Poranne ablucje, czyli akcja CZTERDZIESTKA

Wiem, chuda dupa i wklęsły brzuch.Nawet mąż się buntował.

To macie przynajmniej co powspominać U mnie od zawsze pulchne wałeczki, tylko to przestało byc rozkoszne jakieś 35 lat temu

Wstyd i hańba, zabiedzone chudziny. 48 to ja ważyłam jak się urodziłam

Zmieniony przez - shrimp2 w dniu 2012-06-05 01:29:41

widze ze mamy dwa obozy : jeden tych co mogly sobie na duzo pozwalac i drugi co zawsze walczace.
Ja przewaznie utrzymywalam 55 kg ale po wyprowadzce do D ( co zbiego sie tez akurat z zamazpojsciem) w kilka miesiecy zrobilo sie 65 i mysle ze to nie tyle wina samego jedzenia ale stresu z tym wszystkim zwiazanego.

Ano dwa obozy, ja tylko drobnym dzieckiem byłam ale to krótko, nigdy nie byłam pulchna typu dołeczki i wałeczki, poza tym jako dziecko byłam bardzo aktywna ciągle biegalam, łaziłam po drzewach i chciałam byc żołnierzem jak dorosnę Ale zawsze lubiłam jeść...teraz jak patrzę na zdjęcia to byłam normalna nie wiem czemu zaczęłam się czuć toporna w okresie dojrzewania, tak już zostało.
Nigdy nie zaznałam chudości.

Fela_72

Nigdy nie zaznałam chudości.

to tak jak ja. Co prawda gora chuda a od pasa juz calkiem calkiem okazale. Pamietam jak w 1 klasie podstawowki dawlai nam zastrzyki w posladki i kolezanka z ktora weszlam do gabinetu ryczala a pani pielegniarka do niej "tu to chociaz jest w co dac ( o mnie chodzilo ) a u Ciebie co???"

Ja też nie byłam nigdy chuda, zawsze miałam nadwagę, już jako dziecko byłam "rozkosznym bobasem", potem ze dwa razy udało mi się w wieku nastolenim zejśc do 58 kg, ale oczywiście szybko wróciłam do punktu wyjścia. Teraz też nie chcę być chuda, chcę się dobrze czuć w swoim ciele, bez znaczenia ile będzie wskazywała waga (już teraz jestem zadowolona z efektów)

Ja cale zycie nosilam za duze ubrania by ukryc to i tamto co wystawalo.Zazdroscilam dziewczynkom krotkich spodniczek. Ogolnie zakompleksiona bylam okrutnie przez to, ze nie czulam sie szczupla. Grubasem nigdy nie bylam ale zawsze okragla. Tylam w oststnich 10 latach sukcesywnie az doszlam go wagi 89. To byl koszmar. Jak patrze na zdjecia z tego okresu to... ach szkoda slow.
Dzis juz lepiej czuje sie w swoim ciele ale jeszcze nie komfortowo.
Jak bym miala dziecko to nie pozwolilabym mu przekroczyc pewnej granicy wagi dla jego dobra.

Ja już nie chcę 48 kg ważyć. Pomijając wklęsły brzuch i wystające kości na biodrach to jeszcze szczurzy pyszczek mi się zrobił.

Ja się nawet cieszę że zawsze miałam skłonności do tycia, przynajmniej mnie to zmusiło do zdrowego odżywiania i rygoru Dotąd sie zawsze trzymałam w ryzach i mialam te swoje w miarę przyzwoite 54kg, dopiero tarczyca wszystko rozwalila. W sumie niewiele mi brakuje do odzyskania swoich ubrań leżących odlogiem w szafie -jakies 3kg -to liczę że kiedyś w końcu cos się ruszy