Kwerulant sądowy- różne oblicza pieniactwa

Skąd my to na SyFyDy znamy?
-----------

"Chorobliwe poczucie niesprawiedliwości, ogromna determinacja w przekonywaniu do własnych racji coraz to kolejnych adresatów i bogata w formę roszczeniową korespondencja to niektóre tylko cechy zjawiska określanego powszechnie jako pieniactwo.

Działania o charakterze pieniaczym znane są wymiarowi sprawiedliwości i urzędom na całym świecie.
Ich nasilenie w poszczególnych krajach jest jednak bardzo różne, a skłonności do pieniactwa znawcy problemu zdecydowanie kojarzą z niektórymi cechami narodowymi.
Dostępne dane zdają się np. potwierdzać, że w Niemczech zjawisko ma charakter marginalny, a w Polsce występuje niemal powszechnie. Jednak pieniactwo - często tak zewnętrznie do siebie podobne - nie ma jednolitego podłoża, a z psychiatryczno - psychologicznego punktu widzenia nie stanowi jednorodnego zespołu objawowego czy określonej jednostki chorobowej.

Literatura wyróżnia co najmniej trzy charakterystyczne postacie pieniactwa.

Pierwsza z nich ma podłoże chorobowe w ścisłym tego słowa rozumieniu. Jest to postać obłędu, czyli psychozy , której zasadniczym objawem są urojenia - fałszywe, nie podlegające korekcji i nie poddające się żadnej perswazji przekonania. Urojeniom towarzyszy ogromna siła przekonania. Chorzy całkowicie i bezwzględnie wierzą w prawdziwość swoich przekonań i wiary tej nie podważy ani doświadczenie życiowe ani logika. Urojenia mogą mieć różną treść. Do najczęściej spotykanych zalicza się urojenia zazdrości, ksobne, wielkościowe, grzeszności i winy i oczywiście prześladowcze. Człowiek dotknięty tym zespołem uważa się za ofiarę niechęci, prześladowań czy niesprawiedliwości ze strony innych ludzi, instytucji czy organizacji. Jest przekonany, że prześladowcy porozumieli się, co do tego, jak mu zaszkodzić. Wszędzie znajduje dowody kontrolowania jego zachowań - jest obserwowany, telefony znajdują się na podsłuchu, a listy są cenzurowane. W tej sytuacji musi się bronić - pisze co raz to kolejne doniesienia, zakłada nowe zamki, instaluje przemyślne pułapki, żąda ochrony policji, ukarania sprawców, w końcu wyciągnięcia konsekwencji wobec urzędników, którzy nie dość skutecznie zajmowali się jego sprawą.

Kolejna postać pieniactwa różni się od opisanej wcześniej paranoi prawdziwej nie tyle obrazem, co dającą się w miarę wyraźnie określić przyczyną. Jest to tzw. reakcja urojeniowa [reakcja paranoiczna], w której czynnikiem wyzwalającym system urojeń była przegrana sprawa sądowa, odmowa przyznania renty, przyjęcia na uczelnię czy też inne niepowodzenie.
Człowiek dotknięty tego rodzaju niepowodzeniem nie potrafi znaleźć racjonalnego uzasadnienia dla takiej decyzji i nabiera przekonania, że podyktowana została wyłącznie złą wolą, niechęcią, w końcu pragnieniem zaszkodzenia mu. Kiedy zawodzi przewidziany przez prawo system odwoławczy, domaga się kolejnych kontroli i uznania jego racji, która jest oczywista i jedyna. Jeżeli "kontrolerzy" czy inni adresaci skarg jej nie podzielają, zostają włączeni do 'systemu prześladowczego". Pojawiają się zarzuty mafijności lekarskiej czy lekarsko - prawniczej, pomówienia o łapownictwo, stronniczość, nieodpowiednie pochodzenie rasowe czy sympatie polityczne. Pomimo oczywiście chorobowego podłoża obu opisanych postaci obłędu jego terapia psychiatryczna sprawia znaczne trudności. Chorzy nie mają żadnej motywacji do leczenia. Ich nieufność i podejrzliwość do wszystkiego, co związane jest z systemem organizacji życia społecznego w zasadzie przekreśla możliwość nawiązania kontaktu terapeutycznego. Jeśli już zjawiają się u psychiatry to tylko po to, żeby uzyskać świadectwo potwierdzające pełnię zdrowia psychicznego.


Trzecia postać pieniactwa jest współczesną formą postawy tradycyjnie określanej jako warcholstwo. Wiązać należy ją przede wszystkim ze strukturą egoistycznej, wyższościowej i nastawionej roszczeniowo osobowości [charakteru] danego człowieka. Osoba o takich właściwościach nie uznaje z zasady innych racji niż własne. Ma tylko jedną interpretację każdego zjawiska, zdarzenia czy rozstrzygnięcia. Nie toleruje niczego, co nie jest zgodnie z jej oczekiwaniem, a urząd jest od tego, żeby oczekiwania te zrealizować. Jednocześnie często ma poczucie misji. Jest jedynym sprawiedliwym i jedynym piastunem prawdy. Musi wiec walczyć z uosabianą przez prokuratorów czy sędziów głupotą, korupcją, niesprawiedliwością. Na podejmowanie coraz to nowych inicjatyw w sposobach prowadzenia walki znajduje coraz to nowe motywacje. Jej siły wydają niespożyte. Szczególną determinacją okazują się ci, którzy sami najbardziej przyczynili się do wygenerowania swoich problemów. Muszą więc znaleźć winnego. Każda zmiana polityczna, każdy nowy minister sprawiedliwości, [w przeszłości także sekretarz partii], budzą w nich nowa nadzieję.
Do kolejnych pism dołączają wycinki gazetowe, w których zdemaskowano sprawy takie same, jak ich sprawa. Poświęcają wiele czasu na kolorowanie fragmentów dokumentów, podkreślanie ważnych fragmentów czy charakterystycznych zwrotów. Nie istnieje dla nich pojęcie prawomocności decyzji czy przedawnienia. Kto nie dał się instrumentalnie wykorzystać, tego trzeba zadeptać."

http://forumprawne.org/prawo-karne/159-kwerulant-sadowy-rozne-oblicza-pieniactwa.html

Zmieniony przez - MarKosTSD w dniu 2011-04-07 22:27:56

Warto żeby każdy czytelnik działu przeanalizował ten tekst. Może niektórzy poczują się, jakby pisano o nich samych

To HAŃBA. Jak tak można! Tekst pisany przez agentów! Idę wymienić zamki bo mnie hardcorowy koksu ściga!!

SOG z rana jak śmietana.

Ciekawy fragment artykułu z niezbyt cenionego przeze mnie portalu:
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/P/PS/echo-35-2010-wojtowicz-jak-zywy.html

Piszę tę skargę...

Zdaniem prezesa Sądu Okręgowego w Siedlcach Krystyny Święcickiej takie oblicze pieniactwa, które polega na częstym wnoszeniu spraw, wypada i tak blado w porównaniu ze składaniem seryjnych skarg „na sąd”. Gdzie się da: do ministerstw, prokuratury, do prezydenta, sejmu. - Oczywiście, nikomu nie można odmówić prawa do zaskarżania sądu - zastrzega. - O ile nie są to osoby, które skargi składają nagminnie - dopowiada.

Procedura jest jasna: każde pismo zakwalifikowane jako skarga musi być rozpatrzone. Niezależnie od tego, do kogo jest adresowane. Nie ma też znaczenia rodzaj oraz waga zarzutu. Wymaga to czasu, którego polskim sądom i tak brakuje. K. Święcicka wskazuje na stos opasłych tomów na swoim biurku. Właśnie pracuje - ze względu na urlopy sędziów wizytatorów - nad udzieleniem odpowiedzi na skargi. - Muszę przejrzeć cztery sprawy, łącznie sześć tomów, i na piśmie zrelacjonować ministerstwu, jak toczy się postępowanie. A według mnie przebiega dość sprawnie - konkluduje bez emocji.

W 20 kopiach

W 2009 r. do Sądu Okręgowego w Siedlcach wpłynęło 100 skarg, z których zaledwie osiem uznano za zasadne. Jak mówi Katarzyna Cisłak z Oddziału Administracyjnego, główną przyczyną uciekania się interesantów do takiej formy jest niekorzystna dla ich autorów treść zapadłych przed sądem rozstrzygnięć bądź przekonanie o stronniczości. Skargi niezasadne wynikały głównie z wątpliwości co do właściwej oceny dowodów, dokonanych przez sąd oraz zgodności wydanych orzeczeń z prawem. Ale gdyby wgłębić się w szczegóły, okazałoby się, że obok niezgody na wyrok jest zarzut pod adresem pracowników sądu, od sędziego po protokolanta, bo spojrzał krzywo albo za głośno mówi... Czasem zarzuty postawione są tak, że na pierwszy rzut oka można „nadawcy” uwierzyć, a przy okazji przejąć się losem człowieka. Protokoły rozpraw zwykle rozwiewają ten obraz.
Sądzę, że sędzia sądzi źle

Pracę sądów najbardziej destabilizują skargi przeciwko sędziom, wnoszone w związku z tym, że w prowadzonych sprawach wydali decyzję nie po myśli autora skargi. - Sędziowie mówią, iż woleliby odpowiadać za wykroczenie niż brać udział w procesie obejmującym sprawy sędziowskie, nawet jeśli zarzuty są bezzasadne - tłumaczy prezes Święcicka, odżegnując się od uogólnionej choćby charakterystyki skarżących pieniaczy. Wiadomo jednak, że są to zwykle ludzie wykształceni, często prawnicy. Dają się sądom we znaki, składając do różnych organów fachowo sformułowane, jak też przekonujące pisma.

Zdaniem K. Święcickiej pieniactwem nie można nazwać przekonania strony, że sprawa toczy się mało sprawnie. Bo czasem skargę pisze osoba z głębokim poczuciem krzywdy. - Ma do tego prawo. O pieniactwie można mówić wtedy, gdy jedna osoba składa je nieustannie, ponadto są one niezasadne. Jest to dla sądu bardzo uciążliwe - podkreśla. A na pytanie, jak sądy radzą sobie z pieniaczami, odpowiada: - Trzeba przyjąć do wiadomości, że są... Zakończyć problem może jedynie sprawne rozstrzygnięcie sprawy. Nie zawsze; bywa bowiem, że sprawa jest zakończona, a skargi płyną dalej.

Ludzie listy piszą

Przy okazji rozmów o pieniactwie pojawia się kwestia seryjnej korespondencji, którą trudno zakwalifikować jako skargi. Ale jest równie uciążliwa. Autorzy to zwykle ludzie czujący się pokrzywdzeni, którzy np. nie mogą zrozumieć orzeczenia sądu albo tego, że wyrok jest niewykonalny. Ślą więc do sądu listy. - Za każdym razem wyjaśniamy w piśmie, jak przedstawia się sprawa, tłumacząc, że to nie nasza wina - mówi Katarzyna Cisłak. Czasami z tych nieporadnych pism wychodzi tylko żal, a tak naprawdę ze zlepku zdań trudno zrozumieć, o co piszącemu chodzi, co chce uzyskać. Na pisemna prośbę o sprecyzowanie, czego dotyczy pismo, przychodzi kolejne, takie samo. Listy dowodzą też braku wiedzy o funkcjonowaniu sądu, np. ktoś domaga się apelacji, chociaż wcale jej nie złożył. Nie brakuje też przesyłek pozwalających domyślać się, że spiskowa teoria dziejów, chorobliwa podejrzliwość, szczegółowo opisane zarzuty o zmowie świadczą o chorobowym podłożu zachowania autora.


Zmieniony przez - MarKosTSD w dniu 2011-04-08 12:11:49

Freed85 : brak pewności że to trzecia wersja... wielki do wszystkich trzech się kwalifikuje... wszak to jednak fenomen

No mi pasuje pierwsze i trzecie. Drugie będzie niebawem, jak się SERIA PRZEGRANYCH PROCESÓW zacznie

ale szybciutko się skończy i pierwsze, i drugie i trzecie, bo koszty rosną, oj rosną...
a dochody już nie te, bo klubów i sekcji coraz mniej, nie pomaga nawet import trenujących z krajów trzeciego świata i nadawanie im stopni od ręki.

Zmieniony przez - Jodan w dniu 2011-04-08 23:11:54

Myślisz? To przecież wielka federacja i potężny styl! Prezes powinien mieć kasy jak lodu, jak np Pan Andrzej D

Ja mam małą federację i muszę pracować ale za to stać mnie na dwa samochody

Zmieniony przez - MarKosTSD w dniu 2011-04-08 23:27:48

No proszę. Prezes federacji sztuki walki i ma samochód.
Obciachem byłoby być prezesem federacji karate i prezesem federacji zrzeszającej parędziesiąt stylów i nie mieć samochodu, nie?