tak tutaj mamy historie jujitsu w Polsce
Jujutsu należy do najwcześniej w Polsce poznanych i uprawianych sztuk walk wręcz. Z braku wiarygodnych faktograficznych materiałów źródłowych trudno określić dokładną datę "przeszczepienia" jujutsu na polski grunt.
Pierwszą wzmiankę o tej egzotycznej wtedy dla Polaków sztuce walki można było znaleźć na stronach książki autorstwa G. Weulersse. Ukazała się ona w 1904 roku pt. Współczesna Japonia.
Natomiast pierwszą polską książką na temat japońskich sztuk walk wręcz była praca Zygmunta Kłośnika pt. "Ju-jitsu, czyli źródło zdrowia, siły i zręczności", wydana w Warszawie w 1909 roku. Była to pierwsza próba propagowania tak egzotycznej dyscypliny wśród Polaków.
W okresie międzywojennym była to już dyscyplina znana i uprawiana jako rodzaj samoobrony. Pojawiły się wtedy pierwsze prace teoretyczne na temat sztuk walk wręcz, między innymi podręcznik Waleriana Sikorskiego wydany we Lwowie w 1928 roku.
Szczególnie dynamiczny rozwój sztuk walk w Polsce nastąpił po II wojnie światowej. W latach pięćdziesiątych jujutsu zostało wprowadzone do obowiązkowego programu nauczania Akademiii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Był to krok milowy w propagowaniu sztuk walk, ponieważ to dzięki uniwersytetom dalekowschodnie formy wręcz stały się tak popularne w naszym kraju.
W tym czasie do Polski zaczęła przenikać nowa koncepcja walki opracowana przez Jigoro Kano, co przyczyniło się do powstania pierwszej sekcji judo w ramach Działu Samoobrony i Atletyki warszawskiego AWF'u. Członkowie tej sekcji zainicjowali organizację pokazów swoich umiejętności w ramach różnych imprez kulturalnych, także na festynach, w parkach, na placach. Pozwoliło to na zainteresowanie sztukami walki także osoby niezwiązane ze światem uniwersyteckim.
Ważny dla dalszego rozwoju w Polsce japońskich sztuk walk wręcz był przyjazd z Francji Adama Nidzgórskiego, którego umiejętności przyczyniły się do skierowania judo na tory walki sportowej, a także zaszczepienia na polski grunt aikido. W 1956 roku powstał Polski Związek Judo, a rok później odbyły się pierwsze mistrzostwa Polski w tej dyscyplinie.
W pierwszych latach działalności związku jujutsu jako samoobrona i sztuka walki wręcz stanowiło niezbędne uzupełnienie czysto sportowych technik judo. Niestety z biegiem czasu wszystkie aspekty jujutsu wraz z ceremoniałem, etykietą, nadbudową filozoficzno - etyczną zaczęły być stopniowo ograniczane i eliminowane z judo w imię koncentracji na wynikach sportowych w rywalizacji na arenie międzynarodowej. W 1973 roku PZJ skoncentrował się wyłącznie na sportowej odmianie judo.
Organizacje, sekcje i style jujutsu
Jednak zainteresowani jujutsu w dalszym ciągu rozwijali tę sztukę w ogniskach TKKF, klubach sportowych, wojsku i milicji. Taką wieloletnia tradycją ruchu jujutsu w Polsce może poszczycić się warszawskie ognisko TKKF "Stadion" pod przewodnictwem jego wieloletniego prezesa, Jana Romana Brauna. Dzięki jego staraniom już w latach 70-tych został nawiązany kontakt z Europejską Unią Jujitsu w Londynie (EJJU), co zaowocowało w 1983 r. uzyskaniem przez polską sekcję pełnomocnictwa Europejskiej Unii. Prowadzący jeszcze wtedy w ognisku "Stadion" zajęcia instruktor Andrzej Trepte uzyskał poprzez EJJU stopień 4 dan w goshin-jutsu. Dwaj inni polscy instruktorzy, Jan Etmajer i Eugeniusz Sikora uzyskali stopnie 2 dan goshin-jutsu. Później założył w Warszawie wraz z innymi instruktorami nowy klub pod nazwą "Samuraj". W 1984 roku A. Trepte wraz z kilkoma uczniami uczestniczył w kongresie jujutsu w Wiedniu organizowanycm przez EJJU.
W 1974 roku założona została sekcja "szlachetnej samoobrony jujitsu" przy Zespole Szkół Zawodowych nr 1 w Nowym Dworze Mazowieckim. Zajęcia prowadził tam instruktor judo i samoobrony Krzysztof Kondratowicz, a od 1984 roku Andrzej Kaszyński.
Po nagłym odejściu pod koniec w 1983 roku Andrzeja Trepte z ogniska "Stadion", jego funkcję przejął dr Krzysztof Kondratowicz. W grudniu 1983 roku na krajowej naradzie konsultacyjnej głównych instruktorów jujitsu z całego prawie kraju został przyjęty opracowany przez niego program szkolenia.
W sierpniu 1984 roku zorganizowany został pierwszy kurs samoobrony (jiujitsu) w którym wzięły udział 23 osoby (w tym 3 kobiety) z całego kraju. Uzyskały one stopnie instruktora rekreacji w specjalnośći samoobrona-jiujitsu.
W dniu 18 maja 1985 roku powołana została Krajowa Rada Instruktorów Sztuki Walki Jiu-jitsu mająca na celu koordynowanie działalności w zakresie jujutsu na terenie całego kraju. Rada ta działała w ramach V komisji Stylowej Polskiego Związku Karate. Przewodniczącym Rady został wybrany Michał Śliwka z Krakowa.
W 1986 roku Michał Śliwka wystąpił z Rady Instruktorów i utworzył sekcję w Krakowie, także działającej w ramacj Komisji PZK.
W 1988 roku zostało powołane Polskie Centrum Jujitsu na czele którego stanął wpierw dr. Kondratowicz, później Adam Twardy z Kalisza.
Do końca 1989 roku ruch jujutsu w Polsce podzielił się na kilka odrębnych środowisk. Na czele największego z nich działającego w ramach PCJJ stał Adam Twardy. Innym nurtem było Centrum Kobydo Kenkyukai w Opolu, Aikibudo w Tarnowie na czele którego stoi Stanisław Cynarski oraz Centrum Goshin Jutsu na czele z dr Kondratowiczem. Osobno działają jeszcze dwie organizacje jujutsu. Jedą prowadzi Andrzej Trepte a drugą Michał Śliwka.
Na początku lat 90-tych można było zauważyc pierwszy podziały niektórych z tych organizacji jujitsu na odrębne sekcje, ośrodki czy też stowarzyszenia.
Centrum Jujutsu - Aikijutsu KOBUDO KENKYUKAI w Polsce z siedzibą w Opolu
Historia powstania i działalności
Oficjalnie za datę powstania Centrum uznaje się datę 5 listopada 1989 r. Tego dnia, na mocy uchwały Zarządu Polskiej Federacji Dalekowschodnich Sztuk Walki Centrum rozpoczęło swą działalność. Był to tylko jeden z etapów powstawania i rozwoju Centrum, które powstało na bazie pierwszej sekcji jujutsu przy ognisku TKKF "Belferek" w Opolu, a jego korzenie sięgają roku 1983.
Oprócz tego na jego powstanie złożyło się jeszcze wiele innych, wcześniejszych działań i sytuacji związanych nie tylko ze środowiskiem sztuk walki w Polsce. Pomysł założenia specjalistycznej sekcji jujutsu, później Opolskiego Ośrodka Japońskich Sztuk Walki a następnie Centrum był autorstwa Eryka Murlowskiego. Niemniej trudno byłoby go zrealizować bez pomocy wielu pomocnych mu osób oraz ćwiczących w sekcji, a także dzięki wielu kontaktom z zagranicznymi specjalistami sztuk walki.
Nazwę Centrum "KOBUDO KENKYUKAI" można tłumaczyć jako: (stowarzyszenie, sekcja czy też dział do badań i studiów nad dawnymi sztukami walki). Zamierzeniem Centrum jest przedstawienie rzetelnych, w miarę możliwości, informacji na temat szkół, systemów, organizacji oraz przedstawicieli japońskiego bujutsu, skupiając się jednak głównie na NIHON KORYU JUJUTSU.
Główni przedstawiciele Centrum w Polsce
OPOLE - Eryk Murlowski
BIAŁYSTOK - Zbigniew Struk
WROCŁAW - Jerzy Bartnik
KALISZ - Adam Twardy
ŻORY - Tomasz Woś
ANDRYCHÓW - Eugeniusz Kurowski
GDYNIA - Tomasz Zasadny
Poznański Ośrodek Jujitsu
Pierwsze zorganizowane zajęcia Jujitsu rozpoczęły się w Poznaniu w 1980 roku. Inicjatorem ich powstania i rozwoju był instruktor Krzysztof Staniszewski. We wrześniu 1980 roku przy Domu Kultury kolejarza rozpoczęły pierwsze kursy samoobrony Jujitsu. W następnym roku zawiązała się pierwsza grupa, która przystąpiła do Krajowej Rady Instruktorów i Polskiego Centrum Jujitsu w Warszawie.
W 1984 roku została utworzona Specjalistyczna Sekcja Jujitsu przy Domu Kultury Kolejarza. Niezależnie od powstałej Sekcji, działały dotychczasowe kursy samoobrony Jujitsu.
W 1985 roku, w oparciu o sekcje i kadrę instruktorską utworzony zostaje przy Domu Kultury Kolejarza "POZNANSKI OSRODEK JUJITSU", który kieruje i koordynuje działalność sekcji Jujitsu zlokalizowanych na terenie miasta i województwa poznańskiego.
Poznański Ośrodek Jujitsu koordynował działalność metodyczno-szkoleniowa, przeprowadzał wykłady i prelekcje, organizował lokalne warsztaty Jujitsu i pokazy specjalistyczne w tej sztuce walki, specjalistyczne obozy i zajęcia, reprezentując środowisko poznańskie na terenie kraju. Od początku swojej działalności ośrodek należy do "EUROPEAN JUJITSU UNION" (EJJU) w Wiedniu. Organizacja ta reprezentuje Kontynent Europejski w "INTERNATIONAL JUJITSU FEDERATION" (IJJF).
Pracą organizacyjno-szkoleniową Poznańskiego Ośrodka Jujitsu, jak i Specjalistycznej Sekcji kierował wykwalifikowany zespól: Główny Instruktor Krzysztof Staniszewski, Dyrektor Ośrodka Jozef Smyczyński, Instruktor Koordynator Marek Trojan oraz instruktorzy: Andrzej Krupski, Teresa Gąsiorowska, Wieslaw Kozminski, Zbysław Bartkowiak, Krzysztof Kasprzak.
W 1986 roku, decyzją Krajowej Rady Instruktorów, dwóch instruktorów, Krzysztof Staniszewski i Andrzej Krupski zostali wytypowani do udziału w międzynarodowym kursie szkoleniowym zorganizowanym przez "EUROPEAN JUJUTSU UNION" (EJJU) w Wiedniu. Był to pierwszy w historii oficjalny wyjazd polskiej ekipy Jujitsu na staż międzynarodowy. Wyjazd ten odbył się na oficjalne zaproszenie Dyrektora Technicznego EJJU Heriberta Czerwenka-Wenkstettena - 9 DAN EJJU. Ten pierwszy oficjalny wyjazd zakończył się uzyskaniem przez poznańskich instruktorów certyfikatów "EUROPEAN JUJITSU UNION".
Od tego momentu rozpoczął się okres stałej i ściślej współpracy pomiędzy EJJU i Poznańskim Ośrodkiem. Poznański Ośrodek wraz z jego głównym instruktorem Krzysztofem Staniszewskim zostali oficjalnymi przedstawicielami z ramienia EJJU na Polskę.
W 1991 roku z inicjatywy Krzysztofa Staniszewskiego założone zostaje "POZNAŃSKIE STOWARZYSZENIE JUJITSU (JUJUTSU) - POZNAŃ JUJITSU (JUJUTSU) ASSOCIATION". Organizacja ta uzyskuje upoważnienia i uprawnienia do reprezentowania "EUROPEAN JUJITSU UNION" w Polsce. Pracą organizacyjną Stowarzyszenia kieruje siedmioosobowy Zarząd pod przewodnictwem Prezydenta Józefa Smyczyńskiego i Dyrektora Technicznego Krzysztofa Staniszewskiego.
Do najlepszych instruktorów zaliczają się obecnie: Teresa Gąsiorowska, Zbysław Bartkowiak, Krzysztof Duczyc, Krzysztof Buszka, Beata Wójcik, Ewa Stachowska, Jan Wójcik, Jacek Kukuć, Mirosław Zięba, Edward Cokot, Krystyna Buszka.
W 1992 roku Józef Smyczyński i Krzysztof Staniszewski uzyskali imienne przedstawicielstwa z ramienia "EUROPEAN JUJITSU UNION". Prezydent Józef Smyczynski został oficjalnym reprezentantem EJJU na Polskę, natomiast Krzysztof Staniszewski został oficjalnym reprezentantem i dyrektorem technicznym EJJU na Polskę, a obecnie jest również jednym z Vice-Prezydentów "EUROPEAN JUJITSU UNION".
Polski Związek Jujitsu
W wyniku przeobrażeń w sztukach walki i w środowisku jujutsu w Polsce do jakich doszło na przełomie lat 80-tych i 90-tych powołany został w 1993r. do życia Polski Związek JuJutsu/Ju Jitsu, działający obecnie pod jedną nazwą Polski Związek Ju-Jitsu zwany w skrócie PZJJ. Siedziba Związku mieści się w Katowicach.
Jest to organizacja społeczna uprawniona do rozwoju i popularyzacji Ju-Jitsu sportowego na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i poza granicami kraju. Posiada osobowość prawną i jest wpisany do rejestru stowarzyszeń Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki w Warszawie.
Polski Związek Ju Jitsu jest członkiem m.inn. Międzynarodowej Federacji Ju Jilsu (IJJF) oraz Europejskiej Unii Ju Jitsu (EJJU).
Praca Związku grupuje się w komisjach problemowych takich jak: Rada Trenerów, Komisja Sędziowska, Komisja Stopni - Kolegium Dan, Komisja Ju Jitsu Niesportowego, Komisja d/s Promocji i Marketingu. Aktualnie promawane są dwie odmiany - dyscypliny
sportowe ju Jitsu: fighting system oraz duo system, których regulaminy są zunifikowane z regulaminami Międzynarodowej Federacji Ju Jitsu (IJJF). W ramach powyższych dyscyplin organizowane są w kategoriach wiekowych Kadet, Junior, Senior: Mistrzostwa Polski, Puchar Polski, Turnieje Klasyfikacyjne i Towarzyskie ponadto szkolenia i staże z trenerami zagranicznymi, festiwal sztuk walki, kursy sędziowskie oraz instruktorów sportu w specjalności Ju Jitsu. Kadra narodowa PZJJ uczestniczy w międzynarodowych zawodach sportowych.
Historia Kempo Tai Jutsu Ju Shorin
Szkoła Kempo Tai Jutsu powstała w naszym kraju w latach 1990 - 1991. Program szkoleniowy został opracowany przez instruktora Ryszarda Jóźwiaka (6 dan WJJKO) w czasie jego 1,5 rocznego pobytu w Wielkiej Brytanii. Dla wielu osób z środowiska jujutsu jest on znany jako instruktor tego systemu, ale głównie znany jest z z rozwijania w Polsce systemu Viet Vo Dao.
W roku 1976, kiedy był trenerem Jukado w wołomińskim TKKF Brzeziny. Nauczał wtedy także amerykańskiej formy modern Jiu Jitsu. W 1980 roku po kilkumiesięcznym pobycie w Wiedniu przedstawił swoim uczniom sztukę walki, którą poznał w Wiedniu. Była to wietnamska sztuka walki Viet Vo Dao. Wtedy Centrum Jukado liczyło 5 klubów na terenie Polski.
Sensei Jóźwiak zaproponował swoim instruktorom przejście na ten styl walki m.in. dlatego, że kontakt z Brucem Tegnerem, twórcą i szefem szkoły Jiu Jitsu z przyczyn obiektywnych był niemożliwy (m.in. stan wojenny). Tym, którzy pozostali przy Jiu Jitsu pomagał merytorycznie. Ze swoich licznych staży zagranicznych przywoził nie tylko materiały szkoleniowe z zakresu VVD ale również Jiu Jitsu.
Zrodziła się wtedy koncepcja stworzenia nowego programu szkoleniowego opartego na całkiem innych zasadach. W 1990 - 1991 przebywał on przez półtora roku w Wielkiej Brytanii, tam też spotkał shihana Tony Sionga, bliskiego współpracownika Soke R. Clarka.
Uczył się Jiu Jitsu wg programu WJJKO równocześnie prowadząc klub Viet Vo Dao. Tony Siong pomógł mu w poznaniu wielu wybitnych mistrzów WJJKO oraz trenował z nim wspolnie z soke Robertem Clarkiem i Alanem Cambellem. Pod koniec swojego pobytu w Londynie Jóźwiak zdał egzamin na stopień 3 dan WJJKO. W międzyczasie opracował program szkoleniowy Kempo Tai Jutsu, który jest obowiązujący w naszych klubach.
Podczas pobytu w Wielkiej Brytanii w 1993 r ww. program został przedstawiony dla Shihan Tony Sionga. Program został uznany przez soke Roberta Clarka a Polska organizacja została przyjęta do WJJKO jako integralna szkoła ze swoim programem i statusem organizacyjnym. Ryszard Jóźwiak otrzymał wtedy za swoją pracę 4 dan z nominacją na szefa szkoły. Współpraca zaowocowała wizytami shihan Tony Siong w latach 1994 i 1995. Mistrz wysoko ocenił polaków. W roku 1996 Ryszard Jóźwiak otrzymał z rąk soke R.Clarka stopień 5 dan i podziękowanie z pracę na rzecz integracji szkół Jiu Jitsu w ramach WJJKO.
Hakko ryu jujutsu - Okuyama ryu aikijutsu
System ten dotarł do Polski poprzez kontakt z Opolską sekcją jujutsu prowadzoną przez Eryka Murlowskiego. Pierwszy pisemny kontakt nastapił w listopadzie 1986 roku. Był to list z datą 21.11.86 od Shihan Thierry Riessera ze szkoły Hakko ryu w Paryżu. Pierwsza informacja o opolskiej sekci wraz ze zdjęciem ćwiczących ukazała się broszurze wydawanej przez Nihon Goshindo Hakko ryu w Paryżu w 1987 roku.
Kontakt ten zaowocował później dalszą korespondencją aż do zorganizowania pierwszego seminarium Hakko ryu w Polsce, w którym to przedsięwzięciu główny udział miał także Michał Śliwka z Krakowa. Pierwsze seminarium odbyło się w dniach 20-21 październik 1989 roku w Krakowie a w następnych dniach, 22-24 w Opolu. Można powiedzieć, że te pierwsze kontakty to korzenie tego systemu w naszym kraju.
W 1990 roku powstało w Krakowie z inicjatywy uczniów Okuyama Shizan Sensei Polskie Stowarzyszenie Okuyama Ryu Aiki JuJutsu i Hakko Ryu Jujutsu. Od 1999 roku stowarzyszenie to stało się członkiem organizacji Kokusai Okuden Aiki JuJutsu Renmei, zrzeszającej różne szkoły jujutsu tradycyjnego i współczesnego na całym świecie.
Powodzenia na treningach!
Strangeman
bushi_do
Anonim
erminho
Raskus
