agonisci!!!

zrodlo to jest moja encyklopedia ktora wysmialiscie nie tyczy sie elite i article a nazywa sie Pharmindex Kompendium CD

[email protected]
poprosze calosc

jeszcze jakies ciekawostki tam są ? wklej jakis spis tresci
dam z 5 sogów jak cos sensownego zapodasz

Wstęp
Choroby układu oddechowego przebiegające z objawami obturacji oskrzeli – przede wszystkim astma oskrzelowa i przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) są poważnym problemem społecznym dotyczącym wciąż rosnącej grupy pacjentów. Stanowią też trudne wyzwanie dla lekarzy, zarówno podstawowej opieki zdrowotnej, jak i specjalistów pulmonologów, do których chorzy zwracają się z nadzieją otrzymania fachowej porady i skutecznego, nowoczesnego leczenia.
Wziewne ß2-mimetyki od lat należą do podstawowego zestawu środków terapeutycznych stosowanych w leczeniu obu jednostek chorobowych. Pierwsza generacja tych leków, stosowana już od kilkudziesięciu lat, do której należą między innymi salbutamol, fenoterol oraz terbutalina charakteryzuje się wysokim powinowactwem względem receptorów b2 adrenergicznych. Dzięki temu korzystny efekt kliniczny pod postacią rozszerzenia oskrzeli i złagodzenia duszności uzyskiwany jest już po kilku minutach. Jednak krótki czas działania tych leków, wynoszący około 4–6 godzin, w istotny sposób zmniejsza skuteczną ochronę przed dusznością w ciągu dnia, a przede wszystkim w nocy oraz ogranicza wygodę ich stosowania.
Już w latach osiemdziesiątych rozpoczęto intensywne prace nad stworzeniem preparatu charakteryzującego się korzystniejszymi parametrami farmakokinetycznymi niż krótko działające ß2-mimetyki.
Pierwszym lekiem tego typu należącym do ß2-mimetyków nowej generacji był salmeterol (Serevent) opracowany w laboratoriach firmy GlaxoWellcome. Preparat ten wyróżnia unikalna budowa cząsteczki: posiada ona grupę saligeninową (podobnie jak salbutamol) odpowiedzialną za pobudzenie receptora b2 adrenergicznego ale również długi lipofilny łańcuch boczny dzięki któremu lek trwale łączy się z nieaktywnym fragmentem receptora (tzw. exosite).
Uważa się, że exosite wykazuje powinowactwo wyłącznie dla salmeterolu i wątpliwym jest by inne krótko lub długo działające ß2-mimetyki mogły „korzystać” z tego fragmentu receptora(1). Długi łańcuch zapewnia więc cząsteczce leku stabilizację w obrębie receptora, a grupie saligeninowej lokalizację w bezpośrednim sąsiedztwie aktywnej części receptora i jest rodzajem zabezpieczenia na wypadek jeśli fragment pobudzający odłączy się. Unikalna struktura salmeterolu umożliwiająca pulsacyjny charakter kontaktu z receptorem zapewnia nie tylko jego trwałość, a więc i długi 12-godzinny czas działania leku, ale pozwala też na równoczesne, dodatkowe zastosowanie preparatu krótko działającego np. salbutamolu. Co więcej, trwałość wiązania pomiędzy lekiem i receptorem oraz wysoka lipofilność salmeterolu (1000 razy wyższa niż salbutamolu) sprawiają, że wahania stężeń leku w tkankach oskrzeli nie mają istotnego wpływu na efekty jego działania(1). Ta cecha korzystnie wyróżnia salmeterol spośród innych długo działających ß2-mimetyków wziewnych. Na podkreślenie zasługuje również wysokie i wybiórcze powinowactwo salmeterolu względem ß2-receptora (50 razy wyższe niż salbutamolu), które pozwoliło w znacznym stopniu wyeliminować pozapłucne działania leku, przede wszystkim na układ krążenia.
Oczekiwanym efektem podania salmeterolu jest więc silne (4 razy silniejsze niż salbutamol), odczuwalne po około 10–20 minutach i długotrwałe (12–14 godzin) rozszerzenie oskrzeli.
Wymienione unikalne właściwości salmeterolu, jak również fakt iż nie wpływa on na skuteczność doraźnie zastosowanych krótko działających ß2-mimetyków sprawiają, że lek ten stał się cennym narzędziem terapeutycznym w przewlekłym leczeniu pacjentów z obturacyjnymi chorobami układu oddechowego, a przede wszystkim z astmą oskrzelową i POChP.

Salmeterol w leczeniu astmy oskrzelowej
Zgodnie z aktualnie obowiązującą definicją astma oskrzelowa jest zespołem chorobowym charakteryzującym się napadowym, odwracalnym zwężeniem dróg oddechowych i nadreaktywnością oskrzeli, a także obecnością w drogach oddechowych zmian opisywanych jako przewlekłe kwasochłonne zapalenie oskrzeli. Cechy stanu zapalnego stwierdzane są w każdej postaci astmy, zarówno atopowej, jak i nieatopowej oraz w każdej fazie zaawansowania procesu chorobowego, począwszy od astmy łagodnej po ciężką.
Celem prawidłowego leczenia osób chorych na astmę jest wygaszenie procesu zapalnego, co z pomocą leków rozszerzających oskrzela ma umożliwić prawidłową kontrolę objawów klinicznych. Najsilniejszym działaniem przeciwzapalnym charakteryzują się steroidy, które w postaci wziewnej stosowane są już u pacjentów z łagodną postacią choroby. Wydaje się, że również i salmeterol obok relaksacyjnego wpływu na mięśnie gładkie oskrzeli, hamuje szereg procesów związanych z rozwijającym się stanem zapalnym. Wykazano, choć nie we wszystkich pracach(2, 3), że salmeterol uszczelnia barierę naczyniową utrudniając napływ komórek odczynu zapalnego do oskrzeli (głównie granulocytów kwasochłonnych), zmniejsza ich aktywność, wreszcie poprawia efektywność transportu rzęskowego ułatwiając ewakuację z dróg oddechowych produkowanej tam w nadmiarze wydzieliny(1, 4, 5). Kolejnym dowodem modyfikacji odpowiedzi zapalnej może być hamujący wpływ salmeterolu na rozwój wczesnej i późnej reakcji astmatycznej rozwijającej się po prowokacji swoistym antygenem(5). Potwierdzono również istotne działanie bronchoprotekcyjne salmeterolu, który zmniejsza reaktywność oskrzeli wobec substancji prowokujących skurcz drzewa oskrzelowego – histaminy, metacholiny i SO2(1, 6). Należy zauważyć, że efekt ten nie ulega istotnemu osłabieniu w czasie długotrwałej terapii – nie obserwuje się więc zjawiska tachyfilaksji.
Salmeterol, lek silnie i długotrwale rozszerzający oskrzela, charakteryzujący się również pewnym działaniem przeciwzapalnym zalecany jest w astmie oskrzelowej jako uzupełnienie leczenia steroidami, wziewnymi lub systemowymi. Warto podkreślić, że zgodnie z właściwościami farmakokinetycznymi jest to preparat przeznaczony do stosowania przewlekłego, dwukrotnie w ciągu doby, nie zaś do przerywania napadów duszności, jak preparaty krótkodziałające. Fakt, że wyraźne działanie bronchorelaksacyjne leku (przyrost FEV1 o 15%) następuje dopiero w 10-20 minut po jego podaniu nie ma więc istotnego znaczenia klinicznego.
Salmeterol posiada obecnie ugruntowana pozycję w leczeniu astmy oskrzelowej, potwierdzają to liczne obserwacje kliniczne. Wieloośrodkowe badania kliniczne przeprowadzone z udziałem dużej grupy 25 180 pacjentów udowodniły, że zastąpienie salbutamolu (dawka 200 mg, 4 x dziennie) salmeterolem (50 mg, 2 x dziennie) w przewlekłym leczeniu astmy pozwala uzyskać znaczącą poprawę kontroli objawów choroby, niezależnie od jej zaawansowania i stosowanego zestawu leków(7). Wiadomo również, że regularne stosowanie salmeterolu przez pacjentów z łagodną(8), umiarkowaną(9) lub ciężką(10, 11) postacią astmy leczonych glikokortykosteroidami zapewnia zmniejszenie liczby epizodów duszności w ciągu dnia i w nocy znacząco poprawiając jakość życia tych chorych. Równocześnie, już po pierwszej dawce salmeterolu wzrastają wartości szczytowego przepływu wydechowego (PEF) lub też nasilonej objętości wydechowej pierwszosekundowej (FEV1) mierzone rano (po wieczornej dawce leku) i pod wieczór, zmniejszają się również dobowe wahania wartości PEF. W cytowanych badaniach poprawa parametrów czynnościowych utrzymywała się przez kolejne tygodnie stosowania leku i nie podlegała zjawisku tolerancji.
Długi czas działania salmeterolu sprawia, że jest to lek szczególnie cenny w kontrolowaniu objawów astmy nocnej, znacząco zmniejsza bowiem liczbę przebudzeń spowodowanych dusznością(5). Dowiedziono też, że w przypadkach astmy prowokowanej przez wysiłek fizyczny, jednorazowe podanie salmeterolu zapewnia skuteczną ochronę przed skurczem oskrzeli na okres do 12 godzin(12).
Wymiernym efektem korzystnego działania salmeterolu był również obserwowany we wszystkich pracach klinicznych spadek zapotrzebowania na doraźnie stosowane leki krótkotrwale rozszerzające oskrzela(5, 8, 9, 10, 11). Ponadto, dodanie salmeterolu do już stosowanego leczenia pozwalało w większości przypadków dobrze kontrolowanej astmy łagodnej i umiarkowanej na obniżenie dawki steroidów(13). W przypadku niestabilnej postaci choroby uzupełnienie stosowanego zestawu leków o salmeterol przynosi efekty istotnie lepsze niż podwojenie dawki wziewnych steroidów (beklometazon 2 x 500 mg + salmeterol 2 x 50 mg vs. beklometazon 2 x 1000 mg(8), flutikazon 2 x 100 mg lub 2 x 250 mg + salmeterol 2 x 50 mg vs. flutikazon 2 x 200 mg lub 2 x 500 mg(14). Kombinacja salmeterolu i wziewnych steroidów wydaje się też być skuteczniejsza w leczeniu przewlekłym osób z łagodną i umiarkowaną postacią astmy niż schematy zawierające kromoglikan sodu(15), czy też teofilinę(16, 17).
Jak już podkreślano korzystne efekty działania salmeterolu nie zależą od stężenia uzyskiwanego w tkankach oskrzeli. Nie wykazano, by korzystny efekt działania salmeterolu zwiększał się przy zastosowaniu jego wyższej dawki – 2 x 100 mg, toteż zalecane dawkowanie – 2 x 50 mg wydaje się optymalne w łagodnej i umiarkowanej astmie(8). Natomiast w astmie ciężkiej, źle kontrolowanej maksymalnymi dawkami wziewnych steroidów dołączenie salmeterolu jest alternatywą terapeutyczną wobec decyzji o podaniu steroidów systemowych(10).
Należy podkreślić, że nie zaleca się stosowania salmeterolu jako podstawowego leku w przypadkach znaczącego i szybkiego (godziny, dni) pogarszania się objawów astmy(18). Lek ten nie powinien być podawany jako substytut leków o silnym działaniu przeciwzapalnym, a więc przede wszystkim steroidów. Dlatego też do obowiązków lekarzy należy również wyraźne poinformowanie pacjentów, że poprawa samopoczucia, którą większość z nich odczuwa po włączeniu salmeterolu, nie upoważnia do samodzielnego obniżenia lub tym bardziej odstawienia wziewnych steroidów.
Wprowadzeniu na rynek farmaceutyczny ß2-mimetyków nowej generacji towarzyszyły głosy, że ich przewlekłe podawanie może się wiązać ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zaostrzeń astmy. Obecnie wiadomo, że ryzyko to w przypadku chorych stosujących salmeterol jest nieistotne, podobnie jak w grupach osób przyjmujących placebo lub teofilinę i znacząco mniejsze niż w grupie leczonej salbutamolem(18). Warto też podkreślić, że odstawienie salmeterolu po długim okresie stosowania nie wiąże się z ryzykiem pogorszenia parametrów spirometrycznych i wzrostu reaktywności oskrzeli(19).
Ważną rolę i znaczącą kliniczną przydatność salmeterolu w przewlekłym leczeniu astmy oskrzelowej potwierdza jego pozycja w oficjalnych zaleceniach opracowanych przez grupę ekspertów Polskiego Towarzystwa Ftyzjopneumonologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Alergologicznego, jak również American Academy of Allergy, Asthma and Immunology(18) i innych renomowanych towarzystw naukowych.

Salmeterol w leczeniu przewlekłej obturacyjnej choroby płuc
Zgodnie z definicją opracowaną przez Polskie Towarzystwo Ftyzjopneumonologiczne przewlekła obturacyjna choroba płuc charakteryzuje się postępującym, słabo odwracalnym ograniczeniem drożności oskrzeli spowodowanym przewlekłym zapaleniem oskrzeli i/lub rozedmą płuc, któremu może towarzyszyć nieswoista nadreaktywność oskrzeli. POChP to proces jednokierunkowy, którego istotą jest narastająca na przestrzeni lat obturacja. Spośród stosowanych obecnie w leczeniu POChP środków, jedynie w przewlekła tlenoterapia pozwala wydłużyć czas przeżycia chorych, a rezygnacja z palenia tytoniu znamiennie spowalnia proces narastania zaburzeń przepływu wydechowego. Stosowanie leków rozszerzających oskrzela jest podstawą leczenia objawowego POChP. Najnowsze wyniki badań dowodzą, że długo działające ß2-mimetyki otwierają nowe możliwości przed chorymi i ich lekarzami.
Salmeterol zmniejsza u chorych na POChP liczbę epizodów duszności w ciągu dnia oraz w nocy, poprawia tolerancję wysiłku, obniża zużycie „na życzenie” krótko działających ß2-mimetyków, wreszcie istotnie ogranicza liczbę zaostrzeń i związanych z nimi absencji w pracy(20, 21). W części badań wykazano również umiarkowaną, ale znamienną statystycznie poprawę parametrów spirometrycznych – FEV1(21, 22) i porannego PEF(20). Warto podkreślić, że korzystny efekt działania salmeterolu obserwowano również u pacjentów z POChP nadal palących papierosy(20).
Wieloośrodkowe badania kliniczne w których porównywano różne warianty leczenia stabilnej POChP wykazały przewagę salmeterolu nad krótkodziałającymi ß2-mimetykami oraz bromkiem ipratropium traktowanym obecnie jako lek pierwszego rzutu(22, 23). Efekty działania salmeterolu, przede wszystkim bronchodilatacja, rozwijają się co prawda później, ale są silniejsze i trwają dłużej. Zaobserwowano też, że łączne stosowanie bromku ipratropium i salmeterolu u pacjentów z łagodną postacią POChP nie przynosiło istotnych korzyści w porównaniu z salmeterolem podawanym w monoterapii(24).
Najczęstszą przyczyną nagłego nasilenia objawów POChP są zakażenia bakteryjne. Salmeterol ogranicza liczbę infekcji dróg oddechowych i zaostrzeń choroby obturacyjnej(7). Udowodniono, że lek ten wykazuje działanie cytoprotekcyjne wobec nabłonka oddechowego, chroniąc go przed wpływem toksyn Pseudomonas aeruginosa oraz Haemophilus influenzae, który jest przyczyną około 45 do 67% zaostrzeń bakteryjnych w przebiegu POChP(25).
Wymownym dowodem skuteczności salmeterolu w leczeniu POChP są też wyniki pracy Jonesa i wsp., w której na podstawie kwestionariuszy uzyskanych od 326 chorych wykazano, że stosowanie tego leku w dawce 2 x 50 mg przyniosło wymierne efekty pod postacią znaczącej poprawy jakości życia pacjentów. Co więcej zaobserwowano, że nawet przy umiarkowanej poprawie parametrów czynnościowych chorzy mogą odczuwać znaczący wzrost komfortu codziennego życia(26).
W świetle powyższych właściwości salmeterolu uważa się obecnie, że może on być, jako lek z wyboru stosowany w monoterapii POChP lub też być uzupełnieniem bardziej złożonych schematów terapeutycznych.

Bezpieczeństwo stosowania salmeterolu
Podstawą każdej prawidłowo prowadzonej farmakoterapii jest jej skuteczność i bezpieczeństwo. Jak już wcześniej wspominano, salmeterol jest lekiem o znacznie wyższej selektywności w stosunku do receptora b2 znajdującego się w oskrzelach niż inne ß2-mimetyki. Salmeterol jest 85 000 razy bardziej selektywny niż wzorcowy ß1- i ß2-mimetyk – izoprenalina i ponad 200 razy bardziej niż formoterol(1). W związku z tym lek działa tam gdzie powinien – w oskrzelach i nie powoduje istotnych działań niepożądanych.
Działania niepożądane wywołane przez salmeterol stosowany w dawkach terapeutycznych występują sporadycznie. Mogą ujawniać się pod postacią bólów głowy, dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego oraz drżeń mięśniowych. O dobrej tolerancji i bezpieczeństwie stosowania salmeterolu świadczy fakt, że może być zlecany dzieciom już od 4. roku życia.
Bezpieczeństwo leczenia ma również szczególne znaczenie w przypadku chorych na POChP. Są to na ogół pacjenci starsi o większym ryzyku współistnienia chorób układu krążenia, u których gorsza wydolność układu sercowo-naczyniowego może wynikać również z choroby podstawowej czyli POChP. Udowodniono, że salmeterol nie wpływa w sposób klinicznie istotny na czynność serca, nie zwiększa wartości ciśnienia tętniczego, nie działa arytmogennie, nie wykazano także by sprzyjał ujawnieniu się, bądź nasileniu objawów choroby niedokrwiennej serca(27). W odróżnieniu od innych krótko i długo działających ß2-mimetyków salmeterol nie powoduje istotnego klinicznie spadku stężenia potasu w surowicy(28).
Odnotowano pojedyncze doniesienia o paradoksalnej reakcji bronchospastycznej spowodowanej podaniem salmeterolu. Udowodniono jednak, że podobnie jak w przypadku innych leków: salbutamolu, beklometazonu, a także placebo podawanych za pomocą tradycyjnych inhalatorów MDI winowajcą jest chlorofluorokarbon pełniący rolę nośnika(29). Najprostszym rozwiązaniem tego problemu jest zastosowanie salmeterolu w proszku do inhalacji (DPI) zamiast inhalatora ciśnieniowego (MDI).

Podsumowanie
Salmeterol z racji swoich unikalnych właściwości związanych z siłą i długością działania stał się obecnie jednym z najczęściej stosowanych środków farmakologicznych w leczeniu astmy oskrzelowej i POChP. Poprawa stanu chorego ujawnia się wyraźnie już w pierwszych dniach leczenia salmeterolem, co znajduje odzwierciedlenie zarówno w subiektywnych ocenach pacjentów, jak i obiektywnych pomiarach parametrów spirometrycznych. Łatwe dawkowanie, tylko dwa razy dziennie, dodatkowo sprzyja osiągnięciu oczekiwanych efektów leczenia i poprawia komfort życia chorych. Wszystko to sprawia, że regularnie rośnie liczba lekarzy i ich pacjentów sięgających po salmeterol w przekonaniu o jego wysokiej wartości terapeutycznej.

mi na sogach nie zalezy che tylko waszej przyjazni :D

O czym to jest?
niech ktoś streści to może soga dam, bo nie chce mnie się czytać

a ja poczekam az sfilmuja

przeczytałem tylko ostatnią linijke, że autor przyjaciół tu na forum szuka ........to miłe