Jednak coś znalazłem, cytuje:
"Mamy w kraju i nie tylko, wielu doskonałych znawców i kolekcjonerów broni, wiele towarzystw i placówek historycznych zajmujących się dziejami i studiami dawnego oręża polskiego, mamy również muzea i placówki udostępniające społeczeństwu możliwości zobaczenia legendarnych już rodzajów broni, które brały udział w kształtowaniu historii naszej państwowości. Musiał zatem nadejść czas, w którym powstać musiała polska sztuka walki, dzięki której możliwe staje się odtworzenie technik walki dawnym polskim orężem.
Głównym zadaniem Signum Polonicum stało się przede wszystkim odtworzenie historii powstania polskiej sztuki walki, określenie jej zakresu, wyglądu, rozwoju i zaniku. To, że polska sztuka walki istniała nie trzeba dziś nikogo przekonywać. Jednak z pozoru, tak oczywista rzecz wymagała znalezienia odpowiedniej argumentacji i wiarygodnych dowodów historycznych. Stanąłem przed problemem znalezienia odpowiedzi na te zagadnienia, przede wszystkim zaś musiałem znaleźć odpowiedź na podstawowe pytania:
1. Jak powstała i w jakim przedziale historycznym istniała polska sztuka walki?
2. Co się na nią składało?
3. Jak się rozwijała i jak zanikła?
4. Jakie były jej uwarunkowania?
5. Jak wyglądała?
6. Jakie postacie są z nią związane?
Nie były to oczywiście wszystkie pytania. Zacząłem pracować nad odtworzeniem polskiej sztuki walki jeszcze wtedy, gdy poza Golubiem-Dobrzyniem rycerstwo jeszcze nie istniało. Wielką trudnością były problemy natury technicznej. Należało określić czego się chce szukać i gdzie. Jakie odwiedzać muzea i jakie biblioteki. Jak dotrzeć do osób prywatnych mających wiele historycznych pamiątek mogących pomóc w odtworzeniu polskiej sztuki walki. Kto ma wykonać repliki dawnej broni i uzbrojenia, by były zgodne z prawdą historyczną i zarazem spełniały swe funkcje w walce. Sama broń i uzbrojenie to nie wszystko. Trzeba było opracować system wymagań technicznych samych walk i poddać je wieloletnim badaniom i treningom i to przez różne grupy ćwiczących, by wyeliminować te, które z punktu przydatności bojowej nie spełniały swojej funkcji. By mieć o tym jakieś pojecie trzeba było osiągnąć wymaganą biegłość w posługiwaniu się co najmniej pięcioma rodzajami technik walki:
- z jednoręcznym trzymaniem broni np. miecz, szabla,
- z każdoręcznym trzymaniem broni np. w jednej ręce tarcza w drugiej miecz,
- z oburęcznym trzymaniem broni np. miecz półtoraręczny, broń drzewcowa,
- walka wręcz,
- walka konno.
Ten ogrom pracy nie został jeszcze ukończony, trwa nadal i będzie prawdopodobnie jeszcze trwał gdyż materiału do przerobienia jest dużo i ciągle go przybywa. Rośnie też doświadczenie i wiedza nas samych, co wpływa z kolei na weryfikowanie już poznanego i przerobionego materiału.
Jeśli chodzi o samą sztukę walki to zasięg poruszanej tu tematyki nie jest ściśle określony. Oczywistym wyznacznikiem są granice państwa polskiego, tym niemniej nie można mówić o historii polskiej sztuki walki bez uwzględnienia wpływu rozwoju i osiągnięć państw zewnętrznych.
Odpowiadając na wyżej postawione pytania musiałem posłużyć się metodyką badań przyjętą i obowiązującą w każdej nauce. W pierwszej kolejności wiadomości o sztuce walki dostarczają nam źródła pisane takie jak: traktaty szermiercze, pamiętniki, instrukcje itp. tak polskie jak i obce. Następnie sama konstrukcja broni, jej wygląd i przeznaczenie. O tym dowiadujemy się z działalności archeologicznej, ikonograficznej, zbiorów muzealnych i prywatnych. Również uzbrojenie ochronne, ustne przekazy, legendy itp. nie są tu bez znaczenia.
Aby właściwie i jak najdokładniej zanalizować powstanie i rozwój polskiej sztuki walki opracowałem schemat - klucz, który pozwolił mi na dokonanie głębokiej analizy tego zagadnienia. Oto on.
Sztuka walki to mówiąc w uproszczeniu, nic innego jak właściwe wyszkolenie techniczne (bojowe) żołnierza. Na nie składają się m.in.:
1. Własne przemyślenia i osiągnięcia w tej dziedzinie.
2. Instrukcje udzielone przez nauczyciela.
3. Konstrukcja broni.
4. Ubiór ochronny.
5. Dodatkowe środki ochronne np. tarcza.
6. Posiadana siła i sprawność fizyczna.
7. Nabyta sprawność fizyczna np. w drodze treningu (wojsko zawodowe).
8. Zdobyte doświadczenie bojowe (np. podczas walk i wojen).
9. Techniki podpatrzone np. podczas turniejów itp.
10. Zmiany konstrukcji oręża np. w drodze ulepszeń.
11. Wiedza uzyskana w drodze przekazów, źródeł pisanych itp.
12. Ustawodawstwo państwowe np. ustawa "zabronienie czekanów".
13. Budowle fortyfikacyjne.
14. Wiedza uzyskana od niewolników.
15. Wojny krzyżowe, podróże i podboje.
16. Metody i sposoby walki stosowane przez przeciwnika.
17. Świadomość kulturowa i podłoże religijne.
18. Osiągnięty poziom techniczny i gospodarczy.
Przyjęcie do realizacji powyższych założeń pozwoliło mi na przestrzeni kilkunastu lat odtworzyć zakres tematyczny i techniczny polskiej sztuki walki, konkretnie ją nazwać i co najważniejsze zacząć ćwiczyć. O tych i innych zagadnieniach postaram się przekazać informację na naszej stronie internetowej."
Daje też link do strony:
http://www.signum-polonicum.com.pl/wprowadzeniedosp1.html
Wydaje się to może teraz troche zabawne. Takimi rzeczami zajmuje się tylko wąskie grono zapaleńców. Ale niech każdy przypomni sobie jak wygląda mniej więcej histroia naszego kraju, nie da się zaprzeczyć że umiejętność skutecznej walki była koniecznością.
sirChris
slamings
Remi-Thor
dacheng
