Przysiad przedni jest dość nietypową odmianą przysiadu ze sztangą. Sztanga położona jest z przodu ciała (klatka piersiowa i barki), co sprawia, że ćwiczenie może sprawiać nieliche problemy. Niektóre osoby mogą poczuć się słabo wskutek problemów z oddychaniem bądź nacisku na tułów (znajdujące się tam naczynia, tętnice, żyły), zdarzały się zasłabnięcia strongmanów (np. taka historia spotkała Austriaka, Martina Wildauera).
W pewnym stopniu można ułatwić wykonywanie przysiadów przednich przez zastosowanie pasków. Przy zastosowaniu chwytu ciężarowego wymagane jest wysokie ułożenie łokci, przez co u niektórych osób pojawia się problem związany ze stawami barkowymi i/lub bicepsami.
Zastosowanie pasków umożliwia trzymanie rąk w bardziej naturalny sposób, nie wymagający ewolucji. Spotyka się również chwyt krzyżowy, jednak nie jest on do końca stabilny, też może sprawiać problemy.
Przysiad ze sztangą na barkach z przodu - zaangażowane mięśnie
- Mięsień czworogłowy uda
- Mięsień pośladkowy wielki
- Mięsień przywodziciel wielki
- Tył uda: mięśnie dwugłowe, mięśnie półścięgnisty i półbłoniasty
- Mięśnie łydek (mięsień brzuchaty łydki, mięsień płaszczkowaty)
- Mięśnie brzucha (mięsień prosty oraz mięsień skośny)
- Mięśnie prostowniki grzbietu i szereg innych mięśni grzbietu
Przysiad ze sztangą na barkach z przodu - prawidłowe wykonanie
Stopy są ustawione dość wąsko, ale nie ma tu określonego, jedynego sposobu. Przyjmuje się, iż rozstaw stóp na szerokość barków lub nieco szerszy jest odpowiedni. Napinamy brzuch, nabieramy powietrza, usztywniamy tułów i grzbiet.
Przysiad przedni wykonuje się, cofając biodro i zginając stawy kolanowe, w sposób kontrolowany i równomierny schodzi się, osiągając pełny zakres ruchu. Łokcie są utrzymywane wysoko, co pozwala stabilizować ciężar.
Po osiągnięciu właściwej głębokości inicjuje się ruch biodrami do góry i do przodu, prostując staw kolanowy i biodrowy wracając do pozycji wyjściowej.
Uwagi i sugestie
Przysiad przedni jest niezłą propozycją dla osób, które nie mają asekuracji – sztangę można bardzo łatwo zrzucić na ziemię, łatwiej niż przy przysiadzie tylnym. Na dodatek przysiad przedni uczy trzymania ciężaru z przodu ciała, co może być przydatne, przy wyciskaniu stojąc, wyciskopodrzucie czy klasycznej, drugiej fazie podrzutu (najczęściej widzi się tu wybicie na nożyce lub wybicie na unik).
Proponuję nie wykonywać więcej niż 6 powtórzeń w seriach, czynnikiem ograniczającym może być tutaj nie siła mięśni czworogłowych ud, a problem z trzymaniem ciężaru.
