Cechy stylu Wu Tai Chi

Styl Wu taijiquan (t’ai chi ch’uan), zapoczątkowany przez mistrza Wu Yuxiang (1812-1880), bywa też nazywany stylem Hao, od nazwiska jednego z wybitnych przedstawicieli – Hao Weizhena (1842-1920), który bardzo przyczynił się do popularyzacji tego stylu.

1. Zwartość pozycji

Formy uprawianych obecnie odmian taijiquan dzieli się zwykle na warianty określane jako dajia – wielka rama, zhongjia – średnia rama, xiaojia – mała rama, w zależności od zamaszystości ruchów i długości pozycji.

Styl Wu określany jest jako xiaojia – mała rama. Pozycje są zwarte, a ruchy krótkie, subtelne. Stosuje się jednak zasadę rozpoczynania nauki od nieco dłuższych pozycji i bardziej rozciągniętych ruchów, by wysubtelnić je na kolejnych etapach nauki. Można powiedzieć, że rozpoczyna się od zhongjia – średniej ramy, a dopiero później przechodzi do bardziej wyrafinowanej xiaojia.

2. Obroty tułowia na „pełnej” nodze

W wielu odmianach taijiquan, obroty tułowia następują podczas przenoszenia ciężaru z nogi na nogę i obraca się noga „pusta”. W stylu Wu obroty te następują z wykorzystaniem pięty „pełnej” (bardziej obciążonej nogi), ze stopą, nogą i tułowiem obracającymi się jako całość. Gdy ćwiczy się na ziemi lub murawie, wykonanie formy pozostawia charakterystyczne ślady, określane jako „kwiaty śliwy spadłe na ziemię” (luo di meihua).

3. Akumulacja i emisja ukryte wewnątrz

Wykonanie formy powinno być jak płynąca woda lub obłoki przesuwające się po niebie, nieprzerwane, jak wielka rzeka. Akumulacja i emisja energii powinny być przez większość czasu „ukryte wewnątrz” i „nie ujawniane na zewnątrz”.

4. Przewaga nad przeciwnikiem poprzez opanowanie „ścieżek siły”

W tui shou w stylu Wu unika się stosowania brutalnej siły i nie podkreśla się użycia tzw. technik, a raczej umiejętne użycie tzw. ścieżek siły – subtelnych mechanizmów generowania siły i oddziaływania z siłą przeciwnika. Czyli bez przeciwstawiania się sile siłą, ale i bez zrywania kontaktu, zachowując kontakt i „lgnięcie”, tak by „wciągnąć przeciwnika w pustkę”. Opiera się to na umiejętnościach „słuchania siły” i „rozumienia siły”. Słuchanie oznacza tutaj odczuwanie siły przeciwnika, jej źródła i kierunku działania, a także zmian tej siły. Tak zwane rozumienie oznacza umiejętności dostosowania swojego działania, by wykorzystać utratę równowagi przeciwnika, jego usztywnienie i utratę mobilności, utratę możliwości ofensywnego działania.

5. Przywiązywanie wagi do wymogów zachowania się ciała (shenfa)

Opanowanie właściwego zachowania ciała i jego części jest kluczowe w taijiquan. Inaczej praca włożona w ćwiczenie nie przyniesie wyraźnych efektów, a nawet przy błędnym ćwiczeniu może przynieść negatywne skutki zdrowotne. Spełnienie tych wymogów jest niezbędne dla pełnej, harmonijnej integracji pracy umysłu i ciała. Wówczas dysponujemy gotową do użycia siłą we wszystkich kierunkach (zhicheng bafang – „podparcie w ośmiu płaszczyznach”), ciało jak układ „pięciu łuków”, akumulowanie siły jak „napinanie łuku”, emisja siły jak „wypuszczanie strzały z łuku”. Opanowanie shenfa nie jest łatwe i wymaga nauki pod kierunkiem kompetentnego nauczyciela. Nauka odbywa się stopniowo, etap po etapie.

6. Znaczenie treningu wewnętrznego

Praca wewnętrzna prowadzi ruch zewnętrznej formy. Na początku zaczyna się od prostych ćwiczeń, w tym pozycji zhan zhuang. Po opanowaniu ruchów formy, odpowiedniej pracy ciała, praca wewnętrzna zaczyna stopniowo przenikać całe wykonanie formy.

Andrzej Kalisz

Mistrz stylu Wu Tai Chi - Zhai Weichuan

Trzy etapy nauki formy stylu Wu Tai Chi

http://taichi.edu.pl/trzy-etapy-cwiczenia-tai-chi/ 

Jeden z nowych banerów powstałych dla nowo otwartej w Guangfu w powiecie Yongnian centralnej siedziby stylu Wu 武 mistrza Zhai Weichuan.

Najpierw krótko wyjaśnię pojęcia Wen i Wu. Otóż generalnie odnoszą się one do dwóch sfer edukacji, a także dwóch ścieżek kariery w strukturach państwowych w cesarskich Chinach.

Wen to nauka cywilna, klasyczna wiedza i sztuka. Wu to edukacja wojskowa. W cesarskich Chinach stanowisko w strukturach państwowuch zależało od poziomu edukacji określonego przez zdane egzaminy. Istniały egzaminy cywilne - Wen i wojskowe Wu.

Gdy zaczęto popularyzować sztuki walki (to co znamy obecnie ogólnie jako kung fu lub wushu) podkreślona została idea wszechstronnego wykształcenia. Adept powinien nie tylko uczyć się walki, ale rozwijać się w szeroko rozumianej nauce i sztukach. Stąd sformułowania "I Wen i Wu", "Doskonalenie zarówno w Wen, jak i w Wu".

A poniżej już treść baneru, pochodząca od mistrza Zhai Weichuan:

"Wen Wu - i Wen i Wu, to jest Taiji.

Droga Wen Taiji - prowadzeni przez teorię Yin i Yang studiujemy "naukę o życiu" ludzkiego ciała, studiujemy wewnętrzną harmonię wszystkich organów, harmonię człowieka i natury. Tak, by każdy mógł dożyć swoich przyrodzonych dni.

Droga Wu Taiji - to przede wszystkim studiowanie walki, a do tego przywiązuje się wagę do studiowania metod walki i teorii, emisji siły z Dantian, siły wypełnionej rozluźnionym opadaniem, by przy pomocy techniki walki kontrolować przeciwnika, wykorzystać jego siłę i przekonać go o swojej przewadze."

Mistrz Zhai Shizong demonstruje formę miecza stylu Wu Tai Chi

Podstawowe ćwiczenie z tyczką stylu Wu Tai Chi. Typowa długość tyczki 3,5 do 4,5 metra

O właściwym rozumieniu pojęcia Song w Tai Chi, które tłumaczone jest jako "relaks", "rozluźnienie", ale to tylko z powodu braku lepszego terminu w naszym języku.