Zuper
Sprowadzenie walki do parteru
Sprowadzanie przeciwnika do parteru jest bardzo istotną częścią walki w sportach „chwytanych". Parter czyli po prostu walka obu zawodników na ziemi (w pozycji klęczącej lub leżącej) pozwala na łatwiejsze niż w stójce, stosowanie chwytów (dźwigni [fot. 1], duszeń [fot. 2] bądź trzymań [fot. 3]) lub po prostu dobić[fot. 4].
Fot. 1
Fot. 2
Fot. 3
Fot. 4
Jest kilka sposobów ,by sprowadzić przeciwnika do parteru:
*Rzut, czyli po prostu wytrącanie z równowagi za pomocą rąk, bioder [fot. 5 : Harai goshi], nóg [fot. 7 : Osoto gari] i stóp. Osoba rzucająca (w judo „tori") wcale nie musi być bardzo silna, by wykonać technikę ponieważ podczas rzutu korzysta się z energii przeciwnika. Oto przykład [fot. 6 : Seoi nage]: Zawodnik pcha się na nas, obracamy się więc do niego plecami i schodzimy nisko na nogach. Rywal swoim pędem sam „wpada" nam na plecy ,my musimy tylko ukierunkować rzut rękami i odpowiednim pochyleniem ciała, tak aby upadł na plecy. Oczywiście rzuty możemy dowolnie modyfikować (np. przez zmianę uchwytu lub wystawienie nogi) lub łączyć w kombinacje, aby jak najlepiej rozprowadzić współzawodnika. Niestety nie wszystko jest takie piękne, jakby się mogło wydawać: Przy rzutach pracujemy całym ciałem, więc jeśli coś się nie uda, to jesteśmy narażeni na kontratak. Istotę rzutów bardzo dobrze oddaje powiedzenie „Rzut jest dobry gdy nie czujesz partnera" .
Fot. 5
Fot. 6
Fot. 7
*Podcięcie, [przez niektórych zaliczane do rzutów (rzucanie za pomocą stopy
)] to kolejna metoda sprowadzania do parteru. Z własnego doświadczenia wiem, że podcięcia są bardzo przydatne, ponieważ by podciąć potrzeba nam naprawdę niewielką ilość energii, a ze względu na swoją szybkość mogą być skuteczne nawet podczas walki z dużo większym przeciwnikiem. Podcięcia są względnie bezpieczne (jeśli w sportach walki istnieje takie pojęcie ) ponieważ gdy dobrze! je wykonujemy, zachowujemy równowagę. Nie można tego powiedzieć o broniącym się, który jeśli nie poleci na ziemie to najprawdopodobniej odsunie nogę, co będzie dla nas wejściową pozycją do rzutu bądź wyniesienia. Minusem podcięć jest ich słaba skuteczność ale dobrze spełniają rolę „rozprowadzacza". Na zdjęciu >> Przykładowe podcięcie: „de ashi barai"
*Wyniesienie jest to bardzo efektowna forma przeniesienia walki „na glebę" ,polega ona na wyniesieniu rywala w górę a potem sprowadzeniu go na ziemie. Można ją stosować zarówno podczas gdy jesteśmy w bezpośrednim zwarciu jak również wchodząc w nogi. Technika ta wymaga od zawodnika bardzo dużej siły przez co nie doświadczymy jej za często. Nie jest jednak powiedziane, że wyniesienia oprócz swojej bezspornej widowiskowości, nie mają innych zalet. Jedną z nich jest to że podczas wyniesienia jesteśmy bezpieczni od ciosów. Właśnie dlatego wyniesienia najczęściej są używane w stylach które łączą grappling i uderzanie (np. MMA) ale możemy spotkać je też w czysto łapankowych dyscyplinach czyli w judo i zapasach. Mimo że do wyniesienia potrzeba nam jest ogromna moc to przy odpowiedniej dynamice i technice wyrzut może nam się udać ,niemniej jednak wyniesienia są jednym z trudniejszych elementów grapplingowych, więc polecane są profesjonalistom. Na zdjęciu >> Przykładowe wyniesienie: „kata guruma"
*Rzut poświęcenia to specyficzny rodzaj rzutu podczas którego sami musimy się poświecić (przez upadek na plecy lub bok), by rzucić oponenta. Przykładem takiego rzutu może być Tomoe nage [na zdjęciu obok], które wykonujemy gdy przeciwnik pcha się na nas. My podobnie jak w Seoi nage(rzut ręczny), musimy wykorzystać pęd rywala, z tym że w tym wypadku kładziemy się na plecach i dodatkowo wybijamy rywala nogą, rękami zaś stabilizujemy jego pozycję. Rzuty poświęcenia są bardzo często używane w stylach walki w których starcie odbywa się na matach, w walkach „ulicznych" nie mają większego zastosowania, bo kto chce upadać na twardą posadzkę lub beton ?
*Obalenie jest bardzo rozległym pojęciem, mamy tu ogromną mnogość rozwiązań, można obalać ciosami(np. low kick’iem lub lewym/prawym prostym), jak również w uchwycie/klinczu bądź wjeżdżając w nogi. W przeciwieństwie do wyżej wymienionych metod(rzut, podcięcie, wyniesienie...) obalenie ma za zadanie tylko wywrócić przeciwnika na ziemię (poprzednie przykłady mogły służyć również jako, że się tak wyrażę „ostateczne dobicie"). Obalenia stosowane są głównie w zapasach i mma(„zapaśnicy" i „parterowcy"). W zapasach za obalenia dostaje się punkty, inaczej sprawa ma się w mma gdzie fighterzy po obaleniu dochodzą do duszenia, dźwigni lub kończą walkę przez uderzenia w pozycji dominującej [fot. 4].
Oczywiście nie każda metoda idealnie pasuje do każdego stylu. Do form które łączą łapanie i uderzanie czyli MMA najlepiej nadają się (z powodu swojej wysokiej obronności na ciosy) obalenia i wyniesienia, nie mają zaś tu żadnego zastosowania podcięcia: od razu dostaniemy sierpowego albo prostego i po walce. W stylach takich jak judo albo bjj chyba najbardziej skuteczne są rzuty i podcięcia. Wynika to pewnie z tego, że zawodnicy walczą w judogach przez co złapanie uchwytu staje się o wiele prostsze. Gdy myślimy o zapasach, od razu na myśl przychodzi nam jedno słowo: obalenie, tak to najczęściej wykorzystywana forma przeniesienia walki do parteru w tym sporcie. Podcięć ze względu na niemożność złapania uchwytu raczej tu nie doświadczymy, za to wyniesienia i rzuty są dość powszechne.
Kiedy stosować dane techniki?
-Zacznijmy od Rzutów poświecenia, z własnego doświadczenia mogę powiedzieć ,że w tym przypadku cechy fizycznie przeciwnika nie odgrywają aż tak dużej roli (choć jak przeciwnik jest wyższy, jest łatwiej), głównym pretekstem żeby wykonać tą technikę jest taktyka walki preferowana przez rywala, otóż kiedy oponent „idzie za naszym ruchem" lub jest nieopanowany i gdy go trochę poszarpiemy ,to zaczyna nas z całej siły pchać bądź ciągnąć, wówczas rzut poświęcenia jest dobrą formą sprowadzenia walki do parteru. Wtedy nie zużyjemy dużo siły, ponieważ wykorzystam pęd przeciwnika.
-Teraz czas na Podcięcia, najlepszą osobą, na której możemy wykonać tą technikę jest ktoś, kto źle rozłoży ciężar ciała (ok. 50% i więcej, na wysuniętej do nas nodze), jeśli go/ją podetniemy straci główny punkt podparcia i wyląduje na macie. Niestety takie błędy popełniają tylko początkujący, toteż dla tych co trochę siedzą w grapplingu mniej przydatne.
-Następne w kolejności są Wyniesienia. Jak wyżej wspomniałem wykonanie ich wymaga od nas dużej siły, toteż aby zużyć jak najmniejszą ilość energii partner musi być jak najlżejszy ( Małe przypomnienie z fizyki Energia potencjalna = masa * wysokość na jaką podnosimy * przyspieszenie ziemskie), znacznym ułatwieniem jest też gdy przeciwnik jest wysoki ponieważ nie musimy aż tak schodzić na nogach by wykonać technikę, aczkolwiek gdy walczymy z kimś małym nie musimy go aż tak wysoko wynosić. Słowem, do wyboru, do koloru .
-Obalenia są bardzo uniwersalne więc nie będę się tu zbytnio rozpisywał. Mogę powiedzieć że można je robić praktycznie w każdym przypadku. Naturalnie gdy obalamy przez „wjazd w nogi" lepiej gdy rywal jest wysoki, bo daję nam to więcej miejsca do wykonania techniki.
-Na koniec zostawiłem sobie najobszerniejszą kategorię czyli Rzuty. Rzuty w przód w których musimy wyłapać przeciwnika daleko za plecy np. Harai goshi [fot. 5], lepiej wykonywać na mniejszych (możemy dalej wyłapać), natomiast rzuty w przód podczas których chwytamy za rękawy bądź kołnierz, takie jak Seoi nage[fot. 6] będą bardziej skuteczne na wyższych(nie musimy aż tak nisko schodzić). Rzuty w stylu Osoto gari[fot. 7] (rzut w tył) najlepiej wychodzą na małych (łatwiej wyłapać uchwyt) grubaskach, którzy zazwyczaj są wolni, przez co często spadają na plecy. Wykonywanie rzutów jest indywidualną sprawą, sami powinniśmy testować i znajdować najskuteczniejsze techniki które pasują idealnie do naszej taktyki i fizyczności.
Żeby nie być gołosłowny przedstawiam tu dwa przykłady zastosowania parteru. Pierwszy to pokaz umiejętności belgijki Catherine Jacques: zawodniczki judo w kategorii -70kg, która sprytnie wygrała walkę przez zastosowanie dźwigni „Juji Gatame" link
[
]. Kolejny filmik to walka jednego z najlepszych zawodników MMA w Polsce, a mianowicie Grzegorza "Jakubka" Jakubowskiego z Adrianem Dziarnowskim. Podczas starcia „Jakubek" po mistrzowsku wyciągnął bardzo skuteczną balachę link [
] .
Moim zdaniem parter jest równie ważny co „stójka", ponieważ pozwala na łatwe zwycięstwo nad rywalem. Szkoda że większość ludzi skupia się wyłącznie na treningu w górze, skoro lwia część walk kończy się w parterze. Niestety w naszych czasach dyscypliny takie jak judo czy zapasy coraz bardziej spychają parter na drugi plan, liczą się tylko rzuty, podcięcia, wyniesienia, itp.(czyli defakto „metody sprowadzania do parteru"), bardzo częstą praktyką wśród sędziów jest przerywanie pojedynku, gdy ten toczy się w parterze. A przecież wiadomo że chwyty, dostępne w parterze są bardzo skuteczne, bo kto potrafi wytrzymać dźwignie lub duszenie? Ja czuje się przekonany do walki w parterze, a Ty?
Zmieniony przez - Zuper w dniu 2008-10-27 16:04:46
Sprowadzanie przeciwnika do parteru jest bardzo istotną częścią walki w sportach „chwytanych". Parter czyli po prostu walka obu zawodników na ziemi (w pozycji klęczącej lub leżącej) pozwala na łatwiejsze niż w stójce, stosowanie chwytów (dźwigni [fot. 1], duszeń [fot. 2] bądź trzymań [fot. 3]) lub po prostu dobić[fot. 4].
Fot. 1
Fot. 2
Fot. 3
Fot. 4
Jest kilka sposobów ,by sprowadzić przeciwnika do parteru:
*Rzut, czyli po prostu wytrącanie z równowagi za pomocą rąk, bioder [fot. 5 : Harai goshi], nóg [fot. 7 : Osoto gari] i stóp. Osoba rzucająca (w judo „tori") wcale nie musi być bardzo silna, by wykonać technikę ponieważ podczas rzutu korzysta się z energii przeciwnika. Oto przykład [fot. 6 : Seoi nage]: Zawodnik pcha się na nas, obracamy się więc do niego plecami i schodzimy nisko na nogach. Rywal swoim pędem sam „wpada" nam na plecy ,my musimy tylko ukierunkować rzut rękami i odpowiednim pochyleniem ciała, tak aby upadł na plecy. Oczywiście rzuty możemy dowolnie modyfikować (np. przez zmianę uchwytu lub wystawienie nogi) lub łączyć w kombinacje, aby jak najlepiej rozprowadzić współzawodnika. Niestety nie wszystko jest takie piękne, jakby się mogło wydawać: Przy rzutach pracujemy całym ciałem, więc jeśli coś się nie uda, to jesteśmy narażeni na kontratak. Istotę rzutów bardzo dobrze oddaje powiedzenie „Rzut jest dobry gdy nie czujesz partnera" .
Fot. 5
Fot. 6
Fot. 7
*Podcięcie, [przez niektórych zaliczane do rzutów (rzucanie za pomocą stopy
)] to kolejna metoda sprowadzania do parteru. Z własnego doświadczenia wiem, że podcięcia są bardzo przydatne, ponieważ by podciąć potrzeba nam naprawdę niewielką ilość energii, a ze względu na swoją szybkość mogą być skuteczne nawet podczas walki z dużo większym przeciwnikiem. Podcięcia są względnie bezpieczne (jeśli w sportach walki istnieje takie pojęcie ) ponieważ gdy dobrze! je wykonujemy, zachowujemy równowagę. Nie można tego powiedzieć o broniącym się, który jeśli nie poleci na ziemie to najprawdopodobniej odsunie nogę, co będzie dla nas wejściową pozycją do rzutu bądź wyniesienia. Minusem podcięć jest ich słaba skuteczność ale dobrze spełniają rolę „rozprowadzacza". Na zdjęciu >> Przykładowe podcięcie: „de ashi barai"
*Wyniesienie jest to bardzo efektowna forma przeniesienia walki „na glebę" ,polega ona na wyniesieniu rywala w górę a potem sprowadzeniu go na ziemie. Można ją stosować zarówno podczas gdy jesteśmy w bezpośrednim zwarciu jak również wchodząc w nogi. Technika ta wymaga od zawodnika bardzo dużej siły przez co nie doświadczymy jej za często. Nie jest jednak powiedziane, że wyniesienia oprócz swojej bezspornej widowiskowości, nie mają innych zalet. Jedną z nich jest to że podczas wyniesienia jesteśmy bezpieczni od ciosów. Właśnie dlatego wyniesienia najczęściej są używane w stylach które łączą grappling i uderzanie (np. MMA) ale możemy spotkać je też w czysto łapankowych dyscyplinach czyli w judo i zapasach. Mimo że do wyniesienia potrzeba nam jest ogromna moc to przy odpowiedniej dynamice i technice wyrzut może nam się udać ,niemniej jednak wyniesienia są jednym z trudniejszych elementów grapplingowych, więc polecane są profesjonalistom. Na zdjęciu >> Przykładowe wyniesienie: „kata guruma"
*Rzut poświęcenia to specyficzny rodzaj rzutu podczas którego sami musimy się poświecić (przez upadek na plecy lub bok), by rzucić oponenta. Przykładem takiego rzutu może być Tomoe nage [na zdjęciu obok], które wykonujemy gdy przeciwnik pcha się na nas. My podobnie jak w Seoi nage(rzut ręczny), musimy wykorzystać pęd rywala, z tym że w tym wypadku kładziemy się na plecach i dodatkowo wybijamy rywala nogą, rękami zaś stabilizujemy jego pozycję. Rzuty poświęcenia są bardzo często używane w stylach walki w których starcie odbywa się na matach, w walkach „ulicznych" nie mają większego zastosowania, bo kto chce upadać na twardą posadzkę lub beton
?
*Obalenie jest bardzo rozległym pojęciem, mamy tu ogromną mnogość rozwiązań, można obalać ciosami(np. low kick’iem lub lewym/prawym prostym), jak również w uchwycie/klinczu bądź wjeżdżając w nogi. W przeciwieństwie do wyżej wymienionych metod(rzut, podcięcie, wyniesienie...) obalenie ma za zadanie tylko wywrócić przeciwnika na ziemię (poprzednie przykłady mogły służyć również jako, że się tak wyrażę „ostateczne dobicie"). Obalenia stosowane są głównie w zapasach i mma(„zapaśnicy" i „parterowcy"). W zapasach za obalenia dostaje się punkty, inaczej sprawa ma się w mma gdzie fighterzy po obaleniu dochodzą do duszenia, dźwigni lub kończą walkę przez uderzenia w pozycji dominującej [fot. 4].
Oczywiście nie każda metoda idealnie pasuje do każdego stylu. Do form które łączą łapanie i uderzanie czyli MMA najlepiej nadają się (z powodu swojej wysokiej obronności na ciosy) obalenia i wyniesienia, nie mają zaś tu żadnego zastosowania podcięcia: od razu dostaniemy sierpowego albo prostego i po walce
. W stylach takich jak judo albo bjj chyba najbardziej skuteczne są rzuty i podcięcia. Wynika to pewnie z tego, że zawodnicy walczą w judogach przez co złapanie uchwytu staje się o wiele prostsze. Gdy myślimy o zapasach, od razu na myśl przychodzi nam jedno słowo: obalenie, tak to najczęściej wykorzystywana forma przeniesienia walki do parteru w tym sporcie. Podcięć ze względu na niemożność złapania uchwytu raczej tu nie doświadczymy, za to wyniesienia i rzuty są dość powszechne.
Kiedy stosować dane techniki?
-Zacznijmy od Rzutów poświecenia, z własnego doświadczenia mogę powiedzieć ,że w tym przypadku cechy fizycznie przeciwnika nie odgrywają aż tak dużej roli (choć jak przeciwnik jest wyższy, jest łatwiej), głównym pretekstem żeby wykonać tą technikę jest taktyka walki preferowana przez rywala, otóż kiedy oponent „idzie za naszym ruchem" lub jest nieopanowany i gdy go trochę poszarpiemy ,to zaczyna nas z całej siły pchać bądź ciągnąć, wówczas rzut poświęcenia jest dobrą formą sprowadzenia walki do parteru. Wtedy nie zużyjemy dużo siły, ponieważ wykorzystam pęd przeciwnika.
-Teraz czas na Podcięcia, najlepszą osobą, na której możemy wykonać tą technikę jest ktoś, kto źle rozłoży ciężar ciała (ok. 50% i więcej, na wysuniętej do nas nodze), jeśli go/ją podetniemy straci główny punkt podparcia i wyląduje na macie. Niestety takie błędy popełniają tylko początkujący
, toteż dla tych co trochę siedzą w grapplingu mniej przydatne.
-Następne w kolejności są Wyniesienia. Jak wyżej wspomniałem wykonanie ich wymaga od nas dużej siły, toteż aby zużyć jak najmniejszą ilość energii partner musi być jak najlżejszy ( Małe przypomnienie z fizyki Energia potencjalna = masa * wysokość na jaką podnosimy * przyspieszenie ziemskie), znacznym ułatwieniem jest też gdy przeciwnik jest wysoki ponieważ nie musimy aż tak schodzić na nogach by wykonać technikę, aczkolwiek gdy walczymy z kimś małym nie musimy go aż tak wysoko wynosić. Słowem, do wyboru, do koloru
.
-Obalenia są bardzo uniwersalne więc nie będę się tu zbytnio rozpisywał. Mogę powiedzieć że można je robić praktycznie w każdym przypadku. Naturalnie gdy obalamy przez „wjazd w nogi" lepiej gdy rywal jest wysoki, bo daję nam to więcej miejsca do wykonania techniki.
-Na koniec zostawiłem sobie najobszerniejszą kategorię czyli Rzuty. Rzuty w przód w których musimy wyłapać przeciwnika daleko za plecy np. Harai goshi [fot. 5], lepiej wykonywać na mniejszych (możemy dalej wyłapać), natomiast rzuty w przód podczas których chwytamy za rękawy bądź kołnierz, takie jak Seoi nage[fot. 6] będą bardziej skuteczne na wyższych(nie musimy aż tak nisko schodzić). Rzuty w stylu Osoto gari[fot. 7] (rzut w tył) najlepiej wychodzą na małych (łatwiej wyłapać uchwyt) grubaskach, którzy zazwyczaj są wolni, przez co często spadają na plecy
. Wykonywanie rzutów jest indywidualną sprawą, sami powinniśmy testować i znajdować najskuteczniejsze techniki które pasują idealnie do naszej taktyki i fizyczności.
Żeby nie być gołosłowny przedstawiam tu dwa przykłady zastosowania parteru. Pierwszy to pokaz umiejętności belgijki Catherine Jacques: zawodniczki judo w kategorii -70kg, która sprytnie wygrała walkę przez zastosowanie dźwigni „Juji Gatame" link
[
]. Kolejny filmik to walka jednego z najlepszych zawodników MMA w Polsce, a mianowicie Grzegorza "Jakubka" Jakubowskiego z Adrianem Dziarnowskim. Podczas starcia „Jakubek" po mistrzowsku wyciągnął bardzo skuteczną balachę link [
] .
Moim zdaniem parter jest równie ważny co „stójka", ponieważ pozwala na łatwe zwycięstwo nad rywalem. Szkoda że większość ludzi skupia się wyłącznie na treningu w górze, skoro lwia część walk kończy się w parterze. Niestety w naszych czasach dyscypliny takie jak judo czy zapasy coraz bardziej spychają parter na drugi plan, liczą się tylko rzuty, podcięcia, wyniesienia, itp.(czyli defakto „metody sprowadzania do parteru"), bardzo częstą praktyką wśród sędziów jest przerywanie pojedynku, gdy ten toczy się w parterze. A przecież wiadomo że chwyty, dostępne w parterze są bardzo skuteczne, bo kto potrafi wytrzymać dźwignie lub duszenie? Ja czuje się przekonany do walki w parterze, a Ty?
Zmieniony przez - Zuper w dniu 2008-10-27 16:04:46
Krzysztof Piekarz
napisałem przy podcięciach i rzutach poświęcenia że to rzuty.
wroner
Jodan
PurePower
MattKK
Saida
renegat44
