Spychu_15
nie wpisujcie się do tego tematu, ma być bez wpisów!! Jeśli ktos ma zdjęcie boiska to prosze sie zgłosic do mnie na priv.
Celem gry jest zdobycie bramki, czyli wbicie piłki między słupki bramek umieszczonych po obu stronach. Zawodnicy muszą w trakcie meczu wymieniać konie. Na jednym wierzchowcu można grać najwyżej siedem i pół minuty. Żeby rozegrać cały mecz, zawodnik musi mieć co najmniej dwa konie.
Polo jest typową grą zespołowo-boiskową. Ilość graczy (2-4 w drużynie) zależy od wielkości placu i ilości posiadanych koni, gdyż ustaloną regułą honorową i przepisem jest zakaz gry powyżej 7,5 minuty na tym samym koniu. Po przerwach trwających minimum 3 minuty wolno rozgrywać kolejne części meczu (tzw. "chukker"), pomiędzy 4 a 8. Ten sam koń nie może brać udziału w grze powyżej dwóch części meczu, najczęściej w rozgrywkach klubowych gra się więc 4 części, używając dwóch koni zamiennie. Dobrze jest też zaczynać szkolenia i mecze od mniejszej ilości graczy, aby nauczyć się częściej podawać piłkę i nie tworzyć zamieszania i ryzyka zderzenia. Boisko do gry na bazie prostokąta posiada dwie bramki o szerokości ok. 7,62m (bez poprzeczek, o golu decyduja sędziowie bramkowi) oraz koniecznie tzw. linię tyłową, czyli pole za bramkami pozwalające zakręcić konie po "ataku" w galopie na bramkę. Dobrze jest otoczyć plac gry niskimi bandami (10-30cm), co pozwala piłce odbić się z powrotem na boisko, a w razie potrzeby przekraczania przez konia nie wymaga skoku. Sama bramka to słupki zabezpieczone miękkim wykończeniem, punkt zdobywa się przez wbicie piłki w linię pomiędzy słupkami.
Istotą tej gry jest współpraca w zespole, gdyż tylko częstymi podaniami do dobrze "ustawionych" graczy można dojść do bramki przeciwnika. Każdy zawodnik posiada numer, przypisane miejsce i funkcję na boisku (obrońcy/rozgrywający/atakujący), jednak dynamika ruchu na boisku wymaga obecności na całym placu oraz często "pilnowania" przeciwnika. Sędziowie konni i liniowi pilnują zasad gry, bezpiecznej jazdy oraz właściwego sposobu użycia młotka. Piłkę wolno podać we wszystkich kierunkach (przód, tył, boki). Pozostanie w bezpiecznym dystansie od innych graczy pozwala szybciej reagować na zmiany ruchu piłki i innych zawodników, co podnosi skuteczność zagrań. Wolno co prawda "spychać" w bok jadącego obok gracza, nie wolno jednak zajeżdżać mu drogi. Przewinieniem jest, jeśli przetnie się linię pomiędzy zawodnikiem "atakującym" a piłką.
Handikapy- maja na celu wyrównanie szans, przyznają je się w skali od -2 do 10 krajowe komisje. zawodnik z 4pkt. handikapowym może wziąć udział w rozgrywkach miedzynarodowych. Handikap drużyny stanowi sumę punktów jej zawodników. Zespół mający 30pkt, stając przeciwko druzynie z 40 pkt, rozpoczyna mecz z przewagą 10pkt.
Początek gry- na początku gry obydwa zespoły ustawiają się po bokach srodkowego T, a arbiter wrzuca między nich piłkę. Gdy wyjdzie ona za linię boczna, zawodnicy drużyn muszą się znajdować w odległości co najmniej 4,6m od miejsca wznowienia. Kiedy przekroczy linię końcową, obrońca wprowadza ją spowrotem do gry z punktu, w którym opuściła boisko. przeciwnicy winni znajdować sie o 27m od tego miejsca.
Rzuty wolne i karne- Rzuty wolne są wykonane z linii 30, 40 albo 60m, zależnie od miejsca w którym miało miejsce przewinienie. Druzyna która sie go dopusciła, może blokować tylko rzuty wolne z linii 60m. Kiedy faul obrońcy uniemożliwia bezpośrednio zdobycie gola, sędzia dyktuje rzut karny: poszkodowany podjeżdzą do piłki galopem i udeża ją z linii 30m, a rywalom nie wolno tego strzału blokować.
Sprzęt-Jeździec. Kask ochronny musi być o wiele solidniejszy od zazwyczaj stosowanych przy jeździe konnej. Chroni nie tylko przed urazami związanymi z ewentualnym upadkiem, ale również przed uderzeniami kijem lub piłką. Szczególnie te ostatnie bywały w przeszłości, zanim zaczęto robić solidne, specjalnie projektowane kaski i kiedy jeżdżono w korkowych hełmach tropikalnych, częstymi przyczynami poważnych kontuzji. Aby uniknąć urazów w wyniku zderzenia jeźdźców lub uderzenia piłką, kolana muszą być chronione solidnymi ochraniaczami. Także buty do polo przeszły długą ewolucję. Od tradycyjnych angielskich butów myśliwskich do specjalnie zaprojektowanych do tej gry butów argentyńskich, które są obecnie stosowane przez znakomitą większość graczy. Zapinane z przodu na suwak, który w razie potrzeby zapewnia szybki dostęp do kontuzjowanej nogi, z długim obcasem chroniącym przed zbyt dalekim wsunięciem się strzemienia i tradycyjnie brązowe - to klasyczne dzisiaj buty do polo. Kije do polo robione są z bambusa (kij) i twardego drewna liściastego (młotek - gdyby je robiono w Polsce, mógłby to być np. jesion). Mimo postępu w technologii i prób zastąpienia bambusa włóknem szklanym, okazało się on ... nie do zastąpienia. Kije różnią się nieco kształtem, ciężarem i długością. Większość graczy używa jednego z dwóch typów młotka: Royal Polo Navy Association albo standard. Długość kija zależy przede wszystkim od wysokości konia, ale czasami preferencje graczy również grają rolę. Najczęściej używanym rozmiarem jest 52 (co oznacza długość 52 cale), ale na niższych koniach gra się kijem 51 lub nawet 50, a na wyższych odpowiednio 53. kije są według upodobań gracza sztywne, bądź elastyczne.
Koń. Rząd konia przygotowanego do gry w Polo jest dużo bogatszy i bardziej skomplikowany od zazwyczaj używanych w innych dyscyplinach jeździeckich. Ogłowie jest wyposażone w martwy wytok, dwie pary wodzy, z których jedna może być tzw. czarną wodzą, dwie pary nachrapników i specyficzne kiełzno, które może być wędzidłem cygańskim, pelhamem, najczęściej z mostkiem, lub kombinacją tych rozwiązań. Siodło do polo jest ewolucją angielskiego siodła myśliwskiego. Pozbawione poduszek, dotyka tybinkami do boków konia i zapewnia bezpośredni kontakt kolan jeźdźca z koniem. Dla większego bezpieczeństwa siodło jest „dopięte" obergurtem i wyposażone w napierśnik powstrzymujący je przed zsuwaniem. Puśliska są szczególnie grube i szerokie. To „polisa na życie" - łatwo sobie wyobrazić, co mogłoby się stać w przypadku urwanego strzemienia w pełnym galopie. Strzemiona mają szeroką stopkę dla lepszego podparcia stopy przy uderzeniu. Wszystkie cztery nogi konia są „ubrane" w bandaże i ochraniacze.
Inne-Piłka do polo, kiedyś robiona z drewna, obecnie z włókien syntetycznych ma średnicę około 8,75 cm i waży około 135 g. Baty używane w polo są długie i bardzo elastyczne, ostrogi z długimi ale tępymi kolcami. Tradycyjny strój o polo to białe spodnie (najczęściej jeansy lub elastyczne bryczesy) i koszulka w barwach klubu. Jadąc na grę towarzyską lub treningową, gracz zabiera ze sobą koszulki w kolorach białym, czerwonym i granatowym, aby w dowolnej konfiguracji drużyn można było skompletować skład w jednolitych, kontrastowych z drużyną przeciwną strojach.
Źródła: własne i poloclub.pl
Celem gry jest zdobycie bramki, czyli wbicie piłki między słupki bramek umieszczonych po obu stronach. Zawodnicy muszą w trakcie meczu wymieniać konie. Na jednym wierzchowcu można grać najwyżej siedem i pół minuty. Żeby rozegrać cały mecz, zawodnik musi mieć co najmniej dwa konie.
Polo jest typową grą zespołowo-boiskową. Ilość graczy (2-4 w drużynie) zależy od wielkości placu i ilości posiadanych koni, gdyż ustaloną regułą honorową i przepisem jest zakaz gry powyżej 7,5 minuty na tym samym koniu. Po przerwach trwających minimum 3 minuty wolno rozgrywać kolejne części meczu (tzw. "chukker"), pomiędzy 4 a 8. Ten sam koń nie może brać udziału w grze powyżej dwóch części meczu, najczęściej w rozgrywkach klubowych gra się więc 4 części, używając dwóch koni zamiennie. Dobrze jest też zaczynać szkolenia i mecze od mniejszej ilości graczy, aby nauczyć się częściej podawać piłkę i nie tworzyć zamieszania i ryzyka zderzenia. Boisko do gry na bazie prostokąta posiada dwie bramki o szerokości ok. 7,62m (bez poprzeczek, o golu decyduja sędziowie bramkowi) oraz koniecznie tzw. linię tyłową, czyli pole za bramkami pozwalające zakręcić konie po "ataku" w galopie na bramkę. Dobrze jest otoczyć plac gry niskimi bandami (10-30cm), co pozwala piłce odbić się z powrotem na boisko, a w razie potrzeby przekraczania przez konia nie wymaga skoku. Sama bramka to słupki zabezpieczone miękkim wykończeniem, punkt zdobywa się przez wbicie piłki w linię pomiędzy słupkami.
Istotą tej gry jest współpraca w zespole, gdyż tylko częstymi podaniami do dobrze "ustawionych" graczy można dojść do bramki przeciwnika. Każdy zawodnik posiada numer, przypisane miejsce i funkcję na boisku (obrońcy/rozgrywający/atakujący), jednak dynamika ruchu na boisku wymaga obecności na całym placu oraz często "pilnowania" przeciwnika. Sędziowie konni i liniowi pilnują zasad gry, bezpiecznej jazdy oraz właściwego sposobu użycia młotka. Piłkę wolno podać we wszystkich kierunkach (przód, tył, boki). Pozostanie w bezpiecznym dystansie od innych graczy pozwala szybciej reagować na zmiany ruchu piłki i innych zawodników, co podnosi skuteczność zagrań. Wolno co prawda "spychać" w bok jadącego obok gracza, nie wolno jednak zajeżdżać mu drogi. Przewinieniem jest, jeśli przetnie się linię pomiędzy zawodnikiem "atakującym" a piłką.
Handikapy- maja na celu wyrównanie szans, przyznają je się w skali od -2 do 10 krajowe komisje. zawodnik z 4pkt. handikapowym może wziąć udział w rozgrywkach miedzynarodowych. Handikap drużyny stanowi sumę punktów jej zawodników. Zespół mający 30pkt, stając przeciwko druzynie z 40 pkt, rozpoczyna mecz z przewagą 10pkt.
Początek gry- na początku gry obydwa zespoły ustawiają się po bokach srodkowego T, a arbiter wrzuca między nich piłkę. Gdy wyjdzie ona za linię boczna, zawodnicy drużyn muszą się znajdować w odległości co najmniej 4,6m od miejsca wznowienia. Kiedy przekroczy linię końcową, obrońca wprowadza ją spowrotem do gry z punktu, w którym opuściła boisko. przeciwnicy winni znajdować sie o 27m od tego miejsca.
Rzuty wolne i karne- Rzuty wolne są wykonane z linii 30, 40 albo 60m, zależnie od miejsca w którym miało miejsce przewinienie. Druzyna która sie go dopusciła, może blokować tylko rzuty wolne z linii 60m. Kiedy faul obrońcy uniemożliwia bezpośrednio zdobycie gola, sędzia dyktuje rzut karny: poszkodowany podjeżdzą do piłki galopem i udeża ją z linii 30m, a rywalom nie wolno tego strzału blokować.
Sprzęt-Jeździec. Kask ochronny musi być o wiele solidniejszy od zazwyczaj stosowanych przy jeździe konnej. Chroni nie tylko przed urazami związanymi z ewentualnym upadkiem, ale również przed uderzeniami kijem lub piłką. Szczególnie te ostatnie bywały w przeszłości, zanim zaczęto robić solidne, specjalnie projektowane kaski i kiedy jeżdżono w korkowych hełmach tropikalnych, częstymi przyczynami poważnych kontuzji. Aby uniknąć urazów w wyniku zderzenia jeźdźców lub uderzenia piłką, kolana muszą być chronione solidnymi ochraniaczami. Także buty do polo przeszły długą ewolucję. Od tradycyjnych angielskich butów myśliwskich do specjalnie zaprojektowanych do tej gry butów argentyńskich, które są obecnie stosowane przez znakomitą większość graczy. Zapinane z przodu na suwak, który w razie potrzeby zapewnia szybki dostęp do kontuzjowanej nogi, z długim obcasem chroniącym przed zbyt dalekim wsunięciem się strzemienia i tradycyjnie brązowe - to klasyczne dzisiaj buty do polo. Kije do polo robione są z bambusa (kij) i twardego drewna liściastego (młotek - gdyby je robiono w Polsce, mógłby to być np. jesion). Mimo postępu w technologii i prób zastąpienia bambusa włóknem szklanym, okazało się on ... nie do zastąpienia. Kije różnią się nieco kształtem, ciężarem i długością. Większość graczy używa jednego z dwóch typów młotka: Royal Polo Navy Association albo standard. Długość kija zależy przede wszystkim od wysokości konia, ale czasami preferencje graczy również grają rolę. Najczęściej używanym rozmiarem jest 52 (co oznacza długość 52 cale), ale na niższych koniach gra się kijem 51 lub nawet 50, a na wyższych odpowiednio 53. kije są według upodobań gracza sztywne, bądź elastyczne.
Koń. Rząd konia przygotowanego do gry w Polo jest dużo bogatszy i bardziej skomplikowany od zazwyczaj używanych w innych dyscyplinach jeździeckich. Ogłowie jest wyposażone w martwy wytok, dwie pary wodzy, z których jedna może być tzw. czarną wodzą, dwie pary nachrapników i specyficzne kiełzno, które może być wędzidłem cygańskim, pelhamem, najczęściej z mostkiem, lub kombinacją tych rozwiązań. Siodło do polo jest ewolucją angielskiego siodła myśliwskiego. Pozbawione poduszek, dotyka tybinkami do boków konia i zapewnia bezpośredni kontakt kolan jeźdźca z koniem. Dla większego bezpieczeństwa siodło jest „dopięte" obergurtem i wyposażone w napierśnik powstrzymujący je przed zsuwaniem. Puśliska są szczególnie grube i szerokie. To „polisa na życie" - łatwo sobie wyobrazić, co mogłoby się stać w przypadku urwanego strzemienia w pełnym galopie. Strzemiona mają szeroką stopkę dla lepszego podparcia stopy przy uderzeniu. Wszystkie cztery nogi konia są „ubrane" w bandaże i ochraniacze.
Inne-Piłka do polo, kiedyś robiona z drewna, obecnie z włókien syntetycznych ma średnicę około 8,75 cm i waży około 135 g. Baty używane w polo są długie i bardzo elastyczne, ostrogi z długimi ale tępymi kolcami. Tradycyjny strój o polo to białe spodnie (najczęściej jeansy lub elastyczne bryczesy) i koszulka w barwach klubu. Jadąc na grę towarzyską lub treningową, gracz zabiera ze sobą koszulki w kolorach białym, czerwonym i granatowym, aby w dowolnej konfiguracji drużyn można było skompletować skład w jednolitych, kontrastowych z drużyną przeciwną strojach.
Źródła: własne i poloclub.pl
Barcelona forever!!!
Krzysztof Piekarz
Damixxx
