PASOZYTY NASZEGO ORGANIZMU-wszystko o nich!!!

.

Pluskwy nocą stają się aktywne i pełzają w łóżku do śpiącego gospodarza-człowieka.Zaatakowaną przez pluskwy skórę można rozpoznać po szeregowych ukąszeniach,nazywaną ,,ulicą pluskiew''.Skóra reaguje swędzeniem i tworzeniem się bąbli,a z czasem przyzwyczaja się do ukąszeń.Zapobieganie polega na zdezynfekowaniu mieszkania.

Zmieniony przez - ona1983 w dniu 2007-01-26 18:01:30

Lamblioza, znana także pod łacińskimi nazwami Giardiosis i lambliosis, jest pospolitą chorobą pasożytniczą jelita cienkiego wywoływana przez pierwotniaka określanego jako lamblia jelitowa (Giardia intestinalis). Szacuje się, że w Polsce około 3% populacji zarażone jest lamblią. Dotyczy to zwłaszcza dzieci przedszkolnych i szkolnych oraz osób opiekujących się dziećmi. Do zarażenia dochodzi drogą doustną. Pasożyt osiedla się w jelicie cienkim, zwłaszcza w dwunastnicy, czasem w drogach żółciowych i trzustkowych.
Lamblioza to choroba „brudnych rąk”.
Pasożyty to organizmy zwierzęce lub roślinne wykorzystujące inny organizm jako środowisko życia i zdobywania pożywienia. Najczęstszymi pasożytami człowieka są organizmy zwierzęce, które wywołują choroby zwane parazytozami.
Pasożyty bytujące w jelitach człowieka zaliczamy do robaków i pierwotniaków. Robaki należą do dwóch grup: robaków płaskich (płazińce) i robaków obłych (obleńce).
Giardia lamblia jest pasożytem z rodziny wiciowców, powszechnie występującym w umiarkowanych szerokościach geograficznych, tak samo często w krajach wysoko rozwiniętych jak i rozwijających się. Ogniska bardziej agresywnych odmian zostały zidentyfikowane w Rosji, w basenie Morza Śródziemnego i Azji centralnej. Najczęstszym sposobem zakażenia jest picie skażonej wody. Cysty tego pasożyta mogą przetrwać w wodzie do 3 miesięcy.
Giardia lamblia oporne są na chlor!Zakażenie częściej występuje u dzieci niż u dorosłych.
Częstotliwośc zakażeń Giardia lamblia w Polsce
W Polsce co najmniej 5% populacji jest zarażona tym pasożytem to ok. 1900000 osób czyli co 20 Polak jest zarażony!
U ok. 10% (tj. u ok. 190000 ludności) dochodzi do objawów chorobowych.

Choroba ta może występować epidemicznie, głównie wśród dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym zazwyczaj w placówkach opieki dziennej. Częstość inwazji lamblią wśród dzieci przedszkolnych i szkolnych jest dość wysoka i sięga 60% populacji w tym wieku - statystycznie na 3 dzieci 2 jest zarażonych lamblią.
Źródłem zakażenia może być człowiek – nosiciel lub zwierzęta.
Objawy zakażenia Zespoły objawowe zależą od głównego umiejscowienia i rozmnażania się pasożyta. Są różne, zależą od wieku i stanu wydolności układu immunologicznego, a także rodzaju szczepu Giardia.
U dzieci - nawracające, przewlekłe bóle brzucha, nasilające się po jedzeniu, częste, okresowe biegunki - zwykle występuje wodnista biegunka, ogólne osłabienie i podżółtaczkowe zabarwienie oczu - to najczęstsze objawy umiejscowienia się lamblii w dwunastnicy i drogach żółciowych dziecka.
U dorosłych nudności, brak apetytu, gwałtowne, wodniste, sfermentowane stolce, wiatry, niewielka gorączka, wzdęcia, kurczowe bóle brzucha, niekiedy w okolicy pęcherzyka żółciowego.
Kał nie zawiera ropy, ani krwi.
W przypadku rozległego zakażenia rozwija się ostra lub przewlekła biegunka, może dojść do gorszego wchłaniania z przewodu pokarmowego a tym samym niedożywienia organizmu i spadku masy ciała, do rozlanych bólów nadbrzusza lub lekkiego zapalenia pęcherzyka żółciowego.
Obecność pasożytów może być również przyczyną pojawiania się dolegliwości na tle alergicznym lub ich nasilania. Wtedy nie należy leczyć samej alergii. Należy sięgnąć do jej przyczyny i oczyszczać organizm z pasożytów i pilnie przywracać prawidłową mikroflorę.

Aby wytępić pasożyty, kuracji muszą się poddać wszyscy członkowie najbliższej rodziny chorego dziecka oraz domowe zwierzęta!


Giardia lamblia jest pierwotniakiem i występuje jako trofozoit i cysta. Pod mikroskopem można zauważyć, że trofozoit jest dwustronnie symetryczny, ma dwa wyraźne jądra i cztery pary wici wychodzących z ciałek podstawowych pomiędzy jądrami . Pierwotniak ten jest spłaszczony i ma wklęsła przyssawkę brzuszną, używaną do przyczepiania się do powierzchni jelitowych komórek nabłonkowych. Jest wielkości dwukrotnie większej od krwinki czerwonej. Rozmnaża się bezpłciowo, przez podział podłużny.
Pasożyt zamieszkuje jelito cienkie. Jest przyczyną złego wchłaniania, zwłaszcza lipidów i rozpuszczalnych w tłuszczach witamin (A,D,E oraz K).
Z zakażeniem związane jest również uszkodzenie kosmków.
W przypadku osób z wydolnym układem immunologicznym (odpornościowych) choroba ustępuje zwykle po 4 dniach.
Niedobór witaminy A w organizmie lub znaczne upośledzenie wydzielania kwaśnego soku żołądkowego (to przypadłość osób z grupa krwi A i AB) usposabiają do rozwoju pełno objawowej choroby. Ciężkie zakażenie może być przyczyną nietolerancji laktozy. W krańcowych przypadkach, ciężkie odwodnienie może stwarzać zagrożenie życia.

Czy wiesz, że...
dawniej w celu wykrycia Giardii przeprowadzano test sznurkowy?
Choremu podawano do połknięcia sznurek na końcu którego umieszczano żelatynową kapsułkę. Po rozpuszczeniu się kapsułki i po osiągnięciu dwunastnicy (ok. 4 godzin od połknięcia) sznurek wyciągano i badano na obecność pasożytów. Obecnie testy wykrywające antygeny Giardia z powodzeniem zastępują test sznurkowy.

Giardiazę diagnozuje się poprzez badania mikroskopowe, serologiczne i enterotesty. Ponieważ cysty wydalane są okresowo w celu wykrycia zakażenia trzeba pobrać do badania mikroskopowego wiele próbek ( 8 – 10 dni).
Badanie serologiczne wykonuje się za pomocą jednego z wielu testów immunoenzymatycznych lub za pomocą przeciwciał monoklonalnych znakowanych barwnikiem fluorescencyjnym.
Treść dwunastniczą można zbadać mikroskopowo (gastroskopia, gastrofiberoskopia).

Lekarze zwracają uwagę na niechętne przyjmowanie przez rodziców i samych chorych zlecenia na badanie kału , niedokładne wykonywanie tych badań przez laboratoria oraz zbyt krótki okres czasu w jakim przeprowadzane są badania (dwa , trzy dni, podczas gdy niektóre z pasożytów, aby zostały wykryte wymagają badania kału przez 8 do 10 dni). Innym problemem jest opór przed leczeniem przejawiany przez pozostałych członków rodziny , potencjalnie zakażonych.

ZAPOBIEGANIE Częste mycie rąk. Gotowanie i filtrowanie wody.

Loajoza (loiasis) to choroba wywołana wskutek obecności filarii Loa loa w ludzkim ciele. Wniknięcie larw, a następnie bytowanie dorosłych osobników w tkance podskórnej wywołuje świąd i obrzęki. Zdarza się, że dorosłe osobniki docierają do gałki ocznej, gdzie przemieszczają się pod spojówką. Ich ruchy są wówczas widoczne.

Diagnostyka opiera się o wykrycie mikrofilarii we krwi, pobranej w ciągu dnia (ma to związek z cyklem życiowym nicienia). Leczenie zaś polega na chirurgicznym usunięciu osobników dorosłych. Prewencja polega na zwalczaniu ślepaków.

Loa loa - pasożytniczy nicień występujący w Afryce Zachodniej i Środkowej. Żywicielem ostatecznym jest człowiek (u którego wywołuje loajozę), zaś wektorem muchówki z rodzaju ślepak (Chrysops silacea i Chrysops dimidiata)

OpisDorosłe osobniki to nitkowate zwierzęta. Samice mają długość 40-70 mm i średnicę 0,5 mm, zaś samce mierzą 30-34 mm przy średnicy 0,35-0,43 mm. Mikrofilarie mierzą 250-300 μm przy średnicy 6-8 μm.

Cykl życiowy
Podczas odżywiania się krwią zakażona Loa loa muchówka zwraca część krwi, wraz z larwami w stadium L3 na skórę człowieka. Larwy aktywnie przez nią wnikają do tkanki podskórnej, gdzie dojrzewają. Dorosłe osobniki rozmnażając się produkują mikrofilarie, które można znaleźć we krwi, płynie mózgowo-rdzeniowym, moczu, ślinie oraz w płucach. Gdy zakażony człowiek zostanie ukąszony przez ślepaka, mikrofilarie przedostają się do przewodu pokarmowego owada, tracą osłonkę i przez układ krwionośny docierają do jego mięśni szyi, gdzie przechodzą kolejne stadia larwalne od L1 do L3.

Nitkowiec ludzki(łac. Filaria sanguinis hominis Bancrofti) nitkowiec, pasożyt występujący w krajach o gorącym klimacie w Ameryce Południowej, w Azji i w Afryce.

Żywicielem pośrednim są komary, żywicielem ostatecznym jest człowiek i małpy. U ssaków pasożytują w układzie chłonnym i krwionośnym.

Zakażony larwami komar podczas odżywiania się krwią wprowadza do ustroju człowieka larwy. Larwy czynnie migrują do naczyń krwionośnych i limfatycznych. Osiadają w węzłach chłonnych, gdzie dojrzewają i wzrastają. Zapłodniona samica wydala larwy. Nocą larwy przedostają się z układu chłonnego do krwi obwodowej, skąd są pobierane przez komary odżywiające się krwią. W przewodzie pokarmowym komara są krótko, migrują do jamy ciała, gdzie dojrzewają i wzrastają, po czym aktywnie przechodzą do ślinianek owada, a stąd po dwóch tygodniach od przejścia na owada znów trafiają do żywiciela ostatecznego.

Pasożyty powodują niedrożność węzłów i naczyń limfatycznych, ponadto pobudzają do wzrostu tkankę łączną właściwą. Skutkiem tego są zastoje limfy, wystąpienie obrzęków i narastanie tkanki łącznej wokół pasożyta. Chorzy mają gorączkę, dreszcze, eozynofilię. Charakterystyczne dla choroby jest wyjątkowe powiększanie się części ciała w których egzystuje pasożyt. Najczęściej przebywa on w okolicach narządów płciowych, wokół gruczołów sutkowych, w pachwinach i w kończynach co często jest trudne w leczeniu, a w niektórych przypadkach usuwane chirurgicznie. Objawy typu olbrzymich zdeformowanych części ciała noszą nazwę słoniowacizny (słoniowatość). Mikrofilarie w ciągu dnia zlokalizowane są w naczyniach (zatokach) i grudkach chłonnych narządów wewnętrznych (serce, płuca, wątroba, trzustka, śledziona, nerki). Mogą wówczas upośledzać ukrwienie tych organów oraz wywoływać stany zapalne. Okolice pasożytowania nitkowca najczęściej ulegają zakażeniu paciorkowcami i gronkowcami, co przejawia się zropieniem i martwicą tkanek.

Rozpoznanie choroby opiera się na podstawie występujących objawów oraz badaniu krwi pobranej z naczyń podskórnych w godzinach nocnych. We krwi stwierdza się wówczas mikrofilarie.

Profilaktyką jest zwalczanie komarów, stosowanie środków odstraszających komary oraz chroniących przed komarami.

Riszta, nitkowiec podskórny, robak medyński , drancunculus medinensis. Pasożyt podskórny człowieka, a także małp, psów, koni, bydła i innych ssaków. Występuje w tropikalnych rejonach Ameryki, Afryki i Azji.

Samica osiąga długość do 1.2m, a samiec do 4 cm. Samice są jajożyworodne. Wywołuje chorobę zwaną drakunkulozą. Zarazić można się poprzez wypicie wody, w której znajdują oczliki zarażone larwami niecienia. W przewodzie pokarmowym żywiciela ostatecznego larwy uwolnione z oczlików, dojrzewają, kopulują i zapłodnione samice wędrują miesiącami w organizmie żywiciela. Umiejscawiają się w tkance podskórnej, najczęściej kończyn dolnych. Oddychają powietrzem atmosferycznym poprzez otwór wywiercony w skórze. W miejscu lokalizacji pasożyta tworzy się pęcherz wrzodowy. Przy zetknięciu z wodą pęcherz pęka i przez powstała szczelinę częściowo wysuwa się samica. Przez pęknięty wór powłokowo mięśniowy samica wysuwa macicę, która również pęka na skutek czego larwy przedostają się do wody. Uwolnione larwy wnikają do oczlików, dwukrotnie linieją i po ok. 2 tygodniach osiągają dojrzałość inwazyjną. U człowieka nie usunięcie pasożyta prowadzi do zapalenia naczyń chłonnych i żył, oraz do powstania miejscowych zgorzeli.

Słoniowacizna (łac. elephantiasis) bardzo nasilony obrzęk kończyn na skutek utrudnionego odpływu chłonki (limfy). Spowodowany zaczopowaniem pni chłonnych, masywną niedrożnością węzłów chłonnych lub mniejszych naczyń limfatycznych. Najczęściej występuje w rozległych przerzutach raka sutka do węzłów pachy lub po ich operacyjnym usunięciu. Może być również skutkiem bliznowacenia po urazie, napromieniowaniu, operacji oraz zakażeniem nitkowcem bytującym w naczyniach chłonnych (tylko kraje tropikalne).

Słoniowacizna wywoływana jest przez nicienia Wuchereria bancrofti (filaria Bancrofta). Samice tego nicienia żyją w węzłach chłonnych, tam rodzą tzw. mikrofilarie nocne, larwy pojawiające się we krwi nocą, by dostać się z krwią wysysaną przez komara do jego jelita. We wnętrzu komara larwy rosną i osiedlają się u nasady jego sztylecików. W nocy larwy Wuchurerii przebywają w naczyniach krwionosnych organów wewnętrznych.






Zmieniony przez - ona1983 w dniu 2007-01-29 16:53:00

Tasiemce (Cestoda) są wewnętrznie pasożytującymi płazińcami. W ciele człowieka osiąga do 2 metrów długości. Można go wyleczyc za pomocą leków, dzięki czemu osłabia się go i wydala wraz z kałem. Przechodzą złożony cykl rozwojowy ze zmianą żywicieli. Żywicielami pośrednimi są bezkręgowce lub kręgowce, natomiast ostatecznymi z reguły kręgowce, u których żyją głównie w przewodzie pokarmowym. Pierwszym stadium larwalnym jest onkosfera zaopatrzona w 6 haczyków embrionalnych lub orzęsiona larwa koracidium (u Pseudophyllidea); drugie stadium larwalne może mieć rozmaitą postać.
Długość ciała waha się w granicach od kilkuset mikrometrów do kilku, a nawet kilkunastu metrów (np. u bruzdowca szerokiego do 20 metrów). U większości gatunków ciało składa się ze skoleksu (główki), szyjki i proglotydów tworzących tzw. strobilę (nazwaną tak ze względu na wiekowe ułożenie członów przypominające strobilizację u parzydełkowców). Na skoleksie występują narządy czepne w postaci bruzd przyssawkowych (u tasiemca bruzdogłowca) lub przyssawek (u tasiemców uzbrojonych i nieuzbrojonych) oraz kurczliwego ryjka opatrzonego hakami (u tasiemca uzbrojonego). Szyjka jest strefą wzrostową i na ogół w ciągu całego życia tasiemca odrastają od niej nowe człony.

Tasiemiec uzbrojony, (Taenia solium) jeden z dwóch głównych gatunków tasiemców (Cestoda), które pasożytują w przewodach pokarmowych wszystkich chyba rodzajów kręgowców, nie wyłączając człowieka.Posiada on w przeciwieństwie do tasiemca nieuzbrojonego haczyki za pomocą których przytwierdza się do ściany jelita cienkiego. Tasiemce mają długie, płaskie ciało, przypominające wyglądem tasiemkę. Są wysoce wyspecjalizowane do pasożytniczego trybu życia. Ciało tasiemca składa się z szeregu powtarzających się segmentów zwanych proglotydami. Każdy taki segment jest kompletną maszyną rozrodczą, wyposażoną w narządy męskie i żeńskie, produkującą do 100000 jaj. Proglotydy najdalej odsunięte od główki, zwane macicznymi, zawierają dojrzałe jaja. Segmenty te odrywają się kolejno od ciała tasiemca i wraz z kałem opuszczają organizm żywiciela ostatecznego. Długość dorosłego pasożyta może wynosić nawet 15 metrów.

Tasiemcem uzbrojonym można się zarazić zjadając niedogotowaną wieprzowinę, pochodzącą od zakażonej świni.

Oprócz przewodu pokarmowego tasiemiec uzbrojony może się osadzić w mięśniach i narządach wewnętrznych człowieka jako larwa wągier. Szczególnie niebezpieczne są przypadki osadzenia larwy w mózgu, uciskając go może ona wywoływać objawy podobne do padaczki.

Tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata) - pasożyt człowieka i bydła z rodzaju tasiemców. Rozmnaża się wyłącznie u człowieka. Najczęściej spotykany tasiemiec w Polsce (u 0,5 do 1% ludzi). Występuje także w innych krajach Europy Wschodniej, Filipinach, Ameryce Centralnej i Południowej.

Umiejscowienie: jelito cienkie człowieka
Rozmiary: do 10 m długości
Posiada przyssawki za pomocą których przytwierdza się do ściany jelita
Nie posiada przewodu pokarmowego, dzięki czemu energię potrzebną do strawienia pokarmu wykorzystuje do rozrodu. Nie potrzebuje przewodu pokarmowego, ponieważ żyje w jelitach gdzie znajduje się przetworzony pokarm w postaci mleczka pokarmowego. Różni się od tasiemca uzbrojonego tym, że nie posiada haczyków. Zamrażanie mięsa do -10°C zabija pasożyta po ok. pięciu dniach.

Główka tasiemca.

.

Tasiemiec rybi.