Zdjecia powyżej:
1. uchwyt do walki w Glimie
2. technika lausamjödm
3. technika helkrog
4. specjalny emblemat, mający zawodnikom dać magiczną siłę
-----------------------------
GLIMA - CZYLI ZAPASY WIKINGÓW
Bardzo popularną sztuką walki w średniowiecznej Islandii była Glima (w wolnym tłumaczeniu: radosna zabawa). Mniej więcej 1100 lat temu przywiedli ją na ten obszar osadnicy Wikingów. Tam była praktykowana jako ważny element sztuki ludowej. Nie była jednak wówczas szerzej znana w innych krajach skandynawskich, gdyż postrzegano ją jako praktykę pogańską, należącą do kultury Wikingów.
Pierwsza pisemna wzmianka o Glimie pojawiła się w kodeksie "Jonsbok" wydanym w roku 1325. Mówił on, iż kto uczestniczy w tych zapasach, czyni to na własną odpowiedzialność
. Glimę określono terminem "Leikfang", który jest starszą nazwą stosowaną w odniesieniu do zapasów. Sam wyraz "Fang" oznacza schwytanie kogoś lub czegoś, także w rozumieniu przejęcia kontroli, obezwładnienia.
Zawodnicy stawali prawie naprzeciw siebie - prawie, gdyż należało nieznacznie przesunąć się w lewą stronę, z prawą nogą nieco wystawioną do przodu, i chwytali się w ten sposób, iż lewą ręką chwytano prawe udo przeciwnika, a prawą ręką - lewe biodro (foto 1). Następnie zawodnicy obracali się w swoją prawą stronę, próbując na sygnał za pomocą znanych technik (o nich niżej) obalić lub podciąć przeciwnika, ewentualnie wzbić go do góry (przy czym należało cały czas zachować uchwyt). W dawnych czasach chwytano się po prostu za spodnie (nieco podobnie jak w sumo). Dopiero w roku 1905 wprowadzono specjalne skórzane pasy.
Ciekawą rzeczą jest to, iż należało cały czas patrzeć na prawy bark przeciwnika, natomiast w żadnym wypadku nie można było spojrzeć w dół, na stopy. Chodziło tu o zachowanie zasady, iż dobry zapaśnik walczy za pomocą wyczucia, a nie wzroku.
W dawnych czasach wyróżniano trzy wersje Glimy:
1. Glimę tradycyjną
- toczącą się ściśle według wyżej wymienionych reguł
2. Zapasy "uwolnionego chwytu"
- tu nie obowiązywały już zasady Glimy tradycyjnej. Można było stosować szerszy zakres technik, nie dopuszczalnych w tradycyjnej Glimie. Na przykład jeden z przeciwników mógł się położyć na ziemi i przerzucić ciągniętego przeciwnika za pomocą stopy ponad sobą (jakby tomoe nage). W tradycyjnej Glimie byłoby to równoznaczne z przegraną, gdyż dotknął ziemi.
W tej wersji istniało przynajmniej 27 technik
3. Zapasy organizowane w celu rozegrania pojedynku
- hardcorowa wersja
, rozgrywana aż do śmierci któregoś z przeciwników.
Do takich starć zawodnicy stawali zaopatrzeni w olbrzymi głaz, którym miażdżono przeciwnika. Tak rozstrzygali spory prawdziwi Wikingowie.
W roku 1916 Icelandic Sports Federation oficjalnie ogłosił reguły współczesnej Glimy. Składają się na nią:
CZTERY ZASADY:
1. trwały uchwyt za pas i zewnętrzną część nogi przeciwnika
2. zachowanie prawych pozycji (prawe barki przeciwników bliżej siebie)
3. ciągły okrężny ruch w prawo
4. odrębne rzuty wykonywane za pomocą nóg, bioder i stóp
OSIEM GŁÓWNYCH TECHNIK:
(sorki, nie będę tłumaczył tego):
1. The Outside Stroke (leggjarbargd)
2. The inside-click (innanfótar halkrókur hagri á vinstri), the cross-click (innanfótar halkrókur hagri á hagri) oraz back-heel (halkrókur fyrr báda)
3. The twist over the knee (hnéhnykkur), the outside hipe (hnéhnykkur á lofti)
4. The hook (krakja)
5. The cross buttock (snidglima)
6. The inside-hipe (klofbragd)
7. The cross-buttock aloft (lausamjödm)
8. The full or half buttock (mjadmarhnykkur)
Mimo tak niewielkiej liczby technik każda z nich może być zastosowana na wiele różnych sposobów (około 50).
Zdjęcie nr 2 prezentuje siódmą z w/w technik (czyżby
harai goshi ?
)
--------------------------------------------
No, to tyle na temat grapplingu Wikingów
Moderator dzialu Combat / Samoobrona 
walce kijem - http://www.ejmas.com/jalt/jaltart_Coetzee_0902.htm
NASCITURUS
GARY_25
Anonim
natolin
