Wszyscy wiedzieli, że Wilt Chamberlain potrafi rzucać - zdobył przecież 7 tytułów najlepszego strzelca i osiągnął średnią 50,4 punktu na mecz w ciągu jednego całego sezonu. Ale Alex Hannum musiał przekonać go, że punktowanie nie wystarczy, by zdobyć tytuł mistrzowski.
Hannum, solidny gracz we wczesnych latach ligi i znakomity trener, mający na koncie 649 zwycięstw w NBA i ABA, to odpowiedź na proste pytanie: Kto trenował jedyne dwa zespoły, które pokonały Boston Celtics w playoff w erze Billa Russella, w trakcie 13 sezonów od 1956-1957 do 1968-1969, w ciągu których Boston zdobył 11 tytułów mistrzowskich?
To właśnie Hannum prowadził St. Louis Hawks w 1958, kiedy pokonali Celtów w sześciu meczach, ze sławnym Bobem Petitem, który rzucił 19 z 21 punktów w końcowej fazie gry i łącznie zdobył dla swojej drużyny 50 punktów z całego dorobku Hawks w meczu wygranym 110-109. I to Hannuma wynajęli Philadelphia 76ers przed sezonem 1966-1967, zastępując nim Dolpha Schayesa i w ten sposób próbując przerwać ciąg ośmiu tytułów mistrzowskich Boston.
Hannum dysponował wieloma utalentowanymi zawodnikami, lecz wiedział, że kluczem do zwycięstwa jest Chamberlain. Chamberlain i Schayes nigdy nie rozumieli się ze sobą, ale Hannum trenował Chamberlaina wcześniej w San Francisco i obaj wypracowali partnerskie warunki współpracy.
Chamberlain nazywał Hannuma najlepszym trenerem, dla jakiego grał, a Hannum wiedział, jak sprawiać, by jego wielki center był zadowolony, a jednocześnie osiągał dobre wyniki. Było to oczywiste w 1966-1967, kiedy Hannum przekonał Chamberlaina, że mając tylu innych utalentowanych rzucających w drużynie, powinien skupić się na innych aspektach gry. Trudno sprzedać taką tezę siedmiokrotnemu królowi strzelców, lecz Chamberlain przyjął tę filozofię gry i rezultatem był jeden z największych zespołów wszechczasów.
Średnia punktów Chamberlaina spadła do 24,1 na mecz, ale prowadził w statystyce zbiórek (24,2 w meczu), skuteczności rzutów z gry (68,3%), w rankingu asyst zajmował zaś trzecie miejsce (7,8). Z cienia Chamberlaina mogli się teraz wyłonić inni: rzucający w ataku Chet Walker (19,3), obrońca Hal Greer (22,1) i pierwszy rezerwowy Billy Cunningham (18,5). Luke Jackson (11,8 punktu, 10,6 zbiórek) był prawdziwym zagrożeniem w ataku, sprawiając wrażenie, że zbierze wszystko, co zostawi Chamberlain. Wali Jones był kolejnym rozgrywającym obrońcą, a w rezerwach znajdował się zarówno Billy Melchionni, jak i przyszli trenerzy NBA Matt Guokas, Larry Costello i Cunningham.
76ers wygrali 45 z pierwszych 49 meczy i osiągnęli rekord wygranych gier w sezonie regularnym 68-13, wówczas najlepszy wynik w historii NBA (pobity przez Lakers 1971-72). Sixers pokonali Boston w ośmiu grach w walce o tytuł mistrza Atlantic Division i przeznaczenie mówiło już, że pasmo tytułów mistrzowskich Celtów ma się ku końcowi. Boston nie był równorzędnym przeciwnikiem dla Philadelphii, kiedy spotkali się w finałach Konferencji Wschodniej, wygrywając jedynie 4. mecz (u siebie) po tym, jak 76ers łatwo wygrali 3 razy. Philadelphia zwyciężyli ostatecznie 140-116 w 5. meczu, a następnie rozegrali pozbawione napięcia finały NBA, w których pokonali San Francisco Warriors w 6 meczach.
W trakcie obchodów 35. rocznicy NBA w 1980, klub Philadelphia z sezonu 1966-1967 został uznany za największy zespół wszechczasów. Chamberlain był wybrany na MVP ligi, ale Hannum nie doczekał się tytułu trenera roku, który stał się udziałem Johnny'ego Kerra za poprowadzenie Chicago Bulls do 33 zwycięstw w ich sezonie inauguracyjnym
Pozdrawiam.
Tomek
...../--------\
./-/...../....... \---\
/____________\
Moderator działów: Aktualności, Sporty ogólnorozwojowe, Nasze hobby & Strongman i trójbój siłowy
"Na tyle jesteś dobry, na ile jest dobry twój najsłabszy punkt"
Pozdrawiam - Tomek