-lesny-
Giro 2001
Kiedy o 20.30 wieczorem po zakończeniu etapu siedemnastego do hotelu w San Remo w którym mieszkali kolarze wtargnęło 200 policjantów, celników oraz pracowników włoskich służb antynarkotykowych, my wszyscy kibice zdaliśmy sobie sprawę, że jesteśmy świadkami szczególnego wydarzenia, będącego oby przełomem w zawodowym kolarstwie. "Giro nie umarło..." mówiły następnego dnia wielkie litery w nagłówku pewnej włoskiej gazety, "...ale ledwo zipie!" głosiły dalej.
Kiedy odwołano etap 18 włoscy kibice kolarscy protestowali głośno, wrzeszcząc i rzucając obelgi pod adresem organizatorów na placu Piazza del Duomo. Jednak 24 godziny później kiedy ogłoszono oficjalne wiadomości byli tak oszołomieni że stać ich było już tylko na rozpaczliwe milczenie. Pierwsze plotki sugerowały, że "zaledwie" pięciu kolarzy grupy Liquigas objęto formalnym śledztwem, wyłączając Rebellin'a, jednak w tej grupie znajdował się będący na piątym miejscu w klasyfikacji generalnej, Ukrainiec Sergej Gonchar. Potem wybuchła jednak bomba - nie tylko grupa Liquigas jest w kłopotach, gdyż w pokoju Dario Frigo zajmującego drugie miejsce znaleziono całą górę substancji dopingujących.
Pomimo tego, że już podczas Giro 1997 zawieszono na rok dyrektora sportowego grupy Fassa Bortolo z powodu znalezienia środków dopingujących w jego pokoju, to w roku 2001 oznajmił on, że jest "zszokowany" tym, co Dario Frigo mu oznajmił.
Frigo został zabrany do domu przez małżonkę; obydwoje nie kryli przy tym żalu i łez. Było czego żałować - został bowiem karnie usunięty z grupy. Nie jest on jednak jedynym członkiem Fassa Bortolo mającym kłopoty. Utrzymywanie bowiem przez kierownictwo grupy, że nie mieli najmniejszego pojęcia o indywidualnych poczynaniach jej członków wydaje się być mało prawdopodobne, jeśli polegać na informacjach pochodzących ze źródeł policyjnych. Te same źródła orzekły bowiem autorytatywnie, że jeśli pozostałe grupy zawodowe nie zmienią swojej polityki wobec dopingu, to w następnym Giro trzeba będzie odwołać się do pomocy
kolarzy - amatorów aby zapełnić peleton!
Nie ma się wobec tego co dziwić, że organizatorzy Giro starali się za wszelką cenę skupić uwagę wszystkich na dwóch ostatnich etapach. Gilberto Simoni z Lampre - Daikin, który prowadził zaledwie 15 sekundami nad zdyskwalifikowanym Dario Frigo postanowił wziąć na swoje barki ciężar uratowania honoru wyścigu po pierwsze, a po drugie podkreślenia swojej przewagi. Na 20 etapie odniósł druzgocące zwycięstwo nad Savoldellim z Saeco w efekcie którego jego przewaga w klasyfikacji generalnej nad jednym z moich ulubionych kolarzy, Abrahamem Olano z ONCE, wzrosła aż do 7'31". Ostatni 21 etap, "etap przyjaźni" niczego już oczywiście nie zmienił. Sprawiedliwym, choć niewątpliwie gorzkim zwycięzcą 84 Giro d'Italia został Gilberto Simoni.
Jakie będzie 85 Giro d'Italia w roku 2002? Jakie będzie w ogóle kolarstwo zawodowe w roku następnym? Nie jest łatwo w tej chwili udzielić odpowiedzi. Akcje policji i służb antynarkotykowych, chociaż formalnie słuszne wydają mi się nie mieć szansy na powodzenie dopóki, dopóty będzie istniało społeczne przyzwolenie dla tego rodzaju poczynań. Dopóki, dopóty siedzący wygodnie przed telewizorami będą chcieli z każdym następnym rokiem oglądać pojedynki kolarzy na coraz większych wysokościach i na coraz bardziej morderczych etapach. I dopóki wreszcie, dopóty wszechogarniająca komercja nie będzie starała się nam, kibicom za cenę zdrowia, życia i wreszcie honoru kolarzy, tego zapewnić.
Kiedy o 20.30 wieczorem po zakończeniu etapu siedemnastego do hotelu w San Remo w którym mieszkali kolarze wtargnęło 200 policjantów, celników oraz pracowników włoskich służb antynarkotykowych, my wszyscy kibice zdaliśmy sobie sprawę, że jesteśmy świadkami szczególnego wydarzenia, będącego oby przełomem w zawodowym kolarstwie. "Giro nie umarło..." mówiły następnego dnia wielkie litery w nagłówku pewnej włoskiej gazety, "...ale ledwo zipie!" głosiły dalej.
Kiedy odwołano etap 18 włoscy kibice kolarscy protestowali głośno, wrzeszcząc i rzucając obelgi pod adresem organizatorów na placu Piazza del Duomo. Jednak 24 godziny później kiedy ogłoszono oficjalne wiadomości byli tak oszołomieni że stać ich było już tylko na rozpaczliwe milczenie. Pierwsze plotki sugerowały, że "zaledwie" pięciu kolarzy grupy Liquigas objęto formalnym śledztwem, wyłączając Rebellin'a, jednak w tej grupie znajdował się będący na piątym miejscu w klasyfikacji generalnej, Ukrainiec Sergej Gonchar. Potem wybuchła jednak bomba - nie tylko grupa Liquigas jest w kłopotach, gdyż w pokoju Dario Frigo zajmującego drugie miejsce znaleziono całą górę substancji dopingujących.
Pomimo tego, że już podczas Giro 1997 zawieszono na rok dyrektora sportowego grupy Fassa Bortolo z powodu znalezienia środków dopingujących w jego pokoju, to w roku 2001 oznajmił on, że jest "zszokowany" tym, co Dario Frigo mu oznajmił.
Frigo został zabrany do domu przez małżonkę; obydwoje nie kryli przy tym żalu i łez. Było czego żałować - został bowiem karnie usunięty z grupy. Nie jest on jednak jedynym członkiem Fassa Bortolo mającym kłopoty. Utrzymywanie bowiem przez kierownictwo grupy, że nie mieli najmniejszego pojęcia o indywidualnych poczynaniach jej członków wydaje się być mało prawdopodobne, jeśli polegać na informacjach pochodzących ze źródeł policyjnych. Te same źródła orzekły bowiem autorytatywnie, że jeśli pozostałe grupy zawodowe nie zmienią swojej polityki wobec dopingu, to w następnym Giro trzeba będzie odwołać się do pomocy
kolarzy - amatorów aby zapełnić peleton!
Nie ma się wobec tego co dziwić, że organizatorzy Giro starali się za wszelką cenę skupić uwagę wszystkich na dwóch ostatnich etapach. Gilberto Simoni z Lampre - Daikin, który prowadził zaledwie 15 sekundami nad zdyskwalifikowanym Dario Frigo postanowił wziąć na swoje barki ciężar uratowania honoru wyścigu po pierwsze, a po drugie podkreślenia swojej przewagi. Na 20 etapie odniósł druzgocące zwycięstwo nad Savoldellim z Saeco w efekcie którego jego przewaga w klasyfikacji generalnej nad jednym z moich ulubionych kolarzy, Abrahamem Olano z ONCE, wzrosła aż do 7'31". Ostatni 21 etap, "etap przyjaźni" niczego już oczywiście nie zmienił. Sprawiedliwym, choć niewątpliwie gorzkim zwycięzcą 84 Giro d'Italia został Gilberto Simoni.
Jakie będzie 85 Giro d'Italia w roku 2002? Jakie będzie w ogóle kolarstwo zawodowe w roku następnym? Nie jest łatwo w tej chwili udzielić odpowiedzi. Akcje policji i służb antynarkotykowych, chociaż formalnie słuszne wydają mi się nie mieć szansy na powodzenie dopóki, dopóty będzie istniało społeczne przyzwolenie dla tego rodzaju poczynań. Dopóki, dopóty siedzący wygodnie przed telewizorami będą chcieli z każdym następnym rokiem oglądać pojedynki kolarzy na coraz większych wysokościach i na coraz bardziej morderczych etapach. I dopóki wreszcie, dopóty wszechogarniająca komercja nie będzie starała się nam, kibicom za cenę zdrowia, życia i wreszcie honoru kolarzy, tego zapewnić.
Krzysztof Piekarz
-VVojtek
Mamy rok 2005 jakby co , twoja śpiączka trwala 4 lata ??
erminho
Anonim
?
