# Koksy Masują :)) / Grubasy Redukują %-) / NAJLEPSZY SPAM-TDP NA SFD ! #

a co konkretnie chcesz wiedzieć ?
na polski czy na historie to masz?

polski, wszystko o tym kvrwa... znalazłem coś tam troszke, tak wiesz z grubsza, zeby sprawdzain poprawić

Młoda Polska, to okres w historii literatury i sztuki przypadający na czas twórczości dwóch pokoleń – pisarzy urodzonych w latach 60. i 70. XIX wieku. Rozwijała się jako odpowiedź na sytuację ideową, filozoficzną, polityczną i artystyczną końca wieku, którą młodopolszczanie oceniali negatywnie.
Świadczyło o tym poczucie ogólnie pojmowanego kryzysu wartości i systemów filozoficznych (o charakterze przyrodniczym i materialistycznym, zastępowanych teraz myślami o charakterze idealistycznym, fantastycznym, irracjonalnym). Ówcześni twórcy uważali, że zachodnia cywilizacja nie ma już człowiekowi nic więcej do zaoferowania, a świat zmierza ku nieuchronnej katastrofie.
Na powszechne nastroje zagrożenia, bezsilności i dekadencką postawę wielu twórców wpłynęło dodatkowo załamanie się machiny kapitalizmu i monarchii, zauważalne w wielu państwach europejskich – do głosu coraz częściej zaczęły dochodzić idee socjalistów. Młodopolszczanie obawiali się również, że działania władców imperialistycznych państw świata mogą doprowadzić cywilizację na skraj zagłady. Wszystko to sprawiło, że młodopolscy artyści nie ufali – w przeciwieństwie do pokolenia swych ojców spod znaku pozytywizmu – staremu porządkowi świata.
Główną inspirację przedstawiciele nowej epoki czerpali z filozofii Schopenhauera (patrz też: pesymizm), Nietzschego i Bergsona (patrz: witalizm, intuicjonizm) – mędrców, głoszących m.in. powinność czy wręcz obowiązek powszechnego "przewartościowania wartości". Często w utworach młodopolskich artystów zauważyć można również wpływy immoralizmu i odmiennego niż klasyczne spojrzenia na estetykę. W latach 1900-1905 nastąpiły przemiany artystyczne i filozoficzne. Bunt modernistyczny i pesymizm zaczęły być wtórne. Leopold Staff ogłosił program poezji aktywnej i optymistycznej. Popularna stała się postać św. Franciszka z Asyżu. Nawet u najwybitniejszych nastąpiło odstąpienie od nastrojowości i nasilenie środków ekspresji.


Śmierć, Jacek Malczewski
Głównymi ośrodkami życia literacko-artystycznego Młodej Polski stały się Kraków i Lwów, dużego znaczenia nabrało również Zakopane (rozwijała się tzw. "poezja tatrzańska", tworzona m.in. przez Kazimierza Przerwę-Tetmajera). Natomiast Warszawa została pozbawiona zasadniczych wyznaczników kultury, gdyż po powstaniu styczniowym panowała tam napięta sytuacja. Pomimo tego udało się jej jednak wprowadzić w sztukę młodopolską wybitną prozę (Stefan Żeromski, Władysław Reymont) i przeciętny estetyzm. Młoda Polska była okresem aktywizacji literackiej, przede wszystkim poetyckiej, czasopiśmienniczej, oraz artystycznej. Na łamach typowo młodopolskiego pisma "Chimera" nastąpiło odkrycie poezji Norwida. W związku z licznymi podróżami, odbywanymi przez młodopolskich twórców po najważniejszych ośrodkach kulturalnych Europy (np. Wiedeń, Paryż, Monachium), literatura polska – jak w żadnej innej epoce – zdołała "zsynchronizować się" z twórczością międzynarodową. Nastąpił też wzrost zainteresowania literaturą i sztuką Orientu (notabene: jeden z elementów wspólnych Młodej Polski i romantyzmu), objawiającego się m.in. w przekładach starożytnych eposów hinduskich, m.in. Mahabharata.
Na twórczości młodopolskich artystów wzorował się m.in.Witold Gombrowicz.
Założenia[edytuj]

"Młoda Polska", jako epoka, była protestem przeciwko standaryzacji i technicyzacji życia społecznego, obyczajowości mieszczańskiej i antagonizmom społecznym. Młodopolszczanie aktywnie przeciwstawiali się (przez ośmieszenie, odrzucenie przyjętych konwenansów, ekstrawagancki ubiór – notabene: przejawy tzw. buntu modernistycznego) ówczesnemu mieszczaństwu, określając je mianem "filisterstwa" (krytykę taką podjęła wielokrotnie Gabriela Zapolska, m.in. w dramacie "Moralność Pani Dulskiej").
Ustosunkowując się do minionej epoki, młodopolszczanie przyjęli zdecydowaną postawę oskarżycielską w stosunku do pozytywistów, którym mieli za złe brak skutecznych działań i pogodzenie się z faktem podzielenia polskich ziem pomiędzy trzy sąsiednie mocarstwa. W tej kwestii epoka Młodej Polski była bardzo bliska epoce romantyzmu – oporu, walki z zaborcą (bunt modernistyczny), ale też w kwestii powrotu do tradycji i wartości narodowych (szczególną rolę pełnił tu dramat).
Dążenia niepodległościowe w tamtym czasie wzrastały, nastąpił więc powrót do romantyzmu i poszukiwań symbolicznych i nastrojowych form ekspresji (patronami młodopolskich twórców szybko stali się tacy poeci, jak Cyprian Norwid czy Juliusz Słowacki). Zwrócono uwagę na takie formy uczuciowości jak: melancholia, rozpacz, pożądanie nirwany lub śmierci, tragizm istnienia, somnambulizm. Moderniści uważali, że nie istnieje obiektywna rzeczywistość, a każda sytuacja czy widok zależy od aktualnego stanu emocjonalnego podmiotu (wiąże się z tym także pojęcie tzw. psychizacji obrazu). Choć nadal interesowali się twórczością niektórych pozytywistów, młodopolscy pisarze zaczęli odbiegać od tematyki życia codziennego w tematy bardziej uniwersalne, fantastyczne (fascynacja snem, literatura oniryzmu).
W okresie tym rozwinęły się nowe tendencje literackie (i nie tylko), takie jak: neoromantyzm, symbolizm, ekspresjonizm, naturalizm, impresjonizm. Dla epoki Młodej Polski charakterystyczne było mieszanie stylów w literaturze i trudna do zdefiniowania tendencja w malarstwie czy rzeźbie.
Ważnym pojęciem wiążącym wszystkie sztuki była tzw. zasada powszechnych powinowactw – założenie, według którego każde przeżycie można opisać posługując się określeniami charakterystycznymi dla każdego zmysłu. W efekcie doszło do zrodzenia techniki synestezji, polegającej na przypisywaniu cech np. wrażeniu wzrokowemu, wrażeń słuchowych (np. "głucha pustka" – wrażenie wzrokowe nacechowane "słuchowo").
Idea powszechnych powinowactw zaowocowała też bliskim kontaktom między pisarzami a muzykami, tworzącymi pod wpływem wiersza lub do słów poety. O szczególnej roli muzyki, jako sztuki "nieokreślonej; tej, którą można interpretować na wiele sposobów" przekonywali symboliści.
Twórcy młodopolscy chętnie podróżowali po ośrodkach kultury europejskiej: Paryżu, Monachium, Wiedniu.
Manifest Artura Górskiego[edytuj]

Nazwa Młoda Polska pochodzi od tytułu cyklu artykułów Artura Górskiego, publikowanych na łamach krakowskiego "Życia", w których skrytykował on pozytywistów i przedstawił program literacki młodych twórców. Były one manifestem wszystkich idei, które przedstawiciele Młodej Polski reprezentowali. W programie zwrócono uwagę na ponadprzeciętność artysty, podniesiono go do rangi wieszcza, zwykłego człowieka zaś nazwano "filistrem", czyli osobą ograniczoną. Żądano wolności oraz oddzielenia sztuki od dziedzictwa kulturowego. Powstaje hasło "sztuka dla sztuki" oznaczające rezygnację z obywatelskich powinności piśmiennictwa, a położenie nacisku na indywidualizm i jednostkowe przeżycie. Jednocześnie niektórzy twórcy kontynuowali problematykę wyzwoleńczą.
Literatura[edytuj]

Osobny artykuł: Literatura polska - Młoda Polska.
Dochodzą wówczas do głosu nowe prądy artystyczne i umysłowe, takie jak: neoromantyzm, dekadentyzm, katastrofizm, symbolizm, ekspresjonizm, impresjonizm czy franciszkanizm.
Literaci młodopolscy odrzucali racjonalistyczną filozofię pozytywizmu, nawiązywali do tradycji romantycznej (prymatu uczuć i emocji nad rozumem) oraz wiary w szczególną pozycję artysty w społeczeństwie (stąd inna nazwa epoki – neoromantyzm). W pierwszym dziesięcioleciu Młodej Polski obserwowano narastanie nastrojów dekadenckich, pesymistycznych, które znalazły wyraz przede wszystkim w poezji.
Twórcy tej epoki to m.in: Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz, Stefan Grabiński, Stanisław Wyspiański, Stefan Żeromski, Gabriela Zapolska, Wacław Berent, Tadeusz Boy-Żeleński, Antoni Lange, Tadeusz Miciński, Zenon Przesmycki (Miriam), Mieczysława Przybylska-Łuczyńska, Stanisław Przybyszewski, Władysław Stanisław Reymont, Leopold Staff, Maciej Szukiewicz.
Należy przy tym wspomnieć, że na okres Młodej Polski przypada intensywny rozwój krytyki literackiej w kraju (na początku o charakterze nie ukierunkowanym; utwory krytyczne powstawały często pod wpływem chwili, a opinie formułowano w sposób nieprzemyślany). Wśród ważniejszych krytyków literackich epoki wymienić można Zenona Przesmyckiego czy Wilhelma Feldmana.
Malarstwo[edytuj]

W malarstwie młodopolskim trudno wyróżnić przeważającą tendencję, której skłaniała się większość twórców. W malarstwie typowo secesyjnym posługiwano się najczęściej liniami falistymi, operując półtonami, a jeśli już pełnymi barwami, to raczej zgaszonymi. Widoczne wśród prac licznych malarzy młodopolskich są wpływy sztuki orientalnej (nie tylko chińskiej czy japońskiej, ale np. jawajskiej), którą wówczas fascynowali się uważając sztukę zachodnioeuropejską za przeżytek.
Wspomnieć należy też o rozwijającej się sztuce plakatu oraz rozwoju grafiki, przejawiającej się np. w pracach malarza Edwarda Okunia.
Bardziej znani polscy malarze okresu Młodej Polski to: Teodor Axentowicz, Wojciech Weiss, Jacek Malczewski, Józef Mehoffer, Władysław Podkowiński, Józef Pankiewicz, Feliks Jasieński czy Leon Wyczółkowski.
Muzyka[edytuj]

W 1905 roku czterech kompozytorów, tj. Ludomir Różycki, Apolinary Szeluto, Karol Szymanowski i Grzegorz Fitelberg mając finansowe wsparcie księcia Władysława Lubomirskiego założyło Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich pod nazwą Młoda Polska. Siedzibą spółki był Berlin. Działali wspólnie mniej więcej do wybuchu I wojny światowej.
Kompozytorzy Młodej Polski chcieli tworzyć muzykę przede wszystkim oryginalną, a nie przystępną. Odczuwali potrzebę zestrojenia polskiego środowiska z atmosferą europejską. Głosili, że sztuka wielka może stać się narodową bez sięgania do skonwencjonalizowanego tymczasem folkloryzmu. Realizacja tego celu powiodła się jedynie Karolowi Szymanowskiemu.[1]
Kompozytorem, który nie należąc formalnie do Młodej Polski, tworzył w stylu, który uważany jest za "młodopolski", jest Mieczysław Karłowicz. Stylistycznie muzyka młodopolska najbardziej zbliżona jest do muzyki Richarda Straussa.[potrzebne źródło]
Przedstawiciele[edytuj]

Literaci[edytuj]
Bogusław Adamowicz,
Tadeusz Boy-Żeleński,
Mateusz Sabat,
Wacław Berent,
Stanisław Brzozowski,
Stanisław Korab-Brzozowski,
Wincenty Korab-Brzozowski,
Zdzisław Dębicki,
Jan Kasprowicz
Zygmunt Kawecki,
Jan August Kisielewski,
Antoni Lange,
Jan Lemański,
Bolesław Leśmian,
Ignacy Maciejowski,
Józef Mączka,
Zofia Trzeszczkowska,
Tadeusz Miciński,
Antoni Mueller,
Andrzej Niemojewski,
Franciszek Nowicki,
Władysław Orkan,
Artur Oppman,
Bronisława Ostrowska,
Włodzimierz Perzyński,
Franciszek Mirandola,
Kazimierz Przerwa-Tetmajer,
Zenon Przesmycki,
Stanisław Przybyszewski,
Władysław Reymont,
Wacław Rolicz-Lieder,
Tadeusz Rittner,
Lucjan Rydel,
Wacław Sieroszewski,
Edward Słoński,
Leopold Staff,
Ludwik Maria Staff,
Ludwik Szczepański,
Maryla Wolska,
Stanisław Wyrzykowski,
Stanisław Wyspiański,
Stefan Żeromski.
Malarze i graficy[edytuj]
Jacek Malczewski,
Józef Mehoffer,
Józef Pankiewicz,
Władysław Ślewiński,
Leon Wyczółkowski,
Stanisław Wyspiański,
Jan Bukowski,
Wojciech Kossak,
Jan Talaga,
Maurycy Lilien,
Teofil Terlecki,
Karol Frycz,
Julian Fałat,
Jan Stanisławski,
Teodor Axentowicz,
Włodzimierz Przerwa-Tetmajer,
Witold Wojtkiewicz,
Wojciech Weiss,
Wojciech Gerson.
Kompozytorzy[edytuj]
Ludomir Różycki,
Apolinary Szeluto,
Karol Szymanowski,
Grzegorz Fitelberg,
Mieczysław Karłowicz.

ja to znalazłem tyle tylko, chyba starczty


Geneza Młodej Polski:

Już pod koniec lat osiemdziesiątych XIX w. wyraźnie narasta krytyka programu pozytywistycznego, którą podejmują nie tylko zwolennicy nowych przeobrażeń w literaturze i sztuce, ale i sami pozytywiści. Atakom podlega nie tylko program, który zawiódł oczekiwane nadzieje, ale i literatura, która go rozpowszechniała, i która poprzez swój realizm i tendencyjność ograniczała swobodę twórczą pisarzy.


Określenia epoki: "Młoda Polska", "neoromantyzm", "modernizm", "symbolizm".

Najczęściej stosowana nazwa epoki - Młoda Polska - pochodzi od tytułu programowych artykułów Artura Górskiego, opublikowanych w "Życiu" w 1898 r, będących manifestem ideowo-artystycznym młodego pokolenia. "Młodzi" pragnęli odrodzić Polskę poprzez kontynuację ideologii romantyzmu polskiego oraz stworzenie nowych norm i wartości etycznych i estetycznych.

W związku z tym przyjęto też inną nazwę epoki - neoromantyzm, która miała podkreślać związek ro

i czytaj

z glowy pisal.

no, sambi combo trenu + gh i lody w nocy a na nastepny dzien krata lepsza niz dzien wczesniej, efekt 3d miesni, naprawde warto ale pod warunkiem, ze nie placisz tych pieniedzy, ktore chca w polsce za gh tylko ceny hurtowe lub bedziesz sciagal zza granicy, ja aktualnie jestem off z gh ale wchodze za miesiac jakis znowu

pojemna mam banie

ja wkvrwiony na to jestem w chvj.. artystów sie naucze, od którego do którego i chvj..

aha taka akcja.. no ja na razie gh nie , w późniejszym okresie

buli~ja z tego co miałem z MP to ogolne info o niej.. twórców i literaturę(którą nam na lekcji) podali...i tyle było zaliczenia