O lekkoatletyce

Skok o tyczce
Skok o tyczce był znany już antycznym Grekom i Uretanom, którzy używali tyczek do skoków przez byki. Celtowie skakali o tyczce - na odległość. Ta konkurencja stała się pionowym skokiem w Niemczech około 1775 roku, podczas zawodów gimnastycznych. W 1850 rozegrane zostały pierwsze zawody w skoku o tyczce. Ówczesna tyczka była wykonana z ciężkiego jesionu,
a zawodnicy wznosili się na niej podczas skoku. W 1889, Amerykanie zmienili technikę rak wzdłuż tyczki, i wprowadzili technikę nóg wzniesionych ku górze, pokonując poprzeczkę twarzą do niej. W 1900 roku, po raz pierwszy użyto bambusowych tyczek, pozostających w użyciu do 1942 roku, został również wprowadzony 'bo' do drążka. W 1957 roku Bob Gutowski użył albuminowej tyczki przy ustanawianiu rekordu świata (4.78m), który został poprawiony ponownie tego samego roku przez Dano Bragg'a (USA), który użył stalowej tyczki by przekroczyć 4.80m. To wydarzenie wymusiło wprowadzenie mat, które maja zapewnić bezpieczeństwo zawodnikom.
Tyczki wykonane z włókna szklanego, wzmocnionego plena zrewolucjonizowały technikę skoku
o tyczce, ujrzawszy światło dzienne w 1956 roku w USA. Pierwszy rekord świata (przy użyciu tyczki z tego materiału) został ustanowiony w 1961 roku. Konkurencja skoku o tyczce kobiet została zarejestrowana w 1911 roku. Skok o tyczce kobiet rozwinął się dynamicznie w ciągu ostatnich lat. IAAF zaczęła notować kobiece rekordy w 1995 roku, i pierwsze oficjalne zawody
z ta konkurencja rozegrane zostały w 1996 roku (Halowe Mistrzostwa Europy - Ala Flosadottir (17 - Iceland) która zwyciężyła z wysokością 4.16m) Konkurencja utrzymała się podczas Halowych Mistrzostw Świata 1997, i będzie rozgrywana w 1999 roku podczas Mistrzostw Świata.




Pozdrawiam. Tomek

Moderator działów: Aktualności, Sporty ogólnorozwojowe & Nasze hobby

"Na tyle jesteś dobry, na ile jest dobry twój najsłabszy punkt"

Trójskok
Oryginalny trójskok, praktykowany przez Grekow był niczym więcej jak trzema długimi skokami, jeden po drugim. Celtowie wprowadzili styl trzech skoków jako kontynuacje akcji i to zostało przyjęte w koncu XIX wieku, najpierw przez Irlandczykow, później przez Amerykanow. Orginalny hop-hop-skok, z pierwszymi dwoma hopami wykonywanymi z tej samej stopy, trójskok stał się hop-step-skokiem po 1900 roku.
Rekord kobiecego trojskoku jest sporny, zostal ustanowiony (hala) w USA okolo 1899, ale nie ma oficjalnego potwierdzenia. Konkurencja była uprawiana regularnie, specyficznie dla USA, Rosji i Chin. Pierwszy kobiecy rekord IAAF został ustanowiony w 1990 i konkurencja pojawiła się po raz pierwszy na Mistrzostwach Świata IAAF w 1993 roku.

PRAWIE WSZYSTKO O TRÓJSKOKU

Trójskok narodził się dwa stulecia temu i to nie w Anglii, gdzie powstała większość konkurencji lekkoatletycznych, lecz w Irlandii. W połowie XIX wieku popisywano się tam trójskokiem na festynach ludowych, ale wyglądał on inaczej niż obecnie. Wszystkie skoki wykonywano na jednej nodze, a najlepsze wyniki sięgały granicy 15 metrów. Po kilkunastu latach konkurencją tą zainteresowali się angielscy studenci, zmienili sposób skakania i opracowali odpowiednie przepisy. Sposób ten przetrwał do dzisiaj.
Dzisiejszy sposób skakania najwłaściwiej oddaje angielska nazwa tej konkurencji: skok, krok, zeskok. Po rozbiegu i odbiciu – podobnym do odbicia w skoku w dal – następuje pierwszy krok, przy czym lądowanie następuje na tę samą nogę, której skoczek rozpoczął konkurencję. Lądowanie pierwszego skoku jest jednocześnie odbiciem do następnego, przy czym drugie lądowanie następuje już na drugą nogę przeciwną. A zatem przypomina nieco wydłużony krok. Trzeci skok zakończony zeskokiem na obie nogi do piaskownicy jest podobny do skoku w dal.
Wróćmy jednak do historii tej konkurencji. Jeszcze w XIX wieku trójskok z Irlandii zawędrował do Anglii, a także rozwijał się w Stanach Zjednoczonych oraz Australii. Tam właśnie ustanowiono rekordy, ale w latach dwudziestych i trzydziestych najlepszymi trójskoczkami zostali Japończycy. Ich najlepszy sportowiec Maoto Tajima podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku skoczył równo 16 metrów, co było jednym z największych osiągnięć w sporcie. Rekord Japończyka przetrwał ponad 15 lat i dopiero w 1951r. poprawił go niespodziewanie o jeden centymetr Brazylijczyk Adhemara Ferrreira da Silva. Myślano początkowo, że to pomyłka sędziowska, ale Brazylijczyk rozwiał wszelkie wątpliwości na Igrzyskach w 1952 roku. Wygrał wynikiem 16,22 m, co było najlepszym osiągnięciem igrzysk. Wynik ten spotkał się z tak ogromnym aplauzem widowni, że da Silva musiał odbyć rundę honorową wokół stadionu, która dotąd była tylko przywilejem zwycięzców biegu maratońskiego.
W tym czasie trójskok rozwijał się w Związku Radzieckim, a grupie najwybitniejszych przewodził wówczas rekordzista Europy Leonid Szczerbakow. Wprowadził on do treningu trójskoczków wiele nowych nieznanych dotąd elementów, które wpłynęły na dalszy rozwój tej konkurencji. Szczerbakow zdołał też odebrać rekord świata Brazylijczykowi. I chociaż fenomenalny da Silva jeszcze raz został rekordzistą świata skacząc 16,56m. radzieccy trójskoczkowie stale należeli do najlepszych na świecie.
W 1955 roku na Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie Szczerbakow poprawił własny rekord Europy wynikiem 16,35m, lecz w ZSRR było już kilku lepszych od niego. Najpierw Oleg Rjachowskij odebrał rekord świata da Silvie skacząc 16,59m, a potem Oleg Fiedosiejew jeszcze go porawił na 16,70.
Z końcem lat pięćdziesiątych trójskoczkowie radzieccy nie mieli równych sobie, ale początek sześćdziesiątych należał niepodzielnie do Józefa Schmidta. W 1960 roku jako pierwszy człowiek na świecie przekroczył granicę 17 metrów, potem zdobył dwukrotne mistrzostwo olimpijskie. Jego rekordowy skok 17,03 przetrwał do Igrzysk Olimpijskich w Meksyku w 1968 roku.
Na Igrzyskach XIX Olimpiady w Meksyku w 1968r. w trójskoku niespodzianka goniła niespodziankę. Już w eliminacjach Włoch Giuseppe Gentili ustanowił nowy rekord świata rezultatem 17,10 m. W finale ten sam zawodnik skoczył jeszcze 12 centymetrówdalej, lecz starczyło to jedynie na brązowy medal. W piątej serii bowiem lepiej skoczył bliżej nieznany Brazylijczyk Nelson Prudencio 17,27 m. I wówczas gdy zdawało się, że nic już nie odbierze mu zwycięstwa, w ostatniej próbie przeskoczył go wspaniały Wiktor Saniejew. Uzyskał 17,39 m, wywalczył złoty medal i został rekordzistą świata.
Wiktor Saniejew wygrał jeszcze dwa kolejne konkursy olimpijskie w Monachium i Montrealu oraz poprawił swój rekord świata o pięć centymetrów. Zdobył też srebny medal na Igrzyskach w Moskwie. Jest najwspanialszym trójskoczkiem wszechczasów, choć utracił rekord świata.





Pozdrawiam. Tomek

Moderator działów: Aktualności, Sporty ogólnorozwojowe & Nasze hobby

"Na tyle jesteś dobry, na ile jest dobry twój najsłabszy punkt"

Pchnięcie kulą
Pierwsza wzmiankę o tej konkurencji można znaleźć u Homera, gdzie żołnierze biorący udział w walkach o Troje urządzali zawody w rzucie skala. W XVI wieku Król Henry VIII sprawdzał męstwo swoich żołnierzy urządzjac zawody w rzucie młotem, a w XVII wieku Angielscy żołnierze urządzali zawody w rzucie kula armatnia. Reguły konkurencji zostały pierwszy raz ustanowione w 1860 roku, kiedy rzut był wykonywany z kwadratu o bokach siedmiu stop (2.13m). Kwadrat został
w 1906 roku zastąpiony przez koło o średnicy siedmiu stop. Waga kuli została ustalona na 16 funtów (7.257 kg). Zgięcie ręki rzucającego zostało zniesione jako zbyt niebezpieczne, natomiast zawodnicy mieli trzymać kule w ręce przy szyi, przed wypuszczeniem jej. Odskok w kole został wprowadzony w USA w 1876 roku.
W 1951 roku Parry O'Brien (USA) stworzył nowa technikę. Ze startowej pozycji zwróconej do tylu koła, O'Brien obracał się 180 stopni, by obrócić się dookoła koła przed finałowym wypuszczeniem kuli. To pomogło mu zdobyć palmę pierwszeństwa w pokonaniu odległości 18m (i wreszcie 19m). W 1976 Alexander Barychnikov wprowadził rotacyjna technikę, podobna do tej stosowanej w rzucie dyskiem, która stała się najpopularniejsza. Kobiece zawody pchnięcia kula (4 kg) były rozegrane pierwszy raz we Francji w 1917 roku. Pierwszy światowy rekord IAAF datuje się na 1934 rok, co spowodowało debiut na igrzyskach olimpijskich w 1948 roku. Do 1927 roku kobiety współzawodniczyły w rzucie kula ważąca 8 funtów i 5 kg.





Pozdrawiam. Tomek

Moderator działów: Aktualności, Sporty ogólnorozwojowe & Nasze hobby

"Na tyle jesteś dobry, na ile jest dobry twój najsłabszy punkt"

Rzut dyskiem
Antyczni Grecy opisali te konkurencje lepiej niż ktokolwiek inny. Używali oni kamieni, później dysków z brązu o wadze pomiędzy dwoma a sześcioma kilogramami, rozmiarze pomiędzy 21cm
a 34 cm średnicy. W 1896 roku konkurencja została włączona do programu Igrzysk Olimpijskich
w Atenach. Rzuty odbywały się z piedestału o wymiarach od 60cm do 70cm. W tym samym czasie Szwedzi rzucali dyskiem z koła o średnicy 2.5m. W 1897, w USA, konkurencja była rozgrywana z koła o średnicy siedmiu stop, zwiększonej w 1908 roku do 2.50m. Sam dysk został standaryzowany w 1907 roku, jego waga została ustalona na 2 kg, a śre - dnica na 22cm.
Z oryginalnej statycznej postawy zawodnika podczas rzutu, technika ewoluowała przez styl Nordycki do dzisiejszego, wprowadzonego przez Clarence'a Houser'a (USA) w 1926 roku, polegającego na obrotach połączonych z podskokami przed rzutem. Obie ręce były używane do rzutu do roku 1920. Od tego czasu norma stała się technika wykorzystująca jedna rękę.
W 1954 roku wprowadzono betonowe koło, by zwiększyć prędkość obortową zawodnika.
Pierwszy kobiecy rekord padł w 1914 roku (USA - dysk ważący 1.25kg). Standardowe dyski jednokilogramowe zostały przyjęte z Igrzysk Olimpijskich w 1928 roku, IAAF ratyfikowała pierwszy oficjalny rekord świata w 1936 roku.





Pozdrawiam. Tomek

Moderator działów: Aktualności, Sporty ogólnorozwojowe & Nasze hobby

"Na tyle jesteś dobry, na ile jest dobry twój najsłabszy punkt"

Rzut oszczepem
Herkules jest znany jako najstarszy "zawodnik" w rzucie oszczepem. Od najda - wniejszych czasów konkurencja była obecna podczas igrzysk w dwóch formach: rzut oszczepem do celu i na dystans. Oryginalny oszczep był wykonany w drzewa oliwnego, miął długość od 2.30m do 2.40m, i ważył 400 gramów.
Skandynawowie przyjęli konkurencje ok. 1780 roku, a sam oszczep stał się symbolem niezależności Finów. W tamtych czasach oszczep miął 2.60m, ważył 800g, i był wykonany z drzewa hikory. Antyczny styl rzutu, dopuszczał tak rzut jedna ręka, jak i obiema rękoma. W 1952 roku linia rzutu zminila się z prostej na łuk. Odległość rzutu zaczęła być mierzona od miejsca upadku oszczepu do środka luku. W 1953 Franklin Bud Held (USA), wprowadził drążony oszczep, co zwiększyło zdolność lotu, i spowodowało poziome ładowanie, rewolucjonizując konkurencje.
W 1954 roku Held wprowadził metalowy wariant oszczepu.
W 1966 roku Spaniard Felix Erausquin rzucil na odległość ponad 100 metrów używając rotacyjnej techniki, która została zniesiona przez IAAF jako zbyt niebezpieczna. Bariera 100 metrów została ponownie pokonana w 1984 roku przez We Horn. IAAF uregulował nowe zasady konstrukcji oszczepu by zapewnić krótszy lot (bezpieczniejszy i łatwiejszy do zmierzenia). W 1991 roku reguły ponownie się zmieniły dyskwalifikując nowy typ oszczepu z chropowatym falowanym ogonem.
Pierwsze kobiece występy w tej dyscyplinie datuje się na 1916 rok(Finlandia). Oryginalny używany wtedy oszczep ważył 800g, później waga została zmieniona na 600g. Pierwszy rekord IAAF pochodzi z 1932 roku, co spowodowało pojawienie się tej konkurencji na olimpiadzie w 1948 roku.





Pozdrawiam. Tomek

Moderator działów: Aktualności, Sporty ogólnorozwojowe & Nasze hobby

"Na tyle jesteś dobry, na ile jest dobry twój najsłabszy punkt"

Rzut młotem
Ta konkurencja, zrodziła się już w tradycjach antycznych, gdzie rzut młotem poprzedzony był biegiem (młot był to drewniany uchwyt połączony z metalowa kula). Obecnie rzut wykonywany jest z koła o średnicy siedmiu stop (2.13m). W 1887 roku waga młota została ustalona na 16 funtów (7.26kg) z uchwytem o długości miedzy 1.175m a 1.215m, który zastąpił drewniana cześć. Zawodnicy przeważnie rzucają wykonując trzy (lub cztery) obroty, w sekwencji pięta-palce-pięta. Użycie wolframu jako materiału na głowice młota zredukowało jego wielkość (minimalna dziś to 110mm), co pozwoliło z kolei powiększyć uzyskiwane odległości (od 1950 roku). Pierwszy rekord kobiecy datuje się na 1931 rok (Spain). IAAF zaczęła notować rekordy kobiet od 1995 roku (młot ważący 4kg). Konkurencja pojawiła się na Mistrzostwach Świata Seniorów w 1999 roku.





Pozdrawiam. Tomek

Moderator działów: Aktualności, Sporty ogólnorozwojowe & Nasze hobby

"Na tyle jesteś dobry, na ile jest dobry twój najsłabszy punkt"

zaskakujesz mnie coraz bardziej find



Moderator działu "Sporty Ogólnorozwojowe"

Spoko Hans odwiedzilem po prostu wyszukiwarke i wzialem z niej co uznalem za sluszne




Pozdrawiam. Tomek

Moderator działów: Aktualności, Sporty ogólnorozwojowe, Nasze hobby & Strongman i trójbój siłowy

"Na tyle jesteś dobry, na ile jest dobry twój najsłabszy punkt"

ty masz stałe łącze , a ja wale przez modem i potem modle sie jak otwieram koperte z pozdrowieniami od Tepsy. ale nawet żebym miał stały dostęp to wątpie żeby mi sie chciało tak jak Tobie



Moderator działu "Sporty Ogólnorozwojowe"

dawno tu nie zaglądałem ale widze ze nadal wysoki poziom

"no salvation, no forgiveness"