Kung-fu (z jęz. chiń. 功夫, Gōngfu) – w języku chińskim oznacza osiągnięcie wysokiego poziomu umiejętności w jakiejś dziedzinie. Natomiast zbiorowym określeniem wszystkich odmian chińskiej sztuki walki jest wushu. Za pośrednictwem środków masowego przekazu doszło do pewnego zniekształcenia, polegającego na odejściu od pierwowzoru językowego i upowszechnienia w większości krajów świata zwrotu kung fu właśnie na oznaczenie chińskich sztuk walki. Nie wiadomo kto pierwszy określił chińskie sztuki walki jako kung fu; takie jednak określenie przyjęło się w większości krajów i stało się normą językową, także w Polsce[1].
W latach 70. XX wieku kung-fu zostało spopularyzowane (najpierw w USA) przez
Bruce'a Lee (np. filmy Droga smoka, Wejście smoka, Wściekłe pięści). Oprócz wielu filmów fabularnych nakręcono również serial telewizyjny pod tytułem Kung-fu. Nawet w Chinach pojęcie to zaczęło mieć coraz więcej znaczeń. Z czasem trudno było oddzielić sztuki walki od sportów walki, a słowo Shaolin-Gongfu (Gōngfu, Szaolin Kung-fu) używano na określenie sztuki walki klasztoru Szaolin.
Style:
Styl Białego Żurawia (Bai He quan)
Styl Małpy (Hou Quan)
Styl Modliszki (Tang Lang Quan)
Styl Pięść Pięknej Wiosny (Wing Tsun Kuen)
Styl Płonącego Smoka (Huo Long pai)
Styl Tygrysa (Hu Quan)
Styl Żmii (She Quan)
Styl Leoparda (Li Long Tang)
Styl Długiej Pięści (Chang Quan)
Filozofia
Słowo kung-fu zbudowane jest ze znaków Gōng (chin. kung – „osiągnięcie, dorobek”) i Fu (chin. fu – „człowiek”). Złożenie obu tych części w jedno pojęcie ma w filozofii chińskiej o wiele głębsze znaczenie. A jeśli całość dorobku i osiągnięć człowieka nazywamy kulturą, najpełniejsze tłumaczenie powinno brzmieć „kultura człowieka”.
