CHRIS BYRD 1992 BARCELONA WAGA ŚREDNIA !!!
Chris Byrd (ur. 15 sierpnia 1970 w Flint) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBO i IBF w kategorii ciężkiej.
Spis treści
[ukryj]
* 1 Kariera amatorska
* 2 Kariera zawodowa
* 3 Przypisy
* 4 Linki zewnętrzne
Kariera amatorska [edytuj]
Byrd zaczął boksować w akademii bokserskiej prowadzonej przez swojego ojca. W latach 1989, 1991 i 1992 był trzykrotnym amatorskim mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii średniej. Zdobył też srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w 1992 w Barcelonie, przegrywając w finale z Kubańczykiem Arielem Hernandezem. Karierę amatorską zakończył z imponującym bilansem 275 wygranych walk.
Kariera zawodowa [edytuj]
Pierwszą zawodową walkę stoczył w styczniu 1993. Dosyć szybko zmienił kategorię wagową ze średniej na ciężką.
W latach 1993–1998 stoczył 26 walk – wszystkie zakończone zwycięstwami. Pokonał między innymi byłego mistrza świata kategorii ciężkiej Jimmy Thundera, Berta Coopera oraz przyszłego mistrza świata w kategorii junior ciężkiej, Uriah Granta.
Pierwszą porażkę zanotował 20 marca 1999, w pojedynku z Ike Ibeabuchim[1]. W marcu 2000, po kolejnych czterech wygranych walkach, dostał propozycję zastąpienia w ostatniej chwili Donovana Ruddocka w walce z Witalijem Kłyczko o mistrzostwo świata organizacji WBO. Mimo braku czasu na odpowiednie przygotowanie się do walki, Byrd podjął wyzwanie i sensacyjnie pokonał Kłyczkę przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie (Kłyczko doznał kontuzji ręki w dziewiątej rundzie i po przerwie zrezygnował z dalszej walki)[2].
Byrd cieszył się tytułem mistrza świata zaledwie kilka miesięcy. W swoim następnym pojedynku, 14 października 2000, przegrał na punkty z bratem Witalija, Wołodymyrem Kłyczko. W tej walce Byrd dwukrotnie, w dziewiątej i jedenastej rundzie, leżał na deskach[3].
W sierpniu 2001 Byrd pokonał Davida Tuę[4] i zdobył pas jednej z pomniejszych organizacji bokserskich, USBA, co jednak dawało mu duże szanse na walkę o mistrzostwo świata organizacji IBF. Do walki tej doszło 14 grudnia 2002. Obrońcą tytułu był Evander Holyfield. Byrd w przekonującym stylu pokonał na punkty Holyfielda i po raz drugi został mistrzem świata[5].
Pierwsza obrona tytułu, z Fresem Oquendo, zakończyła się zdecydowanym zwycięstwem Byrda na punkty[6]. Natomiast następna walka, z Andrzejem Gołotą, zakończyła się bardzo kontrowersyjnym wynikiem. Po dwunastu rundach sędziowie orzekli remis, co większość obserwatorów uznała za skandal. W powszechnej opinii to Gołota powinien wygrać tę walkę[7].
Kolejne dwie walki stoczył z pięściarzami, którzy według wielu komentatorów nie zasługiwali na to, by walczyć o mistrzostwo świata. Najpierw niejednogłośną decyzją pokonał na punkty Jameela
McCline'a, mimo że w drugiej rundzie leżał na deskach[8]. W następnym pojedynku, także na punkty, pokonał po bardzo nudnej walce DaVaryla Williamsona[9].
22 kwietnia 2006, w swojej piątej obronie mistrzowskiego pasa, po raz drugi w karierze przegrał z Wołodymyrem Kłyczką, przez techniczny nokaut w siódmej rundzie[10].
Równo rok po utracie tytułu mistrza świata powrócił na ring pokonując przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Paula Marinaccio[11]. Następnie razem z Aleksandrem Powietkinem, Eddie Chambersem i Calvinem Brockiem wziął udział w turnieju eliminacyjnym IBF, który miał wyłonić oficjalnego kandydata do walki z mistrzem świata tej organizacji, Wołodymyrem Kłyczką. W pojedynku półfinałowym, 27 października 2007, Byrd przegrał z Powietkinem przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie[12].
W 2008 podjął próbę powrotu do kategorii półciężkiej, jednak 16 maja doznał porażki przez techniczny nokaut z Shaunem George (Byrd był liczony już w pierwszej rundzie, później dwukrotnie leżał na deskach w rundzie dziewiątej)[13]. 21 marca 2009 pokonał przez techniczny nokaut w czwartej rundzie z mało znanego Matthiasa Sandowa, który do chwili tego pojedynku z siedmiu stoczonych walk wygrał zaledwie cztery. Walka odbyła się w kategorii junior ciężkiej[14].
OloKK
tygrum
mencel66
Cezi1987
