dziwna sytuacja psychologiczna?

Musisz sie wyluzowac, ulica to nie jest jakas strefa wojny, malolaci w dresach wkrecaja sobie takie jazdy ze blokowiska to getta a na ulicy kazdy chce ci wp******ic, ale w rzeczywistosci tak nie jest.Ja jak ide ulica to ch** wbijam w otoczenie mam swoj swiat i nie interesuje mnie otoczenie no chyba ze jakas fajna laska idzie.Kiedys jak zaczynalem trenowac boks to bardzo balem sie sparingow po otrzymany ciosie, spinalem sie i panikowalem, ale po kilku razach mi przeszlo, moze to jest rozwiazanie wiecej sparingow i wiecej luzu w zyciu.

Ja kiedyś miałem podobny problem, unikałem wszelkich sytuacji konfliktowych, niekoniecznie nawet bójek, ale też chociażby utarczek słownych. Z wiekiem zdałem sobie sprawę, że oprócz tego, że należy szanować innych, nie wdawać się w kłopoty trzeba również szanować samego siebie i wymuszać ten szacunek na innych. Jeśli ktoś zwraca Ci niepotrzebnie uwagę, jest agresywny, brutalny, stosuje przemoc w jakiejkolwiek formie należy się zwyczajnie bronić, oczywiście w granicach rozsądku i stosując współmierne środki.

Wbrew pozorom praktycznie codziennie można spotkać się z niemiłą sytuacją. Takim jesteśmy narodem gdzie wielu lubi innym dop******ić w ramach odreagowania czy kompleksów. Po co później pluć sobie w brodę, że nic się nie zrobiło? Czy zasłużyliśmy sobie na dobijanie się swoimi porażkami kiedy agresor ma spokój ducha i czyste sumienie? Nie. Tak to sobie tłumaczę.

Jedno z czym się zgodzę to to co napisał kolega wyżej, mamy dość specyficzny kraj, nie to żeby w Anglii nie było napadów ale u nas rzeczywiście wszędzie widzi się rywalizację, idziesz ulicą "wojna na spojrzenia", w tłumie np. w klubie bosem jest ten kto nie obróci się żeby ustąpić kolesiowi z naprzeciwka miejsca i zmusi tego drugiego do wykonania ruchu, a wśród kierowców to już sajgon na maxa, chyba nie muszę mówić. Brakuje nam asertywności. Co do tej metody "niech się dzieje co chce - najwyżej mnie zaj**ią" to ma ona swoje wady - rzeczywiście mogą Cię zaje.bać xD Mogą Cię też pozostawić przy życiu ale połamać, Ty możesz kogoś zaje.bać i iść do paki. Kiedy pójdziesz z prądem rzeki nie możesz zawrócić, trzymając się tej metody zgadzasz się na całkowitą utratę kontroli nad sobą więc nie zgadzam się że to taka świetna sprawa.

Jest na to sposób i to prosty.
Jakbyś komuś dał nauczkę raz czy dwa to za trzecim razem nie będziesz miał już tego lęku. A przynajmniej będziesz go odczuwał w mniejszym stopniu. To kwestia przyzwyczajenia się. W tym przypadku do bójki, ale nie chodzi mi oczywiście o sytuacje gdzie ty specjalnie będziesz atakował gościa bez większych powodów / z powodu swoich problemów - żeby pozbyć się lęku.

Leopard dobrze prawi. Czasem trzeba się przełamać parę razy, to jest coś na zasadzie oswojenia się z sytuacją. Jeśli czegoś panicznie się boimy to najlepszą metodą jest konfrontacja z sytuacją (tak się leczy lęki właśnie), człowiek się oswaja, może nadal się boi (strach jest naturalnym odruchem zdrowego psychicznie człowieka), ale już nie ma panicznego lęku.

Z drugiej strony trzeba zachować chłodną głowę i czasem zwyczajnie odpuścić, człowiek to nie zwierzę, działające instynktownie, ale rozumna istota zdolna do analizy trudnej sytuacji i podejmowania współmiernych kroków ku jej rozwiązaniu.

Z tymi lękami to nie jest tak do końca.
Poza tym tutaj nie mamy do czynienia z sytuacją, gdy ktoś się boi np. niedzielnych wieczorów (hebdomofobia), tylko o lęku przed cudzą niezawinioną agresją, wymierzoną w naszym kierunku, a która bezpośrednio zagraża naszemu życiu/zdrowiu.
Kilka postów wyżej padło coś bardzo ważnego - dookoła sama rywalizacja i to w najbardziej dziecinnym stylu - kto komu ustąpi miejsca w przejściu, itp. Ja takie sytuacje ignoruję - nie boli mnie to, że np na chodniku cofnę rękę. Natomiast w sytuacji, gdy musiałbym się bronić - zrobiłbym to używając wszystkich sił i umiejętności.

Ostatnio był dobry program na bodajże TLC, gdzie leczyli ludzi mający jakieś fobie np. przed zwierzętami poprzez konfrontację. Czasem dochodziło do paradoksu i ludzie panicznie bojący się np. pitbulla przygarniali je.

Lęk przed atakiem drugiego człowieka też się leczy, więc nie ma mowy tutaj o innym przypadku. Człowiek boi się ataku, konsekwencji, porażki i trzeba sobie z tym zwyczajnie poradzić poprzez konfrontację. Na nic zdadzą się tutaj poradniki z internetu. Jeśli boisz się konfrontacji fizycznej zacznij uprawiać SW i regularnie walczyć, jeśli boisz się agresji słownej przełam się kilka razy i zobaczysz, że nie taki diabeł straszny jak go malują, przeciwnik również ma swoje ograniczenia i słabości, a jego pewność siebie wynika tylko i wyłącznie z poczucia kontroli nad sytuacją, którą łatwo zweryfikować.

Lęk przed agresorem NIE JEST FOBIĄ. Fobie dotyczą spraw nazwijmy to "normalnych". To, że idziesz ulicą i jakiś obwieś rzuca się na Ciebie, albo zaczyna Cię obrażać, żeby sprowokować NIE JEST sytuacją normalną. Dlaczego? Bo normalni ludzie tak się nie zachowują.

Jeszcze co do SW - tak, to może być przydatne (chociaż autor trenował i nic mu to nie dało). Ale nie można tego traktować w kategoriach PRZEŁAMYWANIA fobii (bo to nie jest fobia), ale raczej kontroli nad strachem i stresem

Absolutnie się mylisz. Fobia ze starogreckiego oznacza właśnie strach, lęk. Twierdzenie więc, że

autocash

Ale nie można tego traktować w kategoriach PRZEŁAMYWANIA fobii (bo to nie jest fobia), ale raczej kontroli nad strachem i stresem

jest zwyczajnym mijaniem się z prawdą. Konsekwencją fobii konfrontacji z drugim człowiekiem jest właśnie strach i lęk przed konsekwencjami, porażką, następstwami, choć w praktyce jest to irracjonalne, ponieważ ochrona własnego zdrowia i życia jest naszym naturalnym (i nie tylko) prawem i obowiązkiem, a sama reakcja w postaci konfrontacji słownej w wielu sytuacjach jest wręcz wskazana.

Nawet wikipedia wydaje się być nieprecyzyjna: "Fobie wywoływane są przez pewne sytuacje lub obiekty zewnętrzne wobec osoby przeżywającej lęk, które w praktyce nie są niebezpieczne." o ile jednak hafefobia (lęk przed dotknięciem) czy triskaidekafobia (lęk przed liczbą 13) mogą być irracjonalne o tyle wiele innych np. aranchofobia (lęk przed pająkami), ofidiofobia (przed wężami), kynofobia (przed psami) już nie do końca. Bo czy tarantula, pyton siatkowany czy bokser nie są niebezpieczne i nie mogą pozbawić zdrowia lub życia? Wręcz przeciwnie.

Co do sportów walki to przeniesienie umiejętności na ulicę jest kwestia indywidualną i tematem na osobną dyskusję.

Zmieniony przez - KrisC w dniu 2012-07-19 10:40:00