basmann
Tang Soo Do, „tang” – od naz wy chińskiej dynastii, „soo” – ręka, „do” – filozoficzna droga – jest sztuką walki wywodzącą się z Korei. Historycznie styl ten rozwijał się równolegle z Taekwondo. Do czasów II Wojny Światowej koreańskie metody walki wręcz były skutecznie tłumione przez Japończyków, którzy okupowali Koreę. Od roku 1945 zaczyna się renesans sztuki walki w tym kraju. Wielu mistrzów po raz pierwszy oficjalnie
otwiera swoje dojang (odpowiednik japońskiego dojo). Jednym z tych mistrzów jest Hwang Kee – nikomu nieznany pracownik kolei, który potajemnie praktykował starożytne sztuki walki Tae Kyun i Soo Bhak Do – które to posłużyły generałowi Choi`owi za podstawę w stworzeniu taekwondo. Mistrz Hwang Kee nazwał swoją szkołę Tang Soo Do Moo Duk Kwan.
TSD w części tradycyjnej jest stylem łączącym japońskie karate i koreańskie taekwondo. Mało kto wie, że pierwotnie słowa „kara te do” nie oznaczały „drogi pustej ręki” ale „drogę chińskiej ręki”. Na początku wieku XX Gichin Funakoshi nadał inne znaczenie słowu kara te – „pusta ręka” uzasadniając filozofią buddyjską jakoby pustka odnosiła się do stanu umysłu. Innym, oprócz nazwy, wspólnym elementem tangsoodo i karate są formy/kata. W TSD praktykowane są formy nazywane Pyung An, podobne do Pinianów i Heianów. Różnią się one od karateckich, jednak nie bardziej niż Piniany od Heianów. Podobnie jest z wyższymi układami (bassai, tekki/naihanchi itd.).
Zbieżności między tangsoodo a taekwondo są oczywiście natury historycznej, o czym wyżej pisano. Jednak po 1945 rok oba style też krzyżowały swoje drogi. Nawet w 1961 roku powołano Koreański Związek TaeSooDo, organizację mającą na celu łącznie szkół walki w Korei. A do dziś jest wiele szkół, które nazywa się Taekwondo Moo Duk Kwan (m.in. jest jeden klub w Radomiu). W kwestiach technicznych to oczywiście techniki kopnięć oraz terminologia – ap chagi, dollyo chagi, itd., bowiem oba style mają pierwowzór w starożytnej sztuce walki Tae Kyun, w której to dużą uwagę przykładało się do technik nożnych (np. z wyskoku, wielokrotne). Układy w TSD i taekwondo oczywiście się różnią, bowiem gen. Choi chciał, by jego styl walki nie miał nic wspólnego z japońskim karate, dlatego stworzył swoje tule, które praktykuje się w ITFie.
W myśl filozofii PFTSD, styl Tang Soo Do nazywamy: „Modern Mixed Traditional Martial Arts” – nowoczesny miks tradycyjnych sztuk walki. Skąd taka charakterystyka? TSD jest z założenia wszechstronnym stylem. Obecnie trzy czynniki nadają charakter danego stylu walki – zasady sportowe i wymagania egzaminacyjne na poszczególne stopnie i praktyczność. Dlatego w taekwondo WTF (wersja olimpijska) trening technik uderzeń rękoma nie zajmuje wiele czasu, gdyż rzadko się otrzymuje za nie punkty. I dlatego też w karate (różnych odmianach) częstym elementem egzaminów a przez to i treningu, jest tzw. Kihon – wykonywanie tradycyjnych technik w tradycyjnych pozycjach. A w systemach walki (np. kravmaga) nie uczy się techniki kopnięć z wyskoku po obrocie na wysokość głowy. Każdy ze stylów kształci wg własnej filozofii – bez oceniania która jest lepsza a która gorsza. Wracając do tematu. Dlaczego TSD jest wielowarstwowym stylem walki? Jak napisano wyżej, przepisy sportowe i wymagania egzaminacyjne wymuszają określony tylko danemu stylowi sposób szkolenia.
Filmowa prezentacja konkurencji sportowych w TSD w trailerze World Cup TSD
Konkurencje rozgrywane na zawodach w Polskiej Federacji Tang Soo Do to:
1. formy; 2. władanie bronią; 3 rozbicia desek oraz 4. walki. Walki rozgrywane są w 3 formułach: semi-contact, walka przerywana; light-contact – ciągła z ograniczoną siłą i low-kick – ciągła z kopnięciem w udo. Walczy się w rękawicach bokserskich i ochraniaczach na stopy i golenie, kask itp. Uderzenia ręką można zadawać zarówno w korpus jak w głowę. Podobnie jest z kopnięciami. Przepisy walk w Tang Soo Do przypominają przepisy rywalizacji w kickboxingu. Zawodniczy trening TSD obejmuje doskonalenie technik kopnięć jak i ciosów typowo bokserskich podobnie jak w Kickboxing z tą różnicą, że w TSD więcej uwagi poświęca się na kopnięcia. Dlatego właśnie tangsoodo można określić jako swego rodzaju „modern martial arts” – nowoczesna sztuka walki. Trening tradycyjnych technik wykonywanych w powietrze, zastąpiono treningiem na tarczach, łapka, sparingach w ochraniaczach.
Traditional Martial Arts
Oprócz walki sportowej, TSD kultywuje tradycyjne elementy sztuki walki. Jak wcześniej napisano, formy są elementem rywalizacji sportowej. Są też najważniejszym elementem promocji na stopnie uczniowskie i czarnego pasa. A ze strony praktycznej są elementem wyrabiającym koordynację, koncentrację, równowagę. Kyok Pa, czyli rozbicia. Praktyczne zastosowanie jest niewielkie, dlatego jest traktowane jako element rywalizacji sportowej. Jest to połączenie testów siły i technik specjalnych praktykowanych w niektórych odmianach taekwondo. Do rozbić używa się desek sosnowych o wymiarach 25×25 cm i grubościach 2 cm dla seniorów, 1,5 cm dla juniorów, 1 cm dla dzieci. Głównie oceniana jest trudność techniki wykorzystanej do rozbicia. Np. technika ręka-młot jest niżej punktowana niż ręka-włócznia lub rozbicie deski na kolanie albo kopnięciem depczącym jest łatwiejsze niż kopnięcie z wyskoku po obrocie na wysokość głowy, czy kopnięcie obunóż w tym samym czasie. Na egzaminach na pasy również wymaga się rozbić i to już od najniższego stopnia 9 gup (na 10 stopień – biały pas – nie ma egzaminu). Z kolejnym gup wzrasta ilość desek do rozbicia – na 9 gup – jedna deska, na 8 gup dwie, na 7 gup – 3 itd.
Broń w TSD
Jak chyba w żadnym innym stylu kontaktowym, ćwiczy się władanie różnymi rodzajami broni. Trening obejmuje: kij długi (180 cm), nóż, miecz, nunchaku. Stowarzyszenie Tang Soo Do Polska nawiązało współpracę z United World Haedong Kumdo Federation z siedzibą w Korei Południowej, celem współpracy jest krzewienie koreańskiej sztuki walki mieczem. Podczas zawodów startujący sam wybiera rodzaj broni. W wymaganiach egzaminacyjnych natomiast jest aż 7 układów z kijem. Na 1 dan jest układ z nożem i dowolną, np. nunchaku (e chul bong – kor.), tonfą (cha ru – kor.), na 2 dan wymagany jest układ z mieczem a na 3 z trzyelementowym kijem.
Jak wspomniano wcześniej, wymagania egzaminacyjne określają kierunek szkolenia dlatego nieodzownym elementem wymagań jest samoobrona. Ciekawostką jest to, że adept ma możliwość sam wybierać sposób obrony na konkretny atak, od miękkich dźwigni po twarde kontrataki i walkę w parterze i z użyciem broni, np. nóż vs nóź, nóż vs nunchaku. W ramach samoobrony walczy się według przepisów „Extreme TSD” – jest połączenie kopnięć, uderzeń, chwytów, rzutów, dźwigni i walki w parterze. Mimo elementów tradycyjnych, w TSD szkolenie jest ukierunkowane pod kątem walki. Proporcje w przybliżeniu są następujące: 55 % walka (w tym przygotowanie do walki), 15% układy, 10% broń, 10 % samoobrona, 5% terminologia, filozofia itp. 5 % rozbicia i akrobatyka. Dzięki wszechstronności i wielu płaszczyzn szkolenia tangsoodo może być scharakteryzowane jako miks tradycyjnych i nowoczesnych sztuk walki. Osoba zaczynająca przygodę ze sportem bądź ze sztuką walki chce przede wszystkim umieć skutecznie walczyć. Jednak wśród ćwiczących są tacy, którzy nie koniecznie chcą walczyć na ringu, z różnych powodów – zdrowotnych, czy walka ich zwyczajnie nie pociąga lub po prostu przeszkodą jest wiek zbyt młody lub za stary. Dla takich ludzi układy i inne elementy tradycyjnego treningu są sposobem na samodoskonalenie.
W Polsce jest trzy organizacje zajmujące się propagowaniem TSD: 1) Polskie Stowarzyszenie Moo Duk Kwan Tang Soo Do z siedzibą w Brodnicy; 2) Klubu Sportowy Black Belt w Lesznie (woj. wielkopolskie) oraz 3) największa i najstarsza organizacja w Polsce – Polska Federacja Tang Soo Do (dawniej Stowarzyszenie Tang Soo Do Polska) – www.tangsoodo.pl z siedzibą w Puławach (lubelskie) kierowane przez Marcina Kostyrę. Powyższa charakterystyka przedstawia tangsoodo wg PFTSD. Każde z tych organizacji ma swoją filozofię i swoje wymagania.
Opracował:
Marcin Kostyra
www.tangsoodo.pl
otwiera swoje dojang (odpowiednik japońskiego dojo). Jednym z tych mistrzów jest Hwang Kee – nikomu nieznany pracownik kolei, który potajemnie praktykował starożytne sztuki walki Tae Kyun i Soo Bhak Do – które to posłużyły generałowi Choi`owi za podstawę w stworzeniu taekwondo. Mistrz Hwang Kee nazwał swoją szkołę Tang Soo Do Moo Duk Kwan.
TSD w części tradycyjnej jest stylem łączącym japońskie karate i koreańskie taekwondo. Mało kto wie, że pierwotnie słowa „kara te do” nie oznaczały „drogi pustej ręki” ale „drogę chińskiej ręki”. Na początku wieku XX Gichin Funakoshi nadał inne znaczenie słowu kara te – „pusta ręka” uzasadniając filozofią buddyjską jakoby pustka odnosiła się do stanu umysłu. Innym, oprócz nazwy, wspólnym elementem tangsoodo i karate są formy/kata. W TSD praktykowane są formy nazywane Pyung An, podobne do Pinianów i Heianów. Różnią się one od karateckich, jednak nie bardziej niż Piniany od Heianów. Podobnie jest z wyższymi układami (bassai, tekki/naihanchi itd.).
Zbieżności między tangsoodo a taekwondo są oczywiście natury historycznej, o czym wyżej pisano. Jednak po 1945 rok oba style też krzyżowały swoje drogi. Nawet w 1961 roku powołano Koreański Związek TaeSooDo, organizację mającą na celu łącznie szkół walki w Korei. A do dziś jest wiele szkół, które nazywa się Taekwondo Moo Duk Kwan (m.in. jest jeden klub w Radomiu). W kwestiach technicznych to oczywiście techniki kopnięć oraz terminologia – ap chagi, dollyo chagi, itd., bowiem oba style mają pierwowzór w starożytnej sztuce walki Tae Kyun, w której to dużą uwagę przykładało się do technik nożnych (np. z wyskoku, wielokrotne). Układy w TSD i taekwondo oczywiście się różnią, bowiem gen. Choi chciał, by jego styl walki nie miał nic wspólnego z japońskim karate, dlatego stworzył swoje tule, które praktykuje się w ITFie.
W myśl filozofii PFTSD, styl Tang Soo Do nazywamy: „Modern Mixed Traditional Martial Arts” – nowoczesny miks tradycyjnych sztuk walki. Skąd taka charakterystyka? TSD jest z założenia wszechstronnym stylem. Obecnie trzy czynniki nadają charakter danego stylu walki – zasady sportowe i wymagania egzaminacyjne na poszczególne stopnie i praktyczność. Dlatego w taekwondo WTF (wersja olimpijska) trening technik uderzeń rękoma nie zajmuje wiele czasu, gdyż rzadko się otrzymuje za nie punkty. I dlatego też w karate (różnych odmianach) częstym elementem egzaminów a przez to i treningu, jest tzw. Kihon – wykonywanie tradycyjnych technik w tradycyjnych pozycjach. A w systemach walki (np. kravmaga) nie uczy się techniki kopnięć z wyskoku po obrocie na wysokość głowy. Każdy ze stylów kształci wg własnej filozofii – bez oceniania która jest lepsza a która gorsza. Wracając do tematu. Dlaczego TSD jest wielowarstwowym stylem walki? Jak napisano wyżej, przepisy sportowe i wymagania egzaminacyjne wymuszają określony tylko danemu stylowi sposób szkolenia.
Filmowa prezentacja konkurencji sportowych w TSD w trailerze World Cup TSD
Konkurencje rozgrywane na zawodach w Polskiej Federacji Tang Soo Do to:
1. formy; 2. władanie bronią; 3 rozbicia desek oraz 4. walki. Walki rozgrywane są w 3 formułach: semi-contact, walka przerywana; light-contact – ciągła z ograniczoną siłą i low-kick – ciągła z kopnięciem w udo. Walczy się w rękawicach bokserskich i ochraniaczach na stopy i golenie, kask itp. Uderzenia ręką można zadawać zarówno w korpus jak w głowę. Podobnie jest z kopnięciami. Przepisy walk w Tang Soo Do przypominają przepisy rywalizacji w kickboxingu. Zawodniczy trening TSD obejmuje doskonalenie technik kopnięć jak i ciosów typowo bokserskich podobnie jak w Kickboxing z tą różnicą, że w TSD więcej uwagi poświęca się na kopnięcia. Dlatego właśnie tangsoodo można określić jako swego rodzaju „modern martial arts” – nowoczesna sztuka walki. Trening tradycyjnych technik wykonywanych w powietrze, zastąpiono treningiem na tarczach, łapka, sparingach w ochraniaczach.
Traditional Martial Arts
Oprócz walki sportowej, TSD kultywuje tradycyjne elementy sztuki walki. Jak wcześniej napisano, formy są elementem rywalizacji sportowej. Są też najważniejszym elementem promocji na stopnie uczniowskie i czarnego pasa. A ze strony praktycznej są elementem wyrabiającym koordynację, koncentrację, równowagę. Kyok Pa, czyli rozbicia. Praktyczne zastosowanie jest niewielkie, dlatego jest traktowane jako element rywalizacji sportowej. Jest to połączenie testów siły i technik specjalnych praktykowanych w niektórych odmianach taekwondo. Do rozbić używa się desek sosnowych o wymiarach 25×25 cm i grubościach 2 cm dla seniorów, 1,5 cm dla juniorów, 1 cm dla dzieci. Głównie oceniana jest trudność techniki wykorzystanej do rozbicia. Np. technika ręka-młot jest niżej punktowana niż ręka-włócznia lub rozbicie deski na kolanie albo kopnięciem depczącym jest łatwiejsze niż kopnięcie z wyskoku po obrocie na wysokość głowy, czy kopnięcie obunóż w tym samym czasie. Na egzaminach na pasy również wymaga się rozbić i to już od najniższego stopnia 9 gup (na 10 stopień – biały pas – nie ma egzaminu). Z kolejnym gup wzrasta ilość desek do rozbicia – na 9 gup – jedna deska, na 8 gup dwie, na 7 gup – 3 itd.
Broń w TSD
Jak chyba w żadnym innym stylu kontaktowym, ćwiczy się władanie różnymi rodzajami broni. Trening obejmuje: kij długi (180 cm), nóż, miecz, nunchaku. Stowarzyszenie Tang Soo Do Polska nawiązało współpracę z United World Haedong Kumdo Federation z siedzibą w Korei Południowej, celem współpracy jest krzewienie koreańskiej sztuki walki mieczem. Podczas zawodów startujący sam wybiera rodzaj broni. W wymaganiach egzaminacyjnych natomiast jest aż 7 układów z kijem. Na 1 dan jest układ z nożem i dowolną, np. nunchaku (e chul bong – kor.), tonfą (cha ru – kor.), na 2 dan wymagany jest układ z mieczem a na 3 z trzyelementowym kijem.
Jak wspomniano wcześniej, wymagania egzaminacyjne określają kierunek szkolenia dlatego nieodzownym elementem wymagań jest samoobrona. Ciekawostką jest to, że adept ma możliwość sam wybierać sposób obrony na konkretny atak, od miękkich dźwigni po twarde kontrataki i walkę w parterze i z użyciem broni, np. nóż vs nóź, nóż vs nunchaku. W ramach samoobrony walczy się według przepisów „Extreme TSD” – jest połączenie kopnięć, uderzeń, chwytów, rzutów, dźwigni i walki w parterze. Mimo elementów tradycyjnych, w TSD szkolenie jest ukierunkowane pod kątem walki. Proporcje w przybliżeniu są następujące: 55 % walka (w tym przygotowanie do walki), 15% układy, 10% broń, 10 % samoobrona, 5% terminologia, filozofia itp. 5 % rozbicia i akrobatyka. Dzięki wszechstronności i wielu płaszczyzn szkolenia tangsoodo może być scharakteryzowane jako miks tradycyjnych i nowoczesnych sztuk walki. Osoba zaczynająca przygodę ze sportem bądź ze sztuką walki chce przede wszystkim umieć skutecznie walczyć. Jednak wśród ćwiczących są tacy, którzy nie koniecznie chcą walczyć na ringu, z różnych powodów – zdrowotnych, czy walka ich zwyczajnie nie pociąga lub po prostu przeszkodą jest wiek zbyt młody lub za stary. Dla takich ludzi układy i inne elementy tradycyjnego treningu są sposobem na samodoskonalenie.
W Polsce jest trzy organizacje zajmujące się propagowaniem TSD: 1) Polskie Stowarzyszenie Moo Duk Kwan Tang Soo Do z siedzibą w Brodnicy; 2) Klubu Sportowy Black Belt w Lesznie (woj. wielkopolskie) oraz 3) największa i najstarsza organizacja w Polsce – Polska Federacja Tang Soo Do (dawniej Stowarzyszenie Tang Soo Do Polska) – www.tangsoodo.pl z siedzibą w Puławach (lubelskie) kierowane przez Marcina Kostyrę. Powyższa charakterystyka przedstawia tangsoodo wg PFTSD. Każde z tych organizacji ma swoją filozofię i swoje wymagania.
Opracował:
Marcin Kostyra
www.tangsoodo.pl
Krzysztof Piekarz
cynik75
