Spis sterydów!!

Nudzi mi sie wiec zamieszcze tu najpopularniejsze sterydy i ich opis moze komus sie przyda

Clomid
Clomid jest najczęstszą nazwą handlową cytrynianu clomifenu. Nie jest sterydem anabolicznym, lecz środkiem przepisywanym przeważnie kobietom cierpiącym na bezpłodność - wykazuje właściwości pobudzając owulację.

Dzieje się tak ze względu na blokowanie / minimalizowanie działalności estrogenów w organizmie przez cytrynian clomifenu.

Uściślając, Clomid pod względem budowy chemicznej jest syntetycznym estrogenem, wykazującym zarówno agonistyczne jak i antagonistyczne właściwości, bardzo podobnym w budowie i działaniu do Nolvadexu. W określonej tkance docelowej może blokować estrogenom możliwość wiązania się odpowiadającymi im receptorami estrogenowymi. W medycynie stosowany jest w celu przeciwdziałania negatywnemu wpływowi estrogenów na oś podwzgórze - przysadka - jajniki, co z kolei uwydatnia sekrecję LH i FSH. Działanie to pomaga stymulować owulację.

Clomid stosowany w dopingu nie przynosi większych korzyści dla kobiet. Okazuje się jednak bardzo wartościowy dla mężczyzn. Stymuluje uwalnianie hormonów luteinizujących i folikulotropowych, co z kolei stymuluje sekrecję testosteronu. Efekt ten jest szczególnie cenny dla mężczyzn kończących właśnie cykl z użyciem SAA, kiedy zablokowanie HPTA powoduje drastyczne obniżenie poziomu endogennego testosteronu. Jeśli produkcja testosteronu w organizmie nie zostanie odpowiednio przywrócona, nastąpią drastyczne spadki jak tylko odstawimy sterydy. Dzieje się tak za sprawą katabolicznego hormonu, kortyzolu, którego poziom gwałtownie wzrasta kiedy poziom testosteronu (lub innych androgenów) spada. Kortyzol bardzo negatywnie wpływa na syntezę białek kurczliwych mięśni szkieletowych. Najważniejszą rolą Clomidu jest właśnie zapobieganie temu zjawisku. Dla kobiet może jedynie okazać się pomocny przed zawodami, w celu ograniczenia poziomu estrogenów. Zwiększa tym samym utratę tkanki tłuszczowej, poprawia wygląd muskulatury, głównie w okolicach ud i bioder, czyli miejsc z którymi zawodniczki mają największe problemy. Niestety środek ten powoduje znaczne skutki uboczne, dlatego nie jest przez nie zbyt lubiany.

Mężczyźni stosujący go w PCT (Post Cycle Therapy) przyjmują z reguły 50 - 100mg dziennie, przez okres 4 - 6 tygodni. Pozwala im to przeważnie na przywrócenie produkcji testosteronu do prawidłowego poziomu. Często stosuje się też dawkę uderzeniową; 300mg dnia 1, 100mg przez 2 - 11 dni, 50mg przez 12 - 21 dni. Przywracanie prawidłowej sekrecji testosteronu powinno zachodzić powoli, ale równomiernie przez całe PCT. Celem zwiększenia jej efektywności łączy się Clomid z HCG przez pierwsze 2 tygodnie po odstawieniu anaboliku. Korzyścią z takiego połączenia jest fakt, iż HCG pomaga przywrócić prawidłową reakcję jąder na obecność endogennego LH, co prze okres cyklu było mocno upośledzone. Po odstawieniu HCG, nadal stosuje się Clomid. HCG nie powinno być stosowane dłużej niż 2 - 3 tygodnie, ze względu na ryzyko negatywnego oddziaływania gwałtownego wzrostu poziomu testosteronu i estrogenu na podwzgórze. Planując odpowiednie PCT należy wziąć pod uwagę, że niektóre środki iniekcyjne posiadają długi okres półtrwania, jak np. Sustanon. Zastosowanie PCT tydzień po odstawieniu przykładowego Sustanonu jest całkowicie nieefektywne. Należy odczekać odpowiedni okres czasu, zależny od okresu półtrwania stosowanego anaboliku, kiedy poziom androgenów nieco opadnie. Wtedy dopiero można przyjmować środki odblokowujące HPTA.
Clomid i HCG można niekiedy stosować w czasie trwania cyklu, w celu zapobiegania całkowitemu zanikowi produkcji endogennego testosteronu. Metoda ta jednak przeważnie nie sprawdza się w praktyce, szczególnie używając środki silnie androgenne przez dłuższy okres. Znacznie efektywniejsze jest standardowe używanie obu środków w ramach PCT, niż w czasie cyklu.

Cytrynian clomifenu może mieć także zastosowanie w ograniczaniu wysokiego poziomu estrogenów w czasie trwania cyklu. Jak wiadomo, estrogeny sprzyjają powstawaniu ginekomastii, co jest oczywiście niechcianym skutkiem ubocznym. Użycie Clomidu może zredukować ryzyko jego wystąpienia. Właściwości "blokujące" estrogeny clomifenu są słabsze niż Nolvadexu, dlatego w celu ograniczenia ubocznych efektów estrogenowych w czasie trwania cyklu z użyciem sterydów stosuje się z reguły drugi środek. Oczywiście obie substancje należą do tej samej grupy leków, selektywnych modulatorów receptorów estrogenowych, dlatego ich działanie jest podobne, można stosować je zamiennie. Clomid podobnie jak Nolvadex może ograniczać ryzyko wystąpienia ginekomastii, retencji wody / tłuszczu. Niestety, podobnie jak w przypadku Nolvadexu, nie zawsze okazuje się to w 100% skuteczne, dlatego często stosuje się inny anty-estrogen. Najczęściej Proviron, pochodną DHT, który obniża aktywność aromatyzacji i poprawia stosunek androgenów do estrogenów. Stack Nolvadexu / Clomidu z Provironem w większości przypadków okazuje się bardzo skuteczny. Można zastąpić go inhibitorem aromatazy - Arimidexem, Femarą, Aromasinem. Środki te wykazują większą skuteczność w zwalczaniu estrogenów, są jednak znacznie droższe.

Clomid uznawany jest środek w miarę bezpieczny, jeśli chodzi o jego toksyczność. Stosujący go rzadko narzekają na skutki uboczne, sporadycznie wystąpić mogą uderzenia gorąca, zawroty głowy, bóle głowy i chwilowe problemy ze wzrokiem. Przeważnie występują one u kobiet, używających clomifenu w celu ograniczenia aktywności estrogenów w okresie pracy nad definicją. Jeśli skutki uboczne są zbyt mocne i trwają zbyt długo, należy natychmiastowo przerwać przyjmowanie Clomidu.

Cytrynian clomifenu jest łatwo dostępny na czarnym rynku, pod różnymi nazwami handlowymi, zarówno w formach tabletek jak i wersji płynnych.

Anadrol
Anadrol jest najsilniejszym i bardzo efektywnym sterydem doustnym. Substancja aktywna czyli Oxymetholon posiada bardzo silne właściwości androgenne, które idą w parze z ekstremalnie silnymi właściwościami anabolicznymi.
Duże przyrosty siły i masy mięśniowej mogą być osiągnięte w bardzo krótkim czasie. Wzrost masy ciała na poziomie 5-7 kg w ciągu 14 dni, nie jest niczym niezwykłym. Znaczna jest retencja wody, co prowadzi do osiągnięcia masywnych rozmiarów w rekordowym czasie. Ponieważ komórki mięśniowe ciągną dużo wody, mięśnie przybierają gładki, zalany wygląd. Anadrol nie powoduje przyrostu masy dobrej jakości, stawia raczej na jej ilość, co w sezonie pozastartowym dla kulturystów może się okazać przydatne. Anadrol 'smaruje' stawy [retencja wody], co z jednej strony powoduje ogromny wzrost siły a z drugiej pozwala trenować tym kulturystom, którzy na co dzień mają problemy 'bólowe' ze stawami. Ścisła dieta w połączeniu z Nolvadex'em i Provironem, może znacząco obniżyć retencje wody, przez co masa jest bardziej ubita.

Na cyklach z Anadrolem kulturyści odczuwają niesamowitą 'pompę' w ćwiczonych mięśniach. Jest to spowodowane tym, że ilość krwi w ciele znacząco się zwiększa. Anadrol zwiększa ilość czerwonych krwinek, co pozwala na lepszy dopływ tlenu do komórek mięśniowych. Co prowadzi do zwiększonej wytrzymałości i sprawności samych mięśni. Nawet podczas długich sesji treningowych, kulturysta może odczuwać stałą 'gotowość i siłę' mięśni. Silne właściwości androgenne stymulują regenerację ciała, przetrenowanie na cyklu nie występuje. Chociaż Anadrol z założenia nie jest sterydem używanym w trakcie przygotowań do zawodów, pomaga jednak utrzymać siłę i masę w czasie rygorystycznej diety. Wielu kulturystów używa go do około tygodnia przed zawodami, rozwiązując problem retencji przez aplikowanie anty-estrogenów i diuretyków.

W kwestii dawkowania opinie są sporne. Dawka preferowana mieści się w granicach 1-1.8 mg/kg masy ciała dziennie. Czyli 1-4 tabletek dziennie [50-200 mg/dziennie]. Bardzo nie polecane jest przekraczanie ilości 4 tabletek dziennie. Dawka 3 tab./dziennie wydaje się górną, w miarę 'bezpieczną'. Trudno jednak w wypadku Anadrolu określać bezpieczeństwo. Tym, którzy po raz pierwszy pragną 'wypróbować' Anadrol, polecane jest zostanie przy jednej 50 mg tabletce dziennie. Po kilku dniach, a najlepiej po tygodniu, można zwiększyć ilość do dwóch tab., aplikowanych rano i wieczorem do posiłku. Kulturyści bardziej zaawansowani, albo ważący powyżej 95kg mogą zwiększyć dawkę do 150 mg/dziennie w trzecim tygodniu. Jednakże ilość ta nie powinna być stosowana dłużej niż 2 do 3 tygodni. Cały cykl nie powinien przekroczyć 6 tyg. Po odstawieniu Anadrolu, kontynuuje się często cykl na innym środku. W przeciwnym wypadku kulturysta szybko wraca do swoich poprzednich rozmiarów. Żaden ze znanych anabolicznych/androgennych sterydów nie ujawnia tak drastycznych spadków po odstawieniu. Kulturyści kontynuują cykl na iniekcyjnym testosteronie takim jak Enanthate lub na Sustanonie 250 przez kilka tygodni po odstawieniu Anadrolu. Częste są przypadki stacków Anadrolu z Deca-Durabolinem lub Testosteronem. Bardzo efektywnie działający stack, stosowany przez zawodowców składa się z Anadrolu 100 mg+/dziennie, Parabolan'u 228 mg+/tygodniowo i Sustanonu 500 mg+/tygodniowo. Jednak nic z tych rzeczy raczej nie nadaje się dla amatorów, nie zaawansowanych. Anadrol musi być traktowany bardzo poważnie. W jego wypadku nie ma zastosowania zasada 'im więcej tym lepiej'.

Anadrol jest niestety najbardziej szkodliwym doustnym sterydem. Podawanie może spowodować wiele poważnych skutków ubocznych. Ponieważ jest c17-alfa-alkilowany, jego wpływ na wątrobę jest bardzo toksyczny. Większość używających może się spodziewać pewnych patologicznych zmian we wskaźnikach wątrobowych po okresie około tygodnia. Wartości wracają do normy po około dwóch miesiącach. Dłuższe stosowanie i duże dawki mogą wywołać żółtaczkę wątrobową [żółte paznokcie, oczy i skóra]. W dłuższym przeciągu czasu istnieje ryzyko, że zmiany w wątrobie staną się nieodwracalne. Na cyklu należy badać obowiązkowo wskaźniki wątrobowe oraz wartości LDL/HDL. Oxymetholon z łatwością konwertuje do estrogenów. Występuje ginekomastia, wspomniana retencja wody. Oprócz problemów natury estetycznej, retencja wywołuje wysokie ciśnienie krwi. Może okazać się konieczne podawanie leków obniżających je np. Catapresan'u. Oxymetholon nie konwertuje do DHT, jest jego pochodną. Kulturyści cierpiący z powodu trądziku, mogą opanować ten problem za pomocą leku na receptę - Accutane.

Inne skutki uboczne uwzględniają: bóle głowy, nudności, wymioty, bóle żołądka, brak apetytu, bezsenność i biegunkę. Co warto zaznaczyć, kulturyści stosujący Anadrol mogą mieć kiepskie ogólne samopoczucie, w kontraście do tego pozytywnego, które odczuwa się na cyklach Dianabolem. Zwiększona agresja spowodowana jest wysokim poziomem androgenu i objawia się najczęściej gdy wraz z Anadrolem łączone są duże ilości iniekcyjnego testosteronu. Własna produkcja testosteronu jest znacząco zredukowana gdyż Anadrol mocno blokuje HPTA. Z tego powodu absolutnie konieczne jest stosowanie HCG, Clomidu. Anadrol nie jest polecany kobietom ze względu na występująca w tym wypadku maskulinizacje. Jest to środek zbyt silny dla kobiecego organizmu i jest źle przez kobiety tolerowany.
Siłabolin
Siłabolin - Na polskim rynku oczywiście najczęściej spotykany jest rosyjski siłabolin, zawierający 10 ampułek 25mg/1ml w 1 opakowaniu.


Etylostrenol - niezwykły steryd dlatego że jego działająca chemiczna substancja okazuje się derywatem płciowego żeńskiego hormonu progesteronu. Z technicznej strony to pochodzi od 19-nortesteronu. To wyjaśnia fakt, że na początku lat 60-tych firma Organon przedstawiła ten preparat jako doustny Durabolin, dlatego że produkowany przez tą firmę deca durabolin również był pochodnym od 19-nortesteronu.

Etylostrenol - bardzo łagodny, doustny steryd (w Rosji produkuje się go w formie injekcyjnej) przeznaczony do zwiększenia siły i masy mięśniowej. Jest to steryd o słabym działaniu androgennym. Niektórzy kulturyści biorący sam siłabolin, byli trochę rozczarowani jego działaniem. Ale w połączeniu z jakimś testosteronem preparat powoduje przyrosty wysokiej jakości mięśni, która po zakończeniu cyklu sterydowego dobrze się zachowuje. Procesy maskulinizacji przy dawkach do 12-16 mg tabl na dzień rzadko występują. Tabletki nie są alkilowane 17 alfa i są mało toksyczne dla wątroby, natomiast ampułki w żaden sposób nie oddziałują negatywnie na wątrobę. Jednak stosowane zbyt długo i w wysokich dawkach powodują podwyższenie funkcjonalnych wskaźników wątroby.

Etylostrenol mało aromatyzuje i dlatego skutki uboczne działania estrogenów takie jak m.in. ginekomastia występuje niezmiernie rzadko. Kulturyści mówią o minimalnej retencji wody. Niektórzy kulturyści odstawiają siłabolin tuż przed zawodami, dlatego że on podnosi niewiele ciśnienie krwi co podkreśla męskość. Etylostrenol potrzebuje względnie wysokich codziennych dawek, dlatego że wchodzące w jego działanie chemiczne substancje słabo są przyswajane przez receptory tkanki mięśniowej. Mężczyźni mają dobre rezultaty, kiedy ich dawka wynosi 20-40 mg dziennie preparatu w tabletkach, lub od 150 mg tygodniowo preparatu iniekcyjnego. Rosyjski wariant orabolinu - siłabolin, był rozpracowany przez radzieckich lekarzy. Wypuszczony na rynek farmaceutyczny nie zdobył dużego zainteresowania i znalazł zastosowanie wyłącznie wśród sportowców. Siłabolin jest produkowany przez Farmadon z Rostowa nad Donem. Część jego produkcji została przeniesiona do Moskwy. Nie zauważono do tej pory prób fałszowania siłabolinu.

Sustanon
Sustanon 250 został stworzony przez koncern Organom jako 'idealny' środek do stosowania w hormonalnej terapii zastępczej. W tamtym czasie sądzono, że różne estry wchodzące w jego skład będą w stanie zapewnić stałe uwalnianie testosteronu do krwi przez miesiąc czasu.
W Sustanonie znajdziemy 4 estry testosteronu: Testosteron Propionate - 30 mg, Testosteron Phenylpropionate - 60 mg, Testosteron Isocaproate - 60 mg i Testosteron Decanoate - 100 mg. Sustanon jest dosyć popularnym sterydem, co zawdzięcza kilku zaletom w porównaniu do innych preparatów testosteronu. Po pierwsze taka sama ilość Sustanonu ma lepszy efekt działania od porównywalnej ilości Testosteronu Enanthate, Cypionate lub Propionate - działających osobno. Po drugie czas uwalniania testosteronu do krwi w wypadku Sustanonu zaczyna się szybko i trwa nieprzerwanie przez kilka tygodni. W wyniki obecności T. Propionate Sustanon jest środkiem efektywnym po jednym dniu od iniekcji, zaś obecność T. Decanoate gwarantuje aktywność przez około 3 tygodnie.

Sustanon ma wyraźne androgenne właściwości powiązane z silnymi anabolicznymi. Jest preparatem odpowiednim do budowy masy i siły. Oczywiste jest szybkie zwiększenie siły i nawet masy. Sportowcy stosujący Sustanon odczuwają, że masa budowana jest bardziej twarda i solidna niż w wypadku Enanthate lub Cypionate, jest to spowodowane mniejszą retencją wody i aromatyzacją w stosunku do tych dwóch środków. Poziom Testosteronu rośnie w sposób bardziej stały i stabilny, stąd też takie opinie. Wielu kulturystów stosujących testosteron i walczących z retencją wody oraz aromatyzacją, preferuje Sustanon nad innymi długo działającymi estrami.

Należy zaznaczyć, że Sustanon jest środkiem efektywnym nawet w relatywnie niskich dawkach u zaawansowanych sportowców. Interesującym jest fakt, że Sustanon podany osobom, które wcześniej go używały w takich samych lub niższych dawkach - nadal przynosi dobre rezultaty. Sustanon jest z reguły podawany raz w tygodniu, czasami co 10 dni. Dawki stosowane w kulturystyce i sportach siłowych zawierają się między 250 mg/14 dni a 1000 mg/dziennie! Ponieważ tak wysokie dawki oczywiście nie są polecane i na szczęście często stosowane, regułą jest dawkowanie na poziomie 250-1000 mg/tygodniowo. Ilość 500 mg/tygodniowo z w większości wypadków jest wystarczająca dla każdego, często można ją zmniejszyć do 250 mg/tygodniowo przy wprowadzeniu dodatkowo jakiegoś sterydu doustnego. Sustanon jest środkiem dobrze tolerowanym, sprawdza się jako baza do cyklu. Stymuluje regenerację, daje 'kopa' na treningu i jak wspomniano generuje dobre przyrosty siły i masy. Aby osiągnąć szybki wzrost wagi często łączy się Sustanon z typowo masowymi środkami jak Deca-Durabolin, Dianabol lub Anadrol. Atleci, którzy bardziej preferują jakość budowanej masy łączą Sustanon z Winstrolem, Oxandrolone lub Primobolanem.

W racjonalnych dawkach aromatyzacja także może wystąpić, więc osoby podatne na jej skutki powinny używać Nolvadexu i/lub Provironu. Ponieważ Sustanon blokuje wydzielanie własnego testosteronu, użycie HCG i Clomidu powinno być rozważone po około 3 tygodniach od skończenia cyklu. Kobietom nie jest zalecane używanie Sustanonu z powodu wysokiego poziomu androgenów jakie generuje ten środek, co spowodowałoby efekty wirylizacji (maskulinizacji). Pomimo tego wiele zawodniczek w wyższych kategoriach wagowych używa testosteronu gdyż pozwala on im na utrzymanie 'woli walki'. Kobiety decydujące się na testosteron powinny użyć Propionate lub dokonywać iniekcji Sustanonu w ilościach nie większych niż 250 mg/10-14 dni, nie dłużej niż 6 tygodni. Skutki uboczne Sustanonu są podobne do tych jakie wywołuje stosowanie T. Enanthate, lecz często występują z mniejszym natężeniem. Z uwagi na indywidualne predyspozycje i dawkowanie, spotykany jest trądzik , agresywność, stymulacja seksualna, oleista skóra, wypadanie włosów. Hepatotoksyczność Susty jest niska, aczkolwiek w wysokich dawkach powoduje podwyższenie wartości enzymów wątrobowych, po odstawieniu środka wartości te powinny wrócić do normy.
Armidex
Arimidex w związku z jego ograniczoną dostępnością, wysoką ceną i niesamowitą efektywnością działania - stał się bardzo pożądanym produktem na czarnym rynku.
Substancja na której się on opiera to Anastrozol, związek o rewolucyjnym znaczeniu w leczeniu raka piersi. Jest to bloker aromatazy nowej generacji. Dotychczasowo głównym produktem do leczenia stosowany był Proviron. Ale problemem był brak dostatecznej siły działania, a w stosowanych dawkach rzędu 50-100 mg/dziennie, androgenne skutki uboczne były nierzadko obserwowane. Proviron jakby nie było jest pochodną DHT. Nie można go było także używać po skończeniu cyklu, ponieważ w pewnym stopniu tłumi produkcję własnego testosteronu. Anastrozol wykonuje swoje zadanie lepiej. W badaniach klinicznych jedna tabletka dziennie zupełnie wystarczała do osiągnięcia zamierzonego efektu. W kręgach kulturystów, ze względu na wysoki koszt - podawanie 1/2 lub 1/4 tabletki i tak ukazywało moc tej substancji. Pół tabletki wydaje się wystarczającą dawką dla większości.

Anastrozol działa na zasadzie blokowania enzymu aromatazy, głównego enzymu odpowiedzialnego za konwersje testosteronu do estrogenu. Sterydy, które są 'przechwytywane' przez ten enzym, noszą miano aromatyzujących. Co objawia się m.in. retencją wody, wzrostem tkanki tłuszczowej i ginekomastią. Często na cyklu kulturyści preferują chociaż niski poziom estrogenu, gdyż ten stymuluje wzrost siły i masy [podnosi poziom hormonu wzrostu, polepsza wykorzystanie glukozy]. Ci kulturyści generalnie wybierają blokery receptorów estrogenowych takie jak Nolvadex, Clomid. Te środki nie blokują wytwarzania estrogenu, lecz blokują jego receptory w tkankach docelowych. Blokery aromatazy jak Arimidex i Proviron są bardziej użyteczne dla tych, którzy chcą całkowicie wyeliminować estrogen [gdyż np. są bardzo wrażliwi na jego działanie]. Przez co gotowi są na wolniejsze przyrosty lecz zarazem 'twardy' wygląd mięśni. Arimidex jest tu idealnym wyborem, przynajmniej dla tych którzy mogą sobie pozwolić na jego kupno.
Rzecz o której musimy pamiętać to, że pozytywne aspekty obecności estrogenu w wypadku stosowania Arimidexu będą wyeliminowane. Po pierwsze oznacza to, że przyrosty mogą wydawać się wolniejsze. Będą twardsze i o większej jakości lecz będą wolniejsze. Po drugie sprawa wpływu estrogenu na poziomy cholesterolu. Jako, że jest w tym wypadku nieobecny - stosunek HDL - LDL może się wyraźnie pogorszyć. Nie zachęca cena Arimidexu. Sięgająca nawet 250$ za pudełko 28 tabletek oryginalnego Arimidexu. Oczywiście można znaleźć też bardziej przystępne oferty, lecz mimo tego stosowanie Arimidexu jest bardzo kosztowne. Nie chodzi o to, że koszt produkcji Anastrozolu są takie wysokie, lecz o patenty. Pomijając oryginalny Arimidex, wszytkie inne produkty takie jak Liquidex, Anastrozole Tablets i Powder to tańsze substytuty.

Jak wspomniano wcześniej, Arimidex ma dużą siłe działania więc dawki 0.5-1 mg są wystarczające. Niektórzy wspominają o 0.25 mg, lecz na poważnym cyklu polecane jest co najmniej 0.5 mg. Mowa tu o kuracjach opartych na testosteronie, nandrolonie, boldenonie, norethandrolone, methandrostenolone i wszystkich pochodnych. Potrzeba trochę czasu na zadziałanie blokera aromatazy i tak samo na przywrócenie poziomu estrogenu. Nagłe więc problemy najlepiej rozwiązywać przy pomocy Nolvadexu lub Clomidu. We wszelkich innych wypadkach można z powodzeniem stosować Arimidex, z wyjątkiem cyklu na testosteronie gdzie preferowany może być Proviron. Ma on pozytywny efekt i przynosi korzyści w wypadku testosteronu.
InsulinaWielu ludzi wie, że insulina jest lekiem używanym przez cukrzyków, którzy bez niej mogą umrzeć. Egzogenna (pobierana z zewnątrz) insulina zastępuje substancję, której organizm chorego na cukrzycę albo w ogóle nie wytwarza, albo wytwarza jej za mało.
To jednak bardzo uproszczona wiedza, o czym już wie część kulturystów. Ale zanim wejdziemy głębiej w relacje insuliny z kulturystyką, najpierw trzeba przedstawić pełniejszy przegląd tego, czym jest insulina i dlaczego jej potrzebujemy.

CZYM JEST INSULINA
Insulina produkowana jest w trzustce i zbudowana jest z dwóch łańcuchów aminokwasów połączonych mostkiem dwusiarczkowym: związkiem chemicznym złożonym z dwóch atomów siarki w połączeniu z innymi elementami. Insulina przedostaje się do krwi, gdzie łączy się z pewnym białkiem (nośnikiem), który roznosi ją do mięśni, wątroby i innych tkanek. Główną rolą insuliny jest regulacja poziomu glukozy we krwi. Działa ona nie tylko poprzez wpływ na metabolizm węglowodanów, ale również tłuszczów i białek.
Osoby zdrowe, z prawidłową produkcją insuliny, są w stanie przez cały czas utrzymywać stężenie glukozy we krwi na stałym poziomie mieszczącym się na w obrębie wąskiego przedziału. Zarówno zbyt niskie, jak i zbyt wysokie stężenie glukozy, przekraczające wąski zakres normy, może być przyczyną zaburzeń. Podczas posiłku i tuz po nim insulina oraz inne hormony, jak glukagon, adrenalina i hormon wzrostu, regulują ilość glukozy we krwi, przeciwdziałając zbyt dużemu wzrostowi. Połknięcie pokarmu wyzwala natychmiastowy wzrost wydzielania insuliny, dzięki czemu połknięte węglowodany mogą być szybko przetransportowane do wątroby, mięśni i innych tkanek. Następnie, wraz z obniżaniem się stężenia glukozy we krwi, poziom insuliny zaczyna stopniowo spadać. Insulina zapewnia zatem czułą kontrolę nad zawartością glukozy w osoczu przez cały dzień, niezależnie do rozplanowania posiłków kulturysty.

POSTACIE INSULINY
W leczeniu cukrzycy stosuje się różne postacie insuliny. Szybko działające preparaty, takie jak zwykła insulina, stosowane są w stanach zagrożenia życia u cukrzyków oraz w leczeniu rutynowym. Insuliny o średnim czasie działania, jak Lente czy NPH, są w powszechnym użyciu w leczeniu cukrzycy. Długo działających postaci nie stosuje się tak często, choć i one mają swoje miejsce w programie terapeutycznym.
Szczyt i czas działania tych preparatów są różne u różnych osób i zależą nie tylko od sposobu podania, ale również od dawkowania. Np. u większości ludzi zwykła insulina podana podskórnie zaczyna działać po kilku minutach, a szczyt działania osiąga po około dwóch godzinach. Działanie utrzymuje się od sześciu do ośmiu godzin. Insulina o średnim czasie działania (Lente,NPH) zaczyna działać po dwóch godzinach, osiągając szczyt w 8-10 godzinie, a działanie utrzymuje się do 24 godzin. Zazwyczaj preparaty insuliny sprzedawane są w stężeniu 100 jednostek na mililitr, choć dostępne są również wyższe stężenia. Wszystkie insuliny zwierzęce są oczyszczone i prawie nie zawierają proinsuliny - prekursora insuliny nieczynnej biologicznie.
Ludzka insulina produkowana metodą rekombinacji DNA szybko wypiera różne insuliny zwierzęce. Sekwencja aminokwasów w insulinie rekombinowanej jest identyczna z produkowaną w organizmie ludzkim, również jej aktywność biologiczna wydaje się taka sama. Ponadto rzadziej daje ona powikłania, jakie często mają miejsce w przypadku stosowania insulin zwierzęcych: uczulenie na insulinę, zanik czy nadmierny rozrost tkanki tłuszczowej.
Typowa terapia insuliną polega na jednym lub więcej wstrzyknięciu insuliny o średnim czasie działania (cynkowej-Lente czy izofanowej-NPH) z dodatkiem lub bez małych ilości zwykłej insuliny (np. krystalicznej). Ilość potrzebnej insuliny uzależniona jest od wagi i stanu pacjenta, ale generalnie wynosi około 0,5 jednostki na kilogram wagi ciała.
Liczba wstrzyknięć dziennie zależy od tego, jak dokładnie chce się kontrolować poziom glukozy. Trudno jest osiągnąć pełną normalizację stężenia cukru we krwi. Nie istnieje żaden standardowy sposób podawania insuliny, a także lekarz ma swój własny plan leczenia.
Oznacza to, że większość cukrzyków wstrzykuje sobie raz lub kilka razy dziennie albo krótko działającą insulinę, albo kombinację krótko i dłużej działającej. W Europie stosuje się częstsze zastrzyki insuliny niż w Ameryce Północnej.


DOSTĘPNYCH JEST WIELE RODZAJÓW INSULINY ORAZ ICH KOMBINACJE
Insulina o krótkim czasie działania:
* Jest stosowana w monoterapii lub w połączeniu z innymi rodzajami insulin.
* Zaczyna działać 0,5 godziny po wstrzyknięciu.
* Jej całkowity czas działania wynosi do 8 godzin po wstrzyknięciu.
* Największą skuteczność wykazuje pomiędzy 1 a 3 godziną po wstrzyknięciu.
* Wstrzykuje się ją w tkankę tłuszczową pod skórę brzucha.
Insulina o przedłużonym czasie działania:
* Jest często stosowana w połączeniu z innymi typami insuliny.
* Zaczyna działać 1,5 godziny po wstrzyknięciu.
* Jej całkowity czas działania wynosi do 24 godzin po wstrzyknięciu.
* Największą skuteczność wykazuje pomiędzy 4 a 12 godziną po wstrzyknięciu.
Mieszanki insulinowe:
* Są często stosowane w monoterapii lub w połączeniu z innymi rodzajami insulin.
* Są dostępne w mieszankach 10/90; 20/80; 30/70; 40/60; 50/50. Np. MixtardR 20 zawiera 20% ActrapidR i 80% InsulatardR.
Różnice w efekcie działania zależą od składu mieszanki. Im większa zawartość insuliny krótkodziałającej w mieszance, tym szybsze działanie leku.
Zarówno insulina o przedłużonym czasie działania jak i mieszanki insulinowe są wstrzykiwane w tkankę podskórną pod skórę uda. W celu zabezpieczenia jednolitego składu mieszanki przygotowany do użycia wstrzykiwacz należy co najmniej dziesięć razy delikatnie poobracać do góry i do dołu tuż przed wstrzyknięciem. Przed każdym wstrzyknięciem należy założyć nową igłę.


INSULINA I KULTURYSTYKA
Insulina działa anabolicznie na równi z testosteronem, hormonem wzrostu i insulinopodobnym czynnikiem wzrostu 1(IGF-1). Poza pobudzaniem wychwytu glukozy i aminokwasów, insulina zwiększa również syntezę białek. Badania wykazały, że insulina hamuje degradacje białek.
Jakby tego było mało, okazało się, że insulina współdziała z każdym z trzech wielkich hormonów anabolicznych, co jeszcze zwiększa wypadkowy efekt anaboliczny. Mimo, że insulina zwiększa zarówno odkładanie glikogenu i tłuszczu, istnieje wyraŹne rozdzielenie jej wpływu na metabolizm białek, tłuszczów i glukozy. Zatem, jeśli hormon wzrostu działa przeciwnie do insuliny na wychwyt cukru i uwalnianie kwasów tłuszczowych, to współdziała z insuliną w wychwycie aminokwasów.
Ponadto w jednej z prac wykazano, że podawanie insuliny z testosteronem wraz ze stosowaniem wysokobiałkowej i wysokotłuszczowej diety zmniejszało utratę białek mięśniowych przeciwdziałając odporności na insulinę wywołaną syntetycznym kortykosteronem - hormonem o działaniu katabolicznym, poprzez maskowanie receptora dla kortykosteronu.
Insulina nie tylko działa silnie anabolicznie, czy to sama, czy razem z innym hormonem anabolicznym, ale również zwiększa działanie anaboliczne niektórych aminokwasów. Np. glutamina pobudza syntezę białek niezależnie od insuliny, ale w obecności insuliny wpływ ten jest silniejszy.


NIEBEZPIECZENSTWA STOSOWANIA INSULINY
Jak widać, korzystne działania insuliny brzmią niczym lista marzeń kulturysty. Dlaczego zatem insulina nie jest powszechnie dostępna dla każdego? Owszem, są kulturyści, którzy stosują ją już od prawie dziesięciu lat.
Najważniejszy powód to ten, że przedawkowanie insuliny zabija - i to szybko! Problem polega na tym, że w przypadku podawania egzogennej insuliny łatwo jest przekroczyć fizjologiczny zakres normy stężenia cukru we krwi. Dopóki masz możliwość monitorowania wpływu zastrzyków insuliny na poziom cukru we krwi, może Ci się wydawać, że trudno jest wpaść w hipoglikemię (zbyt mało cukru we krwi). Ciężka hipoglikemia może doprowadzić do drgawek, śpiączki, a nawet śmierci. To nie przesada. To się może zdarzyć i zdarza się zbyt często, i to osobom chorym na cukrzycę, które mają doświadczenie w stosowaniu insuliny i są świadome zagrożeń, jakie są z tym związane.
Hipoglikemia w rzeczywistości często zdarza się osobom stosującym insulinę. Może ja wywołać zbyt małą ilość pożywienia, ominięcie posiłku czy niespodziewany wysiłek fizyczny, może również wystąpić z niewiadomych przyczyn. Napad hipoglikemii łatwo rozpoznać poprzez takie objawy jak pocenie się, nadpobudliwość, drżenie i głód. Hipoglikemii podczas snu może nie dawać żadnych objawów, ale może też być przyczyną nocnych potów, nieprzyjemnych snów i rannych bólów głowy.
Zapobieganie hipoglikemii odbywa się prawidłowo poprzez dwa mechanizmy: zahamowanie uwalniania insuliny i pobudzenie uwalniania hormonów o przeciwnym działaniu. Te ostatnie zwiększają produkcję glukozy w wątrobie i zmniejszają wykorzystywanie glukozy przez inne tkanki.
Głównym hormonem o działaniu przeciwnym do insuliny jest glukagon, natomiast adrenalina i noradrenalina produkowane w nadnerczach i współczulnym układzie nerwowym mają znaczenie pomocnicze. Dopóki jest dostępny glukagon, katecholaminy nie są potrzebne do utrzymania poziomu cukru we krwi, ale są bardzo ważne w razie braku glukagonu. Kortyzol i hormon wzrostu nie działają w stanach ostrych, natomiast mają znaczenie w przedłużonym głodzeniu się lub podtrzymanej hipoglikemii.
Jeśli hipoglikemii nie uda się odwrócić działaniem hormonów ze spożyciem węglowodanów, dochodzi do zaburzeń w ośrodkowym układzie nerwowym, takich jak splątanie, nieprawidłowe zachowanie, utrata świadomości, drgawki, a wreszcie śmierć.
Chorzy na cukrzycę i ci, którzy stosują egzogenną insulinę są wrażliwi na hipoglikemię zarówno ze względu na nadmiar insuliny, jak i niedobór kontrregulacji. Przy podawaniu insuliny we wstrzyknięciach nie istnieje możliwość zmniejszenia jej stężenia we krwi gdy poziom cukru zbyt się obniży.
Cukrzycy typu I oraz ci, którzy przewlekle stosują insulinę, utracili zdolność do zwiększenia wydzielania glukagonu w odpowiedzi na hipoglikemię. Ich mechanizm ochronny jest więc zależny od adrenaliny. Niestety, wielu ludzi stosujących insulinę traci również zdolność do wydzielania adrenaliny i noradrenaliny w odpowiedzi na hipoglikemie. Ponieważ początkowe objawy hipoglikemii zależą od adrenaliny (inne hormony przeciwdziałające hipoglikemii nie manifestują się klinicznie), może to doprowadzić do hipoglikemii początkowo bezobjawowej, rozwijającej się skrycie. Zjawisko to początkowo wiązano wyłącznie z neuropatią autonomiczną u pacjentów z długotrwałą cukrzycą. Dziś już wiemy, że może ono występować przy niskim stężeniu cukru we krwi u osób nie mających neuripatii, nawet przy pojedynczym epizodzie popołudniowej hipoglikemii, która daje dostrzegalne objawy dopiero następnego dnia. Hipoglikemia nie przeciwdziała uwalnianiu adrenaliny, ale obniża poziom glukozy potrzebny do wywołania takiej reakcji. W rezultacie potencjalnie niebezpieczna hipoglikemia przebiega nierozpoznana, a mechanizmy chroniące przed nią ulegają upośledzeniu.
Zaburzenia wydzielania hormonów przeciwdziałających hipoglikemii są szczególnie niebezpieczne, gdy zachodzi potrzeba intensywnej terapii insuliną. Częstość występowania hipoglikemii jest odwrotnie proporcjonalna do średniego stężenia cukru we krwi. nie jest łatwo przewidzieć podatność na hipoglikemię. Być może najlepszą oznaką upośledzenia mechanizmów przeciwdziałających hipoglikemii jest obecność częstych jej epizodów niezwiązanych ze zmianami w diecie czy z wysiłkiem fizycznym.



PODSUMOWANIE
Podsumowaniem tego artykułu niech będzie przestroga, że używanie insuliny jest nadzwyczaj niebezpieczne. Nawet jeśli uważnie monitoruje się poziom glukozy we krwi, to przewlekłe stosowanie insuliny może doprowadzić do nieprzewidzianych konsekwencji.
Stosowanie insuliny może być przelotną modą, ale jeśli nie wiesz, co robisz, możesz Źle skończyć.
Ze względu na niebezpieczeństwa związane z używaniem insuliny bardziej inteligentni kulturyści, którzy mimo to upierają się przy lekach, wybierają preparaty, które pobudzają produkcję insuliny lub mają działanie insulinopodobne.
Metanabol
Pierwszym środkiem anabolicznym, po który zwykle sięgają polscy kulturyści jest metanabol.
Metanabol jest doustnym sterydem anabolicznym, w kulturystyce używanym w formie tabletek po 5 mg. Zwykle, bardziej dostępny jest na czarnym rynku jest pochodzący zza wschodniej granicy Metandrostenolon.
Ze względów czysto praktycznych tabletki 1 mg nie są stosowane w dopingu kulturystycznym. Również krem zawierający metandienon nie ma większego zastosowania w kulturystyce (z wyjątkiem leczenia trudno gojących się ran skóry, które mogły pojawić w wyniku mechanicznego uszkodzenia powłok ciała). W medycynie krem stosowany jest w leczeniu m.in. trudno gojących się ran, zaburzeniach troficznych skóry, oparzeniach, odmrożeniach, mechanicznych uszkodzeniach skóry, w owrzodzeniach podudzi, w zmianach po rentgenoterapii i fizykoterapii. Natomiast tabletki mają zastosowanie m.in. w dużej grupie chorób z ujemnym bilansem azotowym (w chorobach jelit, w marskości wątroby) oraz w oparzeniach, w zanikach mięśniowych, w wyniszczeniu spowodowanym chorobami zakaŹnymi np. AIDS, w niektórych chorobach nowotworowych, w anoreksji w stanach zwiększonego zapotrzebowania na białko i aminokwasy. Zwykle jest stosowany w dawkach 10-15 mg dziennie czyli od 2-3 tabletek na 24 godziny. W niemieckiej instrukcji dołączonej do opakowania preparatu Dianabol zaleca się przez pierwsze 3-4 dni przyjmowania Dianabolu 20 mg dziennie - 4 tabletki po 5 mg. Po 4 dniach zalecana dawka to 5-10 mg dziennie w dwu dawkach pojedynczych. Dawki te mają zastosowanie w przypadku leczenia chorób przebiegających z ujemnym bilansem azotowym. W instrukcji dołączonej do oryginalnego rosyjskiego opakowania Metandrostenolonu czytamy m.in., że lek powinien być przyjmowany przed lub w czasie jedzenia. Dawka dla dorosłych zwykle wynosi 10-15 mg na dzień. W niektórych wypadkach, przy wyraŹnych wskazaniach lekarskich dawka może być zwiększona do 30-50 mg dziennie, jednorazowo 10 mg. Przy długotrwałym, przewlekłym leczeniu zalecana jest przez producenta dawka dobowa 5-10 mg.
Czas leczenia Metandrostenolonem nie powinien przekraczać 4-8 tygodni, a przerwy pomiędzy cyklami leczenia powinny wynosić co najmniej 1-2 miesięcy. W czasie leczenia Metandrostenolonem powinny być przyjmowane z pokarmem odpowiednio większe ilości wartościowego białka zwierzęcego, węglowodanów, soli mineralnych, witamin. Lek powinien być chroniony od światła, przechowywany w temperaturze pokojowej lub niższej. Tyle z rosyjskiej ulotki o zażywaniu Metandrostenolonu.
Metanabol jest i chyba długo jeszcze będzie najpopularniejszym anabolikiem w naszym kraju w kręgach kulturystycznych. Warto mieć na uwadze to, że jako doustny 17 alfa metylo-steryd jest w znacznym stopniu hepatotoksyczny szczególnie stosowany w większych dawkach niż to zostało podane wyżej (15 mg na dobę) przez okres dłuższy niż 4 tygodnie. Dłuższe stosowanie zawsze powinno się odbywać z jednoczesną kontrolą tzw. wskaŹników wątrobowych. Zwykle metandienon stosowany jest w cyklach łącznie z jedną z form domięśniowych testosteronu np: z Omnadrenem 250, Testosteronem prolongatum, lub Testosteronem propionicum, ale o tym nieco póŹniej. Metandienon jest bardzo zbliżony budową chemiczną do związku pokrewnego testosteronu - metylotestosteronu. Zmiana wiązania na podwójne między 1, a 2 atomem węgla w cząsteczce powoduje, że w przeciwieństwie do metylotestosteronu, posiada znacznie silniej wyrażone właściwości anaboliczne, słabiej androgenne. W związku z tym, że posiada jednak działanie androgenne wpływa na układ podwzgórze - przysadka -jądra hamując wydzielanie endogennego (własnego) testosteronu o ok.1/3. Silne właściwości anaboliczne powodują duży przyrost masy mięśniowej, szczególnie gdy jest łączony z testosteronem. Dianabol jest środkiem, który szczególnie łatwo aromatyzuje i konwertuje do estrogenów, a duży przyrost masy mięśniowej połączony jest z zatrzymywaniem w tkankach organizmu dużych ilości wody. Dlatego często w kulturystyce używany jest antyestrogen tamoxifen, który przyjmowany równolegle zmniejsza odkładanie wody i zapobiega ginekomasti. Dawka dzienna metandienonu dzielona jest na kilka dlatego, że związek ten posiada krótki okres półtrwania w organizmie.

Rozsądny wydaje się podział na 3-4 dawek na dobę przyjmowanych po posiłku. Istnieje forma dopuszczona do obrotu weterynaryjnego na rynku amerykańskim w formie zastrzyków domięśniowych. Dianabol do wstrzykiwań produkowany jest przez meksykańską firmę i pakowany w buteleczki o pojemności 50 ml. 1 ml roztworu zawiera 25 mg czynnego D-bolu. Okres półtrwania tej formy D-bolu w organizmie Jest krótszy niż formy doustnej i wynosi ok. 1 godziny, a więc efekt anaboliczny również trwa bardzo krótko. Aby uzyskać jakikolwiek efekt anaboliczny stosując tę formę Dianabolu stosuje się częste wstrzyknięcia podskórne lub domięśniowe, nawet 6 razy dziennie, małych objętości płynu. Warto zaznaczyć, że po podaniu domięśniowym D-bol nie ulega inaktywacji w efekcie pierwszego przejścia przez wątrobę lecz dostaje się, z pominięciem wątroby od razu do tkanki mięśniowej. Nie jest przez to hepatotoksyczny i jest bezpieczniejszy m.in. dla kulturystów obciążonych wywiadem żółtaczkowym. Warto także zaznaczyć, że ze względu na drogę podania również dawki powinny być odpowiednio mniejsze.

Większość Źródeł podaje, że dawki stosowane w kulturystyce wynoszą od 15 mg do 50 mg na dobę, w zależności od stopnia zaawansowania i przede wszystkim wyjściowej masy ciała. Wyższe dawki niż 50 mg na dobę wydają się zupełnie bezsensowne i mogą powodować nieodwracalne uszkodzenia niektórych organów wewnętrznych (np. wątroby, trzustki, nerek), a także inne niebezpieczne następstwa np. w postaci nadciśnienia, obrzęków, przeciążenia serca (przyrost wagi jest znacznie szybszy niż zmiany adaptacyjne krążenia, serce "nie nadąża" za szybkim wzrostem wagi ciała), łysienia, zmian zapalnych skóry, ginekomastii. To, że przytoczone dawki są 3 razy większe od zalecanych przez lekarzy nie oznacza wcale, że nie można sobie uszkodzić wątroby np. dawką 15 mg metandienonu jeżeli wcześniej chorowało się na wirusowe zapalenie wątroby lub jest się szczególnie wrażliwy na ten lek. Przy wszelkich niepokojących objawach np. zmniejszeniu masy ciała zamiast powiększeniu, zażółceniu skóry, osłabieniu objawach podobnych jak w czasie przeziębienia nudnościach, wymiotach powinno się przerwać cykl i udać do lekarza. Przestrzegam przed przyjmowaniem sterydów z jednoczesnym, nawet okazjonalnym, alkoholu (piwo też zawiera alkohol).
Dianabol jest doustnym anabolikiem i często jest łączony z preparatami domięśniowymi. Najpopularniejszymi w Polsce są domięśniowe formy testosteronu: Testosteron prolongatum Testosteron propionicum, Omnadren 250. Z preparatów zagranicznych: Deca-Durabolin, Sustanon, Testovir Depot, Winstrol Depot, Oxandrolone. Dawka sterydów anaboliczno-androgennych powinna być dobrana indywidualnie, dla każdego przyjmującego z osobna, przez lekarza, który również będzie mógł monitorować stan pacjenta w czasie całego cyklu.
Testosteron
Testosteron w medycynie jest często stosowany w postaci estrów z kwasami organicznymi o mniejszej (kwas propionowy) lub większej (kwas enantowy) cząsteczce.

Testosteronum prolongatum
Testosteron w medycynie jest często stosowany w postaci estrów z kwasami organicznymi o mniejszej (kwas propionowy) lub większej (kwas enantowy) cząsteczce. Testosteron enanthate jest obecnie najpopularniejszym obok cypionatu estrem testosteronu dostępnym przez kulturystów. W przeciwieństwie do cypionatu, wytwarzanego i popularnego prawie wyłącznie w USA, enanthat jest wytwarzany przez różne firmy farmaceutyczne na całym świecie. Najpopularniejszą formą są ampułki produkowane przez firmę Schering. W Polsce, na razie, najłatwiej osiągalny jest testosteron prolongatum. Enanthat jest długo działającą formą testosteronu podobną do cypionatu. Iniekcje brane 1 raz tygodniowo w dawkach 200-600 mg są najbardziej popularne u kulturystów. Enanthat daje bardzo silne efekty anaboliczne i równie silne efekty uboczne dla kulturystów efekty androgeniczne. Ponieważ jest to forma domięśniowa wskaŹniki wątrobowe nie są tak podwyższone jak przy formach doustnych testosteronu (Mesteron).
W medycynie preparat ten znajduje zastosowanie w leczeniu niektórych form impotencji, w zespołach pokastracyjnego braku jąder. Należy tu zauważyć, że przyjmowany przez zdrowych mężczyzn w bardzo dużych dawkach, przez krótki okres czasu może powodować odwracalną bezpłodność. U kobiet ma zastosowanie w leczeniu zaawansowanych form raka gruczołu piersiowego. Podany domięśniowo lub podskórnie ulega prawie w całości zmetabolizowaniu w wątrobie, a tylko ok. 1/4 jest wydalana z organizmu w połączeniu z innymi związkami. Testosteron enanthate jest stosowany przez tych kulturystów, którzy chcą osiągnąć szybki przyrost masy i siły nie licząc się przy tym z działaniami ubocznymi. Dawki dobowe u niektórych ciężarowców i przedstawicieli tzw. sportów siłowych mogą być często trudno wyobrażalne, a jednocześnie z punktu widzenia biochemii i fizjologii nieskuteczne i przynoszące jedynie straty finansowe i spotęgowane działania uboczne.
Testosteron w formie estru o przedłużonym działaniu - enanthat ma silnie wyrażone własności androgenne, niekorzystne dla kulturystów. W czasie cyklu dochodzi do zatrzymania w ustroju dużych ilości wody, jonów sodu, wapnia, magnezu, potasu. Może to prowadzić do przejściowego nadciśnienia tętniczego krwi. Fizjologiczna norma ciśnienia dla zdrowego 30-letniego mężczyzny jest ok. 140/85 mmHg w spoczynku, w pozycji leżącej. Jeżeli wartości są wyższe należy skonsultować się z lekarzem. Innym nieprzyjemnym działaniem ubocznym testosteronu jest ginekomastia. Testostosteron wprowadzony do organizmu z zewnątrz konwertuje do estrogenów-hormonów kobiecych, z którymi jest blisko spokrewniony swoją budową chemiczną, stąd pod wpływem większego ich stężenia w organizmie odkładanie się tkanki tłuszczowej wokół sutków. Problem ten zazwyczaj znika sam po skończeniu cyklu ale wskazane może być przyjmowanie tzw. związków antyestrogenowych blokujących receptory estrogenowe w różnych tkankach m. in. w tkance tłuszczowej. Jak często powinien być podawany enanthat testosteronu? Niektóre Źródła podają, że powinien być podawany raz na 4 tygodnie. Jednak nowsze badania pokazały, że gdy jest stosowany u pacjentów z taką częstością już po 2 tygodniach występował u nich spadek napędu psychoruchowego i libido (popędu płciowego), obniżenie nastroju. Stwierdzono w dalszych badaniach, że już po 5 dniach po podaniu enanthanu jego poziom we krwi gwałtownie maleje. W związku z tym najbardziej optymalne w leczeniu wydaje się podawanie tej formy testosteronu w zastrzykach co 7 dni. Do zrobienia solidnej masy mięśniowej i siły nadaje się enanthat szczególnie w połączeniu z metandienonem, nandrolonem, stanazololem, oxymetholonem. Przykładowe połączenie 2 najbardziej u nas popularnych środków: Enanthat testosteronu 400-500 mg tygodniowo + 30 mg metandienonu dziennie. Na takim stacku niektórzy kulturyści robią nawet 10 kg masy w ciągu 1 cyklu (ok. 4-5 tygodni). Przyjmowany też bywa z innym bardzo silnym anabolikiem doustnym: oxymetholonem. Oxymetholon (Anapolon) zwykle jest stosowany przez kulturystów "zaawansowanych", a rozbieżność dawkowania, jak w przypadku każdego innego anaboliku jest bardzo duża, od jednej do kilku tabletek 50 mg dziennie. Należy pamiętać, że przy stosowaniu oxymetholonu retencja wody w organizmie jest szczególnie duża i że nie powinno się go stosować zbyt długo, gdyż stosunkowo szybko receptory w komórkach mięśniowych stają się na niego niewrażliwe.


Depo - Testosteronum
Cypionat testosteronu jest produkowany w postaci sterylnych iniekcji służących do podawania domięśniowego. Produkowany jest w ampułkach po 1 ml, zawierających w 1 ml 100, 200 lub 250 mg cypionatu testosteronu. Cypionat jest chemicznie 17-beta cyklopentylopropionatem testosteronu rozpuszczonym na podłożu olejowym. Podobnie jak pozostałe estry testosteronu, cypionat jest mniej polarny niż endogenny testosteron, po wstrzyknięciu jest przechowywany w fazie lipidowej skąd jest powoli uwalnkany. Cypionat wykazuje efekty biologiczne przez 2- 4 tygodnie po wstrzyknięciu. Ok. 98% dostarczonego egzogennie testosteronu jest połączona z globulią wiążącą androgeny. Ok. 1% w osoczu jest w postaci wolnej, nie związanej z białkami nośnikowymi i ta postać jest aktywna biologicznie. Cypionat testosteronu jest metabolizowany głównie w wątrobie, gdzie jest rozkładany do 17-ketosterydów. 90 % dostarczonego testosteronu jest usuwane z moczem w postaci sprzężonej z glukuronianami i siarczanami. Przyjmuje się, że okres półtrwania cypionatu testosteronu w organizmie wynosi ok. 8 dni stąd w kulturystyce przyjęło się podawanie go w jednym wstrzyknięciu tygodniowo.
Cypionat testosteronu w celach leczniczych stosowany jest w różnych zespołach, które cechują się zmniejszeniem lub brakiem wydzielania endogennego testosteronu. Przeciwwskazany jest u mężczyzn z rakiem sutka, rakiem prostaty, u kobiet w ciąży, u pacjentów z poważnymi chorobami serca, wątroby, nerek. Podczas stosowania cypionatu testosteronu może wystąpić hiperkalcemia. Ponieważ jest to 17-delta alkilowany androgen może dojść do zmian w wątrobie w postaci adenoma hepatis, peliosis hepatis oraz raka wywodzącego się z komórek nabłonkowych wątroby. U starszych pacjentów istnieje ryzyko rozwoju gruczolaka prostaty. W czasie stosowania cypionatu może dochodzić do nadmiernej stymulacji seksualnej, oligospermii, nudności wymiotów, złego samopoczucia lub odwrotnie u osób predysponowanych do stanów pobudzenia maniakalnego. Cypionat testosteronu nie powinien być stosowany z antykoagulantami, gdyż działania tych dwu grup środków sumują się co może prowadzić do zakrzepów lub zatorów. Cypionat testosteronu powoduje wzrost stężenia glukozy w surowicy krwi, zwiększając zapotrzebowanie na insulinę. Estry testosteronu powinny być przechowywane w temp. ok. 5-8 stopni C i chronione przed światłem. Jeżeli w ampułce wytrącą się kłaczki, które nie dają się rozpuścić przez wstrząsanie, preparat taki nie jest pełnowartościowy.
Cypionat testosteronu jest estrem testosteronu w formie depot - o przedłużonym działaniu, dostępnym na rynku w formie zastrzyków na podłożu olejowym do wstrzykiwania domięśniowego. Produkowany przez kilka firm farmaceutycznych. W USA jest to najpopularniejsza forma testosteronu. Często jest on porównywany z enathatem testosteronu, który jest dostępny na rynku europejskim, a produkowany jest również w Polsce. Zdania na temat jednego i drugiego preparatu testosteronu są podzielone. Amerykanie twierdzą, że cypionat daje większe przyrosty masy niż enanthat, Europejscy kulturyści twierdzą zupełnie odwrotnie, chociaż u nas cypionat jest bardziej ekskluzywny, ponieważ produkowany jest tylko przez jedną firmę z Hiszpanii. Hiszpańska forma cypionatu jest sprzedawana w ampułkach po 100 i 250 mg, cena czarnorynkowa 1 ampułki jest ok. 10 $ za ampułkę 250 mg. W USA jest produkowany również w ampułkach po 1ml, a 1 ampułka zawiera 100 lub 200 mg cypionatu.
Dawki stosowane przez kulturystów to najczęściej 2 ampułki po 250 mg wstrzykiwane 1 raz tygodniowo, ale stosowane są też dawki 1000 mg i więcej tygodniowo. W dużych dawkach cypionat ulega łatwej konwersji do estrogenów, zatrzymując dużo wody w organizmie. Odpowiedzialny może być także za powstawanie ginekomastii, za obrzęki twarzy i łydek, szczególnie łatwe odkładanie tłuszczu w okolicy bioder, zmiany zapalne w mieszkach włosowych i powstawanie trądziku, przerost prostaty, zaburzenia elektrolitowe. Pod koniec cyklu często konieczne jest stosowanie tamoxifenu lub innego antyestrogenu. Masa mięśniowa uzyskana w wyniku cyklu z użyciem cypionatu ma tendencję do szybkiego zmniejszania się zaraz po jego odstawieniu. Stąd dla uniknięcia ujemnego bilansu azotowego praktykowane jest po 4-6 tygodniach stosowania cypionatu testosteronu przejście na inny anabolik łagodniej działający np. nandrolon lub stanozolol i stosowanie go w celu utrzymania uzyskanej masy przez 2-4 tygodni. Często po cyklu z użyciem estrów testosteronu w tym również cypionatu przechodzi się do stosowania clenbuterolu. Clenbuterol jest beta 2-agonistą i w tkance mięśniowej wykazuje działanie antykataboliczne zapobiegając utracie zdobytej masy ciała, najprawdopodobniej łączy się tutaj z receptorami dla kortyzolu, który jest silnym hormonem katabolicznym. Drugim równie pożądanym działaniem clenbuterolu jest zdolność do wywoływania efektu termogenicznego, który polega na podwyższeniu temperatury ciała i spalaniu tkanki tłuszczowej, którą niestety także zyskuje się w czasie cyklu z użyciem tego preparatu. Ponieważ cypionat testosteronu silnie blokuje podwzgórze i przysadkę tak, że nie jest wytwarzany endogenny testosteron, nawet jeszcze przez jakiś czas po zaprzestaniu stosowania cypionatu, stosowany jest clomifen, który ma za zadanie pobudzić podwzgórze do produkcji LH oraz HCG pobudzające komórki Leydiga w jądrach do produkcji testosteronu. W miesiąc po skończonym cyklu warto też sprawdzić czy poziomy bilirubiny, HDL, LDL, ASPAT, ALAT, hematokryt wróciły do normy.


Testosteronum propionicum
Propionat testosteronu jest drugim lub trzecim pod względem popularności i dostępności estrem testosteronu w naszym kraju. Jest to krótko-łańcuchowy ester oparty na podłożu olejowym (olej sezamowy) do stosowania domięśniowego w postaci zastrzyków. Jego podstawową zaletą jest to, że początek działania jest znacznie szybszy niż innych estrów testosteronu o dłuższym łańcuchu np. tak rozpowszechnionego u nas enanthatu. Podczas gdy enanthat ze względu na swój długi okres półtrwania przyjmowany jest przez kulturystów średnio co 7 dni, propionatjest przyjmowany co około 2 lub 3 dni ze względu na krótszy okres półtrwania w organizmie. Propionat testosteronu jest bardzo skuteczny jeśli chodzi nam o szybki przyrost masy mięśniowej i siły. Podczas stosowania propionatu efekty uboczne są znacznie słabiej wyrażone niż przy stosowaniu enanthatu. Być może wynika to z tego, że nie osiąga on tak wysokich wartości we krwi jak enanthat. Od enanthatu odróżnia go także znacznie mniejsza retencja wody i minerałów w organizmie i mniejsze ryzyko ginekomastii. Masa zrobiona na propionacie jest bardziej "sucha", a mięśnie wyraŹniej zaznaczone. Ponieważ jest to preparat testosteronu uboczne efekty androgenne są nie do uniknięcia. Warto zwrócić uwagę również na to, że w przeciwieństwie do enanthatu jest podawany znacznie częściej. Konieczność częstego podawania powoduje, że jest nie tak chętnie stosowany przez kulturystów jak enanthat. Kolejną wadą propionatu jest to, że po skończeniu cyklu w 2-3 dni gwałtownie spada jego stężenie we krwi, a co z tym się wiąże "w oczach" maleje masa mięśniowa, która dopiero co została osiągnięta i na nic przydają się większe ilości białka przyjmowane w celu utrzymania masy. Dlatego sensowne wydaje się często stosowane jednoczesne podawanie propionatu i enanthatu. Podczas gdy maksymalne działanie anaboliczne propionatu ma miejsce w pierwszej dobie po podaniu i szybko spada nie osiągając stężeń istotnych w budowaniu masy już w 2-3 dniu, stężenie enanthatu jest nadal wysokie zapewniając stałą przewagę procesów anabolicznych w organizmie.
Popularne wśród budujących masę mięśniową kulturystów może być połączenie: metandienonu - przyjmowanego codziennie doustnie (od 1 do kilku tabletek), enanthatu testosteronu (od l do kilku ampułek wstrzykiwanych raz na tydzień) i propionatu testosteronu (np.: 1-2 ampułek wstrzykiwanych co drugi dzień).
Sam propionat już nawet po jednorazowym przyjęciu może dawać zauważalny wzrost siły i wytrzymałości na treningu oraz większą motywację do wysiłku i lepsze samopoczucie.
Hormon wzrostu
Hormon wzrostu wykazuje działanie ogólnoustrojowe tzn. w całym okresie życia osobniczego wykazuje złożone, nieliniowe, zmienne zależnie od cyklu dobowego i wieku osobniczego działanie sterujące gospodarką azotową (białkową), węglowodanową, lipidową i mineralną organizmu.
Bardzo modny wśród profesjonalnych sportowców środek anaboliczny ostatnio często pojawiający się w mediach nazywany "hormonem młodości".
Jego zastosowanie w celach podniesienia wydolności organizmu, zwiększenia siły lub masy mięśniowej praktykowane było już w latach 80-tych. Skąd biorą się tak skrajne opinie dotyczące tego hormonu? Zacznijmy od początku. GH jest naturalnie wytwarzany przez całe osobnicze życie w przysadce mózgowej każdego człowieka. Hormon wzrostu nie posiada budowy sterydowej tak jak większość leków przedstawionych dotychczas. Nie należy więc do grupy sterydów anabolicznych. Ale podobnie jak omówione dotychczas środki należy, obok np. testosteronu, insuliny do hormonów wykazujących działanie anaboliczne w stosunku do pewnych, tkanek w tym do szczególnie interesującej nas tkanki mięśniowej, a także tkanki łącznej (np. kości).

Ludzki hormon wzrostu jest białkiem, a dokładniej polipeptydem złożonym ze 191 aminokwasów, produkowanym przez komórki kwasochłonne przysadki mózgowej. Do celów leczniczych do 85 roku pozyskiwany był z przysadek zwłok ludzkich. Jednak zaniechano tego sposobu ze względu na zdarzające się od czasu do czasu przypadki przeniesienia razem z aktywnym biologicznie hormonem wirusa zapalenia mózgu powodującego postępujące kalectwo, a w efekcie śmierć zainfekowanej osoby. W chwili obecnej GH dopuszczony do obrotu farmaceutycznego, stosowany przez lekarzy, jest uzyskiwany w technologii bioinżynierii genetycznej, nie istnieje więc, w przypadku stosowania firmowego preparatu ryzyko zainfekowania wirusem zapalenia mózgu. Zajmijmy się teraz efektami biologicznymi działania hormonu wzrostu wytwarzanego naturalnie przez przysadkę mózgową.

Hormon wzrostu wykazuje działanie ogólnoustrojowe tzn. w całym okresie życia osobniczego wykazuje złożone, nieliniowe, zmienne zależnie od cyklu dobowego i wieku osobniczego działanie sterujące gospodarką azotową (białkową), węglowodanową, lipidową i mineralną organizmu. Przyjmuje się obecnie, że większość działań GH wywoływana jest pośrednio poprzez sterowanie na zasadzie złożonych mechanizmów biochemicznych, wytwarzanymi w wątrobie tzw. insulinopodobnymi czynnikami wzrostu: somatomedyny IGF 1 i IGF 2. Insulinopodobne czynniki wzrostu swoją budową chemiczną przypominają dobrze znany nam hormon insulinę. Nazwa somatomedyny wywodzi się stąd, że są one mediatorem pośrednim działania somatotropiny tzn. hormonu wzrostu. Teraz krótko o skutkach działania GH na komórki różnych tkanek.

W tkance mięśniowej.
GH wykazuje działanie insulinopodobne tzn. nasila transport do wnętrza komórek cukrów, przekształcanie glukozy w glikogen, zwiększa transport do wnętrza komórek wolnych aminokwasów, a następnie powoduje syntezę białka mięśni. GH podawany z zewnątrz zwierzętom doświadczalnym powoduje zmniejszenie stężenia w osoczu krwi wolnych aminokwasów, mniejsze wydalanie z moczem mocznika co związane jest z zaobserwowanym u tych zwierząt dodatnim bilansem azotowym. GH działając na tkankę mięśniową powoduje hipertrofię komórek mięśniowych tzn. zwiększenie ich objętości oraz to czego nie są w stanie spowodować nawet najlepsze sterydy anaboliczne - hiperplazję komórek mięśniowych, to znaczy zwiększenie ich liczby.
W wątrobie hormon wzrostu powoduje zwiększone wytwarzanie somatomedyn, o czym już wspomniałem, także wzmożone wytwarzanie glukozy w procesie glukoneogenezy (wykazuje więc działanie antagonistyczne w stosunku do insuliny), zwiększa też utlenianie kwasów tłuszczowych w wątrobie.

W tkance łącznej.
Pobudza wzrost kości i tkanki chrzęstnej. Przed zarośnięciem nasad kostnych powoduje wzrost kości na długość. U kulturystów przyjmujących GH, powoduje proporcjonalny do rozwoju mięśni rozwój tkanki łącznej wyrażający się wzmocnieniem i solidnym rozwojem układu kostnego oraz wiązadeł i chrząstek stawowych.

W tkance tłuszczowej obwodowej.
Powoduje jej rozpad z następowym uwalnianiem do krwioobiegu glicerolu i wolnych kwasów tłuszczowych. To ostatnie działanie w połączeniu z działaniem anabolicznym na tkankę mięśniową i brak działań ubocznych w postaci efektów androgennych tak charakterystycznych dla pochodnych testosteronu pomoże Ci zrozumieć dlaczego ten stuff jest tak atrakcyjny dla wszystkich kulturystów. Krótko o zastosowaniu GH w medycynie.

Hormon wzrostu jest stosowany od wielu lat w leczeniu dzieci z karłowatością spowodowaną brakiem tego hormonu w zespole Turnera, w niedoczynności przysadki spowodowanej całą gamą różnych schorzeń m.in. w gruczolaku przysadki, w okołoporodowej martwicy przysadki czyli zespole Sheehana.

W kulturystyce hormon wzrostu stosowany jest do budowania solidnej beztłuszczowej masy mięśniowej. Jego działanie anaboliczne potęgują środki z grupy sterydów anabolicznych, dlatego chętnie jest stosowany przez zaawansowanych kulturystów w połączeniu z nimi. Do podawania łącznie z hormonem wzrostu wykorzystywane są łagodne anaboliki o słabo wyrażonych właściwościach androgennych np. Deca-Durabolin, Winstrol Depot.
Hormon wzrostu zwiększa zapotrzebowanie organizmu na inne hormony anaboliczne naturalnie wytwarzane w organizmie przez tarczycę- T3 i T4, trzustkę-insulina, a także hormony płciowe-androgeny, estrogeny. Dlatego często praktykowane jest podawanie GH łącznie z hormonem wzrostu T3 i insuliną. GH nie powinno być stosowane u chorych z niewydolnością tarczycy.

Hormon wzrostu posiada krótki okres półtrwania w organizmie ok. jednej godziny. W tym czasie dochodzi do maksymalnej produkcji somatomedyn przez wątrobę. Po godzinie aktywności GH gwałtownie maleje.

Dlaczego GH jest podawany w małych dawkach kilka razy dziennie tak aby utrzymać jego stężenie w surowicy krwi na możliwie stałym poziomie np. 2 j.m. podskórnie 3-4 razy dziennie. W medycynie zalecane dawki dla dorosłych to początkowo 2 j.m. na dobę, zwiększając dawkę do 4 j.m. na dobę. Dawki zostały podane dla 100 kg osobnika.

Chciałbym jeszcze wrócić do pierwszego zdania tego rozdziału. Nazwałem GH ekskluzywnym anabolikiem przeznaczonym dla profesjonalnych kulturystów, traktujących poważnie swoje zajęcie. Miałem tutaj na myśli także cenę hormonu wzrostu.

Jeśli ktoś szuka szczegółowych opisów środków dopingujących warto zapoznać się z serwisem doping.pl

ładne ctrl+c i ctrl+v

Deca-Durabolin
Na całym świecie produkowany jest cały szereg preparatów opartych na tym związku. Między innymi fenylopropionian nandrolonu, dekanian nandrolonu, heksanian nandrolonu, undekanian nandrolonu, propionian nandrolonu i wiele innych pochodnych.
W USA i Europie najbardziej rozpowszechnione są 2 pierwsze pochodne: dekanian nandrolonu w Polsce znany przede wszystkim pod nazwą Deca - Durabolin (produkt firmy Organon) oraz fenylopropionian nandrolonu (Durabolin firmy Organon). Te dwie wyżej wymienione formy nandrolonu różnią się przede wszystkim okresem półtrwania w organizmie Dekanian, częściej stosowany przez kulturystów, jest aktywny w organizmie, dając efekty w postaci przyrostu masy mięśniowej, przez 6-7 dni i tak często jest przez nich przyjmowany. Informacja, że jest aktywny przez ok. tydzień może być dla niektórych myląca. Chodzi o kulturystów i sportowców biorących udział w zawodach w czasie, których są wykonywane badania antydopingowe. Nandrolon jest wykrywalny w moczu jeszcze w kilka miesięcy po skończonym cyklu. Podręczniki medyczne natomiast podają, że często jest używany w leczeniu m.in. osteoporozy i powinien być przyjmowany w formie zastrzyku w ilości 25 do 50 mg ( 1/2-1 ampułki) raz na 2-3 tygodnie.
Dekanianu nandrolonu jest atrakcyjny zarówno dla początkujących jak i zaawansowanych kulturystów ze względu na swe ciekawe własności. Po pierwsze jest lekiem pozbawionym działań hepatotoksycznych, nawet wtedy gdy jest stosowany w większych dawkach, przez dłuższy okres czasu. Często stosowany przez lekarzy dla utrzymania dodatniego bilansu azotowego i białkowego w przewlekłych chorobach wątroby np. w marskości wątroby. Jest to cenna informacja dla tych kulturystów, którzy w przeszłości mieli problemy z wątrobą np. chorowali na WZW - wstrzepienne zapalenie wątroby. Stosowany również jako lek z wyboru w długotrwałym leczeniu pacjentów wyniszczonych, chorych na AIDS -w celu utrzymania dodatniego bilansu azotowego. W czasie stosowania tego preparatu wskazana jest okresowa kontrola stężenia wapnia i magnezu we krwi ze względu na to, że w czasie stosowania nandrolonu dochodzi także do zatrzymywania tych dwóch minerałów. Po drugie dekanian nandrolonu ma zdecydowanie silniej wyrażone działanie anaboliczne niż androgenne to znaczy posiada wysoki indeks anaboliczny, bliski 10. W przypadku domięśniowo stosowanych estrów testosteronu było to działanie pół na pół (indeks l). Ze słabiej wyrażonymi własnościami androgennymi wiążą się mniejsze działania uboczne w postaci retencji wody w tkance podskórnej oraz ginekomastii, która prawie nigdy nie występuje, nie ma także problemów z podwyższonym ciśnieniem krwi.
Aromatyzacja do estrogenów w przypadku nandrolonu prawie nie występuje. Ze względu na swe silne własności anaboliczne przy łagodnych androgennych równie chętnie jak przez mężczyzn jest stosowany przez kobiety. Stosowanie dawek podtrzymujących takich jak w medycynie ok. 50 mg dekanianu tygodniowo lub co dwa, trzy tygodnie, nie przynosi widocznych efektów w postaci gwałtownego przyrostu masy mięśniowej. Przyjmuje się większą rozpiętość stosowany tygodniowo ilości dekanianu nandrolonu w celu osiągnięcia przyrostu masy mięśniowej. Przez kulturystów zwykle jest stosowany w ilości 200-400 mg tygodniowo, dopiero przy tego rzędu dawkach dochodzi do znaczącego przyrostu masy. Dekanian nandrolonu chętnie jest stosowany w jednym cyklu w połączeniu z doustnym metandienonem lub domięśniowo podawanymi estrami testosteron.
Krótko o fenylopropionianie nandrolonu (Durabolin). Ze względu na krótszy okres półtrwania w kulturystyce, jest podawany w postaci iniekcji domięśniowych raz na 2-3 dni. Posiada jeszcze słabsze działania uboczne od dekanianu wyrażone zatrzymywaniem wody, odkładaniem tłuszczu, tendencją do wywoływania nadciśnienia tętniczego krwi. Efektywne dawki uznawane przez większość kulturystów to np. 50-75 mg podawane co 3 dni. Fenylopropionian chętnie jest stosowany w jednym cyklu z innymi sterydami anabolicznymi np. takimi jak wymienione wcześniej dla dekanianu. Deca-Durabolin jest jednym z najczęściej poszukiwanych na polskim rynku zachodnim anabolikiem.
Anapolon
Anapolon (Oxymetholon) uważany jest za najsilniejszy steryd "masy mięśniowej". Oxymetholon stosowany sam, bez łączenia z innymi anabolikami, może dawać przyrost masy rzędu 10 kg w ciągu 3 tygodni stosowania.
Nie zaleca się stosowania go w cyklu dłuższym niż przez 4 tygodnie, gdyż średnio po tym okresie stosowania nie będzie już powodował istotnego wzrostu mięśniowej masy ciała. Zwykle po 4-6 tygodniach stosowania kulturyści zmieniają przyjmowany steryd, aby nadal obserwować progres w postaci przyrostu masy. Często przechodzą na doustny dianabol, stanozolol, deca-durabolin, clenbuterol. Masa mięśniowa zrobiona błyskawicznie na oxymetholonie równie szybko znika po jego odstawieniu. Często konieczne bywa pod koniec cyklu stosowanie antyestrogenów w związku z tym, że steryd ten szczególnie łatwo konwertuje do estrogenów. Ale także łatwo aromatyzuje do dihydrotestosteronu (DHT) co może nasilać łysienie u osób, które mają do niego skłonność. Oxymetholon skutecznie blokuje podwzgórze i przysadkę, stąd kolejny problem, na który należy zwrócić uwagę. W celu odblokowania jąder, by mogły produkować własny testosteron kulturyści stosują clomifen i HCG.
Jeżeli chodzi o łączenie oxymetholonu z innymi sterydami anabolicznymi to najbardziej popularne są połączenia z estrami testosteronu, nandrolonem, Winstrolem. Stosowany z testosteronem daje szczególnie silnie wyrażone działania uboczne, a szybki wzrost masy ciała prowadzi do bólów kręgosłupa lędŹwiowego, bóli stawów, bolesnych skurczów mięśni, nadciśnienia tętniczego. Jak wszystkie doustne sterydy anaboliczne oxymetholone jest alkilowany w pozycji 17-alfa. Wiąże się z tym jego wysoka hepatotoksyczność.
Powikłaniami stosowania oxymetholonu mogą być peliosis hepatis, rak wywodzący się z hepatocytów, zaburzenia stosunku HDL do LDL w surowicy krwi z czym wiąże się większa skłonność do powstawania miażdżycy tętnic, a także dyselektrolitemia. Zaburzenia w proporcji stężenia jonów K+, Na+, Ca2+, Mg2+ mogą prowadzić przy jednoczesnym stosowaniu innych farmaceutyków np. diuretyków do groŹnych dla życia zaburzeń rytmu serca. Przeciwskazaniem do stosowania oxymetholonu są rak prostaty, rak sutka u kobiet i mężczyzn, hiperkalcemia, choroby nerek, nadciśnienie tętnicze, choroby degeneracyjne i zapalne wątroby.
Działaniami ubocznymi w czasie stosowania oxymetholonu mogą być nudności, wymioty, osłabienie, uderzenia gorąca do głowy, biegunka. Aby zwiększyć wchłanianie i dystrybucję oxymetholonu w organizmie powinen być przyjmowany łącznie z posiłkami. Rozsądne i często praktykowane przez kulturystów jest przyjmowanie go 3 razy dziennie, przy czym nie ma sensu stosowanie oxymetholonu w gigantycznych dawkach jak to się dzieje często w przypadku innych doustnych sterydów anabolicznych. Po pierwsze ze względu na działania uboczne, po drugie wysoką cenę preparatów, po trzecie gdyż jest to nie potrzebne. Oxymetholon daje rewelacyjne efekty już w ilości 3 tabletek dziennie. Jeżeli któryś z kulturystów mówi o posterydowych uszkodzeniach wątroby to może to być z całą pewnością kojarzone z oxymetholonem.

Clenbuterol
Clenbuterol jest od kilku lat stosowany przez kulturystów, początkowo w póŹnych latach 80-tych i na początku 90-tych stosowany był w USA i na zachodzie Europy przez hodowców bydła, którzy jako pierwsi zwrócili uwagę na własności anaboliczne, a dokładniej antykataboliczne tego preparatu.
Na początku lat 90 odnotowano przypadki masowego zatrucia w kilku krajach Europy Południowej produktami mięsnymi pochodzącymi ze zwierząt w hodowli, których stosowano clenbuterol. W tym czasie produktem tym bliżej zainteresowali się kulturyści, którzy zaczęli stosować z powodzeniem clenbuterol w celu utrzymania uzyskanej w czasie cyklu z użyciem anabolików masy mięśniowej. Clenbuterol nie jest związkiem z grupy sterydów anabolicznych, różni się od nich budową chemiczną i odmiennym mechanizmem działania. Ponieważ nie daje działań ubocznych w postaci maskulinizacji tak charakterystycznej dla pochodnych testosteronu - chętnie jest stosowany przez kobiety.
Zacznijmy od początku tzn. od zastosowania clenbuterolu w medycynie. Clenbuterol jest stosowany u pacjentów z astmą oskrzelową posiada bowiem własności agonistyczne w stosunku do receptorów beta 2 zlokalizowanych w oskrzelach tzn. pobudza te receptory prowadząc do rozszerzenia oskrzeli w różnych stanach spastycznych, a także wpływa na uwodnienie wydzieliny w oskrzelach, ułatwiając jej wydalanie w czasie kaszlu na zewnątrz. Clenbuterol posiada długi okres półtrwania w organizmie dochodzący do 40 godzin, a więc prawie 2 dni. Ta informacja jest cenna ze względów praktycznych gdyż przez kulturystów też jest przyjmowany "fazowo" z uwzględnieniem farmakodynamiki tego związku.
Clenbuterol jest stosowany po cyklu z użyciem sterydów, a także w okresie przygotowania do zawodów w celu uzyskania rzeŹby i nabrania lepszej definicji mięśni. Przyjmuje się, że Clen ma własności kataboliczne dla tłuszczu w tkankach obwodowych tzn. spala zgromadzony w wyniku używania sterydów anabolicznych tłuszcz wykazując jednoczesne działanie anaboliczne w stosunku do tkanki mięśniowej , co daje ciągły przyrost czystej masy mięśniowej nawet między cyklami. Wydaje się więc być idealny dla kulturystów w celu utrzymania "zrobionej" masy. Przeszkodą może być cena. Opakowanie, w którym jest 100 tabletek, kupione na receptę np. w Austrii lub we Włoszech kosztuje ok. 100 PLN.
Stosowany w zależności od własności osobniczych każdego kulturysty powiedzmy w ilości 5 tabletek dziennie wystarcza na ok. 2 miesiące. Ze względu na złożoną farmakokinetykę tego związku i długi 2 fazowy, o długości do 48 godzin okres półtrwania zwykle clenbuterol jest stosowany w ilości 2-6 tabletek dziennie w 2 dawkach podzielonych przez 2 dni z następującym po tych 2 dniach okresem 2 dniowej przerwy. W takim schemacie jest zwykle przyjmowany przez 2 tygodnie po których następuje przerwa 2- 3 tygodni gdyż przyjmowany ciągle powoduje ciągłe wysycenie receptorów i po ok. 2 tygodniach przestaje być skuteczny. W takim schemacie jest zwykle stosowany przez profesjonalnych kulturystów między cyklami z użyciem sterydów anabolicznych, jednak nie dłużej niż przez 2 -3 miesięcy. Należy mieć na uwadze, że efedryna, kofeina, guarana , hormony tarczycy powodują także efekt termogeniczny poprzez oddziaływanie na te same receptory co clenbuterol. Stosowanie clenbuterolu łącznie z wyżej wymienionymi środkami prowadzi do nasilenia działań ubocznych w postaci bezsenności, pobudzenia psychoruchowego, drżenia rąk, bólów głowy, bolesnych skurczów mięśni (obniżenie poziomu potasu w surowicy krwi), nudności, kołatania serca. Przyjmowany sam w większych dawkach oraz bez wskazań lekarskich również może prowadzić do takich objawów, nie mówiąc o tym, że duże dawki mogą prowadzić do stanowiących bezpośrednie zagrożenie życia tachyarytmii nadkomorowych i komorowych.
Omnadren
Omnadren 250 jest olejowym preparatem złożonym z 4 różnych związków testosteronu. Produkowany jest w Polsce przez firmę "Polfa". Jest on mieszaniną estrów testosteronu, które po podaniu domięśniowym wchłaniają się z różną prędkością. Zapewnia to utrzymywanie się stałego poziomu testosteronu przez dłuższy okres czasu.
Testosteron po podaniu domięśniowym dostaje się bezpośrednio do krwi z pominięciem wątroby, a następnie wiąże się w około 99% z globuliną wiążącą androgeny. ok. 1% pozostaje nie związany i jest formą aktywną biologicznie.
Dawkowanie Omnadrenu 250 w różnych zespołach chorobowych jest przyjmowane jako 1 ampułka (1 ml) na 4 tygodnie we wstrzyknięciu domięśniowym. W medycynie Omnadren 250 znalazł zastosowanie m.in. w leczeniu: impotencji spowodowanej hipogonadyzmem, zespole pokastracyjnym, hipogonadyzmie, a u kobiet m. in. w zaawansowanym raku gruczołu piersiowego. Omnadren 250 ma silne właściwości anaboliczne i równie silne właściwości maskulinizujące (androgenne).W czasie stosowania Omnadrenu, w dawkach znacznie przekraczających lecznicze, dochodzi do bardzo dużego magazynowania wody w organizmie, co może wyrażać się już po kilkutygodniowym stosowaniu obrzękami. Obrzęki często umiejscawiają się w ciągu dnia w okolicach podudzi, uniemożliwiając chodzenie (dłuższy spacer powoduje bardzo dotkliwy ból). Inne działania uboczne Omnadrenu, wtedy gdy jest stosowany przez kulturystów w dużych dawkach, to znacznie podwyższony poziom agresji co może prowadzić do konfliktu z innymi osobami, a nawet do konfliktu z prawem. Równie uciążliwym działaniem ubocznym tego specyfiku może być trądzik posterydowy oraz zmiany zapalne skóry w postaci krost szczególnie na skórze pleców, barków, pośladków. Związane to jest z przemiana testosteronu do DHT, czyli dihydrotestosteronu, a bezpośrednio ze zwiększonym wydzielaniem przez gruczoły łojowe skóry i z zatkaniem ujść tych gruczołów. Omnadren jest jednym z tych sterydów, który jest stosowany przez różnych kulturystów w różnych ilościach. Często jest przyjmowany przez początkujących w dawce 1 ampułka na tydzień lub dwa tygodnie ale zaawansowani kulturyści biorą Omnadren 250 często w ilościach dochodzących do 2 ampułek i więcej dziennie. Takie dawki stanowią duże obciążenie dla organizmu i w wysokim natężeniu mogą wystąpić działania uboczne.
Oxadrolon
Oxandrolon jest 17-alfa alkilowanym doustnym sterydem anabolicznym, najprawdopodobniej o najsilniejszych własnościach anabolicznych ze wszystkich znanych do dnia dzisjejszego sterydów, przy jednocześnie tylko bardzo słabo wyrażonych własnościach androgennych.
Oxandrolon najczęściej dostępny jest w postaci tabletek po 2,5 mg sprzedawany w butelkach po 100 tabletek. Przyjmuje się, że efektywna dawka powodująca przyrost czystej, pozbawionej tłuszczu masy mięśniowej to ok. 15-25 mg dziennie (7-10 tabletek) dla mężczyzn i 3 tabletki dla kobiet. Cena leku dostępnego w aptekach Europy Zachodniej wynosi ok. 30 $ za 100 tabletek. Cena czarnorynkowa to ok. 3 US $ za 1 tabletkę.
Oxandrolon jest sterydem anabolicznym o ciekawych właściwościach farmakologicznych. Pod względem struktury chemicznej jest podobny do metylotestosteronu Produkowany od wczesnych lat 60-tych, w 1989 roku został wycofany z rynku w USA. Powodem wycofania tego leku miało być nadużywanie go przez lekarzy, którzy przepisywali go w celach poza medycznych. W szczególności kulturystom pragnącym zwiększyć swoją wagę ciała. Sprzedaż preparatu oxandrolonu przynosiła firmie farmaceutycznej, która go produkowała olbrzymie zyski. Zastanawiające jest to, że kilka lat póŹniej pozwolenie na sprzedaż tego leku na rynku amerykańskim dostała inna firma farmaceutyczna. Cena 1 tabletki 2,5 mg amerykańskiego preparatu oxandrolonu jest ok. 3,5 US $. Na szczęście preparat produkowany przez europejskie firmy farmaceutyczne jest dużo tańszy.
W medycynie Oxandrolon znalazł zastosowanie przede wszystkim w leczeniu zespołu utraty beztłuszczowej masy ciała u chorych na AIDS, a także u chorych po ciężkich urazach, którzy przeszli wyczerpującą fazę kataboliczną i są na etapie odbudowy straconej masy ciała, także u chorych po oparzeniach, po ciężkich zabiegach chirurgicznych, po lub w trakcie przewlekłych lub ostrych chorób zakaŹnych, które łączą się z ujemnym bilansem azotowym, u chorych po chemioterapii i po leczeniu kortykosterydami. Wykazano, że stosowany łącznie z hormonem wzrostu u karłowatych dzieci, działa synergistycznie, zmniejszając tym samym ilości koniecznego GH. Daje to duże oszczędności finansowe, bowiem roczna kuracja GH w karłowatości przysadkowej kosztuje ok.50 tyś. PLN. Warto także wspomnieć, że Oxandrolon jako związek nietoksyczny nawet w dużych dawkach terapeutycznych, stosowany nawet przez długi okres czasu, jest wykorzystywany do leczenia chorych z poalkoholowym uszkodzeniem wątroby, a także w marskości wątroby. Wydaje się, że forma leku dostępna na rynku 2,5 mg w 1 tabletce jest zbyt mała bowiem dawki lecznicze są rzędu nawet 15-20 mg dziennie. Podobno jest testowana forma leku po 10 i 20 mg w 1 tabletce. Powinna być ona wprowadzona na rynek obok postaci 2,5 mg. W różnych opracowaniach dotyczących oxandrolonu pojawia się opinia, że sam Oxandrolon pomimo swych bardzo silnych właściwości anabolicznych nie jest sterydem masy mięśniowej. Powoduje za to rewelacyjny przyrost siły, ma to duże znaczenie dla przedstawicieli tych sportów, w których zawodnik nie może pozwolić sobie na zwiększenie wagi ciała a zależy mu na przyroście siły np. sporty walki, podnoszenie ciężarów. Mechanizm prowadzący do wzrostu siły podobny jest do mechanizmu działania fosforanu kreatyny. Oxandrolon powoduje wzrost stężenia kreatyny wewnątrz komórek mięśni poprzecznie prążkowanych. W kulturystyce w celu osiągnięcia znacznego przyrostu masy mięśniowej jest przyjmowany jednocześnie z anabolikami o silniej wyrażonych właściwościach androgennych: estry testosteronu, dianabol, oxymetholon.
Oxandrolon jest bardzo cenionym środkiem przez kulturystów, świadczy o tym również pośrednio cena czarnorynkowa 8-10 PLN za 2,5 mg tabletkę a to, z kilku powodów. Po pierwsze Oxandrolon nie aromatyzuje nawet gdy przyjmowany jest w bardzo dużych dawkach przekraczających dawki terapeutyczne, ma to szczególne znaczenie dla kulturystów, którzy mają duże skłonności do występowania ginekomastii gdy przyjmują sterydy anaboliczne aromatyzujące do estrogenów. Nie daje obrzęków związanych z zatrzymywaniem jonów metali i wody. Stosowany jest przez zawodników, którzy mają podwyższone spoczynkowe ciśnienie krwi. Inną zaletą oxandrolonu jest to, że w przeciwieństwie do innych sterydów anabolicznych jako jeden z niewielu anabolików nie powoduje zablokowania układu podwzgórza - przysadka - jądra. W związku z tym nie dochodzi do przerwania wydzielania endogennego testosteronu i nie zachodzi potrzeba stosowania po skończonym cyklu dodatkowo clomifenu i HCG, leków stymulujących podwzgórze i przysadkę. Kolejną korzyścią ze stosowania oxandrolonu może być to, że jako anabolik nie aromatyzujący nie będzie prowadził do syntezy i magazynowania tłuszczu. Nie jest konieczne więc stosowanie w czasie cyklu środków blokujących receptory estrogenowe.
HCG
HCG lub inaczej - gonadotropina kosmówkowa jest glikoproteinowym hormonem nie należącym do grupy sterydów anabolicznych ze względu na swą odmienną budowę chemiczną.
HCG jest hormonem wytwarzanym przez łożysko ciężarnej kobiety w celu podtrzymania dalszego wzrostu rozwijającego się płodu. Przez ok. 2 miesiące zapewnia produkcję estrogenów i progesteronu przez ciałko żółte. Niezmetabolizowany hormon jest usuwany przez ciężarną kobietę razem z moczem. HCG, które znalazło zastosowanie w medycynie jest otrzymywane na większą skalę właśnie z moczu ciężarnych kobiet. W drodze przemiany technologicznej otrzymuje się biały proszek, który jest pakowany w fiolki i łącznie z rozpuszczalnikiem sprzedawany jako gotowy produkt. HCG jest przepisywane przez lekarzy, do podawania w formie zastrzyków domięśniowych. Krystaliczny proszek powinien być przechowywany w lodówce tzn. w temp. ok. 5 stopni C. Różnica między HCG, a estrowymi formami testosteronu do podawania domięśniowego polega na różnicy podłoża, w którym jest rozpuszczona substancja czynna. W przypadku estrów testosteronu jest to podłoże olejowe - dlatego do wstrzyknięć domięśniowych stosowana jest grubsza igła (najczęściej 8 lub 9) podczas gdy HCG jest na podłożu wodnym, więc do wstrzyknięcia domięśniowego wystarczy igła 4 lub 5 przez co zastrzyk jest zdecydowanie mniej bolesny.
HCG stosowane jest w medycynie szczególnie u kobiet, które mają problemy z zajściem w ciążę. Gonadotropina kosmówkowa indukuje owulację w przypadku niepłodności związanej z jej brakiem lub w przypadku zaburzeń dojrzewania pęcherzyków. Stosowana również w niedomodze ciałka żółtego u ciężarnych. W poronieniach nawykowych, w opóŹnionym dojrzewaniu u kobiet, w zaburzeniach miesiączkowania i w impotencji. Ponieważ biologiczna aktywność HCG przypomina działanie LH - hormonu naturalnie wytwarzanego przez przysadkę mózgową, HCG znalazło zastosowanie w leczeniu także u mężczyzn. Stosowane jest m.in. w leczeniu niepłodności i w opóŹnionym dojrzewaniu u chłopców. W przypadku cryptorchismu tzn. niezstąpienia jądra stosowana przed leczeniem operacyjnym lub jako jedyna metoda w leczeniu tej choroby. U mężczyzn stosowana w hipogonadyzmie hipogonadotropowym, w zaburzeniach popędu seksualnego.
Dawkowanie jest bardzo zróżnicowane zależnie od wieku pacjenta, wagi ciała, ew. czynników obciążających, płci, współistniejących chorób, przyjmowania innych leków - szczególnie preparatów hormonalnych, średnio od 500 j.m. do 5000 j.m. tygodniowo. Należy pamiętać, że odstępy czasu między kolejnymi podaniami są także osobnicze zróżnicowane. Jak to już zostało wspomniane HCG posiada działanie zbliżone do działania LH, a także w niewielkim stopniu działanie FSH. Dla kulturystów szczególnie atrakcyjna jest ta pierwsza z wymienionych właściwości.
HCG tak jak naturalny LH powoduje wyrzut testosteronu przez komórki Leydiga w jądrach. Ma to szczególnie znaczenie pod koniec cyklu z użyciem sterydów anabolicznych wtedy gdy wytwarzanie własnego testosteronu jest zahamowane. HCG podane zdrowemu mężczyŹnie, który nie stosował sterydów anabolicznych powoduje wyrzut testosteronu przez jądra już w ok. 1 godzinę po podaniu, a podniesiony poziom testosteronu we krwi może utrzymywać się przez 3-4 dni.
HCG najczęściej stosowany jest przez kulturystów po zakończeniu cyklu Przyjmowany w iniekcjach domięśniowych jeden raz na ok. 4 dni. Czasami jest również przyjmowany w środku cyklu aby pobudzić komórki jąder, zapobiegając ich atrofii (zanikowi), a przy okazji stymulując wytwarzanie testosteronu. Aby zapobiec atrobi jąder w środku cyklu wystarczy stosowanie x000 j.m. tygodniowo. Po zakończeniu cyklu w celu utrzymania podwyższonego stężenia testosteronu we krwi kulturyści stosują od 4000 j.m. do 8000 j.m. HCG tygodniowo w 2 dawkach podzielonych przez okres 2-4 tygodni lub do rozpoczęcia następnego cyklu nie przekraczając jednak okresu 4 tygodni. Samo stosowanie HCG nie wystarczy do przywrócenia równowagi w zaburzonym układzie podwzgórze - przysadka - jądra. HCG pobudza tylko jądra natomiast podwzgórze i przysadka są nadal zablokowane. Dlatego kulturyści łącznie z HCG często stosuje cytrynian clomifenu, który pobudza podwzgórze do wytwarzania LH np. 1 tabletka dziennie przez 2 tygodnie. Równie często łącznie z HCG i clomifenem może być stosowany clenbuterol który przedłuża fazę anaboliczną po skończonym cyklu sterydowym. HCG posiada podobne działania uboczne jak sterydy anaboliczne tzn. może powodować ginekomastię, obrzęki, trądzik, odkładanie tkanki tłuszczowej.

Primabolan
Primabolan można otrzymać w formie acetatu w roztworze wodnym od firmy Schering z Berlina.

W formie enantatu w roztworze olejowym również z Meksyku, Francji, Hiszpanii. Ponieważ jako acetat wywołuje on bóle w miejscu iniekcji częściej przez kulturystów używany jest w formie enantatu.
W USA panował długi czas tzw. kult Primobolanu, ponieważ środek ten posiada silną aktywność anaboliczną i nie aromatyzuje (nie ciągnie wody). Dlatego używany jest on w USA jak i Europie Zachodniej szczególnie przed zawodami. Przy normalnym stosowaniu działania uboczne są minimalne. . Jeszcze do niedawna Acetat był dostępny zarówno w tabletkach jak i zastrzykach. 2 mg zastrzyki są bardzo bolesne i dlatego unikane przez kulturystów. 50 mg tabletki zostały wycofane z rynku, tak więc są dostępne tylko 25 mg tabletki. Bardzo popularne 50 mg tabletki, które były dostępne tylko we Francji, zostały wycofane w lipcu 1993 roku. Kiedyś krążyły plotki, iż 50 mg tabletki dostępne są w formie pod języcznej i wielu kulturystów próbowało rozpuszczać tabletki pod językiem , wierząc, że osiągną lepsze efekty. Oczywiście tak się nie działo, gdyż 50 mg tak jak inne wersje nigdy nie były dostępne w tej formie. Innym problemem z 50 mg tabletkami było to, że niektórzy dealerzy "czarnorynkowi" wymieniali zawartość z 5 mg wersją lub przeklejali naklejki. Jeżeli dziś ktoś ci oferuje 50 mg tabletki, to albo są to resztki zapasów i zapłacisz za nie ogromną sumę albo, co jest dużo bardziej prawdopodobne, są to podróbki. Primabolan jest prawie czystym anabolikiem, zawierającym znikomą ilość składnika androgennego. Stosunek działania anabolicznego do androgennego jest rzeczywiście bardzo atrakcyjny, jednak ogólne działanie anaboliczne jest umiarkowanie silne. Primabolan w tabletkach ma ograniczony efekt działania anabolicznego w budowaniu masy i siły. Nie jest środkiem dającym gwałtowne efekty. Jest jednak brany często i przez długi okres czasu, gdyż daje powolny, ale za to wysokiej jakości przyrost mięśni, które w większości zostają po odstawieniu środka. Skuteczną dawką zaobserwowaną u kulturystów jest od 50 do 150 mg dziennie. Primabolan w tabletkach nie jest 17 - alfa alkilowany i dlatego większa część substancji jest dezaktywowana w wątrobie i tylko mała jej część dostaje się do krwi. Jeśli jest brany sam nie przynosi wiele korzyści, chyba, że kobietom i początkującym. Sytuacja ta zmienia się radykalnie, gdy połączy się ze sterydami wysoko androgennymi, ale nie aromatyzującymi i nie zatrzymującymi wody. W takim środowisku efekt anaboliczny Primabolanu może osiągnąć maksimum. Najlepszymi środkami do tego są: Masteron, Parabolan, Equipoise i Winstrol. Efekt może być jeszcze lepszy przez dodatkowe branie Ozandrolonu. Początkujący i mało zaawansowani mogą osiągnąć dobre efekty biorąc 50-100 mg Primabolan dziennie i 150 mg Winstrolu Depot tygodniowo. Nawet przygotowujący się do zawodów kulturyści zauważą przyrost wysokiej jakości i twardości mięśni gdy wezmą 150 mg Primabolanu dziennie i 50 mg Winstrolu Depot co dwa dni lub 76 mg Parabolanu co dwa dni. Primabolan pomaga również aktywnie spalać tłuszcz. Ponieważ jest w dużej części unieszkodliwiany w wątrobie, najlepiej by było użyć ten środek miejscowo wprowadzając substancję prosto do krwi przez skórę, w miejscach, gdzie znajduje się najwięcej nagromadzonego tłuszczu. Jest to możliwe dzięki środkowi o nazwie DMSO. Jest on jedną z niewielu substancji, które są w pełni wchłaniane przez skórę i rozprowadzane w organizmie. Jest on zawarty w wielu maściach i żelach, które używane są przy leczeniu kontuzji. DMSO czyni skórę przepuszczalną dla innych substancji. Jest prawie całkowicie nieszkodliwy dla wątroby. W dużych dawkach jednak może naruszyć czynność wątroby. Nie wywołuje żadnych istotnych efektów ubocznych, Ciśnienie krwi, czynność wątroby, poziom cholesterolu oraz wartość HDL i LDL przeważnie pozostają niezmienione, czyniąc Primabolan bardzo lubianym środkiem przez starszych kulturystów. Jest często pierwszym środkiem dla początkujących z powodu rzadkich efektów ubocznych, co daje im odwagę do zmiany na mocniejsze środki. Najczęściej spotykaną dawka u kobiet to 50 - 100 mg dziennie. Efekty wirylizacji występują bardzo rzadko. Kobiety stosujące Primabolan przeważnie zdobywają 1 - 2 kg mięśni w ciągu 6 - 8 tygodni i wyraŹną poprawę twardości mięśni. Kulturystki, które chcą podjąć większe ryzyko łączą 75 mg Primabolanu dziennie i 50 mg Winstrolu Depot tygodniowo oraz 50 mg Testosteronu Propionatu tygodniowo. Primabolan jest raczej trudno dostępny na "czarnym rynku" zarówno w Europie, jak i w USA.

Winstrol
Winstrol jest zachodnim odpowiednikiem polskiego doustnego sterydu anabolicznego - metandienonu.

Oczywiście nie są to te same substancje chemiczne, mam na myśli tylko podobieństwo formy - 5 mg tabletki i rozpowszechnienie Stromby w USA, a Metanabolu u nas.

Doustny Stanozolol najbardziej rozpowszechniony jest wśród kulturystów amerykańskich. Produkowany także na licencji przez firmy w Europie Zachodniej (Hiszpania, Grecja, Niemcy, Holandia, Szwecja i inne kraje). Różni się od tego ostatniego jednak znacznie pod względem właściwości i ceny. Podobnie jak metandienon (Metanabol) jest dostępny na rynku w dwu formach: tabletek- po 2 mg (Metanabol po 1 mg) i po 5 mg. Istnieje także forma stanozololu o przedłużonym działaniu do stosowania w formie zastrzyków na podłożu wodnym do wstrzyknięć domięśniowych. Stanozolol jest 17 - alfa metylo-pochodną testosteronu. Przy stosowaniu doustnym w efekcie tzw. pierwszego przejścia przez wątrobę jest przez nią w znacznym stopniu inaktywowany. Poza tym jak wszystkie 17 - alfa alkilowane pochodne testosteronu (np. metandienon) przyjmowany przez dłuższy okres , w ilościach przekraczających znacznie dawki lecznicze jest hepatotoksyczny. Dla kulturystów, którzy mieli jakieś kłopoty z wątrobą korzystniejsza jest forma w zastrzykach. Stanozolol podany domięśniowo wykazuje większe stężenie we krwi gdyż nie ma efektu pierwszego przejścia trobę jak w przypadku formy doustnej. Lek łączy się bezpośrednio z receptorami docelowymi np. w tkance mięśniowej, przez co jest w niewielkim stopniu hepatotoksyczny. Kolejną bardzo istotną własnością stanozololu zarówno w formie tabletek jak i zastrzyków jest to, że nie ulega on aromatyzacji do estrogenów. Metandienon do którego na początku rozdziału został porównany do stanazololu ulega w znacznym stopniu konwersji do estrogenów. Jest to zasadnicza różnica. Przyrosty masy w cyklu z użyciem stanazololu nie są tak szybkie jak po metce (metandienon), ale za to masa mięśniowa i siła są solidniejsze. Kulturysta po cyklu z użyciem stanozololu nie będzie miał charakterystycznego "mokrego" i "obrzękłego" wyglądu.
Rozpiętość dawek przy stosowaniu samego stanozololu w formie doustnej jest duża. Zależeć będzie od tego czy stosuje go mężczyzna czy kobieta, od wyjściowej wagi ciała, od tego czy jest stosowany przez "zaawansowanego" kulturystę czy przez stawiającego pierwsze kroki w temacie kulturystę. Rozpowszechnione jest stosowanie w formie doustnej codziennie od 10-25 mg w dwóch dawkach podzielonych rano i wieczorem w czasie jedzenia, a w formie zastrzyków domięśniowych (Winstrol Depot) 25-50 mg codziennie, lub lepiej 50 mg co drugi dzień. Stanozolol jest znacznie droższy od metandienonu przyjmuje się, że na rynku europejskim za jedną 5 mg tabletkę trzeba zapłacić od 0,5 - 1 US$. Z tego powodu podrabiane, nie zawierające stanozololu preparaty są na tzw. czarnym rynku bardzo rozpowszechnione. W Polsce dostępne na czarnym rynku preparaty sprowadzane są często z Włoch, Hiszpanii, Holandii.

Efedryna
Obecna jest w roślinie zwanej marihuaną ( Ephedra vulgaris ), która od ponad 5-ciu tysięcy lat jest stosowana w ziołolecznictwie. Syntetyczna efedryna jest dostępna na całym świecie.


Kulturyści cenią ją za działanie termogenne (przyspieszona zamiana kalorii zawartych w tłuszczu na ciepło), co przyspiesza utratę tkanki tłuszczowej bez wielkich treningów. Działanie jest b.skuteczne przy 20 mg efedryny + 200 mg kofeiny i 320 mg aspiryny. Takie pobudzające działanie efedryny jest związane z pobudzaniem wydzielania katecholamin (adrenaliny i noradrenaliny) obie przyspieszają spalanie tłuszczów i pobudzają układ nerwowy.


Dla większości w małych dawkach jest lekiem całkowicie bezpiecznym, lecz dla osób z chorobami serca (nadciśnienie) i choroby tarczycy, nie powinni jej brać. Efedryna bywa używana do produkcji narkotyków (metamfetaminy i metkationiny). Także dostępny w Stanach "uliczny narkotyk" Cloud Nine popularny na "szalonych prywatkach" uważany za "całkiem naturalny" odpowiednik MDMA (Ecstasy) zawiera w swoim składzie efedrynę. Choć słabiej pobudza od amfetaminy ma do niej podobną budowę.


Okres jej półtrwania wynosi ok. 6-ciu godzin, co oznacza że w tym czasie połowa dawki ulega rozpadowi, jednak jej działanie termogenne pozostaje. Efedryna pomaga utrzymać szybkie tempo przemiany materii dzięki stymulowaniu konwersji T4 - nie aktywnej formy hormonu tarczycy w T3 - postać aktywną. Administracja Żywność i Leków (FDA) ostatnimi czasy zaproponowała zaostrzenie zasady stosowania środka pobudzającego - efedryny - w odpowiedzi na wiele zgonów i wielu doniesieĂą o zachorowaniach, które wystąpiły w powiązaniu z jej użyciem.


Propozycje obejmowały ograniczenie dawki pojedynczej (nie więcej niż 8 mg) i zastosowania ostrzeżenia na opakowaniu o niebezpieczeĂąstwie przedawkowania, prowadzącego do śmierci. Efedryna jest łatwo dostępna w Stanach Zjednoczonych (jest nielegalna tylko w kilku stanach) Można w tym kraju pójść do każdego sklepu ze zdrową żywnością i ją sobie kupić. [Efekty są świetne, wyjątkowe dotlenienie i zwiększona wydolność organizmu - można trenować bez koĂąca, prawie jeśli organizm to wytrzyma] W badaniach nad efedryną sprzed ok 10-ciu lat stwierdzono że może być stosowana w dawkach dziennych w kolejności (efedryna, kofeina, aspiryna) w dawkach 75-150 mg, 150 mg i 330 mg dla kolejnych substancji była brana w podwójnej ślepej próbie, która trwała od 8-tyg do 26-mies.


Zauważono znaczny spadek wagi ciała, objawów ujemnych brak. Jedynie kilku mniej odpornych cierpiało na rozdrażnienie, suchość w ustach i pobudzenie. Dlaczego więc tyle szumu. Efedryna jako związek leczniczy była znana od wielu wieków w Chinach, stosowano liczne mieszanki ziołowe. Problem z tymi ziolami byl taki że nigdy do koĂąca nie było wiadomo co zawierają. Ale w "AmerykaĂąskim Magazynie Gastroenterologicznym" opisano przypadek 33 letniej zdrowej kobiety, która po zastosowaniu wspomnianej mieszanki ziołowej zachorowała na zapalenie wątroby. W innym czasopiśmie neurologicznym opisano trzy osoby które cierpiały na udar po zastosowaniu efedryny, w dawkach ok.150 mg dziennie. To sporo ale porównywalna do dawek stosowanych u otyłych. Lepiej żyć bezpiecznie i nie brać.

Żrudło:mega muscle.pl

Jak chcesz to ci wkleje dłuzszą liste jak ktoś chce się coś dowiedzieć to to znajdzie a jak będzie chciał coś kupić to tez kupi bez jakiegokolwiek czytania więc sam wiesz jak jest!

...

Ale poco sie wypowiadasz jak sie komus przyda to dobrze,jak nie to trudno...
Proste

po co zasmiecac forum!!!

bylo juz w podwieszonym jest

A racja nie zauwazylem
To niech to ktos skasuje!!