednonóż, druga noga lekko uniesiona w górę, po jakimś czasie zmiana nogi postawnej.
3. Podskoki wykrokami, po każdym wykroku zeskok po czym wykrok drugą nogą.
4. Podskoki w wysokim unoszeniu kolan.
5. Podskoki obunóż z przerzutem stóp w lewo i w prawo.
6. Co trzeci lub piąty podskok wysoki wyskok w górę, podczas którego linka przechodzi błyskawicznie dwa lub nawet trzy razy pod stopami.
7. Podskoki z krzyżowaniem rąk.
8. Podskoki z postępowaniem do przodu i do tyłu.




Kolejnym elementem treningu są sparingi, które są nieodłącznym elementem przygotowania przed zawodami. Jest to walka treningowa, która pomaga nam opanowywać strategie w realnej walce. Walki sparingowe pomagają nam rozwijać i kontrolować umiejętności oraz analizować skuteczność opanowanych technik.

Jak widać zbudowanie kondycji nie jest prostym wyczynem, jednak w dzisiejszych czasach można powiedzieć, że trudniejszym zadaniem jest utrzymać kondycję i formę godną zawodnika. Należy dążyć wytrwale do celu, czasami tocząc pojedynek z własną psychiką, która czasem może zawieść i nie znieść presji i nacisku jaki na nas spoczywa. Codzienność zawodnika to także zmaganie się z pokusami (używki, niezdrowa żywność). Są to pokusy, które mogą łatwo wprowadzić zawodnika w stan niedyspozycji sportowej. Łatwo przychodzą, lecz tak łatwo nie chcą odejść.
Podsumowując: budowanie kondycji przed zawodami polega przede wszystkim na sumiennym wysiłku fizycznym, wytrwałym treningu, dokładnej i systematycznej pracy włożonej w rozwijanie swojego ducha walki. Jednak sport to nie tylko wyrabianie w sobie sprawności fizycznej. Należy pamiętać, że tak jak i ciało, tak i nasza dusza domaga się harmonii i spokoju. Bez skupienia i rozsądku, nigdy nie otrzymamy kondycji, godnej zaszczytu, podziwu, a przede wszystkim satysfakcji zawodnika, który wychodząc do walki jest świadomy, że jest w dobrej formie, by stoczyć pojedynek.
Jeśli spełnimy każdy z tych warunków, nawet w momencie przegranej, każdy z (nas) zawodników, nie będzie miał sobie nic do zarzucenia i z czystym sumieniem powie ”mimo przegranej, jestem zwycięzcą”.



Bibliografia:
Stanisław Zakrzewski. „Jak stać się silnym i sprawnym”. Warszawa, 1976. ISBN brak.
Maciej Baran. „Kick boxing: technika, taktyka, trening”. Ostrołęka, 1997. ISBN 83-86044-24-1.

Autor: freddy8891

Komentarz:
Czytelne, poprawne, od siebie (mam nadzieję). Duży plus


Zmieniony przez - kopt w dniu 2008-07-01 08:50:21

Shoo - 3 miejsce:
Budowanie kondycji przed zawodami

1. Pojęcie i rodzaje wytrzymałości.
2. Czynniki decydujące o wytrzymałości człowieka.
3. Podstawowe zasady treningu sportowego, cykle szkoleniowe
4. Sztuki walki jako wysiłek…
5. Bezpośrednie przygotowanie do zawodów.

Czynniki decydujące o wydolności fizycznej człowieka:
1. Energetyka wysiłku
a) Wykorzystanie metabolizmu tlenowego jako źródła enerhii do pracy (decydują: sprawność funkcji zaopatrzenia w tlen ustroju, mięśniowe wykorzystanie tlenu i neuro-hormonalne mechanizmy kontroli zaopatrzenia energetycznego mięśni)
b) Wykorzystanie metabolizmu beztlenowego jako źródła energii do pracy (decydują: zasoby ATP i fosfokreatyny i ich wykorzystanie, śród- i poza komórkowe układy buforowe – czyli neutralizujące uboczne efekty wysiłku fizycznego np. kwas mlekowy)
2. Koordynacja nerwowo – mięśniowa i właściwości kurczliwe komórek mięśniowych.
3. Termoregulacja
4. Czynniki psychologiczne (motywacja, subiektywna tolerancja zmian wywołanych zmęczeniem)

Wiadomości ogólne.
Zakres szkolenia: 1. Sprawność ogólna, 2. Ogólna technika, 3. Specjalna, indywidualna technika, 4. Sprawność specjalna – rozwijanie takich cech jak siła szybkość i wytrzymałość, 5.taktyki walki, 6. Odpowiednich cech woli.
Etapy szkolenia:
1. Wstępne:
• 1-1,5 roku
• trening 3 razy w tygodniu początkowo 1h, później 1,5h
• rozwój ogólnej siły, szybkości, skoczności, gibkości, wytrzymałości - szczególny nacisk na wytrzymałość ogólną, czyli zdolność do wykonywania przez dłuższy czas ćwiczeń angażujących różne grupy mięśni - i koordynacji ruchowej (ćwiczenia ogólnorozwojowe, biegi, tory przeszkód, gry i zabawy ruchowe, akrobatyka, podstawowe ćwiczenia siłowe z własnym ciałem lub partnerem) – około 60 % czasu treningu
• nauczanie podstawowych elementów technicznych, kształtowanie cech charakteru, dyscypliny itp. – około 40 % czasu treningu
2. Podstawowe:
• 1 – 1,5 roku
• Trening 4-5 razy w tygodniu po 1,5 h
• Większy nacisk na doskonalenie poprawności technicznej i szybkości wykonywanych technik, zawodnik zaczyna być przygotowywany stopniowo w cyklach szkoleniowych uwzględniających budowę, rozwój formy i roztrenowanie, duży nacisk nakłada się na szkolenie wytrzymałości specjalnej - ściśle związanej z daną dyscypliną sportu. Na tym etapie wykorzystuje się nadal ćwiczenia ogólnorozwojowe – 50 %, jednak powoli wprowadzane są ćwiczenia specjalistyczne tj. praca na tarczach z partnerem, trenerem, walki zadaniowe, walka z cieniem itd., siłę zaczyna się kształtować przy pomocy przyborów (lekka sztanga, sztangielki itp.)
3. Specjalne:
• Do 6 treningów tygodniowo, w niektórych okresach 2 razy dziennie
• Wysoki stopień indywidualizacji, doskonalenie tego co najlepsze, najbardziej potrzebne, głównym celem jest uzyskiwanie najwyższych wyników na zawodach głównych (mistrzostwach polski, europy, świata)
• Przygotowanie na podstawie planu treningowego (rocznego lub półrocznego) uwzględniającego okres przygotowawczy, okres startowy i okres przejściowy. Każdy z okresów charakteryzuje się odmiennym typem treningu.
Kwestia druga: teoria od praktyki trochę się różni – podane niżej plany są stosowane na najwyższym poziomie (przygotowania do Mistrzostw Polski, Mistrzostw Europy, Olimpiady itd.) i niekoniecznie muszą się pokrywać z tym co trenerzy w poszczególnych sekcjach realizują (nie sugeruję tu braku wiedzy, ale trudności innego typu np. różne poziomy zawodników i różny stopień zaangażowania z ich strony, ograniczony dostęp do sali itd.).

1. Słowem wstępu
Aby ktokolwiek mógł w pełni skorzystać z poniższych wskazówek musi się zastanowić do jakiej grupy zawodników się zalicza – pierwsza grupa, to osoby, które trenują stosunkowo niedługo maksymalnie 1,5 roku – 2 lat (chociaż jest to względne), jeszcze nie walczyły lub mają za sobą raptem kilka walk, które przygodę z SW dopiero zaczynają, a opanowanie podstawowych technik nie jest u nich zadowalające. Druga grupa to zawodnicy, którzy mają dłuższy staż treningowy, opanowali w dostatecznym stopniu większość podstawowych technik ataku i obrony, ich wydolność i sprawność fizyczna jest na zadowalającym poziomie i mają na swoim koncie przynajmniej kilka stoczonych walk.
Jeśli jesteś w grupie pierwszej, to niestety muszę odradzić poniżej opisane przygotowania, z tej racji, że jest to dla organizmu pod pewnym względem wyższa szkoła jazdy, która bardzo obciąża. Do takich wysiłków organizm musi zostać odpowiednio przygotowany, musi nabyć pewną bazę tj. wydolność (organów wewnętrznych i układów, szczególnie układu krążenia i oddechowego) i sprawność ogólną (odpowiedni poziom ogólnej szybkości, wytrzymałości siły itd.) , ważna jest również odpowiednia technika (wielokrotnie, szybkie powtórzenia sprawią, że błędy się utrwalą, zła technika = spinanie się w czasie walki, brak możliwość prawidłowej realizacji pewnych elementów treningu np. szybkości itd.). Jeśli jednak „zaryzykujesz”, efekt może być super, ale będzie to efekt na krótką metę, później coraz trudniej będzie uzyskać progresję i ciężko będzie rywalizować z osobami, które przeszły ten etap „prawidłowo”, jest to tzw. szybkie eksploatowanie zawodnika – tak przynajmniej twierdzą autorzy części książek wymienionych w bibliografii, a wg mnie jest to zabieranie się od dupy strony. To jest trochę tak jak z budowaniem domu, najpierw solidne fundamenty, a później kolejne piętra. Co zatem zamiast ? Przed pierwszymi, drugimi zawodami można stopniowo wprowadzać niżej wymienione założenia np. w 10 – 20%, z zawodów na zawody zwiększając stosunek ćwiczeń specjalistycznych (czyli tych dotyczących dyscypliny w której startujemy) do ćwiczeń ogólnorozwojowych, pamiętając jednak, że głównym celem etapu szkolenia na którym się jest, jest technika i sprawność ogólna, bo bez tego później kupa.

Bezpośrednie przygotowania do walki obejmują zwykle okres od 6 do 8 tygodni, jednak trzeba pamiętać, że muszą one wypływać z całorocznego cyklu treningowego, który uwzględnia odpowiedni okres przygotowania ogólnego, wymieniony okres startowy (czyli okres przygotowania specjalistycznego, zakończonego jednym z najważniejszych startów w sezonie np. mistrzostwa polski, europy itd.) oraz okres przejściowy (roztrenowanie). Im lepsza baza w postaci ogólnej szybkości, wytrzymałości, siły, koordynacji i gibkości tym większy efekt bezpośrednich przygotowań przedstartowych. Złe przygotowanie ogólne, zamiast tego duży nacisk w okresie przygotowania ogólnego na ćwiczenia specjalistyczne (praca na workach, tarczach, sparingi, walki zadaniowe itd.) sprzyjają szybkiej eksploatacji zawodnika.
2. Kondycja – szybkość, siła, wytrzymałość.
Wytrzymałość – w najogólniejszym ujęciu jest to zdolność organizmu do wysiłku fizycznego o różnej intensywności i różnym czasie trwania, w różnych warunkach środowiska z zachowaniem podwyższonej odporności na zmęczenie.
Zależy ona od czynników:
• fizjologicznych (np. wydolność organizmu, rodzaj włókien mięśniowych, zaopatrzenie w źródła energii),
• somatycznych (np. płeć, wzrost, waga, proporcje budowy ciała), koordynacja (np. stopień opanowania techniki),
• psychicznych (np. siła woli, gotowość psychiczna, opanowanie, pewność siebie),
• zewnętrznych (np. warunki pogodowe, wysokość nad poziom morza, strefa czasowa)
• i innych (np. subiektywne samopoczucie).
Wytrzymałość możemy podzielić na tlenową, beztlenową (szybkościową i siłową), statyczną i dynamiczną, ogólną i specjalną. Sporty walki są generalnie wysiłkami tlenowo – beztlenowymi, w których znacznie przeważają ruchy dynamiczne. Kształtowanie wytrzymałości w SW rozpoczyna się od ćwiczeń ogólnych (głównie tlenowych), tj. biegi (zarówno jednostajne jak i z jednostajnym tempem), marsze, gry i zabawy ruchowe, skoki na skakance, wymachy nóg – wszystko o dłuższym czasie trwania w tempie umiarkowanym. Wytrzymałość specjalną kształtujemy głównie w okresie bezpośredniego przygotowania do zawodów o czym będzie poniżej.
Głównym zadaniem okresu startowego jest podwyższenie osiągniętego poziomu przygotowania specjalnego i możliwie pełne jego wykorzystanie na zawodach. Realizuje się to poprzez trening oparty na zbiorach ćwiczeń startowych oraz bliskich funkcjonalnie i strukturalnie zbiorach ćwiczeń specjalnych. Bezpośrednie przygotowanie startowe waha się od 4 – 8 tygodni i musi wypływać ze struktury makrocyklu i na jego dokonaniach bazować.

Komentarz:
Zdecydowanie bardziej podoba mi się to, co autorka miała do powiedzenia od siebie niż to co zaczerpnęła z literatury. Dużą słabością jest haotyczność artykułu przez co staje się on umiarkowanie czytelny (np. wypunktowanie na początku tematów, które będą poruszane a potem zaczynanie od pkt drugiego). Razi też brak bibliografii, zwłaszcza w sytuacji gdy widać, że autorka z takiej korzystała.
Niemniej podane informacje są istotne i bez wątpienia mogą się przydać.

Zmieniony przez - kopt w dniu 2008-07-01 13:24:54