W efekcie ćwiczenia rzeczywiście mogą zmienić tempo syntezy czy rozkładu białek i doprowadzić do podniesienia wymagań związanych z ich przyjmowaniem. I dlatego uważam, że sportowiec powinien wiedzieć jaki rodzaj białka przyjmuje w swojej diecie a szczególnie powinien zadbać o to by to białko zawierało duże ilości takich aminokwasów jak właśnie glutamina.
Jak wyżej wspomniałem mięsień uszkadza się w czasie wykonywania wysiłku i dlatego białko z pokarmu może zapewnić zreperowanie tych uszkodzonych włókien (Lemon 1989 za Armstrong 1983). Jednak niepożądane a nawet szkodliwe dla organizmu są nadmiary białka dostarczone z pożywieniem. Prowadzi to do zakwaszenia organizmu (Eksterowicz i Ziemlański 1988) oraz do przeciążenia metabolicznego nerek i wątroby (Bargossi 1997). Zapotrzebowanie na białko u sportowców jest ostatecznie ustalone. Ogólnie przyjmuje się że białko powinno pokrywać 10-15% dziennego zapotrzebowania ustroju na energię (Eksterowicz i Ziemlański 1988). Jest rzeczą znaną że sport wyczynowy uprawiają ludzie młodzi u których nie został zakończony rozwój fizyczny, dlatego należy dokładnie wycenić zapotrzebowania ich organizmów na składniki odżywcze. W latach siedemdziesiątych zalecano spożycie białka w ilości zapewniającej pokrycie: 14%-(Eksterowicz i Ziemlański 1988 za Pokrowski 1975), 12-16% - (Eksterowicz Ziemlański 1988 za Graffe 1964) zapotrzebowania kalorycznego , natomiast wg. innych autorów (Eksterowicz i Ziemlański 1988 za Donath 1975 i Strausenberg 1976) dla sportowców wyczynowych w okresie intensywnego treningu i zawodów 12-22% kalorii powinno pochodzić z białka. Według Eksterowicza i Ziemlańskiego (1988) tak duża zawartość białka w dziennych dawkach pokarmowych sportowców nie jest potrzebna a nawet może okazać się szkodliwa. Bargossi (1997) uważa że spośród białek, które stanowią od 13 - 18% diety, preferowane powinny być białka o wysokiej wartości odżywczej, w ilościach około 2,5 g na kg beztłuszczowej masy ciała. Z pracy Portmans'a (1991) wynika że najlepszą ilością białka jaką powinien przyjmować zawodnik jest 1.2 - 1.4 g/ kg masy ciała dziennie.
Celem wielu badań było ustalenie zapotrzebowania na białko dla ludzi prowadzących siedzący tryb życia. W celu poprawy istniejącej formy opisu diety wprowadzono wartość RDA (Recommended Dietary Allowance)= 0,8 g/kg/dzień -dla dorosłego człowieka (Lemon 1989 za Lemon i wsp 1982). W jednym z badań stwierdzono iż dawka 125% RDA okazała się dostateczna do wymagań żywieniowych ludzi nie uprawiających żadnych ćwiczeń. (Lemon 1989 za Gontzea 1974). Jednak, gdy osoby te rozpoczęły trening kolarski, okazało się, że pomimo dopływu dostatecznej ilości energii te ilości białka były niedostateczne. Niektóre dane sugerują, że to zwiększone zapotrzebowanie na białko występuje tylko przez kilka pierwszych tygodni od rozpoczęcia treningu, (Lemon 1989 za Tood i wsp. 1984, Butterfield 1987), inne badania natomiast wykazują bardziej intensywny wzrost zapotrzebowania na białko podczas wysiłków wytrzymałościowych w czasie rocznego cyklu treningowego. (Lemon 1989 za Friedman i Lemon 1989, Tarnopolsky 1988) Trzeba też pamiętać, że w sporcie oprócz obciążeń fizycznych mamy do czynienia z obciążeniami psychicznymi, którym podlegają zawodnicy podczas intensywnych treningów i zawodów. Działanie czynnika stresowego powoduje wzrost wydatku energetycznego o 26 -29%, to z kolei zwiększa przemianę białkową. (Bolgariew i wsp. 1985)
Kris-Etherton (1989) za Lemon (1987) szacuje zapotrzebowanie na biało o conajmniej 50% większe niż RDA, 0,8 g/kg masy ciała/dzień. Sportowcy powinni konsumować od 1,8 - 2.0 g białka /kg/dzień. Zawodnicy, którzy próbują schudnąć także wymagają zwiększonych ilości protein, gdyż są one spalane do uzyskania energii. I tak np. osoba ważąca 70 kg, której wydatek energetyczny wynosi 5000 kcal/dzień, powinna dostarczyć 2,16 g białka kg/dzień. Economes (1993) za Brouns i wsp. (1987), (1989) uważają, że niektórzy wytrzymałościowcy potrzebują 200% RDA tj. 1.6 g/kg/dzień. Z badań American Dietecit Assocjation (Economes 1993) wynika, iż większość sportowców spożywa od 1.2 - 2.0 g/kg/dzień i jeśli dostarczają adekwatnych ilości z węglowodanów i tłuszczów, to takie ilości są zupełnie wystarczające i stosowanie dodatkowych suplementów w większych ilościach nie jest konieczne (Etherton 1989, Economes 1993).Przebadano (Kreider i wsp. 1993 za Tarnopolsky i wsp. 1988) równowagę energetyczną zawodników uprawiających sporty siłowe i zawodników uprawiających sporty wytrzymałościowe. Stwierdzono, że zawodnicy uprawiający dyscypliny wytrzymałościowe mają większe zapotrzebowanie na białko (1.6 g/kg/dzień) niż zawodnicy uprawiający sporty siłowe (1.2 g/kg/dzień ), więc bardzo prawdopodobne wydaje się, że będą potrzebować więcej białka niż osoby uprawiający sporty siłowe.
Z prac Brouns'a i wsp. (1988), prowadzącego badania kolarzy w testach symulujących Tour de France, można się dowiedzieć, że powtarzany ciężki wysiłek u wytrenowanych zawodników, którzy spożywali konwencjonalną dietę CHO (weglowodanową) a także przyjmowali 1.7 g białka/kg spowodował negatywny bilans azotowy. I dlatego bardzo ważne jest, by najpierw utrzymać równowagę węglowodanową a dostarczenie białka w ilościach 1.5 g/kg będzie tą dawką minimalną dzięki której będzie prawdopodobnie można osiągnąć równowagę azotową .
zrodlo : nasportowo.webpark.pl