No i mam już prawie pełną diagnozę choroby, mianowicie zespół Parsonage-Turnera (kto będzie chciał wiedzieć więcej - znajdzie info w internecie, generalnie bardzo rzadka choroba (zapada na nią 1.6 osób na 100 000 osób) o nieznanej do końca etiologii. Na najbliższym badnaiu EMG dowiem się które dokładnie nerwy są porażone i które mięśnie (części mięśni) nie pracują. Wstępnie jest to przód barku, jedna głowa bicepsa, oraz prawdopodobnie też jakaś część najszerszego.
Jeżeli ktoś śledzi temat, to pewnie parę tygodni przeczytał o moim problemie, mianowicie zaczęło się od nerwobóli zlokalizowanych w prawym barku które po miesiącu ustały, następnie zacząłem odczuwać coraz większy
spadek siły w prawym ramieniu, głownie przód barków oraz biceps oraz ewidentny brak napięcia tych mięśni. Miałem robione dwa badania USG, rezonans magnetyczny, oba te badania wykluczyły uszkodzenie ścięgien i mięśni, ale potwierdziły spadek objętości i gęstości tych mięśni w porównaniu ze stroną lewą, czyli postępującą atrofię na skutek niedowładu. Zaplanowaną mam żmudną i długą rehabilitację w której oprócz ćwiczeń przewidziane są elektrostymulacja mięśni, a powrót do sprawności według specjalisty potrwa od roku do nawet 3 lat, aczkolwiek już po pół roku powinienem zaczynać czuć znaczną poprawę a szanse na całkowity powrót funkcji kończyny do stanu sprzed choroby szanse wynoszą 75% co jest pocieszające i dzięki czemu mam nadzieję, że jeszcze dojdę do formy i będę mógł przerzucać żelastwo jak kiedyś.
Teraz pytanie do was, zakładając że przez najbliższe miesiące trening to będą jedynie nogi, biegi, lekko basen, oraz rehabilitacja mająca na celu zminimalizowanie atrofii porażonych mięśni co będzie dla mnie najlepsze:
1. Zejść całkowicie na off
2. Pozostać na mostku na którym jestem już od 2 miesięcy i lecieć tak ciągle
3. Dorzucić jakiś silny antykatabolik w dawce terapeutycznej
Osobiście jestem za opcją numer 3, z racji tego, że jeżeli chciałbym zejść całkowicie na off, po paru latach nieprzerwanego bycia ON i mostkowania, to nakładając na to brak treningu górnej partii ciała + niskiego testa do czasu wyrównania się hormonów na odbloku to po roku zostanie ze mnie szczypiorek. Z drugiej strony mógłbym nieco odpocząć od igieł i całej tej otoczki związanej z igłami i SAA i skupić się na czymś innym, a po wyzdrowieniu wrócić do treningów jakbym znów był początkujący.
Opcja lecenia ciągle na enanie/cypio w dawce 250 ew wydawała mi się najbardziej rozsądna, jednak czy wreszcie nie mógłby człowiek wreszcie skorzystać SAA do tego do czego zostały stworzone, czyli do leczenia chorób których skutkiem jest właśnie spadek masy ciała czy też inne powikłania skutkujące znacznym katabolizmem. Myślałem o dodaniu oxy w dawce 20mg bo akurat mam ze 150 tabsów w szafce, a po ich wszamaniu wejść na niskie dawki deki np. 200mcg e14d oczywiście wszystko razem z podkładem z testosteronu.
Co o tym myślicie?
Przy okazji polecam Klinikę Sportu w Żorach gdzie zajęli się mnie kompleksowo, gdzie podczas wielu wizyt badało mnie kilku różnych specjalistów z różnych dziedzin którzy wspólnymi siłami starają mi się pomóc, dodatkowy plus to taki, że płaciłem tylko ze pierwszą wizytę i pierwszą konsultację, od tamtego czasu wizyty mam za darmo, płaciłem tylko za badania które musiałem wykonać takie jak USG i RM. Klinikę polecił mi znajomy który zna kilka osób które miały tam zabiegi kolan, łokci, nadgarstków czy barków i wszystkich poskładali do kupy. Pod jednym dachem od konsultacji po badania, aż na zabiegach operacyjnych i rehabilitacji kończąc, fajna sprawa ale nie życzę nikomu by musiał ich odwiedzac.
haha piątek podkład co by za szybko nie paść w sobotę A w niedzielę trzeba stopniowo z dawki schodzic% haha
lodzianin1
Moderator
e-lite
Moderator
kaczo
Tabiano
lasican1
Anonim
skint73
wincol
