yiquan pytanka do dacheng

Za taki poziom kretynizmu z hukiem wylatuje się z zajęć.

Dobra, wyczyscilem temat.

Marro: skończ już z takimi pytaniami.

Cavior, Dacheng ok. Kończe z tymi pytaniami i Was przepraszam. Tylko wyjaśnijcie mi proszę jedno. Co było w moich pytaniach takiego kretyńskiego?
Jak chodziłem w szkole średniej na judo i zapytałem swojego nauczyciela, czy Jigoro Kano pokonałby jego zdaniem dzisiejszych czołowych judoków powiedział mi bez żadnego wkurzenia "nie sądze. Za czasów Kano judo było bardziej statyczne, nie było takiego zróżnicowania technik. Raczej z dzisiejszą czołówką judo twórca judo miałby w walce problemy". Odpowiedział i nie wywalił mnie za to pytanie z zajęć.

No tak, "kończę... ale..."

Trener judo mówił o walce stricte sportowej. Od czasów Kano dużo się zmieniło, chociażby w przepisach czy metodyce. Wczesne judo było o wiele bardziej wszechstronne niż dziś-nie miało ograniczeń czasowych na parter(dziś nieraz bardziej "opłaca się" schować się w "żółwiu" i czekać na przeniesienie walki do stójki przez sędziego), dozwolona była walka gardą (przez jakiś czas później była zakazana, bo czyniła walkę zbyt mało widowiskową, nie wiem jakie przepisy są dziś w tym względzie) dozwolone były też dźwignie na nogi.

Sądze, że dzisiejszy judoka skonfrontowany z dawnym "wydaniem" swojego stylu mógłby się zdziwić.

Yiquan nigdy nie było stylem ringowym, służyło i służy do walki bez sportowych reguł-a że styl się zmienia, kolejne pokolenia mistrzów mają swoje koncepcje-dlatego też nie ma sensu dumać kto od kogo i w czym byłby lepszy.

Przede wszystkim od zadającego pytania, na które miałoby sens odpowiadać, chciałbym oczekiwać odrobiny zdrowego rozsądku, przynajmniej na poziomie przyjęcia, że:

1. Praktyczne umiejętności weryfikuje praktyka, a nie teoretyzowanie.
2. Równanie z wieloma niewiadomymi nie ma jednoznacznego rozwiązania.

...........

Przykład judo jest z zupełnie innej kategorii, bo tam nastąpił fakt, który maksymalnie uprościł "równanie". Pewną cezurą były sukcesy Geesinka na początku lat 60. Wtedy okazało się ,że na zawodach judo wcześniejszy styl/sposób walki nie sprawdza się w starciu ze stylem bardziej siłowym. Od tych czasów zmienił się sposób walki, a w treningu zaczęto kłaść większy nacisk na siłę i wytrzymałość, a w kolejnych kilkudziesięciu latach metodyka treningu siłowo-wytrzymałościowego wyraźnie się rozwinęła.

Więc po prostu wiadomo: bez zmiany sposobu walki i treningu, nie dało się od pewnego momentu zwyciężać na zawodach z przedstawicielami nowego stylu judo. Odpowiedź na pytanie o konfrontację Kano ze współczesnym judoką jest więc relatywnie prosta - bo istnieją całkiem solidne przesłanki do sformułowania opinii.
.............

W przypadku nauczycieli yiquan (bo tylko o nauczycielach możemy tu mówić, a nie o wyselekcjonowanej czołówce zawodników) po prostu nie wiadomo. Równanie z tuzinem niewiadomych, a do każdej niewiadomej z tuzin nieustalonych współczynników.

Wang Xiangzhai przez całe życie miał problemy z astmą, która uniemożliwiała mu trening wysiłkowy. Ale równocześnie był nieprawdopodobnie utalentowany, tak, że mimo wszystko rozwinął umiejętności, które w tamtych czasach zrobiły ogromne wrażenie. Ale... większość pojedynków które odbył, była na zasadzie "yi dian wei zhi", czyli: z zatrzymywaniem uderzeń. Ale z drugiej strony ... rzucał np. uznanymi japońskimi judokami, czy prekursorem europejskich zapasów w Japonii, czy młodym węgierskim bokserem, który kilka lat później został mistrzem olimpijskim.

Yao Zongxun był sprawny i zdrowy, i uprawiał zachodnie dyscypliny sportu. Był jednym z dwóch najbardziej utalentowanych uczniów Wanga (drugi to Zhao Daoxin, który odpadł, bo miał z Wangiem konflikt o kobietę), i dlatego został wybrany na sukcesora. Ale jak porównać jego predyspozycje i talent do Wanga? Nie da się, jest niewiadoma.

A jak do nich porównać predyspozycje i talent Yao Chengguanga? O tym, że Wang był utalentowany wiemy, dzięki jego dokonaniom. O tym, że Yao Zongxun był utalentowany wiemy, dzięki temu, że na tej podstawie Wang wybrał go następcą. A Yao Chengguang i jego brat Yao Chengrong? Oni są dziś głównymi przedstawicielami yiquan z zupełnie innego powodu: bo tylko oni mieli możliwość przez długi okres trenować codziennie pod okiem Yao Zongxuna. Bo w okresie rewolucji kulturalnej zostali zesłani na wieś wraz z ojcem, i po prostu inni uczniowie nie mieli szansy na taki wieloletni regularny trening pod okiem starego Yao.

Wang Xiangzhai sparował i odbywał pojedynki głównie na zasadzie zatrzymywania uderzeń.

Yao Zongxun, w czasach gdy był asystentem Wanga, zaczął eksperymentować z ochraniaczami i treningiem pełnokontaktowym. W tym samym czasie odbywał w imieniu Wanga pojedynki, ale te były najczęściej z powstrzymywaniem uderzeń. Ale także przez kilka lat (po wycofaniu się Japończyków, w okresie wojny między nacjonalistami i komunistami, gdy nacjonalistyczne władze nie były w stanie utrzymać porządku w Pekinie) miał okazję do zebrania doświadczenia w walkach z gangami ulicznymi. Ale chwilę potem nastała władza ludowa, i przez dziesięć lat był pod ścisłą obserwacją, i nie mógł solidnie trenować, nie mógł nauczać nic poza podstawowymi ćwiczeniami dla zdrowia. Gdy mógł już odrobinę więcej (ale trening sparingowy był wciąż zakazany), był już po czterdziestce. Potem był zesłany na wieś i był już po pięćdziesiątce.

Po powrocie Yao Zongxuna ze wsi w 1979 roku (był już po sześćdziesiątce) do jego śmierci w 1985 roku, jego synowie i kilku innych młodych uczniów z kolei mieli możliwość regularnego codziennego intensywnego treningu sparingowego pod jego okiem, w dużej mierze w pełnym kontakcie.

Różne sposoby treningu, różne doświadczenia, akcentowanie różnych aspektów, uwarunkowania polityczne, które ograniczały możliwość treningu, brak możliwości porównania ich predyspozycji, brak jednolitej formuły sportowej, która dawałaby platformę oceny umiejętności.

Podejście, które nie polega na treningu pod kątem wyników sportowych - gdzie osiąga się szczyt, a potem wiadomo, że już się w tej określonej formule, na najwyższym poziomie, wśród zawodników którzy przeszli etapy od wczesnej selekcji talentów przez weryfikację turniejową na coraz wyższym poziomie, szanse zmniejszają.

Zamiast tego główna idea polegające na ciągłym szukaniu optimum dla siebie na każdym etapie życia, z uwzględnieniem starzenia, z uwzględnieniem np. indywidualnych problemów zdrowotnych, ze zrozumieniem tego, że w każdym wieku coś się traci, ale coś nowego odkrywa, że można szukać maksimum możliwości i umiejętności dla siebie na danym etapie życia. Dla siebie na danym etapie - a nie wobec jednego absolutnego odnośnika.

Po prostu yiquan.

Zmieniony przez - dacheng w dniu 2009-12-29 15:46:07

Dacheng. Rewelacyjnie i trafnie napisane. Od razu zachęca do poznawania Yiquan. Dzięki wielkie za rzeczową i mądrą odpowiedź. Teraz już rozumiem że moje pytanie sensu nie miało. Tyle że wcześniej nie wiedziałem po prostu że te pytania nie mają sensu bo zawierają tyle niewiadomych. Ty o tych niewiadomych wiesz, ale nie każdy z pytających wiedzieć musi. W każdym razie jak napisałeś że za kretynizm wylatuje się z hukiem, pomyślałem że jesteś nerwus i trudny człowiek. Teraz widze że się myliłem. Pozdrawiam serdecznie

Zmieniony przez - marro27 w dniu 2009-12-30 10:00:03