...
Nie udało się polskiej sztafecie 4x400 metrów awansować do finału lekkoatletycznych mistrzostw świata odbywających się w południowokoreańskim Daegu. Zespół biegnący w składzie: Kacper Kozłowski, Piotr Wiaderek, Jakub Krzewina i Marcin Marciniszyn uzyskał 11. wynik eliminacji - 3.01,84.
Transmisje z lekkoatletycznych MŚ w Daegu przeprowadza Telewizja Polska - na antenach Jedynki, Dwójki i TVP Sport oraz w wersji interaktywnej na Sport.TVP.pl.
- Uważam, że minimum, jakie zakładaliśmy sobie przed biegiem - 3.00,50, było bardzo realne. Zakładałem, że to da finał. Pierwszy miał pobiec około 46 sekund, drugi i trzeci po 45,00, a ostatni 44,50). Zakładałem też, że pięć sztafet pobiegnie poniżej 3.00, a tymczasem jestem zaskoczony, że udało się to tylko trzem - mówił Józef Lisowski, trener naszych 400-metrowców, współtwórca sukcesów polskiej sztafety w ubiegłych latach.
Nasza męska sztafeta 4x400 metrów zdobyła dotychczas cztery medale mistrzostw świata - jeden złoty (1999) i trzy brązowe (1997, 2001, 2007).
- Pobiegli źle taktycznie. Od początku trzeba było się trzymać pierwszej trójki i w ten sposób kontrolować bieg - ocenił na gorąco Piotr Haczek, obecnie dyrektor sportowy Polskiego Związku Lekkoatletycznego, a w przeszłości mistrz świata (1999) i dwukrotny brązowy medalista (1997, 2001) w tej konkurencji.
Po zejściu do bandy na 600. metrze Piotr Wiaderek znalazł się na szóstej pozycji. Na kolejnej zmianie kolizję Australijczykiem miał Jakub Krzewina. To wybiło tego młodego zawodnika z rytmu i też musiał gonić rywali. Strat nie był w stanie nadrobić już Marcin Marciniszyn.
- Straciliśmy trochę po wyjściu na drugą zmianę. Rywale odjechali, a my goniliśmy. Gdybyśmy od początku byli w czubie, może wówczas wynik byłby lepszy. Jesteśmy zawiedzeni. Nie mam sobie nic do zarzucenia. Walczyłem do końca. Pobiegliśmy tyle, na ile było nas stać - powiedział ten ostatni.
Może inaczej wyglądałyby rywalizacja w biegu z udziałem Polaków, gdyby w pierwszym półfinale nie padły aż tak dobre czasy.
- Kiedy zobaczyłem wyniki pierwszej serii byłem w szoku. W naszym biegu ratowała nas tylko pierwsza trójka. Nic więcej. Nie wyszło. To była bolesna porażka - przyznał Marciniszyn, który był załamany także tym, że wyeliminowała nas także Kenia. To właśnie ekipa z Afryki uzyskała ósmy czas - 3.00,97. Dla Kenii będzie to pierwszy występ w finale od 1993 roku, kiedy to wywalczyli w Stuttgarcie srebrny medal. Wprawdzie dwa lata później w Goeteborgu awansowali do finału, ale w nim nie stanęli na starcie.
- Wiedziałem, że muszę ruszyć mocno, biorąc pod uwagę wygórowane czasy z pierwszej serii. Były one wręcz nieprawdopodobne. Dałem z siebie wszystko. Na tyle na ile mogłem zbliżyłem się do zawodnika z Bahamów. Liczyliśmy na ten finał. Cała czwórka była w szczytowej formie. Nigdy się tak chyba nie zdarzyło, że trzeba było pobiec poniżej 3.01, by być w finale - mówił Kacper Kozłowski.
Po raz pierwszy w tak dużej imprezie w sztafecie 4x400 metrów wystartował Piotr Wiaderek, który do tej pory koncentrował się na krótszych biegach.
- To mój pierwszy sezon, kiedy pobiegłem lepsze wyniki na 400 metrów. Teraz powinno być już tylko lepiej na tym dystansie, bo skończyłem studia i głowa jest już spokojna - tłumaczył.
A tak ocenił swój występ: - Może trochę za wolno pobiegłem początek. Końcówka, jak na typowego sprintera, była niezła. To moja pierwsza tak ważna impreza. Trener mówił, że będzie ciężko o awans, ale zapowiadał, że 3.01,50-3.01,60 powinno dać awans. Wydaje się, że świat nam odjeżdża, a my stoimy w miejscu. Musimy mieć zawodników, którzy biegają 45,5.
- Poziom w tej konkurencji poszedł strasznie do przodu. Każdy z nas dał na pewno wszystko z siebie. Wydawało mi się, że biegłem bardzo szybko. Zaraz po odebraniu pałeczki, straciłem rytm po starciu z Australijczykiem. Potem goniłem, ale nie udało się. Jest żal. To są moje pierwsze mistrzostwa świata seniorów. Chciałoby się być w finale. To taka granica przyzwoitości. Tradycje w tej konkurencji mamy wielkie i trzeba do nich nawiązywać. Obiecuję, że powalczymy za rok na igrzyskach w Londynie - zapowiedział Jakub Krzewina, młodzieżowy mistrz Europy w tej konkurencji sprzed dwóch lat.
- To moje pierwsze mistrzostwa świata bez finału sztafety. Niech to posłuży za komentarz. Jest mi przykro - mówił trener Lisowski.
Miał na myśli oczywiście te mistrzostwa, na których jego podopieczni startowali. Trener był równie rozgoryczony przed ośmioma laty, kiedy naszym zawodnikom nie udało się wypełnić norm kwalifikacyjnych.
Wówczas owiana sławą sukcesów i emocjonujących pojedynków (także z USA) w walce o medale najważniejszych lekkoatletycznych imprez polska sztafeta 4x400 m nie zdołała uzyskać minimum PZLA, które wynosiło 3 minuty i 3 sekundy. Nadzieja była jeszcze w wynikach indywidualnych. Drugim bowiem warunkiem była średnia 46,10 z czasów czterech najlepszych zawodników. Do spełnienia tego wymogu brakło 12 setnych sekundy.
- Widać, że nie potrafię nastawić mentalnie zawodników na moją wizję walki. Rekordy życiowe maja na tyle wysokie, ze przy odpowiedniej mobilizacji potrafią pobiec w sztafecie w granicach 45 sekund - w ten sposób Lisowski szukał przyczyn porażki.
Być może należało jednak ustawić sztafetę nieco inaczej. Może gdyby zaczął najszybszy w naszej ekipie Marciniszyn, wówczas sytuacja byłaby zupełnie inna. Trener, jak zapewnił próbował jednak wielu wariantów.
- Zawsze przy okazji takiej imprezy analizuje się wszystkie warianty ustawienia sztafety. Po drużynowych mistrzostwach w Sztokholmie uważałem, że popełniłem błąd z ustawieniem i dlatego nie znaleźliśmy się nawet w trójce, choć szanse były nawet i na wygraną, ale przy ustawieniu właśnie takim, jakie miałem w Daegu - tłumaczył.
- Oczywiście teraz można gdybać. Ale uważam, że na daną chwilę wystawiłem najlepszych. Nie ukrywam, że tych młodych (Jan Ciepiela, Mateusz Fórmański - przyp. red.) trzymałem na finał. Uważałem, że dwóch świeżych zawodników może dać nam w finale zapas nad innymi sztafetami w okolicach 0,5 s. Wtedy byłaby nadzieja na wynik w okolicach 3.00 - dodał.
A taki rezultat pozwoliłby być może nawet na walkę o medal.
jaka zatem przyszłość rysuje się przed naszą sztafetą? W końcu za rok są igrzyska olimpijskie w Londynie.
- Mamy wyselekcjonowaną grupę zawodników, która - moim zdaniem - jest nawet motorycznie bardziej utalentowana od poprzednich ekip. Najważniejsze tylko, by byli zdrowi. Trzeba się po prostu dostosować do poziomu. Trzeba mieć dwóch zawodników biegających 400 metrów w granicach 45,2 i dwóch 45,5. Jest wtedy szansa na biegi poniżej 3.00. A jeżeli tak się biega, to zawsze się mieści w strefie medalowej - zakończył Lisowski.
Najlepszy czas eliminacji uzyskali Amerykanie - 2.58,82. Drugie miejsce zajęła Jamajka - 2.59,13, a trzecia była Republika Południowej Afryki - 2.59,21, biegnąca na pierwszej zmianie z Oscarem Pistoriusem.
Z Daegu - Tomasz Kalemba, sport.onet.pl
sprinterek
lukix
wikt
tylko z samym sobą może przegrać 
siwy__00
