PASOZYTY NASZEGO ORGANIZMU-wszystko o nich!!!

WĘGOREK JELITOWY

Węgorek jelitowy (Strongyloides stercoralis) wywołuje chorobę o nazwie węgorczyca (strongyloidoza). Bytuje w organizmie człowieka, owiec, świń, bydła, żab, psów, a nawet w roślinach. Do Polski został przywleczony z krajów tropikalnych i występuje stosunkowo rzadko. Jest to nieduży pasożyt jelita cienkiego, przy czym pasożytują tylko samice.

Jak się zarażamy węgorkiem?

Wrotami zarażenia jest skóra. Zarażenie człowieka następuje przez zetknięcie i przenikanie przez skórę nitkowatych inwazyjnych larw pasożyta. Po wniknięciu przez skórę larwa węgorka z krwią przedostaje się do serca, następnie do płuc, tchawicy, gardła, gdzie zostaje połknięta i przez przełyk, żołądek przechodzi do jelita cienkiego. Poszczególnym etapom wędrówki larwy towarzyszą objawy chorobowe.

Objawy chorobowe węgorczycy

1. Objawy skórne, jakie towarzyszą przenikaniu przez skórę: obrzęk, zaczerwienienie i bolesność w miejscu wniknięcia larwy. Larwa wycina bowiem w skórze tunel skierowany do najbliższego naczynia krwionośnego. 2. Objawy towarzyszące obecności larw w płucach: objawy zapalne tchawicy, oskrzeli i płuc.

3. Objawy towarzyszące zagnieżdżeniu larwy się w jelitach: bezsenność, drażliwość, brak apetytu, bóle brzucha, biegunka, anemia, spadek masy ciała, aż do ciężkiego wyniszczenia organizmu.

4. Uwaga: larwy mogą zagnieździć się także w pęcherzyku żółciowym, sercu, nerkach czy mózgu.

Rozpoznanie choroby

Rozpoznanie węgorczycy opiera się na wykryciu larw w kale, ślinie, moczu czy treści dwunastniczej. W stolcu mogą być obecne jaja węgorka.

Profilaktyka

Należy przestrzegać higieny osobistej, ochraniać skórę przy roboczym kontakcie z glebą. Przebywanie w krajach tropikalnych i kontakt z zarażonymi zwierzętami zwiększa ryzyko zachorowania.

Leczenie węgorzycy

W leczeniu węgorzycy stosuje się albendazol, mintezol.

Pasożyt z piaskownicy - LARWA WĘDRUJĄCA
Toksokaroza jest częstą chorobą pasożytniczą. Ze względu na warunki bytowania pasożyta i sposób zakażania najczęściej występuje u dzieci. Objawy choroby nie są bardzo typowe, więc może się zdarzyć, że rozpoznanie zostaje postawione na podstawie nieprawidłowych wyników badań laboratoryjnych. Tymczasem konsekwencją choroby może być niedowidzenie lub padaczka.
Za wystąpienie tej choroby, zwanej toksokarozą lub zespołem larwy trzewnej wędrującej, odpowiada glista, której postać dorosła żyje w jelicie zwierząt. Zainfekowane są najczęściej psy (Toxocara cani) i koty (Toxocara cali), ale mogą to być również wilki, lisy i inni mięsożercy. SzczegÓlnie często spotyka się je u młodych osobnikÓw. Pasożyty mają po kilkanaście milimetrów długości. Podczas bytowania w jelitach zwierząt dojrzałe samice składają jaja, które wydalane są do gleby. Jaja w glebie przebywają kilka lub kilkanaście dni i przeobrażają się w postacie inwazyjne zawierające larwy(niedojrzałe formy).Takimi postaciami zarażają się kolejne zwierzęta, a czasem przypadkowo także ludzie.

Objawy toksokarozy:
Ciężkość objawów choroby uzależniona jest od masyvmości inwazji pasożytem oraz od osobniczych cech organizmu. Rodzaj symptomów związany jest z umiejscowieniem larw. Czasem objawy mogą przypominać objawy przeziębienia czy grypy takie jak ogólne osłabienie, bóle głowy, bóle kończyn, czy brak apetytu. Niekiedy występuje gorączka, wzmożona potliwość,wysypki lub bÓle brzucha. U niektÓrych chorych pojawia się nadpobudliwość, mdłości, albo drgawki. Wędrująca pzez układ oddechowy larwa może stać się powodem kaszlu,nawracających infekcji układu oddechowego- zapaleń oskrzeli i zapaleń płuc, Bywa tak,że pasożyt jest przyczyną wystąpienia astmy oskrzelowej lub zaburzeń widzenia.
Powyższe objawy mogą w ogÓle nie występować lub być bardzo słabo wyrażone i w tych sytuacjach diagnostyka kończąca się rozpoznaniem może być zapoczątkowana nieprawidłościami w rozmazie krwi obwodowej. Badanie to może zostać wykonane na przyklad podczas badań kontrolnych lub u osÓb z rodziny osoby chorej na toksokarozę.
Lekarz przeprowaadzając badanie lekarskie może zauważyć powiększenie węzłów chłonnych szyjnych lub podżuchwowych. Jeśli zaatakowany został narząd wzroku. Wówczas stwierdza się zmiany na dnie oka,zez,zminiejszenie ostrości widzenia,w zaawansowanych postaciach ślepotę.Zmiany oczne są zwykle jednostronne. Czasem mogą one imitować chorobę nowotworową w obrębie gałki ocznej. W części przypadków powiększeniu ulegaja watroba i śledziona.

Najważniejsza jest profilaktyka
Ponieważ leczenie nie zawsze przynosi zamierzone efekty, duży nacisk należy położyć na działania profilaktyczne. Ponieważ wiadomo, że duży odsetek szczeniąt i kociąt jest zarażonych pasożytami należy zadbać o odrobaczanie zwierząt domowych.Zakażenie u zwierząt następuje podczas ciąży oraz podczas karmienia mlekiem.Szczenięta powinny być przeleczone pasożytniczo 2i 6 tygodni po urodzeniu, a kocięta w wieku 3 oraz 7-8 tyg.Starsze zwierzęta powinny być odrobaczone raz na kwartał.Zakażone zwierzęta wydalają kilka tysięcy jaj na dobę.Jaja z larwami mogą znajdować się także na sierści.
Częstym miejscem występowania jaj pasożyta jest gleba i piasek.Tam larwymogą przeżywać nawet 10 lat.Należy dbać o higienę rąk.Myć dokładnie ręce po kontakcie z glebą,po pracy w ogrodzie,po zbieraniu grzybów,owoców leśnych czy ziół,a także po zabawie ze zwierzętami.Wszystkie warzywa i owoce,nawet te pochodzące z lasu,powinny być myte przed spożyciem.
Szczególną uwagę należy zwrócić na zachowania dzieci na dworzu.Zabawy w ziemi i piasku,a szczególnie geofagia są czynnikami predysponującymi do zakażenia.Trzeba dbać o czystość piaskownic.Piasek w nich powinien być wymieniany przynajmniej raz do roku.Bardzo dobrze jest,gdy piaskownica jest zamykana lub przykrywana po zabawie.Place zabaw dla dzieic powinny być ogrodzone,aby zmniejszyć możliwość zanieczyszczenia fekaliami zwierząt.Należy także rozważać,czy jedzenie na dworzu na pewno jest konieczne.
Rodziny osób chorych na toksokarozę powinny zostać przebadane pod tym kątem,nie dlatego że chorzy zarażają,lecz dlatego że chorzy i ich rodziny przebywają w tym samym środowisku.
Jeśli zwróci się baczniejszą uwagę na działania zapobiegające zmaleje liczba zakażeń.Obecnie rocznie wykrywa się ich u dzieci kilka tysięcy.



Zmieniony przez - ona1983 w dniu 2007-01-26 17:34:48

Choroby przenoszone przez kleszcze
Ukąszenia kleszczy zagrażają zarówno człowiekowi, jak i domowym zwierzętom poważnymi chorobami: boreliozą, kleszczowym zapaleniem mózgu i opon mózgowych. Kleszcze mogą zarazić także babeszjozą, erlichiozą, hemobartonelozą lub hepatozoozą. Naukowcy wykrywają nieustannie nowe choroby wywoływane ukąszeniami kleszczy. Gdy zauważymy u siebie, czy u swojego psa kleszcza, trzeba starać się pozbyć go stosunkowo szybko - tak by jego okres żerowania był skrócony do minimum. Im jest on dłuższy tym ryzyko, że przeniesie on zakażenie staje się automatycznie większe.
BORELIOZA
Borelioza wywoływana jest przez bakterie, znajdująca się w ciele kleszcza. Pierwsze przypadki tej choroby zostały zdiagnozowane w 1975 w Lyme, Connecticut (USA). Inna nazwa dla tej choroby: krętkowica kleszczowa. Czasami w obrębie ugryzienia występują zmiany skórne w postaci rumienia. Ze względu na długotrwały przebieg choroby określa się go rumieniem przewlekłym wędrującym. Dodatkowo mogą występować takie objawy jak: gorączka, nudności, bóle głowy, mięśni i stawów. Chorobę leczy się antybiotykami. W Polsce największy odsetek kleszczy zakażonych boreliozą obserwuje się w regionach północno-wschodnich.


KLESZCZOWE ZAPALENIE MÓZGU
Choroba ma 4 postaci: oponową, mózgową, mózgowo-rdzeniową lub czwartą będącą połączeniem poprzednich. Choroba wykazuje sezonowe nasilenie zachorowań od kwietnia do października ze szczytem w maju i wrześniu. Nasilenie zachorowań związane jest z rozwojem i liczebnością kleszczy.
Typowo przebiega ona dwufazowo. Pierwsza faza, występująca nagle, trwa przeciętnie 7 dni i przypomina objawami grypę. Charakteryzuje się podwyższoną temperaturą, zmęczeniem, bólem głowy, brakiem apetytu. Po tej fazie choroby następuje okres bezgorączkowy, trwający od 1-20 dni, w którym pacjenci czują się subiektywnie zdrowi i nie wykazują prawie żadnych objawów choroby. Po kilkunastodniowym okresie względnie dobrego samopoczucia choroba może mieć znacznie cięższy charakter i objawy powracają. Zakażenie może mieć również przebieg bezobjawowy lub skąpoobjawowy. Leczenie jest tylko objawowe. Stosuje się leki przeciwgorączkowe, uspokajające, obniżające ciśnienie wewnątrzczaszkowe - przeciwobrzękowe, witaminy.

BABESZJOZA Odkleszczowa choroba krwi wywoływana u zwierząt przez pierwotniaka o nazwie Babesia canis. Babesia przedostaje się do krwioobiegu, a następnie do krwinek czerwonych. Tam rozmnaża się przez podział dając nowe osobniki. W przypadku ostrego przebiegu choroby do śmierci zwierzęcia dochodzi w ciągu kilku dni. Babeszjoza jest rozpoznawana na terenie całej Polski, bez względu na fakt czy zwierzę pochodzi z aglomeracji miejskiej i jak często przebywa w parku czy lesie. Objawy: letarg, utrata apetytu i kondycji, a także wymioty, biegunka, duszności, obrzęki, drgawki.

ERLICHIOZA
Choroba wywołana przez pasożyty bytujące głównie w krwinkach białych - riketsje (Erlichia canis i Erlichia risticii) wykryte w 1935 r. U człowieka po raz pierwszy w 1954. W 1/3 przypadków atakuje mózg powodując liczne komplikacje. Jeśli przybierze postać ostrą, prowadzi do szybkiej śmierci. W postaci przewlekłej wywołuje senność, brak apetytu, biegunkę i uszkodzenie nerek.

.

.

,

,

.

Pchły Siphonaptera: pchła ludzka – Pulex irritans, Xenopsylla cheopis – pchła szczurza.

Riketsje durów rozwijają się w komórkach nabłonkowych, głównie śródbłonków naczyń krwionośnych. Pasożytowane komórki nabłonkowe obumierają i ulegają złuszczeniu uwalniając namnożone riketsje. Zmiany patologiczne wywołane riketsjami pojawiają się w naczyniach krwionośnych, w układzie nerwowym, w gruczołach dokrewnych i w sercu. Obniżeniu ulega czynność wydzielnicza nadnerczy przez co powstaje niedobór adrenaliny (rozwija się hipoadrenalinaemia), czego następstwem jest hipotonia (obniżenie napięcia naczyń), spadek ciśnienia krwi, zwężenie naczyń wieńcowych serca, a przez to niedotlenienie i niedożywienie serca. Hipotrofia i hipoksja serca przejawia się zmianami zwyrodnieniowymi mięśnia sercowego. Powstaje niedowład i porażenie nerwu trzewnego (nervus splanchnicus) i przez to nadmierny odpływ krwi do narządów jamy brzusznej. W badaniach patologicznych stwierdza się wysięki i zmiany zastoinowe w mózgu, wątrobie i płucach, sinicę powłok skórnych. Złuszczanie nabłonka naczyń powoduje powstawanie zakrzepów przyściennych, przerost komórek limfoidalnych i plazmocytowych. Porowatość i nieszczelność ścian naczyń krwionośnych objawia się wybroczynami krwawymi. Dookoła naczyń rozwijają się ziarniniaki (granulomata). Zmiany agregacyjne, naciekowe i zwyrodnieniowe widoczne są w tkance glejowej mózgu i w rdzeniu przedłużonym. Stwierdza się również surowicze zapalenie opon mózgowych. Zmiany wysiękowe są widoczne w tkance łącznej właściwej, w tkance glejowej i w nabłonkowej.

W przebiegu choroby opisane zmiany w układzie nerwowym cofają się od 4 tygodnia choroby. Gwałtowne chudnięcie chorych (od około 5 dnia trwania choroby) spowodowane jest zwiększonym zużyciem energii, katabolizmem zapasów tłuszczu i zwiększonym wydalaniem moczu, a wraz z nim chlorku sodu odpowiedzialnego za utrzymywanie zmian wysiękowych i obrzęków. Obniżona odporność immunologiczna powoduje zwiększony rozwój innych mikroorganizmów patogennych. Choroba wylęga się 10-14 dni (wahania od 5 do 21 dni). Tyfus objawia się nagłą gorączką, bólem głowy, początkowo euforią, ale potem uczuciem ogólnego rozbicia, przyśpieszonym oddychaniem. Twarz staje się zaczerwieniona i spuchnięta. Wzmaga się pragnienie. Oczy (spojówki, gałki oczne) stają się zaczerwienione. Po 4 dniach pojawia się na wysypka na języczku gardła w postaci ciemnoczerwonych wybroczyn, wątroba i śledziona są powiększone. Po 5 dniach pojawia się wysypka na skórze w formie czerwonych plam i grudek, które następnie przechodzą w wybroczyny krwawe. Wysypka skupia się głównie na brzuchu, bocznych powierzchniach klatki piersiowej oraz w zgięciach łokciowych. Chory majaczy; występuje nocna bezsenność. Po 6 dniach ból głowy staje się mniej nasilony. Wybroczyny punktowe (rozmieszczone obok grudek czerwonych (i) lub na terytorium plamek grudkowych) od 5 dnia powiększają się. Skóra staje się sucha. Po wysypce pozostają plamy pigmentowe. Po 8-9 dniach gorączka obniża się, zwiększeniu ulega diureza. Stan chorego pogarsza się, nasilają się majaczenia, chory staje się półprzytomny lub nieprzytomny, pojawia się przeczulica skóry, następuje silne osłabienie wszystkich mięśni, żuchwa opada, występuje niedowład języka. Po 10-11 dniach bardzo spada ciśnienie krwi. Serce ulega powiększeniu prawostronnemu. We krwi panuje leukocytoza. Na koniuszku serca wysłuchać można szmer przedskurczowy (praesystole). Po przełomie obserwuje się osłabienie, senność i stan podgorączkowy.

Powikłania tyfusu: zapalenie płuc opadowe, zapalenie opłucnej, zapalenie opon mózgowych i mózgu (to powikłanie manifestuje się już 8-10 dnia trwania tyfusu: sztywność karku, zwężenie źrenic, utrata świadomości, niedowład ruchowy), ropne zapalenie ślinianki przyusznej, zapalenie nerek, odleżyny, zakrzepowe zapalenie żył i tętnic.

Profilaktyka: zwalczanie szczurów i myszy, zwalczanie wszy i pcheł, szczepienia ochronne.

Leczenie – patrz w dziale chemioterapia antyriketsjowa.

W dzisiejszych czasach rzadko opisywane są przypadki zachorowania na tyfus. Nie jest jednak chorobą całkowicie pokonaną jak niektórzy autorzy uważają. Zachorowania na tyfus są nadal notowane na terytorium Afryki i Azji. Nie są to oczywiście wielkie epidemie jak w dawnych czasach, ale liczone są w kilku tysiącach przypadków / rok.

Pluskwa Domowa (Cimex lectularius)

Wielkość -około 4 – 5 mm długości, i około 3 mm szerokości.
Kolor czerwonobrązowy. Owady o silnie spłaszczonym ciele zwężającym się ku przodowi. Pluskwa posiada narządy gębowe typu kłująco – ssącego.
Zachowanie –samica składa jaja w marcu, maju, i czerwcu w ilości kilkudziesięciu sztuk. W ciągu jednego sezonu pluskwa składa około 250 – 500 jaj. Okres rozwoju od jaja do dojrzałej pluskwy w temperaturze pokojowej trwa około 1 -2 miesiące. Pluskwy pobierają krew, co kilka dni, ale w przypadku braku żywiciela mogą przeżyć kilka miesięcy.
Środowisko –owady żyją w środowisku ludzkim. Najczęściej można je spotkać w spojeniach łóżek, tapczanów, w szczelinach ścian, pod ramami obrazów, na wyściełanych częściach mebli i zasłonach.
Wskazówki – należy dokładnie zagipsować wszelkie szczeliny i otwory w ścianach. Należy często przeglądać łóżka, tapczany, materace, szafy, obrazy.