MUAY THAI - historia

co ci niepasuje zadles pytanie odpowiedzialem, a co do reszty przeczytaj dokladnie zanim cos napiszesz czy ja pisalem ze twoje pytanie mi niepasuje

chceci histori MT prosze was bardzo http://www.muayboran.pl/ Muay Boran i Muay Thai ringowe niestety sa narazi 2 tematy a mialo byc 5 ale nie dlugo moze beda


One World One Muay Thai

Muay Thai

Bart thai ciekawa stronaka masz soga, tego tutaj jescze brakuje sory brakowalo


MUAY THAI "ringowe" - Historia
Historia “nowoczesnego" Muay Thai rozpoczyna się w latach dwudziestych naszego wieku. Jeszcze w późnych latach dwudziestych powszechnym było stosowanie w ringu Kaad Chuek. Jednakże w roku 1926 tragiczna śmierć na ringu stała się początkiem końca walk w formule Muay Kaad Chuek (historia starożytnego Muay Thai – patrz Muay Boran). Otóż w trakcie jednej z walk zawodnik Jia Kaegkhmen zmarł tragicznie na ringu Areny Lak Muang w wyniku uderzeń otrzymanych od Pae Lieng Prasert. Jia uwiesiwszy się na linach skonał odmawiając poddania walki, w wyniku czego sędzia nie mógł technicznie go wyliczyć. Ówczesna niejasność przepisów stała się niejako "odpowiedzialna" za tą śmierć. W wyniku tego zostały wprowadzone nowe przepisy nakazujące zawodnikom noszenie rękawic (przejętych z boksu) oraz, co dziwne i zabawne – skarpetek. W ten sposób narodziło się nowoczesne Muay Thai "ringowe". Jednakże pierwsza walka "w skarpetkach" okazała się swego rodzaju fiaskiem w wyniku ciągłych poślizgnięć i potknięć zawodników nienawykłych do takiego "obuwia". W wyniku tego o ile rękawice pozostały na wyposażeniu o tyle skarpetki wycofano a raczej "uzdatniono" poprzez obcięcie części odpowiedzialnych za kontrolę poruszania się (części od strony palców i pięty). W ten oto sposób powstały charakterystyczne ściągacze na kostki w których walczą zawodnicy Muay Thai. Oczywistym jest że przejście z Kaad Chuek na rękawice bokserskie nie odbyło się natychmiastowo. Wg przekazów Kaad Chuek wciąż było używane aż do lat trzydziestych co wskazuje na to że ponad dekadę zajęło stopniowe wycofywanie ich użycia. Namiastką walk w Kaad Chuek są do dnia dzisiejszego rozgrywane turnieje w samych tylko owijaczach bawełnianych. Techniki stosowane podczas tych turniejów często dramatycznie (większy nacisk na dobrą technikę "bokserską", często mniej klinczu więcej "tańca") różnią się od technik stosowanych w rękawicach. Naturalnym jest fakt ukierunkowania większości zawodników współczesnego Muay Thai "ringowego" na użycie w walce NIEOSŁONIĘTYCH łokci i kolan. Często wręcz się opłaca przyjąć uderzenie pięścią w rękawicy by jednocześnie oddać nieosłoniętym łokciem. W sytuacji walki w samych tylko owijaczach (nie mówiąc już o twardych ostrych Kaad Chuek), pięści stają się tak samo groźne (w Kaad Chuek – GROŹNIEJSZE) jak łokcie i kolana.
W roku 1928 został po raz pierwszy wprowadzony prymitywny system rankingowy. 15 listopada 1928 roku została po raz pierwszy rozegrana walka decydująca o tytule YOD MUAY AEK (najlepszy fighter). W wyniku tłumów jakie napłynęły by oglądać tą walkę Muay Thay zyskało jeszcze większą popularność utorowawszy sobie drogę do regularnych turniejów rozgrywanych na wielu arenach.
W roku 1929 został wprowadzony przez Aer Muong Dee ochraniacz na krocze (gra-jap) wykonany wówczas z metalu. Aer Muong Dee zauważył używanie tych ochraniaczy podczas walk w Singapurze. Zawodnicy Muay Thai byli tak zachwyceni wygodą i bezpieczeństwem jakie daje używanie tych ochraniaczy iż szybko używanie ich stało się regułą stosowaną do dnia dzisiejszego.
W latach dwudziestych i trzydziestych stopniowo rozwijała się metoda treningowa Muay Thai "ringowego". Jak grzyby po deszczu wyrastały setki szkół i "obozów treningowych". W miejsce tradycyjnych metod treningowych wprowadzone zostały rękawice treningowe i turniejowe, worki treningowe, tarcze i packi oraz trening siłowy. Obozy treningowe zostały w dużym stopniu ujednolicone w wyniku nastawienia na jak najszybsze szkolenie zawodników do walki na ringu (zamiast w "bitwie").
Jednakże w pełni rozwinięty system rankingowy podzielony na 8 wag pojawił się dopiero w 1950 roku w wyniku wpływu Amerykańskiego Generała Sullivana stacjonującego na Filipinach.

MUAY BORAN (Starożytne Muay Thai)



Muay Boran -podstawowe informacje

W sytuacji gdy Muay Thai staje się systemem coraz bardziej standaryzowanym
i umiędzynaradawianym, absorbując wiele elementów z boksu, wielu ludzi z tęsknotą wspomina dawne minione czasy Kaad Chuek i tradycyjnych metod treningowych. MUAY BORAN (Starożytne Muay Thai) jest terminem używanym obecnie w odniesieniu do praktyki tej starej formy Muay Thai. Muay Boran jest dużo "czystszą" i tradycyjną formą treningu Muay Thai. Proces treningowy jest dużo bardziej rozłożony w czasie i nastawiony na sukcesywne opanowywanie tradycyjnych technik rozpoczynając od najważniejszej dla Muay Boran pracy stóp.
Podczas gdy nauczyciel Muay Thai (ringowego) koncentruje się na jak najszybszym nauczeniu "prymitywnych" NAJPROSTSZYCH (najłatwiejszych do zastosowania) technik by umożliwić zawodnikowi wejście na ring po możliwie najkrótszym procesie treningowym, instruktor Muay Boran uwydatnia tradycyjne aspekty i metody treningowe tej sztuki akcentując szczególnie estetyczne i rytualne elementy. Wielokrotnie zdarza się że uczniowie Muay Boran muszą ćwiczyć charakterystyczne sposoby poruszania się (Yaang Saam Khum, Yaang Suko Sem itp.) przez miesiąc zanim przejdą do następnego etapu.
Podczas gdy wielu tzw. "instruktorów Muay Thai" w kulturze zachodniej nie wie nawet co to jest YAANG SAAM KHUM, dla każdego ćwiczącego Muay Boran jest to "serce i dusza" stylu. Yaang Saam Khum w kręgach adeptów Muay Boran jest znane pod określeniem
TAR KHRU (forma nauczyciela) ponieważ tak bardzo przesiąknięte jest własnymi metodami
i technikami nauczyciela że obserwując krok walczącego zawodnika często można odgadnąć czyim jest uczniem.
Równie ważny jak Yaang Saam Khum jest dla ucznia Muay Boran tradycyjny "taniec" przed walką znany jako WAI KHRU odbywający się pod dyktando tradycyjnej muzyki instrumentalnej RAM MUAY. Tradycyjnie szczególnie WAI KHRU wskazywało z jakiej szkoły pochodzi uczeń (obecnie różnice te niestety w dużym stopniu uległy zatarciu) oraz często wskazywało widowni jego umiejętności. Służyło złożeniu nauczycielowi szacunku i rozgrzewce przed walką.
O ile Muay Thai jest obecnie SPORTEM walki, o tyle Muay Boran można określić jako SZTUKĘ walki. Tradycyjnie nie ma w Muay Boran podziału na wagi, zaś w walce "wszystkie chwyty są dozwolone". Walki rozgrywane były bardziej w formie "dobrowolnego doboru zawodników" niż "doboru wg wagi". W walce używano KAAD CHUEK (tradycyjne owijacze rąk) mających na celu zwiększenie obrażeń u przeciwnika nie zaś ochronę jak to jest
w przypadku współczesnych rękawic. Muay Boran pozostaje piękną wysoce zrytualizowaną sztuką walki ekstremalnie skuteczną zarówno na ringu jak i w sytuacji starcia "ulicznego".
Jest komplementarnym systemem zawierającym wszystkie elementy realnej sztuki walki tzn.:
- kopnięcia,
- uderzenia pięściami,
- uderzenia łokciami,
- uderzenia kolanami,
- uderzenia głową,
- dźwignie,
- łamania,
- podcięcia i rzuty.
W wielu przypadkach Muay Boran nierozerwalnie związane jest z KRABI KRABONG (trening tradycyjną Tajską bronią). Współcześnie Muay Boran wykorzystywane jest w szczególności do treningu Policji, Wojska i Sił Specjalnych. Nic w tym dziwnego gdyż od wieków jest to tradycyjnie "styl pola bitwy" wykuty w ogniu walki.
Terminem Muay Boran określane są wszystkie regionalne odmiany tradycyjnego Muay Thai. Jest ich wiele i różnią się często znacznie w zależności od technik jakie preferuje nauczyciel. Obecnie czasami zdarza się sytuacja w której w obrębie jednej szkoły odrębny program treningowy stosowany jest w stosunku do zawodników mających jak najszybciej "wyjść na ring" (takich zawodników jest przytłaczająca większość), osobny zaś dla entuzjastów tradycyjnych metod treningowych.
Historycznie najsławniejszymi odmianami Muay Boran są cztery systemy rozsławione przez zawodników którzy wygrali królewski turniej w 1898 roku. Tymi stylami starożytnego
MUAY KAAD CHUEK (Muay Thai w owijaczach) są:
1. Muay Pra Nakorn
2. Muay Chaya
3. Muay Korat
4. Muay Lopburi
Osobnym terminem związanym z Muay Boran jest MUAY LUANG (królewskie Muay Thai) określające techniki ćwiczone przez królewską gwardię i ochronę. Ta elitarna forma Muay Boran powstała dzięki systemowi naboru królewskich oficerów i ochrony. Wybitni wojownicy Muay Thai zawsze byli w Tajlandii (dawniej Syjam) obdarzani szczególnym szacunkiem. Królowie zapraszali takich ludzi do pałacu by tam żyli i uczyli sztuki walki królewskich żołnierzy, ochronę osobistą i gwardię a nawet samych królów i książęta. Na pewnym etapie
w okresie Ayutthaya został powołany pluton królewskiej gwardii którego zadaniem była ochrona króla i kraju. Każdy z tych żołnierzy uzyskał swój awans poprzez selekcję polegającą na turnieju na oczach samego monarchy. Stopnie oficerskie zostały nadane tym którzy wykazali się szczególnymi umiejętnościami w walce.

PS. Chciałbym uniknąć wrażenia jakie mogłoby powstać w wyniku przeczytania tego tekstu. Nie uważam by Muay Boran było lepsze czy też gorsze od Muay Thai "ringowego". Jedyną różnicą jest to że jest INNE, bardziej rozbudowane i bardziej komplementarne. Wcale to jednak nie świadczy o tym czy jest lepsze czy gorsze.
Po prostu ćwiczone jest w innym celu. Muay Thai "ringowe" podporządkowane jest pewnym regułom i przepisom, co nieuchronnie prowadzi do ograniczenia i ujednolicenia najskuteczniejszych w obrębie tych przepisów technik. To że są to techniki najprostsze i niemal "prymitywne" wcale ich nie "dyskwalifikuje". WRĘCZ PRZECIWNIE. Każdy kto kiedykolwiek walczył w ringu WIE że to właśnie te najprostsze i "najprymitywniejsze" techniki w znakomitej większości najszybciej i najczęściej sprawdzają się w sytuacji realnego starcia. Wszystkie te techniki RÓWNIEŻ (a może przede wszystkim?) są ćwiczone w tradycyjnym Muay Boran. Dlatego określenia "prymitywne" nie używam tutaj w znaczeniu "pejoratywnym" lecz raczej
z wydźwiękiem "pozytywnym".

Muay Boran - historia

Dane historyczne dotyczące sztuki walki znanej obecnie jako Muay Thai są mgliste i nieprecyzyjne. Istnieje bardzo niewiele zapisków ukazujących faktyczny i dokładny obraz tego w jaki sposób Muay Thai rozwijało się na przestrzeni wieków. Z drugiej strony tradycja przekazu ustnego pełna jest legend i opowieści uniemożliwiających praktycznie odróżnienie fikcji od faktów. Podczas gdy z jednymi faktami większość historyków się zgadza, inne powodują nieporozumienia i spory. Niewątpliwym faktem jest iż Muay Thai rozwijało się jako integralna część wyszkolenia wojowników Syjamu (Tajlandii) wraz z Krabi Krabong (sztuka walki bronią). Od zarania dziejów Muay Thai było systemem „pola bitwy” dającym szansę na przeżycie wojownikowi po utracie broni. Niestety cała pisana historia Syjamu została zniszczona przez Birmańczyków w 1767 roku podczas najazdu Syjamu i całkowitego zniszczenia stolicy Ayuddhaya. Wraz z pisaną historią Syjamu bezpowrotnie przepadła pisana historia Muay Thai sprzed 1767 roku. Skrawki historii które przetrwały dzięki przekazowi ustnemu i nielicznym pozostałym dokumentom (zapiski z Birmy, Kambodży, podróżników z Europy, kroniki Królestwa Lanna - Chiangmai) pozwalają jedynie na układankę dopuszczającą wiele różnorodnych teorii.
1. Era przed-Sukhothai (200 pne – 1238)
Początki współczesnego Muay Thai sięgają II, III wieku przed naszą erą, gdy plemiona Tajskie zamieszkiwały jeszcze tereny obecnych południowo-wschodnich Chin: MAI SEE SAWK (techniki łokcia) – pierwotna forma Muay Thai była znana jako Mai See Sawk będąca metodą samoobrony wykorzystującą w szczególnym stopniu posługiwanie się łokciami. MUAY CHAIYUTH – jest uznawane za oryginalną metodę Muay Thai. Na temat tego systemu wiadomo obecnie bardzo niewiele, jednakże znakomita większość historyków przychyla się do zdania iż powstał ze starożytnych technik przekazanych przez Chińskie plemiona osiadłe w centralnych równinach Tajlandii. Wysoce prawdopodobnym jest że te Chińskie plemiona dysponowały wiedzą i technikami Kung Fu, z których to stopniowo wyewoluowało Muay Chaiyuth. Chaiyuth (lub Chaiya) było lokalną stolicą imperium Srivijaya umiejscowionego w okolicach Sumatry. W tym czasie prototyp Tajskiego państwa o nazwie Nan Chao kwitł w miejscu gdzie obecnie znajdują się południowo-wschodnie Chiny. W pewnym momencie mieszkańcy tego państwa zaczęli stopniowo migrować na południe w dół Półwyspu Indochińskiego. Niektórzy z nich stawali się żołnierzami zaciężnymi w armiach Khmerów, gdzie to nazywano ich „Syjamczykami” z powodu ich ciemniejszej karnacji skóry (w sanskrycie „syam” znaczy „ciemny”). Przez to nazwa Syjam przylgnęła w końcu do ich królestwa.
2. Era Sukhothai (1238-1377)
W tym okresie wojownicy wciąż walczyli gołymi pięściami MUAY PAHUYUTH – przekazywane w stanie nienaruszonym przez całe pokolenia, historycznie datuje się w okresie Sukothai. Niektórzy uważają że Pahuyuth jest najczystszą formą Muay Thai. Ostatnim znanym mistrzem był Ket Sriyapai który przekazywał swoją wiedzę współczesnemu historykowi/praktykowi Muay Thai panu Arjarn Panya Kraitus. Charakterystycznym dla tego systemu jest nie tylko nauka walki ale także szczególne promowanie długowieczności i zdrowego trybu życia. MUAY BORAN – obecnie terminu tego używa się często zbiorczo w odniesieniu do wszystkich wyżej wymienionych systemów. Swobodne tłumaczenie z języka tajskiego to „Starożytne Muay Thai”. Oryginalne Muay Boran powstało w prowincji Nakhon Rachasima w Tajlandii i szczególnie było rozwijane do pokazów walk w trakcie różnorodnych festiwali.
3. Era Ayuddhaya (1350-1767)
Pierwszy gwałtowny wzrost popularności Muay Thai zarówno jako sztuki walki na polu bitwy jak i sportu nastąpił za czasów panowania króla Naresuan w roku 1584. W tym okresie Muay Thai weszło jako obowiązkowy element wyszkolenia każdego żołnierza. Szczególnym poważaniem od tego czasu cieszyła się ta sztuka u królów, którzy sami w znakomitej większości byli wielkimi wojownikami praktykującymi Muay Thai na najwyższym poziomie. Techniki Muay Thai zaczęły gwałtownie ewoluować w miarę jak w wyniku doświadczeń bitewnych system się rozwijał. Kolejny gwałtowny rozwój systemu nastąpił pod panowaniem króla Somdet Prachao Suer (Król Tygrysów). Jego pasja dla Muay Thai była tak wielka iż często wymykał się z pałacu by walczyć anonimowo w wioskowych turniejach, pokonując lokalnych czempionów. Czasy jego panowania to czasy pokoju. Aby utrzymać armię w sprawności fizycznej i „znaleźć zajęcie” żołnierzom, Król Tygrysów nakazał armii regularny trening Muay Thai. Poskutkowało to jeszcze większym zainteresowaniem Muay Thai w społeczności Tajskiej. MUAY KAAD CHUEK - Za czasów panowania Króla Tygrysów zaszła w Muay Thai najbardziej chyba charakterystyczna zmiana mająca ogromny wpływ na stosowane techniki walki. Otóż początkowo zaczęto owijać dłonie wiązkami końskiego włosia (początek Kaad Chuek) które miało zarówno chronić dłonie wojownika jak i wyrządzać większą krzywdę przeciwnikowi. Stopniowo końskie włosie zostało zastąpione linami konopnymi lub namoczonymi wiązkami surowej bawełny które po wysuszeniu na słońcu tworzyły swego rodzaju twardą skorupę o powierzchni przypominającej gruboziarnisty papier ścierny (patrz – KAAD CHUEK).
4. Era Thonburi (1767-1782)
W tym czasie nastąpił kolejny silny wpływ na Muay Thai ze strony Chińskiego Kung Fu. Stało się to za sprawą wpływu jaki wywarł na ten system kolejny książę. W historii Tajskiej kilkakrotnie „prości ludzie” osiągali sukces społeczny w wyniku docenienia ich odwagi i wybitnych umiejętności w sztuce walki. Joi będący synem biednych rolników urodził się jeszcze w okresie Ayuddhaya. Ojciec oddał go do świątyni w Pi-chai, gdzie wychowywany przez mnichów uczył się sztuki Muay Thai. Niefortunnie pewnego dnia Joi wdał się w bójkę z synem lokalnego księcia. W obawie przed karą ze strony rodziców i mnichów, uciekł zmieniając imię na Tong Dee Fan Khao. Prowadząc wędrowny tryb życia ćwiczył Muay Thai gdzie tylko miał okazję. Pewnego dnia oglądnąwszy Chińską Operę był tak zafascynowany przez akrobatyczne techniki z wyskoku które prezentowali aktorzy (Aktorzy Opery Chińskiej ćwiczą akrobatyczny/operowy styl Kung Fu) iż błagał ich by nauczyli go tych technik. Przez pewien czas wędrował z Chińską Trupą Teatralną zgłębiając techniki z wyskoku tak popularne w Operze Chińskiej. Po pewnym czasie spotkał Khru Maek, który zorganizował mu walkę. W wyniku tej walki, umiejętności akrobatycznych technik z wyskoku zarówno zapewniły Tong Dee zwycięstwo jak i wzbudziły niekłamany zachwyt u widowni i „promotora” (Khru Maek). Idąc za radą „promotora”, Tong Dee zaczął zgłębiać tajniki możliwie wielu innych systemów Kung Fu oraz studiować sztukę walki mieczem w Suwangalok. Pracując jako ochrona Chińskiego kupca, Tong Dee dotarł do Tak by walczyć w turnieju organizowanym przez Praya Tak. Dzięki swoim umiejętnościom i odmiennemu podejściu do walki, Tong Dee wygrał turniej. Jego akrobatyczne techniki wzbudziły taki zachwyt Praya Tak, iż uczynił go swoim gwardzistą/ochroniarzem oraz nadał mu tytuł księcia Kampaeng-phet (sąsiedniego miasta). Od tego czasu Tong Dee był znany jako Praya Kampaeng-phet. Po najeździe Birmańczyków i upadku Ayuddhaya, Praya Tak został królem swojego nowo utworzonego państwa ze stolicą Thonburi, zaś Praya Kampaeng-phet został księciem miasta w którym się urodził i wychował. Do dnia dzisiejszego jest tam czczony jako „Praya Pi-chai Dab Hak”. Umiejętności nabyte przez prostego chłopa podczas treningu z Chińską trupą teatralną na stałe weszły do repertuaru Muay Thai. Do dnia dzisiejszego często można zauważyć na ringu zawodników umiejętnie atakujących z wyskoku nie tylko za pomocą nóg ale także używających w powietrzu pięści, kolan i łokci. Te akrobatyczne techniki ze szczególnym upodobaniem ćwiczą praktycy Muay Boran. Mimo dużo dłuższego procesu treningowego, dają one jednak dużą przewagę w sytuacji walki z kimś kto ich nie zna.
5. Era Rattanakosin (1782-1925)
W roku 1788 na początku panowania króla Ramy I, dwóch francuskich bokserów przyjechało do Syjamu by wyzwać na pojedynek lokalnych zawodników Muay Thai. Ci francuscy bokserzy wygrali już wiele walk z zawodnikami różnorodnych systemów na Półwyspie Indochińskim. Do walki został wyznaczony członek Gwardii Królewskiej. Żaden z francuskich bokserów nie był w stanie sprostać żołnierzowi, który po wygranej walce otrzymał od króla honorowy tytuł „Muen Plaan” (Destrukcyjny Rycerz). Muay Thai było już nie tylko sztuką walki i sportem narodowym ale także stylem życia całego Tajskiego społeczeństwa. Do obozów treningowych napływali ludzie wszystkich warstw społecznych. Bogaci, biedni, młodzi i starzy, mężczyźni i kobiety – wszyscy chcieli posmakować tej sztuki. Każda wioska organizowała turnieje i wyłaniała swojego czempiona. Każda walka stawała się pretekstem do zakładów oraz przejawem miejscowej dumy. Tradycja zakładów przetrwała do dnia dzisiejszego. Obecnie w zakłady dotyczące wyników każdej walki zaangażowane są olbrzymie sumy pieniędzy. Kolejnym „złotym okresem” dla Muay Thai był okres rządów króla Chulalongkorn (Rama V) który wstąpił na tron w roku 1868. W wyniku jego osobistej fascynacji, Muay Thai po raz kolejny doświadczyło gwałtownego rozwoju. Wybitne umiejętności w Muay Thai stawały się przepustką do sławy i kariery wojskowej. Rozgrywane były wielkie turnieje o wspaniałe nagrody i sławę. Walki nie odbywały się jeszcze na ringu lecz na ubitej ziemi, podwórkach, wioskowych placach, miejskich rynkach i dziedzińcach. Do roku 1920 Muay Thai było obowiązkowym przedmiotem wykształcenia w szkołach. Pierwszym stałym miejscem rozgrywanych walk Muay Thai była Arena Suan Gularb powstała w 1920 roku za panowania króla Ramy VI. Zawody odbywały się w każdą niedzielę. Walki były rozgrywane początkowo na ubitej ziemi. „Ring” mierzący 20x20 metrów ograniczony był jedynie linią zaznaczoną na podłożu. Widzowie gromadzili się wokół „ringu” na który nie mieli prawa wstępu. Jednakże w wyniku częstej „niesubordynacji” rozentuzjazmowanych widzów, skonstruowano pierwszy ring wyniesiony 120 cm nad podłoże, wyłożony matami i ograniczony dwiema poziomymi linami.
6. Po roku 1925 – patrz „Historia Muay Thai ringowego”

Kaad Chuek

KAAD CHUEK – wpływ na technikę Muay Thai. Trudno jest dokładnie określić moment w którym pojawiło się Kaad Chuek. Jedna z teorii głosi że owijanie rąk pojawiło się za rządów króla Tygrysów, inne że dużo wcześniej. Niemniej historycy zgadzają się co do tego że Kaad Chuek pojawiło się nie wcześniej niż około 1350 roku i nie później niż około 1700 roku. Muay Thai od zarania dziejów było stystemem „pola bitwy”. Tajska armia używała głównie lekkiej białej broni. Ulubioną bronią tajskich wojowników były dwa krótkie miecze bez gardy (bardziej podobne do długich zakrzywionych noży). Prawdopodobnie pierwowzorem Kaad Chuek było luźne przywiązywanie mieczy do dłoni mające na celu zarówno zapobieżenie utraty wskutek wytrącenia, jak i ochronę dłoni i przedramion przed cięciami broni przeciwnika. W tym pierwotnym okresie technika Muay Thai była nierozerwalnym elementem Krabi Krabong (umiejętności posługiwania się bronią). Zajęcie dłoni mieczami powodowało rozwój techniki kopnięć, uderzeń kolanami, łokciami i głową. Technika bokserska była wówczas raczej uboga (w odróżnieniu od wysoko rozwiniętej techniki bokserskiej Muay Birma – ale to już w innym artykule) gdyż posługiwanie się rękoma było zdecydowanie nastawione na użycie mieczy lub włóczni. Jednak w miarę jak wojownicy starali się uwydatnić aspekt ochronny, Kaad Chuek przechodziło powolną transformację. Pierwotne stosunkowo elastyczne przytwierdzenie mieczy zaczęło się zamieniać w twardą skorupę. Początkowo używano końskiego włosia, później lin splecionych z surowych włókien bawełny lub konopnych. W celu utwardzenia Kaad Chuek, owinięte dłonie stopniowo zaczęto namaczać w wodzie i suszyć na słońcu. Dzięki temu powstawała stosunkowo twarda chropowata skorupa. Na tym etapie prawdopodobnie formacje wojskowe rozdzieliły się gdyż używanie broni mając ręce w takiej twardej skorupie przestawało być efektywne. Jedne formacje używały broni luźno przywiązanej, natomiast inne zaczęły traktować Muay Thai, ze świeżo rozwijającą się techniką pięściarską w twardym Kaad Chuek, jako broń. Aby jeszcze bardziej wzmocnić Kaad Chuek, zaczęto do namaczania używać mieszaniny wody z mąką, żywicy lub innych „klejów twardniejących”. W ten sposób ręce zawinięte często aż do poziomu łokci stawały się jednocześnie najbardziej naturalną bronią ofensywną jak i defensywną. Na pewnym etapie zaczęto wreszcie takie „oklejone” Kaad Chuek obtaczać w żwirze. O ile w sensie ofensywnym nie miało już to wielkiego znaczenia (samo Kaad Chuek było wystarczająco twarde i chropowate by wyrządzać olbrzymie szkody), o tyle w sensie defensywnym był to kolejny postęp. Kaad Chuek traktowane jako swego rodzaju „tarcza” za pomocą której parowano i odbijano uderzenia mieczem miało oczywiście określoną wytrzymałość. Obtoczenie go w żwirze powodowało swego rodzaju „wydłużenie żywotności tarczy” gdyż cięcie miecza musiało najpierw „wykruszyć” kamienie zanim dotarło do właściwej powierzchni (dodatkowo miecz tępił się na kamieniach). Na tym etapie gwałtownie zaczęła rozwijać się technika bokserska Muay Thai gdyż uderzenie Kaad Chuek było dużo groźniejsze niż jakąkolwiek inną „naturalną bronią”. Rozwój Muay Thai jako „stylu pola bitwy” następował jednocześnie z rozwojem jako „narodowej sztuki walki” często prezentowanej w różnorodnego rodzaju turniejach lub pojedynczych walkach „ku uciesze gawiedzi”. Od samego początku nierozerwalnie związane z zakładami i pieniędzmi oraz szacunkiem jaki zdobywali najlepsi bokserzy Muay Thai rozwijało się gwałtownie w formie swego rodzaju „sportu” (przyznajmy – brutalnego sportu). Każdy zawodnik w każdym sporcie stara się możliwie zwiększyć swoje szanse. Kaad Chuek szybko z pola bitwy przeniosło się również do walk „sportowych”. By zwiększyć „siłę rażenia” Kaad Czuek, często pomiędzy sploty wklejano tzw. GON HOI tworzące grudki wystające spomiędzy kostek na pięściach. Okazjonalne zanurzanie Kaad Chuek w pokruszonym szkle nie miało już właściwie żadnego znaczenia poza „psychologicznym”. Kaad Chuek było wystarczająco śmiertelną bronią – szkło było zupełnie nieistotnym dodatkiem często mogącym spowodować przypadkowe obrażenia u samego „właściciela” takiego „szklonego” Kaad Chuek. Dlatego też nie zyskało żadnej popularności (z wyjątkiem późniejszych filmów gdzie pobudzało wyobraźnię u widowni). Na polu bitwy żwir był skuteczniejszy (tym bardziej że odpryski szkła po uderzeniu mieczem szybko mogłyby urazić oczy „właściciela” Kaad Chuek), na „ringu” zaś Kaad Chuek było wystarczająco groźne bez szkła (twarde, chropowate, o nierównej powierzchni – gon hoi). Czasami też zdarzało się że w celu dodatkowej ochrony i zwiększenia siły uderzenia wplatano na powierzchnię kostek dopasowane twarde i ostre muszle mięczaków morskich. Jednakże tak jak w przypadku szkła była to praktyka dość rzadka. Wprowadzenie Kaad Chuek na „ring” spowodowało gwałtowny wzrost znaczenia techniki bokserskiej. Walki wyglądały wówczas zupełnie inaczej niż obecnie. Uderzenie pięścią stanowiło NAJWYŻSZE ZAGROŻENIE, kopnięcie zblokowane przez Kaad Chuek również było wyjątkowo kontuzjogenne dla kopiącego. Trzeba było walczyć dużo ostrożniej niż to widzimy obecnie na ringach. Tak popularny obecnie klincz był zachowaniem bardzo okazjonalnym. Walka polegała bardziej na „tańcu” wokół przeciwnika, gwałtownym doskoku z uderzeniem i natychmiastowej ucieczce poza pole rażenia. Dlatego też oprócz techniki bokserskiej takiego znaczenia nabrały metody ataku z wyskoku. Wprowadzenie przez Tong Dee technik „fruwających” rodem z Opery Chińskiej pozwalało gwałtownie i z zaskoczenia skrócić dystans w próbie rozwiązania walki jednym uderzeniem. Każde trafienie Kaad Chuek mogło skończyć się kalectwem lub śmiercią. Zmiana Kaad Chuek na rękawice bokserskie w latach dwudziestych XX wieku dramatycznie zmieniła obraz Muay Thai. Uderzenie pięścią osłoniętą rękawicą przestało być tak groźne jak Kaad Chuek. Spowodowało to gwałtowny wzrost znaczenia uderzeń łokciami i kolanami oraz tak sławnego obecnie Tajskiego klinczu. Często wręcz opłacało się przyjąć uderzenie pięścią oddając jednocześnie łokciem lub kolanem. Walka łokciami i kolanami wymagała mniejszej ilości czasu do nauki niż skuteczne posługiwanie się nogami. Dlatego to we wczesnym okresie walk w rękawicach ukształtował się obraz zawodników Muay Thai nastawionych przede wszystkim na łokcie i kolana oraz niskie kopnięcie okrężne w nogę (Tae Tad). Czysty pragmatyzm związany z coraz szybszym szkoleniem zawodników „na ring”. Technika bokserska ulegała stopniowej degradacji. Renesans umiejętności bokserskich i wysokich kopnięć w Muay Thai nastąpił w momencie coraz częstszych spotkań na ringu Tajów z zawodnikami kultury zachodu. O ile przytłaczającą większość starć wciąż wygrywali Tajowie, o tyle zdarzały się jednak czasami zaskakujące i nagłe porażki. Szczególnymi umiejętnościami na ringu wykazali się tutaj między innymi Japończyk Osamu Noguchi, Amerykanin Billy „The Jet” Urquidez oraz Holender Kaman. Wszyscy oni wielokrotnie wygrywali prestiżowe starcia z zawodnikami Tajskimi właśnie dzięki przeciwstawieniu Tajskim łokciom i kolanom, przytłaczającej przewagi pod względem elastycznej techniki poruszania się (unikanie zwarcia), wybitnej techniki bokserskiej (w ich wykonaniu „nokautującej”) oraz zaskakujących nokautujących kopnięć (szczególnie sławne nokautujące obrotowe kopnięcie boczne Benny Urquideza). Tajowie jako naród pragmatyczny szybko zauważyli swoje luki, co spowodowało gwałtowny nawrót do techniki bokserskiej (wielu mistrzów Muay Thai jest równocześnie mistrzami lekkich wag w boksie) wraz z różnorodnymi kopnięciami (szczególnie Tae Tad „ścinające” goleniem z góry na kark). Współcześnie coraz częściej można zobaczyć na ringu nie tylko łokcie i kolana ale również kopnięcia i techniki bokserskie. Jednakże mimo wszystko uprzywilejowanie przepisami łokci i kolan wywiera wielki wpływ na obraz walki. Większe „zrównanie przepisami” wszystkich 8 naturalnych broni (2 nogi, 2 kolana, 2 pięści, 2 łokcie – dziewiąta broń GŁOWA obecnie nie jest dopuszczona w żadnej formule rozgrywania walk Muay Thai) widać obecnie w dwóch nurtach Muay Thai szerzących się poza najpopularniejszymi stadionami Bangkoku. Jedną formułą są walki wyłącznie w bawełnianych owijaczach na pięściach (lub gołymi pięściami) które wciąż są dozwolone i organizowane w Tajlandii, Laosie i Birmie. Formuła ta zrównuje wszystkie naturalne bronie przez to że żadna z nich nie jest niczym osłonięta. Oglądając walki natychmiast rzuca się w oczy fakt że zawodnicy walczą bardziej „zachowawczo” zdecydowanie uważając na pięści przeciwnika. W takiej sytuacji pięść staje się niemalże równie groźna jak łokieć czy kolano, a ma wyraźną przewagę zasięgu i jest najbardziej „naturalna” w użyciu. Drugą zaś formułą jest stosunkowo „świeży” bo zaledwie dwudziestoletni ruch Muay Thai Amatorskiego (w 1984 roku powstało AMAT – Amateur MuayThai Association of Thailand). Tutaj z kolei dążąc do zmiany „krwawego oblicza” Muay Thai i starając się intensywnie o umiędzynarodowienie i włączenie w ruch Olimpijski podążono drogą zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa. Zastosowanie doskonałej klasy ochraniaczy powoduje zrównanie wszystkich broni poprzez ZMNIEJSZENIE realnego zagrożenia kontuzją w wyniku zastosowania którejkolwiek z nich. Odpowiedni system punktacji spowodował gwałtowny nawrót do stosowania wielu technik tradycyjnego Muay Thai na ringu przez co paradoksalnie Amatorskie Muay Thai stało się najbliższe bojowemu pierwowzorowi. Bezpieczeństwo tej formuły rozgrywania walk spowodowało olbrzymi napływ dzieci i kobiet (w Kanadzie aż 70% ćwiczących Muay Thai to KOBIETY!!!) oraz gwałtowny wzrost popularności Amatorskiej formuły Muay Thai na świecie. W ten oto sposób śmiertelna technika pola bitwy przetransformowała się w jeden z NAJBEZPIECZNIEJSZYCH sportów.

Te 2 teksty sa ze stronki
http://www.muayboran.pl/
warto nania wejsc jest w rozbudowie duzo ciekawych rzeczy na niej bedzie to przedsmak...

TAE TAD - WIZYTÓWKA MUAY THAI

WAŻNE WSKAZÓWKI
- Unik jest tylko lekkim przechyleniem ciała wykorzystującym ruch bioder i niewielkie ugięcie kolan.
- Zasłaniając się nie podnoś zbyt wysoko ręki. Granicznym punktem uniesienia ręki jest pozycja pozioma ramienia z łokciem wysuniętym w przód (często "nadziewa" się na niego agresywny przeciwnik).
- W trakcie wykonywania kopnięcia w pełni wykorzystaj rotację stopy podporowej
- unikaj przeprostowania nogi kopiącej, siła tego kopnięcia nie wynika z użycia mięśni lecz z rotacji ciała.
- Staraj się trafić kością goleniową nie zaś stopą.

NAJCZĘSTSZE BŁĘDY
- Niedokręcenie stopy podporowej spowoduje iż kopnięcie nie będzie miało wystarczającej siły.
- Celowanie stopą spowoduje iż przeciwnikowi będzie stosunkowo łatwo uniknąć kopnięcia poprzez mały krok (lub odskok) w tył. Powszechny błąd zadawania tego kopnięcia stopą mści się również tym iż zawodnik nigdy w ten sposób nie nauczy się walczyć Tae Tad w zwarciu. Dodatkowo kość goleniowa jest dużo mocniejsza od kości śródstopia.
- Opuszczanie przedniej ręki w celu uzyskania "zamachu" do kopnięcia. To jeden z najpowszechniejszych błędów kończący się "nadzianiem" kopiącego na kontrę (często prawym prostym). Obie ręce powinny zachowywać szczelną gardę w trakcie kopnięcia. Błąd ten wynika z faktu iż tradycyjnie kopnięcie to często wykonuje się wraz z jednoczesnym atakiem zamachowym "powrotną" ręką w głowę przeciwnika. Jednak 99% zawodników o tym zapomina.



W wyniku gwałtownego spopularyzowania Muay Thai dzięki dopuszczeniu używania w profesjonalnych walkach ringowych nieosłoniętych ochraniaczami łokci i kolan, narosło przez dziesiątki lat wiele mitów na temat technik stosowanych w tym systemie. Ogromna większość osób wyrobiła sobie zdanie na temat tego systemu opierając się wyłącznie na podstawie oglądanych walk ringowych, które ze względu na takie a nie inne przepisy pokazują Muay Thai w formie jakże odmiennej od oryginału. Praktycznie każdy widz kojarzy Muay Thai jako brutalny system walki oparty niemal wyłącznie na dążeniu do bezpośredniej walki w zwarciu w celu zasypania przeciwnika gradem uderzeń łokciami i kolanami. Taki obraz systemu rysuje się dzięki przepisom faworyzującym używanie tych dwóch rodzajów "broni". Naturalnym jest iż zawodnicy mający na rękach rękawice bokserskie zmniejszające efekt uderzenia mają wyraźną tendencję do preferowania walki nieosłoniętymi niczym łokciami i kolanami. Dokładając do tego wyższy stopień umiejętności technicznych wymagany do zadawania "normalnych" kopnięć oraz naturalną taktykę obrony przed kopnięciami polegającą na gwałtownym skróceniu dystansu, rysuje się obraz Muay Thai ringowego bardzo odmiennego i szczególnie zubożonego technicznie w porównaniu z tradycyjnym komplementarnym systemem. Nakłada się na to często stosunkowo niski poziom techniczny zawodników wynikający z pospiesznego trybu treningowego często mającego na celu wyłącznie jak najszybsze wyszkolenie zawodnika do walki ringowej. Wynika to z faktu iż za ringowym Muay Thai w ogromnym stopniu stoi obecnie machina pieniędzy (zakłady i hazard). Dlatego zawodnicy uczeni są głównie technik podstawowych mających najszybsze przełożenie na to by "jak najszybciej dołożyć temu drugiemu".
W ostatnich dziesięcioleciach Tajowie starają się zmienić ten fałszywy obraz swojego sportu narodowego, nieodłącznie kojarzonego z ich krajem. By chronić swoją spuściznę narodową przed degeneracją, spopularyzować ją i wyeliminować tak częste i krwawe kontuzje stworzono formułę amatorskiej walki sportowej. Pod nadzorem International Federation of Muay Thai Amateur odbywa się pełne szkolenie zawodników do startów w formule amatorskiej. Walki odbywają się w pełnych ochraniaczach tzn. kask, szczęka, ochraniacz na tułowie, ochraniacze na golenie, suspensorium, ochraniacze na łokcie. Spowodowało to iż przy zachowaniu specyfiki walk Muay Thai wyeliminowano ogromną ilość kontuzji. Formuła walki z wyjątkowo niebezpiecznej zmieniła się w jeden z najbezpieczniejszych sposobów rozgrywania walki sportowej. Zawodnicy dopiero po odbyciu określonej ilości walk w formule amatorskiej, osiągnięciu wysokiego poziomu technicznego i "zaliczeniu" określonej ilości wygranych turniejów mają prawo przejścia do formuły profesjonalnych walk bez ochraniaczy odbywających się pod nadzorem bezpośrednio współpracującej organizacji profesjonalnej World Muay Thai Council. Zaowocowało to tym iż do walk profesjonalnych "przebijają się" niemal wyłącznie zawodnicy o wysokim poziomie wyszkolenia technicznego skutkiem czego zminimalizowano ilość kontuzji.
By zmienić popularne postrzeganie Muay Thai przez większość populacji ludzi ćwiczących sztuki walki ww. organizacje zobowiązały swoich reprezentantów krajowych do popularyzowania Muay Thai w oryginalnej formie narodowego sportu Tajlandii o tysiącletnich tradycjach. Dlatego też postaram się w serii artykułów dotyczących Muay Thai stopniowo obalać najpopularniejsze „mity” krążące w środowisku sztuk walki. Z konieczności tematy dobierał będę dość dowolnie prezentując różnorodne aspekty tego systemu.
Jako pierwszy "cel ataku" wybrałem sobie mit o łokciach i kolanach jako najważniejszej broni Muay Thai. Otóż na przestrzeni wieków, niezależnie od sposobu rozgrywania walk zmieniającego się wraz z rozwojem cywilizacji, podstawową i koronną techniką Muay Thai zawsze pozostawało kopnięcie okrężne w nogę TAE TAD. Wynikało to z łatwości i bezpieczeństwa zastosowania go w walce niezależnie od tego czy była to walka na polu bitwy, ubitej ziemi, gołymi pięściami, pięściami owiniętymi liną bawełnianą, czy wreszcie w rękawicach bokserskich. Siła tej techniki leży w jej niezaprzeczalnej uniwersalności niezależnie od sytuacji w której znajduje się zawodnik. Jest bronią skuteczną w każdym dystansie wybitnie uniwersalną, w sytuacji trafienia nieodmiennie deprymującą każdego przeciwnika. Niemniej prawidłowe wykonanie tego kopnięcia wymaga precyzyjnego treningu i nie jest tak łatwe jakby się wielu wydawało. Wielokrotnie widzi się zawodników wykonujących to kopnięcie błędnie co wynika z braków wyszkolenia. Dlatego prezentując tę technikę staram się zwrócić waszą uwagę na najczęściej występujące błędy.

Artykol pochodzi ze strony http://www.muaythai.pl/

.

.

FAJNE ZDJECIA TU MACIE. MAM PYTANIE BO OD DAWNA ZAJMUJE SIE SZTUKAMI WALKI ALE Z THAI BOKSEM DOPIERO OD NIEDAWNA SIE STYKNAŁEM.CZY JEST KTOS Z KRAKOWA I MOZE MI COŚ POWIEDZIEĆ O SZKOLE ,,RING". W SANDA JUZ BYŁEM I JEST NIEŹLE ALE RING MAM POD NOSEM I CHCIAŁBYM POZNAC OPINIE NA ICH TEMAT. DZIEKI.

,, GDZIE LUDZI KUPA TAM I HERKULES DUPA "

cwicze u nich juz jakice 5 mieiscy i nie wyobrazam sobie treningow gdzies indziej jak wiesz trenezy sa wykfalifikowani sala jakia jest kazdy widzi (tylko ze teraz w remoncie) dla mnie jest super ale zawsze znajdzie sie ktos kto ci powiez ze jest do dupy bo cos tam cos tam.

One World One Muay Thai

Muay Thai

witaj bart thai.ale o której szkole mówiłeś.Bo sande i piotrka znam ale mam troche daleko a Ring prowadzą na os.Kosciuszkowskim i maja sekcje dla dzieci.Dlatego pytam czy ktos moze cwiczy w klubie ,,Ring". pozdrawiam

,, GDZIE LUDZI KUPA TAM I HERKULES DUPA "