ZAWISZA BYDGOSZCZ
Od momentu swojego powstania Zawisza, nie posiadający własnego obiektu sportowego, korzystał z urządzeń klubów cywilnych. W pierwszych miesiącach istnienia niebiesko-czarni rozgrywając mecze towarzyskie jako gospodarz, korzystali z otwartego w 1935 roku Stadionu Miejskiego w Koszalinie. Po przeprowadzce do Bydgoszczy zawiszanie korzystali najczęściej ze Stadionu Miejskiego przy ulicy Sportowej a także z obiektów należących dzisiaj do Gwiazdy. Z początkiem lat 50-tych sporo ligowych i pucharowych spotkań w Bydgoszczy wojskowi rozgrywali na stadionie Brdy przy ul. Północnej (obecnie Powstańców Warszawy). Jednak w tak dynamicznie rozwijającym się klubie, jakim wówczas był Zawisza coraz częściej mówiono o konieczności wybudowania własnego obiektu.
Z zamiarem budowy stadionu noszono się od 1954 roku, z inicjatywy dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego, generała Bronisława Półturzyckiego. Inicjatywę tę podtrzymał generał Jan Rotkiewicz, od 1955 roku dowódca POW. Znalazł on doskonałego wykonawcę swoich zamierzeń w osobie majora Witolda Charasza. Budowa kompleksu obiektów sportowych, w skład którego wchodzić miał m. in. stadion z głównym boiskiem piłkarskim otoczonym trybunami, rozpoczęła się w 1955 roku. Nad całością prac budowlanych czuwał specjalnie zaangażowany czołowy polski projektant urządzeń sportowych – inżynier Jerzy Hoffman. Od lipca las w okolicach ówczesnych Alei 1 Maja zaczął się zmieniać w błyskawicznym tempie.
W pierwszym roku budowy wyrównano grunt pod przyszłe boisko a następnie ułożono odpowiednie warstwy ziemi, na których po zwałowaniu wysiano 400 kilogramów trawy. Wykonano również większość prac ziemnych pod przyszłą bieżnię lekkoatletyczną Jednocześnie usypywano wały pod przyszłe trybuny. Ziemi dostarczyli długo przed rozpoczęciem prac budowniczowie Osiedla Leśnego, którzy wywozili na tereny obecnej budowy ziemię z wykopów pod fundamenty bloków mieszkalnych.
Wykonawcy nowych obiektów Zawiszy nierzadko pracowali w nocy, ze względu na brak urządzeń i maszyn budowlanych. Po dniu pracy na innych budowach, żołnierze przewozili je na miejsce powstawania stadionu starając się w jak największym stopniu wykorzystać ich moc przerobową. Tak było np. z buldożerem dowożonym codziennie z budowy w okolicach dworca kolejowego. Po przepracowaniu całej nocy przy budowie stadionu odwożono go rankiem z powrotem. Niemal do legendy przeszedł fakt zrywania bruku pod wiaduktem kolejowym (do czasu wypożyczenia maszyny z innego przedsiębiorstwa), ponieważ spychacz ustawiony na platformie transportowej był o… 2 centymetry za wysoki.
Nad wykonawstwem i organizacją robót budowlanych czuwał ppor. Stanisław Kisiel, pełniący funkcję dowódcy kompanii sportowej bydgoskiego CWKS (taką nazwę od października 1954 roku nosił Zawisza). W roku 1956 powstała m.in. pierwsza „olimpijka” mieszcząca początkowo magazyn oraz prowizoryczne mieszkania dla budowniczych stadionu, wykonane zostało również ogrodzenie ośrodka sportowego. Symbolem zakończenia najważniejszych prac przy budowie stadionu głównego stało się ustawienie kabiny spikera na szczycie dzisiejszej trybuny głównej. Była to charakterystyczna wieżyczka wykonana przez Franciszka Krzyśko, pierwszego mieszkańca pierwszej „olimpijki”. W kolejnym roku powstało boisko treningowe dla piłkarzy oraz bieżnia o rzadko spotykanej w Polsce prostej (200 metrów).
Pierwszy mecz piłkarski na nowym Stadionie Zawiszy (klub powrócił do swojej pierwotnej nazwy w połowie 1957 roku) został rozegrany w niedzielę, 21 lipca 1957. Tego dnia odbyło się uroczyste otwarcie obiektu połączone ze spartakiadą Pomorskiego Okręgu Wojskowego i turniejem piłkarskim, w którym brały udział drużyny: Vorwärts Berlin, Wawel Kraków i Zawisza Bydgoszcz. Dwa pierwsze zespoły spotkały się w meczu inaugurującym turniej, zakończył się on zwycięstwem drużyny z Berlina 3:0. W poniedziałek 22 lipca po raz pierwszy na murawę stadionu wybiegli zawiszanie. W historycznym, pierwszym rozegranym na własnym obiekcie meczu pokonali drużynę niemiecką 2:1 (1:1).
W kolejnych miesiącach dzisiejsze trybuny C i D w coraz większym stopniu pokrywały się betonowymi płytami, do momentu otwarcia obiektu wykonano bowiem pokrycie wraz z ławkami tylko na trybunach A i B. Wszystkie prace związane z budową stadionu trwały jeszcze blisko trzy lata i zostały definitywnie zakończone w 1960 roku. Wykończony obiekt posiadał boisko piłkarskie otoczone siedmiotorową bieżnią lekkoatletyczną, na prostych trybuny z ławkami natomiast na łukach wykonane zostało pokrycie z betonowych płyt, na których umieszczony został napis „Społeczeństwu Wojsko”. Nie było wówczas klubowego budynku za trybuną C, sportowcy wchodzili na stadion przejściem między trybunami A i C. Stanowisko spikerskie mieściło się we wspomnianej wcześniej wieżyczce.
Zakończenie prac na stadionie głównym nie oznaczało jednak zakończenia budowy kompleksu sportowego. W kolejnych latach oddano do użytku m.in. pawilon główny, amfiteatr a także obiekty przeznaczone dla poszczególnych sekcji WKS Zawisza. Pod koniec lat 60-tych cały park sportowy został oświetlony, natomiast stadion otrzymał nowoczesne nagłośnienie.
Istotne zmiany w wyglądzie stadionu Zawiszy zaszły w latach 70-tych. Na trybynie głównej pojawiła się pierwsza kabina prasowa, obok której wybudowano z czasem dwie kolejne. Stadion wyposażony został w bieżnię tartanową oraz tablicę świetlną. Zniknęło wspomniane wyjście na stadion pomiędzy trybunami A i C, po modernizacjach na bieżnię można było wjechać istniejącym do dnia dzisiejszego tunelem od strony ulicy Gdańskiej (wówczas Alei 1 Maja), z kolei piłkarze wychodzili na boisko bezpośrednio z wybudowanego za trybuną C budynku, w którym mieściły się m.in. szatnie oraz pomieszczenia odnowy biologicznej. Wszystkie trybuny stadionu zostały również wyposażone w ławki dla kibiców.
Z zaplanowanych inwestycji nie zrealizowano jednak montażu sztucznego oświetlenia. Na początku lat 80-tych gotowy był kompletny projekt instalacji, pierwsze jej elementy zaczęto już nawet przywozić na stadion Zawiszy, ale ostatecznie trafiły one na obiekt... łódzkiego Widzewa. Przez kolejnych kilkanaście lat w wyglądzie stadionu nie zaszły istotne zmiany. Dopiero w połowie lat 90-tych zamontowane zostały krzesełka w kolorze niebieskim, na trybunie B część krzesełek miała kolor granatowy tworząc napis "50 LAT ZAWISZA". Gdy echa złotego jubileuszu klubu już przebrzmiały pozostawiono tylko słowo "ZAWISZA".
Od 1999 roku na obiekcie Zawiszy regularnie organizowane są imprezy lekkoatletyczne najwyższej rangi. W związku z nimi stadion przeszedł kilka istotnych modernizacji. Najpierw na łukach zamontowane zostały krzesełka w biało-czerwono-niebieskich barwach miasta, zmodernizowano również tablicę świetlną, która obecnie jest przystosowana do przekazywania ruchomych obrazów. 5 lipca 2000 roku po raz pierwszy nad stadionem Zawiszy rozbłysło sztuczne oświetlenie o mocy 1600 lux. Natomiast w 2003 roku wybudowany został na głównej trybunie nowy kompleks pomieszczeń prasowych a część trybuny została zadaszona.
Od marca 2007 roku na stadionie trwa największy jak do tej pory remont. Od podstaw wybudowana zostanie nowa trybuna B, która stanie się główną trybuną stadionu, podniesione zostaną trybuny na łukach. Bieżnia tartanowa w kolorze niebieskim będzie miała dziewięć torów. Całość prac zostanie zakończona w pierwszej połowie 2008 roku. Poniżej będziemy sukcesywnie wstawiać fotografie z kolejnych etapów prac na stadionie Zawiszy
sprinterek
Krzysztof Piekarz
fotman
gonzalez
Riobson
