Trzeba to wyjaśnić!
Otóż w 1996 pewna ilość ludzi sprawdzała przez miesiąc toksyczność vanadylu. Osób testujących było aż 8!
Przyjęto dawkę 100mg dziennie (2 razy po 50mg) siarczanu wanadu /vanadyl sulfate/.
Po 4 tygodniach zauważono znaczny wzrost cukru we krwi /zwiekszony poziom insuliny/, ale i efekt uboczny w postaci bólu żołądka /u 6 osób/. Ten ból dał do myślenia testującym i postawił przed nimi pytanie - czy jest on toksyczny? Po tych badaniach wiele grup sprawdzało toksyczność wanadu - niektórzy testowani zauważyli efekty uboczne nawet po 27mg dziennie! (2 razy po 13,5mg)...
Zaczęto odradzać dawki powyżej 50mg dziennie właśnie ze wzgledu na jego właściwości toksyczne.. nikt nie zwracał uwagi na bardzo dobre wyniki w zwiększaniu poziomu insuliny..
Wszystko by się zgadzało z tym co wcześniej napisałem, ale najnowsze badania mówią co innego!! nie ma w nich żadnych uwag na temat toksyczności czy wadach!!
Badania przeprowadzone w styczniu 2002 roku i opublikowane w "International Diabets Monitor" obalają mit jakim jest toksyczność siarczanu wanadu. Badania były przeprowadzane na diabetykach i miały na celu sprawdzić jak bardzo wanad podnosi poziom insuliny. Do badań zgromadzono 11 osób i podawano oralnie/doustnie/ siarczan wanadu w dawkach 100 lub 150mg dziennie przez okres 6 tygodni!
U testujacych po tygodniu zawuażono zmniejszenie się tzw. fruktozaminy! Dla sprostowania fruktozamina odzwierciedla poziom poziomu cukru we krwi. Im mniejsze stężenie frukozaminy tym lepiej. U diabetyków wynosi często ok.500 μmoli/l, u normalnego człowieka ok. 300 μmoli/l. Po 6 tygodniach u testujących poziom spada z 475 do μmoli/l 280! Zawuażono też zmniejszenie poziomu złego cholesterolu (LDL) o 10%, a ciśnienie utrzymywało się na tym samym poziomie. Waga ciała utrzymywała się /co daje wniosek że vanadyl jest lepszym transporterem kreatyny od glukozy gdyż nie zwiększa ilości tkanki tłuszczowej/.
Dowiedziono także, że przyjmowanie wanadu przez sportowców w okresie większym niż 12 tygodni w dawkach 50-100mg dziennie nie ma znaczącego wpływu na nasz organizm i nie jest toksyczny!
Podsumowując, nie bójmy się przyjmować wiekszych dawek vanadylu. Mit trzeba obalić, szczególnie że jest bardzo nieaktualny i wyparty najnowszymi badaniami!
Artykuł nie ma na celu namawiania ludzi do kupna danych produktów - jest tylko uświadomieniem naszej niewiedzy. Pozdrawiam
Źródła:
International Diabetes Monitor Volume 14, Number 1, 2002
w tym:
1. Goldfine AB, Simonson DC, Folli F et al. Metabolic effects of sodium metavanadate in humans with insulindependent and noninsulin-dependent diabetes mellitus in vivo and in vitro studies. J Clin Endocrinol Metab
1995; 80: 3311-20.
2. Cohen N, Halberstam M, Shlimovich P et al. Oral vanadyl sulfate improves hepatic and peripheral insulin sensitivity in patients with diabetes mellitus. J Clin Invest 1995; 95: 2501-9.
3. Boden G, Chen X, Ruiz J et al. Effects of vanadyl sulfate on arbohydrate and lipid metabolism in patients with non-insulin-dependent diabetes mellitus. Metabolism 1996; 45: 1130-5.
4. Dai S, Thompson K,Vera E, McNeill J.Toxicity studies on one-year treatment of non-diabetic and streptozotocin- diabetic rats with vanadyl sulfate. Pharmacol Toxicol 1994; 74: 101-109.
5. Fawcett JP, Farquhar SJ,Walker RJ et al. The effect of oral vanadyl sulfate on body composition and performance in weight-training athletes. Int J Sport Nutr 1996; 6: 382-390
6. Reul BA, Amin SS, Buchet JP et al. Effects of vanadium complexes with organic ligands on glucose metabolism: a comparison study in diabetic rats. Br J Pharmacol 1999; 126:
<< zastrzegam sobie prawa autorskie i proszę o niewykorzystywanie artykułu bez mojego zezwolenia >>
Zmieniony przez - Czarnuchok w dniu 2004-05-22 11:00:08
DORADCA W SUPLEMENTACJI
GG 1844256