Chińskie zapasy - shuai jiao

bo to praktycznie to samo co judo. wierzę dachengowi na słowo, ze te harai-goshi, hiza-guruma, o-goshi, seoi-nage czy sasae-tsurikomi-ashi to nie efekt ćwiczenai judo, tylko oryginalny chiński styl zapaśniczy.
osobna kwestia, czy nie powstał on w XX wieku na bazie judo? a wracaja co do korzeni, judo, powstało na bazie głównie jj. wiec pośrenio dzięki chin na kung-fu. kóleczko się zamyka tak czy tak.
btw: twardzi ci Mongołowie.
tak czy owak, temat zahacza o grappling, jego niuanse i apekty techniczne więc myslę, ze warto go przenieść.

Zmieniony przez - Jodan w dniu 2006-06-10 00:43:53

dacheng: "No właśnie, tradycyjne chińskie zapasy wcale nie przypominają bjj. Więc jeśli coś przypomina, to widać, że to mix. W tradycyjnych staraliby się rzucić, ale samemu zostać w stójce, a w przypadku upadku, jak najszybciej uciec z parteru."
to jest właśnie zasada tachi-waza. zachowanie równowagi po rzucie. tylko z w praktyce z tym jest różnie.

Zmieniony przez - Jodan w dniu 2006-06-10 00:47:11

.



.



.

A tu pare linkow do walk sportowych. Dacheng moglbys przyblizyc przepisy?

Nie jestem pewny czy dobrze zauważyłem, ale nawet jak sie upadnie dawany jest punkt. Mysałem, że tylko za wywrucenie samemu pozostając na nogach jest punktowane. Tak czy inaczej rzuty poświęcenia nie są dozwolone.

W odróżnieniu od judo nie ma czegoś takiego jak ippon, więc nie da się wygrać jednym super rzutem. Liczy się suma punktów w rundzie.
Punktacja w przybliżeniu (regulaminy dokładniej opisują więcej możliwych sytuacji)
3 punkty za dobry, wysoki (taki ipponowy) rzut, jeśli rzucający się nie przewróci.
2 punkty, za przewrócenie przeciwnika (bez widowiskowego lotu z oderwaniem obydwu stóp od maty), jeśli rzucający się nie przewróci,
1 punkt gdy rzucający się przewróci jako drugi, lub upadnie na tego kto przewrócił się pierwszy.

Jest oczywiste, że chińskie zapasy to pierwowzór jiu-jitsu i judo. Natomiast z drugiej strony wielu zawodników shuai jiao jest przeciąganych w Chinach do klubów judo lub zapasów europejskich. Zdarza się, że w niektórych klubach ćwiczy się jednocześnie pod regulaminy chińskie, japońskie i europejskie.
Ale z reguły podobieństwo do judo nie wynika z zapożyczeń z judo, tylko z tego, że judo przez ju-jiujitsu czerpało z chińskich zapasów (które znane było pod różnymi nazwami, a akurat nazwa shuai-jiao została oficjalnie wprowadzona w 1928 roku).

Przy okazji mój artykłu o historii shuai jiao, który napisałem kiedyś dla magazynu "Samuraj": http://www.yiquan.pl/artykuly/plshuai.html
Tam między innymi ryciny z bardzo dawnych czasów, ukazujące stary wariant chińskich zapasów, z którego wywodzi się... japońskie sumo.

Zmieniony przez - dacheng w dniu 2006-06-10 15:53:21

w judo wygrana przed czasem była pierwotnie możliwa tylko przez odklepanie. ippony były zliczane tak jak inne punkty. i do tego powinnismy powrócić.

co mi się rzuciło w oczy - zawodnicy starają się rzucić na plecy (tylko za to są punkty?), noszą pasy (w wu-shu?), dopuszczalne jest chwytanie za ubranie.

Z tego co wiem, by uzyskać punkty nie wymaga się rzutu na plecy, na 3 punkty ważne jest natomiast, żeby obydwie stopy przeciwnika oderwały się od podłoża.

Jeśli chodzi o pasy. Tak od dawna wyglądały stroje używane w chińskich zapasach. Nie jestem do końca pewien, czy mają system stopni oznaczanych pasami, ale na zawodach kolor pasów służy tylko odróżnieniu zawodników. Ponadto shuai-jiao ma odrębną organizację, nie wchodzi w skład związku wushu. Generalnie, ponieważ w shuai-jiao są duże wpływy mongolskie i mandżurskie, Chińczycy traktują je jako coś odrębnego od chińskiego wushu (kung-fu)

Shuai jiao przypomina w stójce koreańskie zapasy - ssirum
http://ynucc.yeungnam.ac.kr/~ssi/eindex.html 

http://www.changwon-t.hs.kr/hagsang/mpg2000/ssirum.mpg 

http://www.culturecapsule.net/mpeg/ssireum.mpg 


Zmieniony przez - sirChris w dniu 2006-06-13 17:18:01

dacheng, czy w chińskich zapasach wogóle nie ma technik wykonywanych w parterze? jakos po rzucie trzeba przecież zakończyć walkę.

Generalnie nie ma. Jeśli gdzieś, ktoś trochę tego robi, to bardziej na zasadzie wyjątku. Widziałem w Chinach takie zdjęcia dotyczące zastosowania shuai-jiao w samoobronie. Ale z reguły, parteru się nie robi.

Dzisiaj shuai-jiao to dyscyplina sportowa, gdzie takie są założenia, że ceni się pozostanie w stójce po rzucie, a akcje w parterze nie są punktowane.

Z drugiej strony, shuai-jiao było też bojową sztuką walki, i w jakimś stopniu dzisiaj też istnieje, tak zwane kuai-jiao (tam także stosuje się uderzenia i kopnięcia). I tam założenie też są właściwie takie, jak w większości chińskich sztuk walki, gdy miały one większe zastosowanie praktyczne. Jeszcze w latach 40. typowa tzw. walka realna to były starcia grupowe, na ulicy, na twardej, często nierównej powierzchni (tutaj przypomina mi się słynna walka z chuliganami na schodach w burdelu, w której brali udział przedstawiciele yiquan). Chuligani - tzw. gangsterzy uliczni często nosili też okute buty. W takich warunkach i sytuacjach nikt ani nie mógł myśleć o schodzeniu do parteru, ani gdy się tam znalazł, o kontynuowaniu tam walki. Rzut często w ogóle eliminował przeciwnika z walki (łatwo było upaść na ostre krawędzie) - i stąd dziś także regulaminy sportowe to odzwierciedlają - nie kontynuuje się walki po rzucie i rzuty są wysoko punktowane. Jeśli ktoś upadał, w sytuacji gdy dookoła byli inni napastnicy w okutych butach, myślał raczej o jak najszybszym powrocie do stójki. Tym bardziej nikt nie mógł myśleć o przenoszeniu walki do parteru. Oczywiście czasem odbywały się pojedynki jeden na jednego, na płaskiej platformie, ale dawniej zawsze pamiętano o realiach, o tym jak typowe realne walki wyglądały, więc nie robiono rzeczy, które z tego punktu widzenia były mało sensowne, a sprawdzały się tylko w sytuacji "sportowej" - ponieważ "pojedynki sportowe" nie były podstawą, to w tamtym kierunku przenoszono zachowania z typowych sytuacji walki bardziej realnej.

Takie generalnie były uwarunkowania sposobu walki w Chinach i dlatego tak do dziś wyglądają chińskie sztuki walki i to w dużej mierze odzwierciedlają chińskie regulaminy sportowe.

Chociaż są w chińskich sztukach walki jakieś elementy kontynuacji walki w trakcje upadku i na ziemi, to jednak najbardziej podstawowa tendencja to unikanie parteru, a po upadku jak najszybsza ucieczka stamtąd, a nie sprowadzanie walki do parteru i kontynuowanie jej tam.

Zmieniony przez - dacheng w dniu 2006-06-16 11:22:34

W sumie walka w rozmaitych etnicznych zapasach nie zawsze kończy się w parterze. Często aby wygrać, wystarczy rzucić przeciwnika na ziemię. Inna rzecz, że walce realnej rzut na twarde podłoże też może zakończyć starcie.

Ps. Jodan, thanx for SOG.

Zmieniony przez - sirChris w dniu 2006-06-23 11:34:19