Kruszek
Witam! Pora na następny post z cykly Mr. Olympia, tym razem z roku 1984. Będzie sporo materiału filmowego, razem chyba z półtorej godziny, także miłego oglądania!
Kolejny konkurs Mr. Olympia odbył się w Nowym Yorku , czyli tam, gdzie wszystko to się zaczęło w latach sześćdziesiątych. Ten konkurs był dość szczególny, ponieważ startowało w nim aż trzech Mr. Olympia, a jak się okazało po zwycięstwie Haneya, czterech. Do tego jeden z zawodników, Bob Paris miał zaledwie dwadzieścia trzy lata w dniu konkursu a nagroda pieniężna po raz kolejny trochę się powiększyła, także emocje były niemałe.
Bez zbędnych ceregieli przejdźmy do filmów. Choć dodam jedno - koniecznie załóżcie konta na youtube, i prześlijcie mi wiadomość, dodam was wtedy do znajomych i będziecie mogli zobaczyć wideo z Robbym Robinsonem - staruszek zabronił mi pokazywania filmu z jego występem, więc ukryłem je, poza tym, jakieś d****e oznaczają co popadnie jako nieprzyzwoite, i wtedy bez konta i tak nic nie zobaczycie.
Oto lista zawodników:
1. Sergio Oliva
2. Samir Bannout
3. Bill Grant
4. Bob Birdsong
5. Tom Platz
6. Albert Beckles
7. Robby Robinson
8. Bob Paris
9. Chris Dickerson
10. Tony Pearson
11. Chuck Williams
12. Appie Steenbeek
13. Hubert Metz
14. Jusup Wilkosz
15. Roy Callendar
16. Boyer Coe
17. Lee Haney
18. Mohamed Makkawy
19. Charles Glass
20. James Gaubert
Ten występ wzbudził chyba najwęcej emocji z racji tego, że na scenę wrócił nikt inny, jak trzykrotny Mr. Olympia Sergio Oliva! Muszę przyznać,że jak na swój wiek prezentował się naprawdę świetnie, może nie był aż tak masywny jak kiedyś, ale w tym wieku walczyć w ścisłej czołówce po tak długiej przerwie? Naprawdę niezły wyczyn!
Sergio Oliva -
Po Sergio wystąpił Samir Bannout, od razu było widać, że to już nie ta forma - był mniej plastyczny, w poprzednim roku wyglądał jak posąg, do którego poprzylepiano olbrzymie kawałki gliny, tutaj już tak nie imponował. Samirowi już nigdy potem nie udało się zrobić takiej formy jak ze zwycięskiego roku 1983, jednak warto zobaczyć ten występ - pozowanie w starym stylu.
Samir Bannout -
Jako trzeci pojawił się Bill Grant - mieliście już okazję oglądać go w galerii zdjęć, którą jakiś czas temu tu zakładałem, także film z występu pewnie bardzo się spodoba tym, którzy byli ciekawi jak prezentował się na scenie. Jak na wysokiego zawodnika przystało, Bill miał problemy z wizualną szerokością sylwetki, a długie kończyny trudno jest wypełnić muskulaturą w dostatecznym stopniu, więc pewnie to nie dało mu większych szans w tym konkursie. Poza tym, bardzo przyjemna sylwetka, aż miło się patrzy, sami oceńcie.
Bill Grant -
Kolejnym zawodnikiem, który wyszedł na scenę był Bob Birdsong - ten facet powinien się wam spodobać, bardzo klasyczna sylwetka, kształtne, dobrze zarysowane mięśnie, choć łydki i dwugłowe ud mogły być nieco bardziej dopracowane a i prezentacja nie była najbardziej elegancka. Bob otrzymał dziesiąte miejsce, i bardzo mu się to nie spodobało, publiczności zresztą też, sami sprawdźcie, czy słusznie przyznano mu taką lokatę.
Bob Birdsong -
Biały orzeł powrócił po nieobecności w poprzednim konkursie w rewelacyjnej formie. Jak zwykle mięśniami ud i łydek nikt mu nie dorównywał - grube, prążkowane, pocięte jak na tamte czasy, to była jego bardzo mocna strona. Niestety naderwanie bicepsu troszeczkę widać, lecz nie było to nic wyjątkowo poważnego, zajął dobre miejsce, jak zwykle pokazał klasę.
Tom Platz -
Po raz kolejny na scenę wkroczył Albert Beckles, tym razem w znacznie lepszej formie niż poprzednio, do tego z bardzo fajnym, tanecznym pokazem, który tylko pokazuje, że przydomek „Ageless" był wtedy jak najbardziej trafny. Na dodatek, pomimo lekkiego bujania w rytm muzyki pozował z gracją, naturalnie - coś co nie do końca udało się Birdsongwi. Całość sylwetki psuły nieco słabe łydki i niezbyt zarysowany brzuch - ale to już sprawa genetyki a nie zaniedbania. Na stronie napisałem jaki tytuł nosi piosenka, do której pozuje Albert, ale nie trudźcie się z jej ściąganiem, raczej niemożliwe.
Albert Beckles -
Po Albercie na scenę wkroczyła kolejna legenda - Robby Robinson. Dużo się spodziewałem po tym zawodniku, nie zawiodłem się, jednak sylwetka z takimi mankamentami (chodzi mi szczególnie o łydki) nie mogła zdobyć zbyt wielkiego uznania przy tak silnej konkurencji, uplasował się więc dość daleko. Pamiętajcie o zalogowaniu się i wysłaniu mi maila na moje konto na youtube, inaczej nie zobaczycie tego filmu.
Robby Robinson -
Teraz pora na mój ulubiony występ z tej Olympii - Bob Paris! Piękno, gracja - sylwetka bliska doskonałości, na dodatek sposób obnoszenia się z masą mięśniową poprzez niesamowicie elegancką prezentację sceniczną dodatkowo wzmacniał to co się odczuwa oglądając tego kontrowersyjnego zawodnika. Jego sylwetka nie miała zbyt wielu mankamentów, wszystko ze sobą współgrało - jednak nie był on na tyle masywny, żeby wstrząsnąć zawodowymi scenami, ale co to nas obchodzi? Ważne, że wyglądał niesamowicie!
Bob Paris -
Kolejnym zawodnikiem był powracający do zawodowej kulturystyki Mr. Olympia 1982 Chris Dickerson. Od razu po wejściu na scenę było widać, że nie ma szans na czołówkę konkursu - nie te rozmiary, konkurencja go przytłaczała - świetna jakość umięśnienia i sposób jego prezentowania na wysokim poziomie niewiele mu pomogły. Trochę nie rozumiałem tego, czemu wystąpił - mógł odejść jako zwycięzca, a tak wyszedł na scenę o jeden raz za dużo. Nie zrozumcie mnie źle, występ jest świetny - zwróćcie uwagę, że był chyba najlepiej odtłuszczonym zawodnikiem - nawet pośladki i dwugłowe ud są bezbłędne - polecam więc gorąco!
Chris Dickerson -
Kolejny bardzo znany zawodnik, pomyślałem, że na pewno chcielibyście zobaczyć ten występ w wykonaniu Tonego Pearsona. Facet był znany głównie dzięki szerokości swojego grzbietu, który może i ustępował Haneyowi, ale i tak prezentował się niesamowicie. Dodatkowo połączenie zasysania z napinaniem mięśni brzucha dało bardzo ciekawy efekt wizualny, publika szalała. Niestety, Tony nie był kompletny - łydki i uda aż prosiły się o więcej masy mięśniowej - ale prawie wszyscy czarnoskórzy zawodnicy mają ten problem.
Tony Pearson -
Nic nie wiem o tym zawodniku, pierwszy raz zetknąłem się z tym nazwiskiem, wy pewnie też nie i nie będziecie chcieli obejrzeć tego filmu, ale chyba będzie to błąd. Sylwetka naprawdę bardzo ładna, świetne warunki fizyczne - a mimo to nie dostał się do pierwszej dziesiątki, aż tak silna była obstawa Olympii w 1984 roku, także nie sugerujcie się daleką pozycją, warto zobaczyć!
Chuck Williams -
Tutaj kolejny przykład dobrego zawodnika z ładną sylwetką, który po prostu nie miał szans z bardziej masywnymi zawodnikami. Jak na zawodowca prezentował trochę za bardzo amatorską sylwetkę, nie ta jakość, nie te rozmiary - zresztą, to sukcesy w amatorskiej kulturystyce pozwoliły mu wziąść udział w Olympii, jednak nie zwojował tam zbyt dużo, zawsze był w końcówce.
Appie Steenbeek -
Hubert Metz prezentował formę zbliżoną do tej z 1983 roku, ale teraz to już nie wystarczyło na uplasowanie się w pierwszej dziesiątce, cóż po raz kolejny podkreślam, że kulturystyka zaczęła się wtedy bardzo rozpędzać, widać zawodnicy potrafili dobrze wykorzystać coraz większe nagrody pieniężne, jeżeli wiecie o co mi chodzi. Troszkę denerwuje mnie sposób pozowania Huberta, troszeczkę sztywny i nienaturalny - zdecydowanie za mało płynny, ale warto zobaczyć.
Hubert Metz -
Tego pana przedstawiać nie trzeba - najbardziej herkulesowy i animalistyczny ze wszystkich zawodników, pokaźna broda dodawała dzikości i tak naprawdę niesamowitej sylwetce tego potężnego Niemca. Tutaj pokazał swoją życiową formę, rozjaśnienie trochę psuje efekt i nie widać niektórych szczegółów, a zapewniam was - że aż biło potęgą od jego muskulatury. Klasa sama w sobie, koniecznie zobaczcie!
Jusup Wilkosz -
Następny na scenie pojawił się Roy Callendar - czyli następny dobrze znany zawodnik, na poprzednich konkursach Mr. Olympia zawsze był w czołówce. Szczerze powiedziawszy trochę nie rozumiem dlaczego zajął tu aż tak wysokie miejsce, jego sylwetka miejscami wydaje się nieco płaska - uda, łydki i klatka nie robią na mnie wrażenia, no ale sędzią nie jestem, wy te nie, ale ocenić możecie.
Roy Callendar -
No i jak by tego było mało, kolejny świetnie wam znany zawodnik - Boyer Coe! Tutaj nie prezentował jakiejś rewelacyjnej formy, nie wiem dlaczego, ale zawsze pokazywał klasę na wszystkich niemal konkursach, jednak gdy przychodził dzień Olympii coś mu nie wychodziło, i nie potrafił się wbić do ścisłej czołówki. Warto obejrzeć, pokaz z klasą.
Boyer Coe -
Po tym jak wszedł na scenie chyba nie było wątpliwości kto będzie kolejny Mr, Olympia. Haney tego roku po prosty przestraszył każdego tym, jakie postępy zrobił. Był największym ze wszystkich zawodników - jakby tego było mało, był też chyba najlepiej dopracowany od strony jakości umięśnienia, a i mimo długich kończyn udało mu się mu je w miarę rozbudować, choć jego łydki i uda pozostawiały jeszcze trochę do życzenia. Co tam będę pisał, sami zobaczcie!
Lee Haney -
Mój ulubieniec - Mohamed Makkawy - jak już mówiłem wcześniej, jakość filmu trochę psuje ogólne wrażenie, w rzeczywistości sylwetka Momo wyglądała znacznie bardziej imponująco, zresztą, możecie obejrzeć wideo z poprzedniej Olympii, tam świetnie widać jaki to był dobry zawodnik. Mimo wzrostu i małych mankamentów sylwetki radził sobie świetnie w szrankach zawodowców i słusznie, naprawdę mu się należało. Polecam naprawdę gorąco!
Mohamed Makkawy -
Po Makkawym wystąpił Charles Glass - kolejne enigmatyczne dla mnie nazwisko, a mimo to jego występ jest najbardziej interesujący, jako jedyny zawodnik strzela tu pozy akrobatyczne! Salto w tył po prostu mnie rozwaliło. Sylwetki komentować nie będę, niech film pokaże wszystko (choć przyznam, że i tak miał niesamowitą), ja tylko go wam polecę, świetna sprawa!
Charles Glass -
Jako ostatni wystąpił James Gaubert i tak jak w poprzednim roku - za małe rozmiary jak na tamte czasy, na dodatek był zdecydowanie za gładki, brakowało mu widocznych detali, a wielka szkoda, bo po Platzie był to chyba jedyny zawodnik z naprawdę masywnymi udami i łydkami. Gdyby wykorzystał w pełni swoje warunki, kto wie co by osiągnął.
James Gaubert -
Tutaj taki wielki posedown wszystkich zawodników razem jna scenie, a zaraz potem rozdzielanie miejsc od dziesiątego do siódmego. Nie będę mówił co o tym sądzę, sami zobaczcie i oceńcie.
Posedown -
W tej części Franco i Lou udzielają małego przemówienia, nic specjalnego, ale jak ktoś jest maniakiem, to może się nawet ucieszy. Franco nawet zdejmuje swoją marynarkę i pokazuję najszersze tyłem a potem napina biceps, nieźle się trzymał, choć podobno ktoś mi mówił że teraz krucho z nim.
Franco & Lou -
Dziesięciu najlepszch zawodników - Sergio Oliva po otrzymaniu ósmego miejsca robi troszeczkę zamieszania na scenie. Troszeczkę to przesadzone, ale tak to już bywa.
Top ten -
Ostatnia część, sześciu najlepszych zawodników i ostateczne starcie o tytuł Mr. Olympia, pewnie muzyka do której pozują z czymś się wam skojarzy, no cóż, nikt nie mówił że dzisiejsi wykonawcy muszą być oryginalni.
Top six -
To był początek ośmiu lat panowania jednego zawodnika, Lee aż do 1991 był niepokonany i chyba słusznie, bo był niesamowity. Tutaj macie wszystkie miejsca od pierwszego do ostatniego.
1 Lee Haney
2 Mohamed Makkawy
3 Jusup Wilkosz
4 Albert Beckles
5 Roy Callendar
6 Samir Bannout
7 Bob Paris
8 Sergio Oliva
9 Tom Platz
10 Bob Birdsong
11 Chris Dickerson
12 Tony Pearson
13 Boyer Coe
14 Chuck Williams
15 Bill Grant
16 Charles Glass
17 Robby Robinson
18 Hubert Metz
19 James Gaubert
20 Appie Steenbeek
Mam nadzieję, że filmy wam się spodobają, w przyszłym miesiącu kolejny konkurs Mr Olympia, tym razem w lepszej jakości, także myślę że będzie dobrze. Czekam na wasze opinie!
Kolejny konkurs Mr. Olympia odbył się w Nowym Yorku , czyli tam, gdzie wszystko to się zaczęło w latach sześćdziesiątych. Ten konkurs był dość szczególny, ponieważ startowało w nim aż trzech Mr. Olympia, a jak się okazało po zwycięstwie Haneya, czterech. Do tego jeden z zawodników, Bob Paris miał zaledwie dwadzieścia trzy lata w dniu konkursu a nagroda pieniężna po raz kolejny trochę się powiększyła, także emocje były niemałe.
Bez zbędnych ceregieli przejdźmy do filmów. Choć dodam jedno - koniecznie załóżcie konta na youtube, i prześlijcie mi wiadomość, dodam was wtedy do znajomych i będziecie mogli zobaczyć wideo z Robbym Robinsonem - staruszek zabronił mi pokazywania filmu z jego występem, więc ukryłem je, poza tym, jakieś d****e oznaczają co popadnie jako nieprzyzwoite, i wtedy bez konta i tak nic nie zobaczycie.
Oto lista zawodników:
1. Sergio Oliva
2. Samir Bannout
3. Bill Grant
4. Bob Birdsong
5. Tom Platz
6. Albert Beckles
7. Robby Robinson
8. Bob Paris
9. Chris Dickerson
10. Tony Pearson
11. Chuck Williams
12. Appie Steenbeek
13. Hubert Metz
14. Jusup Wilkosz
15. Roy Callendar
16. Boyer Coe
17. Lee Haney
18. Mohamed Makkawy
19. Charles Glass
20. James Gaubert
Ten występ wzbudził chyba najwęcej emocji z racji tego, że na scenę wrócił nikt inny, jak trzykrotny Mr. Olympia Sergio Oliva! Muszę przyznać,że jak na swój wiek prezentował się naprawdę świetnie, może nie był aż tak masywny jak kiedyś, ale w tym wieku walczyć w ścisłej czołówce po tak długiej przerwie? Naprawdę niezły wyczyn!
Sergio Oliva -
Po Sergio wystąpił Samir Bannout, od razu było widać, że to już nie ta forma - był mniej plastyczny, w poprzednim roku wyglądał jak posąg, do którego poprzylepiano olbrzymie kawałki gliny, tutaj już tak nie imponował. Samirowi już nigdy potem nie udało się zrobić takiej formy jak ze zwycięskiego roku 1983, jednak warto zobaczyć ten występ - pozowanie w starym stylu.
Samir Bannout -
Jako trzeci pojawił się Bill Grant - mieliście już okazję oglądać go w galerii zdjęć, którą jakiś czas temu tu zakładałem, także film z występu pewnie bardzo się spodoba tym, którzy byli ciekawi jak prezentował się na scenie. Jak na wysokiego zawodnika przystało, Bill miał problemy z wizualną szerokością sylwetki, a długie kończyny trudno jest wypełnić muskulaturą w dostatecznym stopniu, więc pewnie to nie dało mu większych szans w tym konkursie. Poza tym, bardzo przyjemna sylwetka, aż miło się patrzy, sami oceńcie.
Bill Grant -
Kolejnym zawodnikiem, który wyszedł na scenę był Bob Birdsong - ten facet powinien się wam spodobać, bardzo klasyczna sylwetka, kształtne, dobrze zarysowane mięśnie, choć łydki i dwugłowe ud mogły być nieco bardziej dopracowane a i prezentacja nie była najbardziej elegancka. Bob otrzymał dziesiąte miejsce, i bardzo mu się to nie spodobało, publiczności zresztą też, sami sprawdźcie, czy słusznie przyznano mu taką lokatę.
Bob Birdsong -
Biały orzeł powrócił po nieobecności w poprzednim konkursie w rewelacyjnej formie. Jak zwykle mięśniami ud i łydek nikt mu nie dorównywał - grube, prążkowane, pocięte jak na tamte czasy, to była jego bardzo mocna strona. Niestety naderwanie bicepsu troszeczkę widać, lecz nie było to nic wyjątkowo poważnego, zajął dobre miejsce, jak zwykle pokazał klasę.
Tom Platz -
Po raz kolejny na scenę wkroczył Albert Beckles, tym razem w znacznie lepszej formie niż poprzednio, do tego z bardzo fajnym, tanecznym pokazem, który tylko pokazuje, że przydomek „Ageless" był wtedy jak najbardziej trafny. Na dodatek, pomimo lekkiego bujania w rytm muzyki pozował z gracją, naturalnie - coś co nie do końca udało się Birdsongwi. Całość sylwetki psuły nieco słabe łydki i niezbyt zarysowany brzuch - ale to już sprawa genetyki a nie zaniedbania. Na stronie napisałem jaki tytuł nosi piosenka, do której pozuje Albert, ale nie trudźcie się z jej ściąganiem, raczej niemożliwe.
Albert Beckles -
Po Albercie na scenę wkroczyła kolejna legenda - Robby Robinson. Dużo się spodziewałem po tym zawodniku, nie zawiodłem się, jednak sylwetka z takimi mankamentami (chodzi mi szczególnie o łydki) nie mogła zdobyć zbyt wielkiego uznania przy tak silnej konkurencji, uplasował się więc dość daleko. Pamiętajcie o zalogowaniu się i wysłaniu mi maila na moje konto na youtube, inaczej nie zobaczycie tego filmu.
Robby Robinson -
Teraz pora na mój ulubiony występ z tej Olympii - Bob Paris! Piękno, gracja - sylwetka bliska doskonałości, na dodatek sposób obnoszenia się z masą mięśniową poprzez niesamowicie elegancką prezentację sceniczną dodatkowo wzmacniał to co się odczuwa oglądając tego kontrowersyjnego zawodnika. Jego sylwetka nie miała zbyt wielu mankamentów, wszystko ze sobą współgrało - jednak nie był on na tyle masywny, żeby wstrząsnąć zawodowymi scenami, ale co to nas obchodzi? Ważne, że wyglądał niesamowicie!
Bob Paris -
Kolejnym zawodnikiem był powracający do zawodowej kulturystyki Mr. Olympia 1982 Chris Dickerson. Od razu po wejściu na scenę było widać, że nie ma szans na czołówkę konkursu - nie te rozmiary, konkurencja go przytłaczała - świetna jakość umięśnienia i sposób jego prezentowania na wysokim poziomie niewiele mu pomogły. Trochę nie rozumiałem tego, czemu wystąpił - mógł odejść jako zwycięzca, a tak wyszedł na scenę o jeden raz za dużo. Nie zrozumcie mnie źle, występ jest świetny - zwróćcie uwagę, że był chyba najlepiej odtłuszczonym zawodnikiem - nawet pośladki i dwugłowe ud są bezbłędne - polecam więc gorąco!
Chris Dickerson -
Kolejny bardzo znany zawodnik, pomyślałem, że na pewno chcielibyście zobaczyć ten występ w wykonaniu Tonego Pearsona. Facet był znany głównie dzięki szerokości swojego grzbietu, który może i ustępował Haneyowi, ale i tak prezentował się niesamowicie. Dodatkowo połączenie zasysania z napinaniem mięśni brzucha dało bardzo ciekawy efekt wizualny, publika szalała. Niestety, Tony nie był kompletny - łydki i uda aż prosiły się o więcej masy mięśniowej - ale prawie wszyscy czarnoskórzy zawodnicy mają ten problem.
Tony Pearson -
Nic nie wiem o tym zawodniku, pierwszy raz zetknąłem się z tym nazwiskiem, wy pewnie też nie i nie będziecie chcieli obejrzeć tego filmu, ale chyba będzie to błąd. Sylwetka naprawdę bardzo ładna, świetne warunki fizyczne - a mimo to nie dostał się do pierwszej dziesiątki, aż tak silna była obstawa Olympii w 1984 roku, także nie sugerujcie się daleką pozycją, warto zobaczyć!
Chuck Williams -
Tutaj kolejny przykład dobrego zawodnika z ładną sylwetką, który po prostu nie miał szans z bardziej masywnymi zawodnikami. Jak na zawodowca prezentował trochę za bardzo amatorską sylwetkę, nie ta jakość, nie te rozmiary - zresztą, to sukcesy w amatorskiej kulturystyce pozwoliły mu wziąść udział w Olympii, jednak nie zwojował tam zbyt dużo, zawsze był w końcówce.
Appie Steenbeek -
Hubert Metz prezentował formę zbliżoną do tej z 1983 roku, ale teraz to już nie wystarczyło na uplasowanie się w pierwszej dziesiątce, cóż po raz kolejny podkreślam, że kulturystyka zaczęła się wtedy bardzo rozpędzać, widać zawodnicy potrafili dobrze wykorzystać coraz większe nagrody pieniężne, jeżeli wiecie o co mi chodzi. Troszkę denerwuje mnie sposób pozowania Huberta, troszeczkę sztywny i nienaturalny - zdecydowanie za mało płynny, ale warto zobaczyć.
Hubert Metz -
Tego pana przedstawiać nie trzeba - najbardziej herkulesowy i animalistyczny ze wszystkich zawodników, pokaźna broda dodawała dzikości i tak naprawdę niesamowitej sylwetce tego potężnego Niemca. Tutaj pokazał swoją życiową formę, rozjaśnienie trochę psuje efekt i nie widać niektórych szczegółów, a zapewniam was - że aż biło potęgą od jego muskulatury. Klasa sama w sobie, koniecznie zobaczcie!
Jusup Wilkosz -
Następny na scenie pojawił się Roy Callendar - czyli następny dobrze znany zawodnik, na poprzednich konkursach Mr. Olympia zawsze był w czołówce. Szczerze powiedziawszy trochę nie rozumiem dlaczego zajął tu aż tak wysokie miejsce, jego sylwetka miejscami wydaje się nieco płaska - uda, łydki i klatka nie robią na mnie wrażenia, no ale sędzią nie jestem, wy te nie, ale ocenić możecie.
Roy Callendar -
No i jak by tego było mało, kolejny świetnie wam znany zawodnik - Boyer Coe! Tutaj nie prezentował jakiejś rewelacyjnej formy, nie wiem dlaczego, ale zawsze pokazywał klasę na wszystkich niemal konkursach, jednak gdy przychodził dzień Olympii coś mu nie wychodziło, i nie potrafił się wbić do ścisłej czołówki. Warto obejrzeć, pokaz z klasą.
Boyer Coe -
Po tym jak wszedł na scenie chyba nie było wątpliwości kto będzie kolejny Mr, Olympia. Haney tego roku po prosty przestraszył każdego tym, jakie postępy zrobił. Był największym ze wszystkich zawodników - jakby tego było mało, był też chyba najlepiej dopracowany od strony jakości umięśnienia, a i mimo długich kończyn udało mu się mu je w miarę rozbudować, choć jego łydki i uda pozostawiały jeszcze trochę do życzenia. Co tam będę pisał, sami zobaczcie!
Lee Haney -
Mój ulubieniec - Mohamed Makkawy - jak już mówiłem wcześniej, jakość filmu trochę psuje ogólne wrażenie, w rzeczywistości sylwetka Momo wyglądała znacznie bardziej imponująco, zresztą, możecie obejrzeć wideo z poprzedniej Olympii, tam świetnie widać jaki to był dobry zawodnik. Mimo wzrostu i małych mankamentów sylwetki radził sobie świetnie w szrankach zawodowców i słusznie, naprawdę mu się należało. Polecam naprawdę gorąco!
Mohamed Makkawy -
Po Makkawym wystąpił Charles Glass - kolejne enigmatyczne dla mnie nazwisko, a mimo to jego występ jest najbardziej interesujący, jako jedyny zawodnik strzela tu pozy akrobatyczne! Salto w tył po prostu mnie rozwaliło. Sylwetki komentować nie będę, niech film pokaże wszystko (choć przyznam, że i tak miał niesamowitą), ja tylko go wam polecę, świetna sprawa!
Charles Glass -
Jako ostatni wystąpił James Gaubert i tak jak w poprzednim roku - za małe rozmiary jak na tamte czasy, na dodatek był zdecydowanie za gładki, brakowało mu widocznych detali, a wielka szkoda, bo po Platzie był to chyba jedyny zawodnik z naprawdę masywnymi udami i łydkami. Gdyby wykorzystał w pełni swoje warunki, kto wie co by osiągnął.
James Gaubert -
Tutaj taki wielki posedown wszystkich zawodników razem jna scenie, a zaraz potem rozdzielanie miejsc od dziesiątego do siódmego. Nie będę mówił co o tym sądzę, sami zobaczcie i oceńcie.
Posedown -
W tej części Franco i Lou udzielają małego przemówienia, nic specjalnego, ale jak ktoś jest maniakiem, to może się nawet ucieszy. Franco nawet zdejmuje swoją marynarkę i pokazuję najszersze tyłem a potem napina biceps, nieźle się trzymał, choć podobno ktoś mi mówił że teraz krucho z nim.
Franco & Lou -
Dziesięciu najlepszch zawodników - Sergio Oliva po otrzymaniu ósmego miejsca robi troszeczkę zamieszania na scenie. Troszeczkę to przesadzone, ale tak to już bywa.
Top ten -
Ostatnia część, sześciu najlepszych zawodników i ostateczne starcie o tytuł Mr. Olympia, pewnie muzyka do której pozują z czymś się wam skojarzy, no cóż, nikt nie mówił że dzisiejsi wykonawcy muszą być oryginalni.
Top six -
To był początek ośmiu lat panowania jednego zawodnika, Lee aż do 1991 był niepokonany i chyba słusznie, bo był niesamowity. Tutaj macie wszystkie miejsca od pierwszego do ostatniego.
1 Lee Haney
2 Mohamed Makkawy
3 Jusup Wilkosz
4 Albert Beckles
5 Roy Callendar
6 Samir Bannout
7 Bob Paris
8 Sergio Oliva
9 Tom Platz
10 Bob Birdsong
11 Chris Dickerson
12 Tony Pearson
13 Boyer Coe
14 Chuck Williams
15 Bill Grant
16 Charles Glass
17 Robby Robinson
18 Hubert Metz
19 James Gaubert
20 Appie Steenbeek
Mam nadzieję, że filmy wam się spodobają, w przyszłym miesiącu kolejny konkurs Mr Olympia, tym razem w lepszej jakości, także myślę że będzie dobrze. Czekam na wasze opinie!
Wesoły wegan :)
Krzysztof Piekarz
L_I_S_E_K_
Paszczak
, sog juz nie wejdzie.
micbar15
Ale widzę że ok
WODYN
