Crude_B
Historia Okinawy, największej wyspy archipelagu Riukiu (Ryukyu) była bardzo burzliwa. Przez szereg lat obowiązywał tam edykt zabraniający ludności wyspy posiadania broni. Była to podstawowa przyczyna wykształcenia się walki wręcz karate ("kara" - puste, "te" - ręce), którą można uznać za najskuteczniejszą sztukę samoobrony bez użycia narzędzi, jaką wymyślił człowiek. Ale puste ręce w konfrontacji z uzbrojonym przeciwnikiem okazywały się często niewystarczające, szczególnie gdy chodziło o samurajów z klanu Satsuma, ekspertów walki wręcz uzbrojonych w dwa miecze. Ludność miejscowa zaadoptowała więc do skutecznej obrony narzędzia codziennego użytku, jak wiosło, kij, cep, skorupę żółwia itp. W połączeniu z wiedzą karate narzędzia te stały się skuteczną bronią w rękach ekspertów. Tak powstało Ryukyu kobudo - sztuka walki narzędziami związana ściśle z karate. Nie była ona tak usystematyzowana jak samo karate, tym niemniej podobnie do karate wykształciło się szereg szkół i kierunków kobudo.
Ewolucja karate w XX wieku, jego rozprzestrzenienie się na obszar całej Japonii a później całego świata spowodowała również rozwój kobudo. Do technik posługiwania się tradycyjnymi broniami kobudo dołączono szereg narzędzi znanych z innych obszarów Japonii i całego świata, zmieniono też (analogicznie do karate) pewne techniki. Najwięcej jest obecnie szkół bo-jutsu (walki długim kijem), które mistrzowie karate zaadoptowali jako oddzielne systemy albo część ich szkoły karate.
1. Długi kij bo. Podstawowa i najbardziej naturalna broń człowieka. Służył do podpierania się, noszenia naczyń z wodą i dobytku, zaganiania zwierząt. Bo (na Okinawie zwany kon) ma długość około 6 stóp (182 cm), jest okragły (najczęściej), kwadratowy, sześcio lub ośmiokątny. Znane są odmiany bo: wiosło sunakake-bo, bardzo długi kij kyushaku-bo (ponad dwa i pół metra długości), sanjaku (krótszy kij poniżej 1 m dlugości). Pochodne tej broni znane z Japonii to: jo - średni kij (długości czterech stóp) - broń związana ze sztukami szermierki mieczem japońskim, ćwiczona też w szkołach aikido i u mistrza karate Takayuki Kubota, a więc i w naszym klubie; hanbo - pałka drewniana (do trzech stóp długości), tsue - laska, związana naturalnie także z szermierką, szczególnie rozwinięta w szkole mistrza Kuboty.
2. Tonfa - prawdopodobnie powstała z rączki do żarna służącego do mielenia ryżu. Inna teoria wywodzi tę pałkę z bocznym trzymaniem z części ekwipunku łodzi rybackich, tak popularnych na Okinawie. Najczęściej używa się pary drewnianych tonf trzymanych po jednej w każdej ręce. Policjanci w wielu krajach stosują pałkę opartą na koncepcji tonfy.
3. Kama - wywodzi się z sierpa używanego do ścinania ryżu i jest jedyną bronią kobudo posiadająca ostrze, którą można wymierzać cięcia. Zwykle rączka jest drewniana a ostrze metalowe, aczkolwiek do treningu używamy dla bezpieczeństwa drewnianych kam, które trzyma się w obu rękach. Odmiana z Japonii tej broni to kusarigama - kama z ciężarkiem na łańcuchu przymocowanym do rękojeści.
4. Sai - ten trójząb pochodzi być może z narzędzia do sadzenia ryżu. Przypomina sztylet z bocznymi zębami i jest jedyną w pełni metalową bronią Okinawy. Narzędzie oryginalnie nie jest ostre, zadaje się nim uderzenia i pchnięcia, w boczne zęby można złapać ostrze miecza do złamania ostrza włącznie. Analogicznie do kamy czy tonfy ćwiczy się parą sai. Pochodne tej broni to: manji sai - z zębami wygiętymi w przeciwne strony oraz stosowane w Japonii także przez policjantów jutte - z jednym zębem.
5. Nunchaku - pochodna cepa, broń spotykana też w Chinach czy Mongolii. Nunchaku zwykle składa się z dwóch kawałków drewna (pałek) połączonych linką lub łańcuchem. Znane są także wersje potrójnego nunchaku sansetsukon. Przekrój pałek jest okrągły lub ośmiokątny. Nunchaku jest w Polsce i w wielu krajach uznane za broń (niebezpieczne narzędzie) stąd w czasie treningu używa się wersji soft.
Crude_B
Ewolucja karate w XX wieku, jego rozprzestrzenienie się na obszar całej Japonii a później całego świata spowodowała również rozwój kobudo. Do technik posługiwania się tradycyjnymi broniami kobudo dołączono szereg narzędzi znanych z innych obszarów Japonii i całego świata, zmieniono też (analogicznie do karate) pewne techniki. Najwięcej jest obecnie szkół bo-jutsu (walki długim kijem), które mistrzowie karate zaadoptowali jako oddzielne systemy albo część ich szkoły karate.
1. Długi kij bo. Podstawowa i najbardziej naturalna broń człowieka. Służył do podpierania się, noszenia naczyń z wodą i dobytku, zaganiania zwierząt. Bo (na Okinawie zwany kon) ma długość około 6 stóp (182 cm), jest okragły (najczęściej), kwadratowy, sześcio lub ośmiokątny. Znane są odmiany bo: wiosło sunakake-bo, bardzo długi kij kyushaku-bo (ponad dwa i pół metra długości), sanjaku (krótszy kij poniżej 1 m dlugości). Pochodne tej broni znane z Japonii to: jo - średni kij (długości czterech stóp) - broń związana ze sztukami szermierki mieczem japońskim, ćwiczona też w szkołach aikido i u mistrza karate Takayuki Kubota, a więc i w naszym klubie; hanbo - pałka drewniana (do trzech stóp długości), tsue - laska, związana naturalnie także z szermierką, szczególnie rozwinięta w szkole mistrza Kuboty.
2. Tonfa - prawdopodobnie powstała z rączki do żarna służącego do mielenia ryżu. Inna teoria wywodzi tę pałkę z bocznym trzymaniem z części ekwipunku łodzi rybackich, tak popularnych na Okinawie. Najczęściej używa się pary drewnianych tonf trzymanych po jednej w każdej ręce. Policjanci w wielu krajach stosują pałkę opartą na koncepcji tonfy.
3. Kama - wywodzi się z sierpa używanego do ścinania ryżu i jest jedyną bronią kobudo posiadająca ostrze, którą można wymierzać cięcia. Zwykle rączka jest drewniana a ostrze metalowe, aczkolwiek do treningu używamy dla bezpieczeństwa drewnianych kam, które trzyma się w obu rękach. Odmiana z Japonii tej broni to kusarigama - kama z ciężarkiem na łańcuchu przymocowanym do rękojeści.
4. Sai - ten trójząb pochodzi być może z narzędzia do sadzenia ryżu. Przypomina sztylet z bocznymi zębami i jest jedyną w pełni metalową bronią Okinawy. Narzędzie oryginalnie nie jest ostre, zadaje się nim uderzenia i pchnięcia, w boczne zęby można złapać ostrze miecza do złamania ostrza włącznie. Analogicznie do kamy czy tonfy ćwiczy się parą sai. Pochodne tej broni to: manji sai - z zębami wygiętymi w przeciwne strony oraz stosowane w Japonii także przez policjantów jutte - z jednym zębem.
5. Nunchaku - pochodna cepa, broń spotykana też w Chinach czy Mongolii. Nunchaku zwykle składa się z dwóch kawałków drewna (pałek) połączonych linką lub łańcuchem. Znane są także wersje potrójnego nunchaku sansetsukon. Przekrój pałek jest okrągły lub ośmiokątny. Nunchaku jest w Polsce i w wielu krajach uznane za broń (niebezpieczne narzędzie) stąd w czasie treningu używa się wersji soft.
Crude_B
Pozdrawiam !!!
SFD FIGHT CLUB
Krzysztof Piekarz
Anonim
the_d
DrBonzo
