"ryc.2.
Przyglądając się potędze anabolicznego działania insuliny na metabolizm białek i węglowodanów można pokusić się o wniosek, że przyjmowanie tego hormonu z zewnątrz daje możliwość zdobycia bardzo masywnie umięśnionej sylwetki. Ale czy jest tak naprawdę?
Chociaż oddziaływanie insuliny na wzrost syntezy białek komórkowych jest wyraźne, to jednak nie istnieją żadne dowody naukowe świadczące o tym, iż przyjmowanie tego hormonu z zewnątrz wpływa w jakikolwiek sposób na dodatkowy przyrost masy mięśniowej.
Wiadomości na temat niewiarygodnego, działania tego hormonu pochodzą jedynie z dziwnych zachodnich przedruków, nielegalnych podręczników oraz internetu. Niestety, wszystkie te źródła łączy jeden, wspólny mianownik: całkowity brak wiarygodności.
Pomijając wszystkie aspekty zagrożeń zdrowotnych jakie niesie za sobą użycie tego hormonu, doping insuliną wydaje się także bezsensowny z punkty widzenia kulturystyki. Jak wiadomo większość osób uprawiających ćwiczenia siłowe dąży nie do uzyskania wielkiej i bezkształtnej bryły ciała, ale przede wszystkim żywo umięśnionej i proporcjonalnej sylwetki. Tymczasem przyjmowanie insuliny wybitnie temu nie sprzyja.
Insulina potęguje silny rozrost tkanki tłuszczowej
Zazwyczaj bywa tak, że coś co wpływa na anabolizm białek i węglowodanów sprzyja także reakcjom odkładania tłuszczu w organizmie. Jak się okazuje zasada ta doskonale potwierdza się w przypadku insuliny.
Hormon ten jest bez wątpienia najsilniejszym aktywatorem procesu lipogenezy ( syntezy kwasów tłuszczowych) znanym w ludzkim organizmie. Insulina pobudza rozwój tanki tłuszczowej za pomocą wielu mechanizmów.
Wzmaga transport glukozy do komórek tkanki tłuszczowej i zwiększa jej wykorzystanie do budowy nowych kwasów tłuszczowych
Uaktywnia najważniejsze enzymy odpowiedzialne za reakcje lipogenezy
Zmniejsza wydzielanie adrenaliny i glukagonu - hormonów hamujących proces syntezy kwasów tłuszczowych
Obniża stężenie cAMP - najważniejszego związku pośredniczącego w procesie spalania triglicerydów tkanki tłuszczowej
Osłabia działanie hormonów na rozpad komórek tłuszczowych. W efekcie tego zmniejsza się utylizacja tkanki tłuszczowej i wykorzystanie jej zapasów dla celów energetycznych
Tkanka tłuszczowa jest niezwykle wrażliwa na obecność insuliny. Pod wpływem działania tego hormonu dochodzi do bardzo silnego przyrostu tłuszczowej masy ciała w obrębie jamy brzusznej, co wiąże się z poważnymi zaburzeniami metabolicznymi i ryzykiem rozwoju wielu poważnych chorób.
Bezpodstawne dawkowanie insuliny może zakończyć się katastrofalnie nie tylko ze względu na utratę zdrowia ale także z uwagi na silne zniekształcenie sylwetki. Osoby stosujące insulinę stają się niezwykle podatne na rozwój otyłości przerostowej ( związanej z nienaturalnym powiększaniem się komórek tłuszczowych ). Ponadnormatywny ich rozrost w młodym wieku może spowodować ze osoba ta będzie męczyć się z otyłością już do końca dni swojego życia. Jednocześnie kalectwu wizualnemu towarzyszyć będą rozmaite zaburzenia zdrowotne.
Niebezpieczeństwo hipoglikemii
Nieodpowiednie zastosowanie insuliny u osoby zdrowej może wywołać poważne perturbacje wewnątrzustrojowe. Największym zagrożeniem jak już wcześniej wspomnieliśmy jest hipoglikemia (niedocukrzenie). O stanie takim mówimy wówczas jeżeli stężenie glukozy we krwi spada poniżej 50 mg%. Na skutki gwałtownej hipoglikemii najbardziej narażone są komórki tkanki mózgowej, bowiem dla nich glukoza jest najważniejszym paliwem energetycznym. Brak dopływu głównego składnika odżywczego do mózgu może spowodować poważne zaburzenia w pracy systemu nerwowego, w efekcie czego mogą pojawić się drgawki i utrata przytomności. Przy nadmiernym spadku poziomu cukru, organizm zaczyna bronić się poprzez wzmaganie wydzielania hormonów podwyższających poziom glukozy we krwi, takich jak : adrenalina, glukagon czy hormon wzrostu. Z tego tytułu, bardzo często zdarza się, że po okresie silnej hipoglikemii może nastąpić nagłe, niespodziewane podwyższenie stężenia cukru we krwi, co najczęściej objawia się wzmożonym uczuciem pragnienia oraz nasiloną diurezą.
Osoby stosujące insulinę w celach dopingujących powinny posiadać podstawowe wiadomości na temat mechanizmów powodujących niedocukrzenie, a także wiedzieć jak postępować w przypadku wystąpienia nagłej i niespodziewanej hipoglikemii. Wiedza na temat symptomów niedocukrzenia może okazać się również przydatna dla instruktorów oraz wielu osób mających na co dzień do czynienia z falą niedozwolonego wspomagania. Umiejętność udzielenia pierwszej pomocy w takich przypadkach może niejednokrotnie uratować życie bądź uchronić przed poważnym kalectwem.
Do najczęstszych objawów hipoglikemii należą;
>bladość skóry, szybkie pocenie się
>drżenie rąk i nagłe uczucie osłabienia
>silne uczucie głodu, kołatanie serca
>pogorszenie procesu widzenia, rozdrażnienie, zachowania agresywne, bóle głowy
>zasłabniecie z utratą przytomności
Szybkość wystąpienia powyższych objawów może się różnić także w zależności od rodzaju stosowanej insuliny. W przypadku wstrzyknięcia nadmiaru preparatu krótkodziałającego ( np. Humulin R), jaki najczęściej używany jest kulturystyce, objawy mogą nastąpić nagle i przebiegać niezwykle burzliwie. Wspomniane wczesniej symptomy niedocukrzenia mogą pojawić się zaledwie w ciągu kilku minut od wstrzyknięcia leku. W przypadku preparatów o przedłużonym czasie działania (np. Humulin U ) niebezpieczne objawy mogą narastać wolniej i pojawiać się z nasileniem w godzinach wieczornych lub nocnych.
W kulturystyce insulinę w celach dopingujących stosuje się najczęściej bezpośrednio po treningu lub pod koniec jego trwania, przyjmując jednocześnie posiłek wysokowęglowodanowy. Tego typu praktyka jest niezwykle niebezpieczna, gdyż organizm po zakończonym treningu znajduje się w stanie znacznej hipoglikemii powysiłkowej. Nieodpowiednie użycie insuliny oraz niewłaściwe dobranie ilości węglowodanów w stanie silnego niedocukrzenia organizmu może zakończyć się tragicznie.
Pierwsza pomoc przy objawach hipoglikemii
Tok postępowania uzależniony jest głównie od stopnia nasilenia objawów. Jeżeli spadek poziomu cukru we krwi nie przebiega zbyt gwałtownie należy spożyć niewielką ilość cukru (ok. trzech łyżeczek), albo wypić słodki sok lub napój. Następnie po upływie kilku minut należy spożyć łatwo przyswajalny
posiłek węglowodanowo-białkowy. Osoby eksperymentujące z insulina powinny zawsze nosić przy sobie kilka kostek cukru, aby w krytycznych przypadkach móc zapobiec niespodziewanym objawom niedocukrzenia.
Przy bardziej gwałtownym spadku stężenia cukru we krwi, może nastąpić utrata przytomności. Wówczas osoby znajdujące się w pobliżu poszkodowanego powinny niezwłocznie wezwać karetkę pogotowia. Przedłużające się niedocukrzenie może doprowadzić do tzw. śpiączki hipoglikemicznej, w efekcie czego może nastąpić zgon lub silne uszkodzenie mózgu prowadzące do zaburzeń pamięci i nieodwracalnych zmian w psychice. W stanie nieprzytomności pacjentom podaje się dożylnie bardzo bolesny zastrzyk z roztworem glukozy lub glukagon - hormon podwyższający stężenie cukru we krwi.
Niespodziewany stan hipoglikemii wystąpić może także w późnych godzinach wieczornych lub nocą. W takich przypadkach sen jest najczęściej płytki i przerywany. Przebudzeniom towarzyszy niezwykle silne uczucie głodu, a ciało zalane jest potem. Rano mogą wystąpić ostre bóle i zawroty głowy oraz stan ogólnego wyczerpania.
Ponieważ znaczny spadek stężenia cukru we krwi może poważnie zagrozić zdrowiu lub życiu, osoby poddające się eksperymentom z insuliną nie powinny ukrywać faktu przyjmowania tego leku i przynajmniej poinformować o tym kogoś zaufanego. Warto również zaopatrzyć się w aptece w odpowiednie testy pozwalające w łatwy i prosty sposób kontrolować poziom cukru we krwi ( np. Glucostix - test paskowy )
Inne powikłania dopingu insuliną
Dość charakterystycznym objawem podawania insuliny może być powstanie tzw. insulinooporności oraz uczuleń. W efekcie słabej tolerancji leku mogą wystąpić niepokojące odczyny skórne w postaci obrzmienia, rumienia i świądu w miejscu wstrzyknięć. Pojawiają się one od 0,5 do 4 h po podaniu insuliny i najczęściej występują u osób które dopiero rozpoczynają kurację tym hormonem.
W efekcie przyjmowania preparatów insuliny może także wystąpić Lipodystrofia - czyli zanik lub przerost tkanki tłuszczowej w miejscu wstrzyknięć. W pierwszym przypadku mówimy o tzw. Lipoatrofii (zaniku) - jest to reakcja spowodowana tworzeniem się kompleksów immunologicznych w wyniku podawania preparatów o mniejszym stopniu oczyszczenia. Jeżeli preparat będzie dalej podawany w to samo miejsce może dojść do powstania tzw. guzków insulinowych ( Lipohipertrofii).
Podsumowanie
Zastosowanie insuliny jako środka dopingu farmakologicznego budzi wiele kontrowersji. Do dzisiaj nie ma żadnych przesłanek naukowych, jakoby przyjmowanie tego środka z zewnątrz dawało spektakularne efekty w postaci wzrostu masy i siły mięśniowej. Należy pamiętać, że osoby poddające się eksperymentom z insuliną jednocześnie dawkują szereg innych leków jak hormon wzrostu czy sterydy anaboliczno-androgenne. W efekcie stosowania tego typu "koktajli", trudno stwierdzić który preparat wykazuje potencjalne właściwości anaboliczne.
Mając na uwadze wątpliwe działanie insuliny na wzrost masy mięśniowej oraz niezwykle wysokie ryzyko utraty zdrowia lub życia związane z przyjmowaniem tego leku, doping insuliną wydaje się całkowicie bezsensowny. W wielu kręgach kulturystycznych panuje przekonanie, że jest to środek całkowicie bezpieczny. Tego typu opinie biorą się najczęściej z faktu, iż insulina postrzegana jako środek ratujący życie, a nie preparat mogący zagrozić zdrowiu. Jednocześnie jest to lek tani i stosunkowo łatwo dostępny, a w niektórych krajach można go nabyć nawet bez recepty."