Christophe Lemaitre jest najszybszym w historii białym człowiekiem biegającym na 100 metrów. Jako pierwszy sprinter zdobył trzy złote medale na jednych Mistrzostwach Europy. Zajmuje 3 miejsce na europejskich i 45 miejsce na światowych listach all-time. Dokonał tego wszystkiego choć ma dopiero 21 lat. Czy będzie w stanie rzucić wyzwanie dominującym w ostatnich latach zawodnikom z Jamajki i USA?
Lemaitre urodził się 11 czerwca 1990 r w francuskim, około 50-tysięcznym, mieście Annecy. Od najmłodszych lat był aktywny sportowo, ale nie trenował biegania, zajmowały go raczej gry zespołowe: piłka ręczna, piłka nożna i rugby. Sytuacja uległa zmianie gdy jego talent dał znać o sobie po raz pierwszy. Na początku 2005 roku postanowił sprawdzić się na otwartych testach w miejscowym klubie i został zauważony przez przyszłego pierwszego trenera Jean-Pierre Nehra. Treningi bardzo szybko przyniosły efekty i Christophe jeszcze w tym samym roku wygrał szkolne ogólnokrajowe zawody sprinterskie na 50 m. Postanowił jednak zmienić trenera i przeniósł się do klubu AS Aix-les-Bains gdzie trenuje do dziś pod okiem Pierre Carrara.
W 2006 roku nie odniósł żadnych spektakularnych zwycięstw ale każdy kolejny sezon sprawiał, że znacząco poprawiał swoje wyniki i osiągał co raz to większe sukcesy. W 2007 roku zadebiutował na arenie międzynarodowej, na Mistrzostwach Europy Juniorów rozgrywanych w Ostrawie zajął czwarte miejsce w biegu na 100 m i piąte w biegu na 200 m.
Rok później przyszedł pierwszy znaczący i dość niespodziewany sukces. Pomimo tego, że nie był zaliczany do grona faworytów, udało mu się na Mistrzostwach Świata Juniorów W Bydgoszczy zdobyć złoto w biegu na 200 m. Był to typowy bieg dla młodego Francuza, przy dość wysokim wzroście (189 cm) wyjście z bloków jest jego najsłabszym elementem i również tym razem ten element zawiódł sprawiając, że Christophe zaliczył najgorszy start z całej stawki, udało mu się jednak w bardzo widowiskowy sposób odrobić stratę i na ostatnich metrach wyprzedził Jamajczyka Nickela Ashmeade o jedną setną sekundy. Po biegu mówił:
“Widziałem, że walka będzie na styk i mówiłem sobie, że muszę walczyć aż do ostatniego kroku, był przede mną ale nic nie jest rozstrzygnięte póki nie przekroczy się linii mety. Po biegu sam nie wiedziałem, które zająłem miejsce. Gdy zobaczyłem wyniki poczułem się wspaniale. Biegam dla siebie. Trenuje mocno ale w taki sposób by móc się rozwijać długoterminowo. Gdy trenujesz w ten sposób wyniki przyjdą.”
Kolejnym ważnym dla Lemaitre wydarzeniem miał być udział w Igrzyskach Olimpijskich, nie udało mu się jednak wypełnić minimum. Mimo to do Pekinu pojechał. Został rezerwowym zawodnikiem sztafety 4 x 100 m i rezerwowym pozostał nie zaliczając startu na Olimpiadzie.
Na początku 2009 roku biegał znakomicie na dystansie 100 m wygrywając wszystkie biegi, na których się pojawiał. Na Mistrzostwach Europu Juniorów w biegu finałowym udało mu się ustanowić nowy rekord Europy juniorów na dystansie 100 m (10.04 s) i zdobyć tytuł. Jednak najważniejsza impreza sezonu, Mistrzostwa Świata w Berlinie, okazały się pechowe dla 19 letniego wówczas Francuza. Łatwo wygrał bieg eliminacyjny by po chwili stanąć na starcie serii ćwierćfinałowej. Lemaitre popełnił falstart przekreślając tym samym swój dalszy udział w rywalizacji indywidualnej. „Byłem pod presją bałem się o to, że za późno wyjdę z bloków startowych. Niestety to sprawiło, że wystartowałem zbyt wcześnie.” Wystartował jeszcze ze sztafetą 4 x 100 m, ale i tego biegu nie można zaliczyć do udanych. Francuzi w finale znacząco odstawali od reszty stawki zajmując ostatnie, ósme miejsce.
Pomimo wcześniejszych sukcesów dopiero rok 2010 sprawił Lemaitre został prawdziwą gwiazdą i zdobył swoje pierwsze „dorosłe” tytuły. Zrobiło się o nim głośny gdy na Mistrzostwach Francji pobiegł 100 m w 9.98 s poprawiając rekord kraju i zostając pierwszym białym człowiekiem(1) z wynikiem poniżej 10 sekund. Dzień później zdobył złoto na dwa razy dłuższym dystansie wyrównując rekord Francji 20.16 s. „Oczywiście, że było moim celem złamać barierę 10 sekund. Żeby móc zaliczać się do światowej czołówki po prostu musisz to zrobić. Zostanę zapamiętany jako pierwszy biały człowiek, który pobiegł poniżej 10 sekund, ale ten dzień jest ważny przede wszystkim dla mnie samego.”
Tak znakomite rezultaty sprawiły, że na rozgrywanych na przełomie lipca i sierpnia Mistrzostwach Europy w Barcelonie występował w nowej dla siebie roli, roli faworyta. Lemaitre wytrzymał większą presję zapisując się w historii europejskiej lekkoatletyki jako pierwszy sprinter zdobywający trzy złote medale na tej samej imprezie. Biegi zarówno na 100 m i 200 m wyglądały podobnie w wykonaniu Christophe. Francuz na starcie zostawał w tyle, ale na ostatnich metrach biegu nadganiał, wydawałoby się niemożliwą już do odrobienia stratę, i przekraczał linię mety jako pierwszy. Na koniec mistrzostw wraz z kolegami ze sztafety 4 x 100 m dorzucił kolejny złoty krążek do kolekcji. „Ten trzeci medal ma dla mnie największe znaczenie. Wszyscy pracowaliśmy bardzo ciężko by go zdobyć. To piękny medal i dla mnie najcenniejszy.” Na zakończenie sezonu, na mitingu w Rieti, Lemaitre dołożył jeszcze dwa biegi na dystansie 100 m poniżej 10 sekund i poprawił swój rekord życiowy o kolejną setną część sekundy (9.97s).
W 2011 roku dla Christophe najważniejsze są mistrzostwa świata, ale wywalczenie samego tylko udziału w finale będzie dużym wyzwaniem, gdyż poniżej 10 sekund w tym roku pobiegła już rekordowa ilość 17 zawodników (na szczęście dla Francuza w tym gronie jest aż siedmiu Jamajczyków i sześciu Amerykanów, więc nie wszyscy będą mogli wystartować w Daegu). W tej grupie jest również Lemaitre, któremu dwukrotnie w tym roku udało się osiągnąć jednocyfrowy wynik na dystansie 100 m. Pierwszy raz 7 czerwca podczas Montreuil-sous-Bois Meeting International ustanowił rekord kraju na poziomie 9.96 s. Osobiście dopilnował by ten rezultat nie utrzymał się długo i po niespełna dwóch tygodniach wygrywając bieg na Drużynowych Mistrzostwach Europy w Sztokholmie urwał kolejną setną część sekundy (9.95 s). Na tym samym turnieju pobiegł znakomite 200 m, przy silnym wietrze przeciwnym (-2,8 m/s). Gdyby zawody były rozgrywane w lepszych warunkach pogodowych to rekord Francji byłby poważnie zagrożony.
Czy Lemaitre ma szanse aby w tym roku powalczyć w Korei o medale? Wydaje się, że zawodnicy z Karaibów i z USA znajdują się poza zasięgiem Francuza. Jest on jednak bardzo młody i miejmy nadzieję czeka go jeszcze długi progres. Obecnie znajduje się na jedenastym miejscu na listach światowych, a spośród dziesięciu zawodników z lepszymi od niego wynikami tylko jeden będąc w jego wieku dysponował lepszym rekordem życiowym. Jeżeli nic nie zakłóci jego rozwoju to może już za rok w Londynie, może trochę później stanie się realnym pretendentem w walce o najważniejsze trofea. Pole do poprawy jest znaczne wraz z kolejnymi latami powinien nabrać więcej siły a i w technice (o czym sam mówi poniżej) jest jeszcze sporo elementów do poprawy.
(1) Pierwszym białym człowiekiem, który pobiegł dystans 100 m poniżej 10 sekund był rekordzista Polski
Marian Woronin, któremu udało się pokonać ten dystans w 9,992 s. W wynikach zaokrągla się jednak czasy w górę i oficjalny rezultat Polaka wyniósł 10.00 s.
Wywiad, którego Lemaitre udzielił 9 czerwca (jeszcze przed DME w Sztokholmie) dla strony asics.fr.
Christophe, jak spędziłeś wieczór po zajęciu drugiego miejsca, tuż za Jamajczykiem Yohanem Blake, w biegu na 100m na mitingu w Montreuil które dało Ci nowy rekord Francji?
Wieczór był spokojny. Wróciłem do hotelu, zjadłem kolację i położyłem się do łóżka. Spałem bardzo dobrze.
Z perspektywy kilkudziesięciu godzin jak oceniasz swój bieg, swój rekord?
Muszę przyznać, że jestem zaskoczony moim czasem. Nie spodziewałem się, że pobiegnę tak szybko, zwłaszcza przy takich warunkach (podczas biegu na 100m w Montreuil było 14° C). Mój wyścig był przeciętny. Dużo lepiej czułem się na biegu w Rzymie w zeszłym miesiącu (3 miejsce z czasem 10.00 s). To pokazuje, że poczyniłem w tym roku postępy w praktycznie wszystkich aspektach. Rok temu, Yohan Blake na Mitingu Areva wyprzedził mnie zdecydowanie (9.95 s w porównaniu do 10.09 s), w tym roku byłem jedynie o 0,01 s gorszy.
Czy możesz nam wyjaśnić jak Ci się wydaje, w czym osiągnąłeś największy progres?
W sumie to wszędzie. Mój start jest lepszy. moja technika bardziej płynna. Mam więcej mocy ważąc o dwa kilo więcej niż w zeszłym sezonie (81/82 kg zamiast 79 kg w 2010 r). Do tego poprawiłem się na końcowych metrach choć wciąż jeszcze brakuje mi spójności w tej części biegu na 100m. Ciągle staram się przyspieszać poprzez wydłużanie kroku podczas gdy trener naciska bym zamiast tego zwiększał częstotliwość.
Czy postępy jakie zrobiłeś pozwalają Ci myśleć o medalu na mistrzostwach Świata Daegu?
Ciężko powiedzieć. Nikt nie wie jak daleko mogę zajść, jeżeli wciąż będę rozwijał się w podobnym tempie to sądzę, że już niedługo będę w stanie złamać rekord Europy na 100 m (9.86 s, Francis Obikwelu). W tym momencie wiem, że wszystko może się wydarzyć w biegu finałowym. Mogę pobiec dużo szybciej od mojego rekordu i wrócić z medalem ale mogę też wszystko spaprać i skoczyć na siódmym czy ósmym miejscu. Jedno jest pewne, będę musiał biegać bardzo szybko żeby znaleźć się w finale. Wyniki na 100m w tym roku są już bardzo dobre i bez wątpienia taka konkurencja spowodowała, że pobiegłem tak szybko na tak wczesnym etapie sezonu.
Zaplanowałeś już dalszą część sezonu?
Będę biegł w Sztokholmie gdzie być może wystartuje na 100 m i 200 m, w Lozannie, w Paryżu 8 lipca zmierzę się z Usaiemn Boltem na 200 m, następnie Mistrzostwa Francji i ostatecznie start w Monako. Sierpień, nim udam się do Daegu, poświęcę na trening w Aix-les-Bains w południowej Francji.
Czy na mistrzostwach świata chcesz startować na obu dystansach?
W zasadzie tak. Decyzja nie jest jeszcze ostateczna, ale jestem gotów to zrobić.
*ASICS wspiera Christophera Lemaître od 5 lat.
zrodło:
www.bieganie.pl
sprinterek
Krzysztof Piekarz
lukix
