Obsesja czyni pasję

Super dziennik! Szkoda że nie kontynuujesz wpisów

Obiecuję dziś wpis.

Dlaczego obsesja czyni pasję? Kiedy jestem w okresie budowania masy mięśniowej trenuję bardzo ciężko, wręcz bym powiedział, że moje treningi są mordercze i w głowie mam tylko ciągłe powiększanie mięśni, stawanie się wielkim, potężnym i bardzo silnym. Nie ma mowy wtedy o nie zrobieniu treningu, nawet o 1 w nocy, wtedy też potrafię trenować 7 razy w tygodniu i jem do 8 lub 9 posiłków dziennie. Kiedy jest redukcja jest więcej momentów słabości z powodu chęci jedzenia, a kalorii jest mniej i na dodatek cardio wzmaga apetyt. Cardio... potrafię obsesyjnie robić nawet, jeśli ledwo czasem żyje wieczorem. Obsesja jest piękna i tworzy pasję.

Ja mam to samo

A co z obsesją, która czyni pasję, kiedy w życiu prywatnym troszkę się nie układa, kiedy sprawy osobiste odbierają moce do działania? Mogę powiedzieć na własnym przykładzie, że obsesyjne podejście do budowania mięśni i charakter, jaki wytworzył się dzięki treningowi oraz dbaniu o formę ratował mnie i moją psychikę wiele razy. Siłownia dawała mi azyl od problemów, a trening wytwarzał endorfiny dające wiarę w lepsze jutro. Gdyby siłownia była tylko zajawką, zapewne odpuściłbym nieraz, jak wielu moich kolegów, których spotkały problemy w życiu, ale to właśnie te obsesyjne podejście i pasja nie pozwoliły mi się nigdy poddać... dokładnie jak obecnie w moim ciężkim okresie życia prywatnego.

Zgadzam się w milionach procentach z Tobą

goldberg1982

Zgadzam się w milionach procentach z Tobą

Trening jest najlepszy na stres.
Gdy mam problem z żoną to idę na spacer albo do swojej siłowni i zaraz lepiej się czuję .