Po silowni... Rozmowy przy gainerku

ale tam jest angielski

Temat: Józef Piłsudski




Pośród słynnych mężów stanu, którzy odegrali wybitną rolę w dziejach Europy pierwszej połowy XX wieku, w porównaniu z Leninem, Stalinem, Hitlerem i Churchillem, Piłsudski pozostaje wyraźnie w cieniu.


A przecież to jemu właśnie Polska zawdzięcza swoje zmartwychwstanie w latach 1918-1939, a Europa swoje ocalenie przed zaciekłością bolszewizmu w czasie "cudu nad Wisłą" w sierpniu 1920 roku. Był on twórcą nowoczesnej Polski, a zarazem walczył całe swoje życie o przywrócenie wielkości Polski, Litwy, Ukrainy i Białorusi w koncepcji dawnej Rzeczypospolitej. Piłsudski planował federację środkowej Europy w czasach samookreślenia narodów, od Finlandii do Morza Czarnego i Adriatyku, w celu obrony krajów Europy Środkowej przed niemieckim faszyzmem i rosyjskim komunizmem. Życie i myśl Piłsudskiego to symbol tej idei. Nie ma człowieka w nowoczesnej historii Polski, którego można porównać z Piłsudskim.
Piłsudski Józef Klemens, pseudonimy Wiktor, Mieczysław; Pierwszy Marszałek Polski, pochodził z ziemi Litewskiej i był członkiem starożytnego szlacheckiego rodu Giniatowiczów, ur. 1867 w Żułowie pod Wilnem, w rodzinie, zaangażowanej czynnie w powstaniu styczniowym, wychował się w atmosferze tradycji patriotycznych i walki orężnej z Rosją. Młody Ziuk - jak nazywano go w domu rodzinnym - wychowywał się wraz z pięcioma braćmi i czterema siostrami. Był pod silnym wpływem swojej głęboko patriotycznej rodziny. Jego matka była żarliwą patriotką, która opowiadała dzieciom "nieskończone opowieści o polsko-litewskim bohaterstwie, a w tajemnych, zamkniętych na cztery spusty szufladach trzymała portrety polskich i litewskich patriotów, które otwierała od czasu do czasu, aby pokazać je dzieciom". W domu Piłsudskich żyła też ciotka przezywana "generałem" z powodu swego nieugiętego patriotyzmu. Nic dziwnego, że już w młodym wieku Piłsudski buntował się przeciw rezygnacji swoich współrodaków, którzy żyli przytłoczeni klęską przegranych powstań i antypolską polityką carskiej administracji. Rusyfikacja sięgała szczytu, a celem jej było wymazanie z pamięci Polaków tego wszystkiego, co polskie. Polskie szkoły były pozamykane, używanie języka polskiego w miejscach publicznych zakazane, a cała literatura polska była na indeksie. Piłsudski wspominał owe czasy, które spędził jako uczeń w gimnazjum jako najokropniejsze lata w swoim życiu. "Ich system - pisał - miał na celu zgniecenie do maksimum niezależności i godności osobistej uczniów (...) Moja duma była podeptana, kiedy musiałem słuchać kłamstw i obraźliwych słów o Polsce, Polakach i ich historii". W roku 1874 na Piłsudskich spada nieszczęście - pożar. Ich stan finansowy w sumie od dłuższego już czasu nie najlepszy po pożarze jest bardzo trudny. W katastrofie tej stracili wszystkie budynki gospodarcze wraz z żywym inwentarzem i wyposażeniem, były wśród tych zabudowań i fabryki budowane przez pana Piłsudskiego oraz młyny. Żywioł strawił też znaczną część lasu. Rodzina wobec powyższego musiała opuścić Żułów i przeniosła się do Wilna. Do szkoły uczęszczał w latach 1876-1885. Wraz z Bronisławem Piłsudskim - starszym bratem przystąpił do "Spójni" - tajnego kółka młodzieży wileńskiej. Na spotkaniach zajmowano się historią Polski, zagadnieniami społecznymi, omawiano przeczytane lektury. Zebrania w obawie przed szpiclami odbywały się najczęściej w ustronnych zakątkach leśnych. Czytano wtedy pamiętniki zesłańców na Syberię: Gillera, Gordona, Piotrowskiego - uczono się kochać Ojczyznę i nienawidzić Jej wrogów.
Ukończywszy tamtejsze gimnazjum, zapisał się 1885 na wydział medyczny Uniwersytetu Charkowskiego, skąd został wkrótce wydalony za udział w rozruchach studenckich.
Początki działalności politycznej w PPS
Wróciwszy do Wilna brał udział w kółkach młodzieży o zabarwieniu socjalistycznym. W 1887 został wmieszany w przygotowywany przez rewolucjonistów rosyjskich spisek na życie cara Aleksandra III i zesłany na pięć lat na Syberię wschodnią, początkowo do Kiryńska nad Leną potem do Tunki tylko dlatego, że był bratem Bronisława Piłsudskiego. Ten ostatni, nic nie wiedząc o przygotowywanym zamachu, dostarczył Aleksandrowi Uljanowowi (bratu Lenina) chemikaliów, które posłużyły do spreparowania bomby, jaką rzucono na cara Aleksandra III w 1887 roku. Bronisław miał mniej szczęścia od Józefa: zesłano go na wieloletnie roboty przymusowe na Syberii. Zaprzyjaźnił się też wtedy z wybitnym socjalistą polskim Bronisławem Szwarce, który też tam przebywał na zesłaniu i wpłynął na rozwój chłopca. W 1892 powrócił do Polski i wziął udział w stworzeniu Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1894 objął redakcję jej organu "Robotnika". Musiał się jednocześnie ukrywać, bo władze uważały go za politycznego wywrotowca. Ta działalność zmusiła go do emigracji do Londynu, gdzie związał się z rewolucjonistami polskimi na wygnaniu. Niestrudzony propagator idei niepodległości, przyczynił się wydatnie do nadania socjalizmowi polskiemu zabarwienia patriotycznego. Pod pseudonimem "Wiktor" objeżdżał Królestwo i "ziemie zabrane", rozwożąc drukowane przez się pismo, zakładał wszędzie tajne organizacje, apelując w pierwszym rzędzie do robotników. W tym czasie żeni się z Maria Juszkiewiczową z Koplewskich. Po ośmioletniej pracy podziemnej został w 1900 aresztowany i osadzony w X. Pawilonie w Warszawie. Przebywając pod wysokim nadzorem w więzieniu Piłsudski zaczął symulować obłęd, licząc na umieszczenie go w szpitalu psychiatrycznym w Sankt-Petersburgu, skąd zamierzał uciec przy pomocy znajomego polskiego lekarza Władysława Mazurkiewicza. Lekarz, który go badał w wiezieniu, od razu spostrzegł się, ze Piłsudski odgrywał komedie. Ale wzbudził w nim współczucie swoimi opowieściami o Syberii, tym bardziej, że - na szczęście dla Piłsudskiego - lekarz uważał się za Sybiraka a nie Rosjanina.



Uciekłszy osiad w Krakowie, brał udział w życiu politycznym Galicji, krzewiąc myśl walki zbrojnej z caratem. W latach 1904-1905 Piłsudski odbył podróż do Japonii, aby uzyskać poparcie Japończyków przeciw Rosjanom - był to przecież okres wojny japońsko-rosyjskiej. W tym czasie zorganizował także bojówki, których zadaniem było dokonywanie aktów dywersji i sabotażu. Zwycięstwo Japonii nad Rosją zrobiło na Polakach wielkie wrażenie, ale jednocześnie obawiali się oni o los tysięcy młodych polskich żołnierzy, którzy ginęli na Dalekim Wschodzie. W Tokio Piłsudski zaproponował utworzenie legionu polskiego złożonego z jeńców Polaków. Sądził, ze partyzantka na terenie Polski mogłaby osłabić armie rosyjską. Japończycy mieliby w zamian dostarczyć jego ludziom broni i zażądaliby utworzenia niepodległej Polski w czasie rokowań pokojowych. Japończycy wahali się jednak z zaangażowaniem się w sprawę polską. Plany Piłsudskiego upadły z chwila przybycia do Tokio jego długoletniego wroga i rywala, Romana Dmowskiego, który przyjechał tam, by je pokrzyżować i przekonać Japończyków, by nie wspomagali Polski przeciw Rosji. Wróciwszy do kraju, zorganizował 13 listopada 1904 zbrojne wystąpienie przeciw władzom rosyjskim na placu Grzybowskim w Warszawie, następnie utworzył organizację bojową, jako zawiązek przyszłej siły zbrojnej i kierował jej walką przeciw caratowi. Gdy w Polskiej Partii Socjalistycznej wziął górę kierunek, wrogi dążeniom niepodległościowym, Piłsudski wystąpił z niej wraz z grupą swych zwolenników i utworzył Organizację Bojowej PPS, która była jedną z głównych sił rewolucji 1905-1907. Po upadku rewolucji w Królestwie, terenem jego działalności stała się Galicja. Lata 1908-1921, to drugi okres kariery Piłsudskiego, w którym musiał on odwoływać się do użycia siły, po tym jak frakcje rewolucyjne w Rosji uległy rozproszeniu. Pieniądze dla partii zdobył drogą akcji terrorystycznej: 26 września 1908 w Bezdanach koło Wilna przeprowadził wraz z grupą dwunastu bojowców atak na pociąg przewożący pieniądze rządowe pochodzące z podatków. Rzucono bomby, które otworzyły wagon pocztowy. Jeden konwojent został zabity, pięciu innych było rannych. Piłsudski wyraził ówczesny stan swego ducha w liście-testamencie napisanym na wypadek śmierci do swego przyjaciela, socjalisty Feliksa Perla: "Nie idzie mi, naturalnie, o to bym Ci miał dyktować ocenę mojej pracy i życia (...) Proszę tylko o to, byś nie robił ze mnie dobrego oficera lub mazgaja i sentymentalistę" (...) Walczę i umrę jedynie dlatego, że w wychodku, jakim jest nasze życie żyć nie mogę (...) Niech inni bawią się w hodowanie kwiatów czy socjalizmu czy polskości (...) Ostatnią moją ideą, której nie rozwinąłem jeszcze nigdzie, jest konieczność w naszych warunkach wytworzenia w każdej partii, a tym bardziej naszej, funkcji siły fizycznej (...) funkcji przemocy brutalnej (...) Zrobiłem już dosyć dużo w tym kierunku, ale za mało, by móc wypocząć na laurach (...) i teraz stawiam siebie na kartę (...) Moneta! Niech ją diabli wezmą (...) wolę ją brać tak jak zdobycz w walce niż żebrać o nią u zdziecinniałego z tchórzostwa społeczeństwa polskiego, bo przecie jej nie mam, a mieć muszę dla celów zakreślonych...". Po akcji w Bezdanach, Piłsudski (a raczej jego partia PPS) znalazła się w posiadaniu pieniędzy, o jakich nawet nie mogła marzyć: 200812 rubli czyli około 100000 dolarów w przeliczeniu na ówczesny kurs. W 1908 roku w Europie wschodniej była to istna fortuna. Akcje terrorystyczne Piłsudskiego przypominały podobne akcje bolszewików. Dzieliła ich jednak zasadnicza rozbieżność postaw: Piłsudski uważał, że patriotyzm polski był lepszą drogą zapewnienia sobie lojalności współrodaków niż tzw. walka klas. Po akcji w Bezdanach Piłsudski nie ustawał w aktywności bojowej i zatrzymał się dopiero u wrót niepodległości. Miał rację przepowiadając wybuch wielkiej wojny pomiędzy mocarstwami imperialistycznymi. Była to według niego niesłychana szansa dla Polski: dzięki umiejętnej grze mógłby przy okazji wygrać kartę jej niepodległości!



Tworzenie pierwszych organizacji paramilitarnych
W przewidywaniu wojny europejskiej głównym celem Piłsudskiego stało się przygotowanie polskiej siły zbrojnej. Jego propaganda w tym kierunku przez długi czas trafiała na opór i brak rozumienia szerokich warstw, odzwyczajonych od myśli o polskim czynie orężnym. Dopiero po przesileniu z powodu aneksji Bośni i Hercegowiny nastąpił zwrot i Piłsudskiemu udało się powołać do życia "Związki Strzeleckie". Odtąd zajmował się tylko tworzeniem szkół oficerskich i kursów obozowych, kształceniem instruktorów, rozwojem polskiej literatury wojskowej. Z myślą o zapewnieniu materialnych podstaw działania tym organizacjom, w 1912 na zjeździe w Zakopanem powołał do życia Polski Skarb Wojskowy. W tym samym roku został komendantem wojskowym Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych (KTSSN).
Działalność Piłsudskiego w czasie I wojny światowej



Z chwilą wybuchu wojny światowej zarządził mobilizację strzelców i 6 sierpnia na czele kompani kadrowej wkroczył do Królestwa i zajął opróżniony przez Rosjan pas pograniczny. Wobec braku poparcia ze strony mieszkańców zaboru rosyjskiego próba wzniecenia powstania nie powiodła się. Austriacy zażądali wcielenia strzelców do armii austriackiej. Po utworzeniu Legionów objął dowództwo nad pierwszą brygadą i na jej czele stoczył z Rosjanami kilkadziesiąt bitew, potyczek i utarczek, zdobywając sobie sławę wskrzesiciela polskiej armii. Równocześnie począł tworzyć niezależnie od Legionów tajne wojsko niepodległościowe - Polską Organizację Wojskową (P. O. W.), której odgałęzienia sięgnęły w głąb Rosji. Narażony na ustawiczne starcia z władzami wojskowymi państw centralnych w lipcu 1916 podał się do dymisji z dowództwa I brygady Legionów. Po proklamacji 5 listopada 1916 wszedł do Tymczasowej Rady Stanu jako dyrektor departamentu wojskowego. Po wybuchu rewolucji rosyjskiej doszedł do przekonania, że głównym wrogiem stali się odtąd Niemcy i przeciw nim skierował działalność P. O. W. Gdy na porządek dzienny weszła sprawa przysięgi legionistów na braterstwo broni z Niemcami, Piłsudski sprzeciwił się jej. 20 lipca 1917 został przez władze niemieckie uwięziony i osadzony w Magdeburgu. W tym czasie rodzi się Piłsudskiemu pierwsza córka Wanda ze zwiazku z Aleksandrą Szczerbińską - towarzyszką życia Komendanta jeszcze sprzed I wojny. Dwa lata później przychodzi na świat druga córka - Jadwiga. Po klęsce państw centralnych wypuszczony na wolność, powrócił do Warszawy i przejął z rąk Rady Regencyjnej władzę wojskową, następnie zaś (14 list. 1918) cywilną. Zwołany przezeń Sejm Ustawodawczy uchwałą z 20 lutego 1919 przekazał mu sprawowanie obowiązków Naczelnika Państwa do chwili uchwalenia konstytucji. Kiedy przybywał na dworzec w Warszawie, miał w ręku kontrolę nad państwem, której nikt nie mógł zdefiniować. Był na pewien czas najwyższym dyktatorem narodu, który na przeciąg 123 lat zniknął ze świadomości większości Europejczyków (nosił tytuł naczelnika, ten sam co Kościuszko i Traugutt!). W słynnym przemówieniu w czasie pierwszej sesji Sejmu Piłsudski powiedział: "Półtora wieku bitew częstokroć krwawych i pełnych poświęcenia spotyka dziś zwycięstwo. Półtora wieku marzeń o Polsce wolnej dziś się urzeczywistnia".
Wojna polsko - bolszewicka i federalistyczne plany Józefa Piłsudskiego



Jako Naczelny Wódz wojsk polskich przeprowadził Piłsudski zwycięską wojnę z Sowietami, w trakcie której starał się urzeczywistnić ideę federacji Polski z Litwą i Ukrainą. W czasie wojny dał się poznać jako doskonały strateg, przygotowując plan i przeprowadzając udaną Bitwę Warszawską, która miała decydujące znaczenie dla wyniku wojny. 12 sierpnia gazety w całej Europie doniosły o kapitulacji Warszawy i Polski. W Berlinie czerwoni przygotowywali się do rewolucji, kiedy Piłsudski zastosował śmiałe uderzenie ze skrzydła (tzw. manewr oskrzydlający), którego nauczył się studiując wojny Napoleona. Zadał w ten sposób nagłą klęskę Armii Czerwonej, jedyną jakiej zaznała w swojej historii: armia ta była rozbita, wzięto około 100000 jeńców rosyjskich. Reszta Armii Czerwonej uciekła do Prus i poprzez Litwę do Rosji. Europa była ocalona. W marcu 1920 armia ofiarowała mu buławę Pierwszego Marszałka Polski. Polska była gotowa do marszu na Moskwę, ale Lenin poprosił o pokój, a alianci o wstrzymanie przez Polskę operacji na wschodzie. 18 marca 1921 został podpisany w Rydze pokój, który wyznaczył ostateczne granice Polski przed druga wojną światową. Piłsudski surowo skrytykował polską delegację w Rydze za porzucenie jego idei federacyjnej. Urzeczywistnił jednak część swojego marzenia: połowa terytorium Polski sprzed 1772 roku została odzyskana! Znaczenie tej ostatniej bitwy kawalerii polskiej na równinie europejskiej - "cudu nad Wisłą" albo "bitwy warszawskiej"- doskonale określił ówczesny ambasador brytyjski w Berlinie, lord D'Abernon, w stylu godnym Gibbona: "Gdyby Karol Młot nie zatrzymał inwazji Saracenów w bitwie pod Tours, w szkołach Oxfordu nauczano by dziś egzegezę Koranu, a ich uczniowie udowadnialiby tłumowi obrzezańców świętość i prawdę objawień Mahometa. Gdyby Piłsudski nie zatrzymał triumfalnego pochodu Armii Sowieckiej w bitwie pod Warszawa, chrześcijaństwo doznałoby niebezpiecznej porażki i samo istnienie cywilizacji zachodniej zostałoby zagrożone. Bitwa pod Tours wyzwoliła naszych przodków od jarzma Koranu; bitwa pod Warszawą ocaliła zapewne Europę środkową i część Europy zachodniej od jeszcze bardziej przewrotnego niebezpieczeństwa: fanatycznej tyranii Sowietów".
W życiu wypełnionym realizacją swoich marzeń i projektów Piłsudski poniósł porażkę jeśli chodzi o jego rodzimą Litwę. Zamiast przybliżyć Polaków i Litwinów, tak jak to miało miejsce w ciągu poprzednich pięciu stuleci, pogorszył niewiarygodnie stosunki polsko-litewskie. Chociaż Piłsudski uważał Litwę za najlepszego kandydata do federacji z Polską, wielu Polaków sądziło, ze federalizacja Litwy przyda temu narodowi status zbyt zawyżony. Uważali Litwę po prostu za prowincję polską, w której Polacy zamieszkiwali nieliczne miasta, a ludność zacofana, zwłaszcza chłopi mówiący innym językiem, zasiedlali wsie. Wielu Polaków uważało, że Litwa powinna była być po prostu przyłączona do Polski, bez specjalnego statusu. Łatwo zatem zrozumieć, dlaczego Piłsudski nie miał ochoty oddawać swojego ukochanego Wilna w ręce litewskich nacjonalistów. W dodatku tylko 2% mieszkańców Wilna mówiło po litewsku! I tu właśnie leży sedno tragedii. Piłsudski dał tajny rozkaz gen. Lucjanowi Żeligowskiemu, by maszerował na Wilno. 8 października 1920 oddziały polsko-litewsko-bialoruskie wyzwoliły Wilno. "Nie bijemy się przeciw wam, wracamy tylko do domu" powiedział Żeligowski litewskim oficerom. Ludność Wilna i żołnierze polscy urodzeni w tym regionie stanowili trzecia stronę w konflikcie polsko-litewskim. Błąd Piłsudskiego nie polegał na rewindykacji Wilna, ale raczej na tym, że nie doprowadził federacji do końca. Wierzył naiwnie, że "krew nie powinna nas dzielić". W chwili kiedy Żeligowski zamierzał przyłączyć całą Litwę do Polski, Piłsudski rozkazał mu wstrzymać działania. Sądził, że kiedy będzie kontrolował Wilno, Litwini pójdą na kompromis i przystąpią do federacji z Polską. Skutek akcji Żeligowskiego był odwrotny.
Występując w tym czasie jako mąż sztandarowy lewicy, popadał Piłsudski w częste konflikty z najsilniejszym w sejmie stronnictwem demokratycznonarodowym, zarówno o kierunek w polityce zagranicznej, jak stosunek Naczelnika Państwa do sejmu. Po zebraniu się drugiego sejmu odmówił Piłsudski kandydowania na prezydenta Rzeczypospolitej i objął funkcje szefa sztabu generalnego. Dążąc do odbudowy państwa polskiego prowadził wojnę z bolszewicką Rosją 1919-1920, zakończoną korzystnym dla Polski pokojem Rymskim (1921). Nie zrealizował planów odbudowy Ukrainy i Białorusi sprzymierzonych z Polską. W marcu 1920 mianowany marszałkiem, do grudnia 1922 piastował godność Naczelnika Państwa i Naczelnika Wojska Polskiego. Uchwalona w 1921 Konstytucja Marcowa nie przewidywała tych stanowisk. W grudniu 1922 zrezygnował z ubiegania się o prezydenturę. Pozostał na stanowisku ministra wojny i generalnego inspektora sił zbrojnych do czerwca 1923. Po zabójstwie prezydenta G. Narutowicza i utworzeniu rządów Chjeno-Piasta wystąpił z czynnej służby w wojsku i wycofał się do Sulejówka pod Warszawą (razem z córkami i żona Aleksandrą, którą poślubił w 1921 po śmierci Marii Piłsudskiej) oddając się ,pracy literackiej i opozycyjnej propagandzie politycznej. W maju 1926 niezadowolony z istniejących w państwie stosunków stanął na czele oddanych mu pułków i wkroczył do Warszawy, zmuszając po trzydniowej walce do ustąpienia Prezydenta Rzeczypospolitej i gabinetu Witosa. Od tej chwili sprawuje Piłsudski faktyczną dyktaturę. Obrany w czerwcu 1926 przez Zgromadzenie Narodowe Prezydentem Rzeczypospolitej, odmówił przyjęcia tej godności, obejmując natomiast tekę ministra spraw wojskowych i stanowisko przewodniczącego ścisłej Rady Wojennej i generalnego inspektora armii. Dwukrotnie (X. 1927 - VI. 1928, VIII-XII. 1930) sprawował prezesurę gabinetu.



Od maja 1926 do maja 1935 wywierał decydujący wpływ na wszystkie ważniejsze zagadnienia polityczne w Polsce, piastując bez przerwy urzędy Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, oraz Ministra Spraw Wojskowych. Rezerwując dla siebie specjalnie dziedzinę wojskowości i politykę zagraniczną, decydował faktycznie we wszystkich ważnych wypadkach, czy to polityki wewnętrznej, czy ustawodawstwa, oraz w sprawach zmian rządów, które, mimo zmian na stanowisku premiera, zachowały w tym czasie wszystkie charakter rządów Józefa Piłsudskiego. Jako twórca polskich sił zbrojnych przeprowadził po r. 1926 reorganizację armii, złożonej z różnolitych dawnych wojsk zaborczych i formacji nowszych, w duchu ujednolicenia korpusu oficerskiego oraz uzbrojenia. Z myślą o wychowaniu zdrowego fizycznie pokolenia popierał ideę wychowania fizycznego, którym interesował się osobiście, przysposobienia wojskowego, rozwoju lotnictwa (imprezy lotnicze), oraz szybownictwa. W polityce zagranicznej, kierując jej głównymi posunięciami, przeprowadzał zasadę realizmu i samodzielności drogą polityki pokojowej i układów dwustronnych. Doceniając znaczenie sojuszów z Francją i Rumunią, podjął równocześnie próby bezpośredniego porozumienia z Niemcami, które doprowadziły do układu o nieagresji w 1934 r., usunęły przede wszystkim groźbę zatargu, co odbiło się na uspokojeniu obustronnym opinii publicznej. Już poprzednio doprowadził do podpisania podobnego układu dwustronnego z Rosją Sowiecką, oraz do usunięcia nieporozumień rumuńsko-rosyjskich. W 1927 udał się osobiście do Genewy, gdzie swym stanowczym i nieugiętym stanowiskiem zmusił Litwę do wycofania z terenu międzynarodowego sprawy wileńskiej. Parokrotnie też próbował nawiązać z Litwą normalne stosunki sąsiedzkie, co jednak natrafiło na opór polityki kowieńskiej. Jednocześnie zacieśnił stosunki z państwami bałtyckimi. Był przeciwnikiem polityki wielkich mocarstw, dążących do prowadzenia polityki nadrzędnej, ponad wolą państw średnich i mniejszych, i udaremnił powstanie paktu czterech mocarstw, spychających Polskę do roli drugorzędnej. Dzięki tej realnej i pokojowej polityce, sytuacja międzynarodowa Polski uległa wybitnej zmianie na lepsze. Mogąc po roku 1926 stać się dyktatorem, i mając do tego zachętę ze strony większości społeczeństwa oraz możliwości realne, wolał, zgodnie ze swymi zasadami, pozostać w roli wychowawcy społeczeństwa, zabierając głos decydujący tylko w momentach specjalnie ważnych i trudnych. Pozostawiwszy reprezentację parlamentarną, zwalczał sejmowładztwo i partyjnictwo deprawujące społeczeństwo, oraz rozpowszechnioną przed majem 1926 korupcję polityczną. Gdy w 1935 parlament przeprowadził zmianę konstytucji, Piłsudski nie poszedł drogą wzorów państw totalnych, ale przeprowadził w nowej Konstytucji zasadę równowagi naczelnych organów Państwa, podnosząc autorytet i prerogatywy głowy Państwa oraz władzy wykonawczej, przy zachowaniu uprawnień władzy ustawodawczej. W stosunku do mniejszości narodowych był zwolennikiem metody współpracy w obrębie i dla dobra wspólnego państwa, zwalczając wybujałości szowinizmów. Utrzymując pełną tolerancję w stosunku do mniejszości, uważał sprawę tę za wewnętrzną i ogłosił w Lidze Narodów deklarację o niewykonywaniu traktatu o ochronie mniejszości, uważając, że nie da się on pogodzić z prestiżem mocarstwowym Polski i daje sposobność do rozgrywek politycznych w Genewie.



Nieuleczalna choroba, rak wątroby stwierdzony na wiosnę 1935, zmogła 12 maja 1935 wycieńczony pracą organizm. Pogrzeb Piłsudskiego stał się żałobną manifestacją całego społeczeństwa. Ciało Jego złożono na Wawelu (18 maja 1935) zrazu w krypcie św. Leonarda, potem w specjalnie na ten cel przygotowanej krypcie pod wieżą "Srebrnych dzwonów", serce zaś na cmentarzu wileńskim, obok ciała Jego matki.



Jest autorem szeregu prac publicystycznych i historyczno wojskowych; najważniejsze: "Walka rewolucyjna w zaborze rosyjskim" (1903), "22 stycznia 1863" (1913), "Wspomnienia o Gabrielu Narutowiczu" (1923), "O wartości żołnierza Legionów" (1923), "Rok 1920" (1924), "U źródeł niemocy Rzeczypospolitej" (1924) "Moje pierwsze boje" (1925). Od 1930 poczęło wychodzić zbiorowe wydanie pism Piłsudskiego pt. "Pisma - Mowy - rozkazy" pod redakcją M. Sokolnickiego i J. Stachiewicza.



Piłsudski był mężem stanu, który wyprzedzał swoją epokę. Kiedy inni byli nacjonalistami, faszystami lub imperialistami, on starał się nawiązywać dobre stosunki z sąsiadami Polski, by ocalić Europę środkową. Poza tym prowadził politykę równowagi: podpisał przecież układ o nieagresji zarówno ze Stalinem (1932) jak z Hitlerem (1934). Szkoda, że tak mało innych mężów stanu uwierzyło jego marzeniom znanym pod nazwa "wielkiego planu Piłsudskiego". Po drugiej wojnie światowej, po Hitlerze, Stalinie, po okresie "zimnej wojny", a obecnie globalizacji (czyli zachodniego neokolonializmu) Piłsudski jawi się jako jeden z rzadkich mężów stanu, którzy mieli racje. Zacytujmy na przykład jego próbę wojny prewencyjnej przeciw Niemcom z 1933 roku, jaka zaproponował Francji i która mogłaby zmienić losy Europy (Francja wolała budować swoją słynną linie Maginota, która okazała się bezużyteczna!) czy jego nieustanne protesty przeciw nowym zbrojeniom. Ale eurocentryści z Zachodu nie chcieli go słuchać. Traktowali go jako anachronicznego romantyka i egzotycznego imperialistę, na którego nie trzeba zwracać uwagi. Sami uważali się za wysoko cywilizowanych pacyfistów. W idei federacyjnej Piłsudskiego, Polska, jako najważniejszy i najbardziej rozwinięty kraj Europy Środkowej, powinna była związać się z krajami sąsiadującymi z nią z Czechami, Słowakami, Litwinami, Białorusinami i Ukraińcami. Wszystkie te kraje miałyby identyczny status w ramach jednej federacji. To osłabiłoby Rosję, a zarazem wzmocniłoby Polskę i inne kraje Europy Środkowej.
Dodam jeszcze, że Piłsudski doskonale zdawał sobie sprawę z rozbudzenia uczuć narodowych u większych i mniejszych narodów wchodzących niegdyś w skład imperium rosyjskiego (Ukraina, Łotwa, Estonia, Karelia, Gruzja, Armenia, Azerbejdżan, Turkmenistan, Kozacy Dońscy i Kubańscy, Tatarzy Krymscy i Nadwołżańscy i inni), a które zniewolił na nowo imperializm sowiecki. Te narody zrzeszone w Lidze Prometeusza zawsze mogły liczyć na gorącą pomoc i poparcie Piłsudskiego, który zachęcał je do walki o niepodległość. Obecna rzeczywistość polityczna naszego kontynentu potwierdza słuszność myśli tego wielkiego wizjonera.



Dzięki Piłsudskiemu, pomimo nieopisanych trudności, które piętrzyły się przed tym młodym państwem, Polska nie tylko zmartwychwstała, ale poczyniła ogromny skok naprzód we wszystkich dziedzinach: społecznej, ekonomicznej, kulturalnej, naukowej, technicznej i artystycznej. Był to prawdziwy renesans tego kraju. Mądrość polityczna, przenikliwość i niezwykła siła moralna i duchowa Piłsudskiego, który umiał prowadzić Polskę linią środka, unikając skrajności, przygotowały Polaków do stawienia czoła najgorszym nieszczęściom, jakie miały niebawem ich uderzyć. Choć ściśnięci jak w kleszczach "między czarną śmiercią i czerwoną zarazą", potrafili zorganizować nieugięty ruch oporu i wznieść się na szczyty heroizmu.



Ty wiesz, ze dumni nieszczęściem nie mogą Za innych śladem iść tą samą drogą.



Kto mogąc wybrać, wybrał zamiast domu Gniazdo na skałach orla... niechaj umie Spać - gdy źrenice czerwone od gromu, I słychać jęk szatanów w sosen szumie... Tak żyłem.

o ****a burza snieżna do mnie idze! zaraz spadam na sanki!!!albo lepic bałwana

Temat: Józef Piłsudski


Pierwszy Marszałek Polski, ur. 1867 w Żułowie pod Wilnem, w rodzinie, zaangażowanej czynnie w powstaniu styczniowem, wychował się w atmosferze tradycyj patrjotycznych i walki orężnej z Rosją. Ukończywszy gimnazjum w Wilnie, zapisał się 1885 na wydział medyczny uniwersytetu charkowskiego, skąd został wkrótce wydalony za udział w rozruchach studenckich. Wróciwszy do Wilna brał udział w kółkach młodzieży o zabarwieniu socjalistycznem. 1887 został wmieszany w przygotowywany przez rewolucjonistów rosyjskich spisek na życie cara i zesłany na pięć lat na Syberję wschodnią, początkowo do Kiryńska nad Leną. potem do Tunki. 1892 powrócił do Polski i wziął udział w stworzeniu Polskiej Partji Socjalistycznej. 1894 objął redakcję jej organu "Robotnika". Niestrudzony propagator idei niepodległości, przyczynił się wydatnie do nadania socjalizmowi polskiemu zabarwienia patrjotycznego. Pod pseudonimem "Wiktor" objeżdżał Królestwo i "ziemie zabrane", rozwożąc drukowane przez się pismo, zakładał wszędzie tajne organizacje, apelując w pierwszym rzędzie do robotników. Po ośmioletniej pracy podziemnej został 1900 aresztowany i osadzony w X. Pawilonie w Warszawie. Symulując obłęd, zmusił tem władze do przeniesienia go do szpitala św. Mikołaja w Petersburgu, skąd zbiegł 1901 przy pomocy lekarza Wład. Mazurkiewicza. Osiadłszy w Krakowie, brał udział w życiu politycznem Galicji, krzewiąc myśl walki zbrojnej z caratem. Po wybuchu wojny rosyjskojapońskiej wyjechał do Tokio, aby uzyskać od rządu Mikada pomoc dla ruchu zbrojnego w Królestwie. Wróciwszy do kraju, zorganizował 13 listopada 1904 zbrojne wystąpienie przeciw władzom rosyjskim na pl. Grzybowskim w Warszawie, następnie utworzył organizację bojową, jako zawiązek przyszłej siły zbrojnej i kierował jej walką przeciw caratowi. Gdy w Pol. Partji Socjalistycznej wziął górę kierunek, wrogi dążeniom niepodległościowym, Piłsudski wystąpił z niej wraz z grupą swych zwolenników i utworzył t. zw. "Frakcję Rewolucyjną". Po upadku rewolucji w Królestwie, terenem jego działalności stała się Galicja.
W przewidywaniu wojny europejskiej głównym celem Piłsudskiego stało się przygotowanie polskiej siły zbrojnej. Propaganda jago w tym kierunku przez długi czas trafiała na opór i brak rozumienia szerokich warstw, odzwyczajonych od myśli o polskim czynie orężnym. Dopiero po przesileniu z powodu aneksji Bośni i Hercegowiny nastąpił zwrot i Piłsudskiemu udało się powołać do życia "Związki Strzeleckie". Zajęty odtąd tworzeniem szkół oficerskich i kursów obozowych, kształceniem instruktorów, rozwojem polskiej literatury wojskowej, z chwilą wybuchu wojny światowej zarządził mobilizację strzelców i 6 sierpnia na czele kompanji kadrowej wkroczył do Królestwa i zajął opróżniony przez Rosjan pas pograniczny. Po utworzeniu Legjonów objął dowództwo nad pierwszą brygadą i na jej czele stoczył z Rosjanami kilkadziesiąt bitew, potyczek i utarczek, zdobywając sobie sławę wskrzesiciela polskiej armji. Równocześnie począł tworzyć niezależnie od Legjonów tajne wojsko niepodległościowe - Polską Organizację Wojskową (P. O. W.), której odgałęzienia sięgnęły w głąb Rosji. Narażony na ustawiczne starcia z władzami wojskowemi państw centralnych w lipcu 1916 podał się do dymisji z dwództwa I. brygady Legjonów. Po proklamacji 5 listopada 1916 wszedł do Tymczasowej Rady Stanu jako dyrektor departamentu wojskowego. Po wybuchu rewolucji rosyjskiej doszedł do przekonania, że głównym wrogiem stali się odtąd Niemcy i przeciw nim skierował działalność P. O. W. Gdy na porządek dzienny weszła sprawa przysięgi legjonistów na braterstwo broni z Niemcami, Piłsudski sprzeciwił się jej. 20 lipca 1917 został przez władze niemieckie uwięziony i osadzony w Magdeburgu. Po katastrofie państw centralnych wypuszczony na wolność, powrócił do Warszawy i przejął z rąk Rady Regencyjnej władzę wojskową, następnie zaś (14 list. 1918) cywilną. Zwołany przezeń Sejm Ustawodawczy uchwałą z 20 lutego 1919 poruczył mu sprawowanie obowiązków Naczelnika Państwa do chwili uchwalenia konstytucji. Jako Naczelny Wódz wojsk polskich przeprowadził Piłsudski zwycięską wojnę z Sowietami, w trakcie której starał się urzeczywistnić ideę federacji Polski z Litwą i Ukrainą. W marcu 1920 armja ofiarowała mu buławę Pierwszego Marszałka Polski. Występując w tym czasie jako mąż sztandarowy lewicy, popadał Piłsudski w częste konflikty z najsilniejszem w sejmie stronnictwem demokratycznonarodowem, zarówno o kierunek w polityce zagranicznej, jak stosunek Naczelnika Państwa do sejmu. Po zebraniu się drugiego sejmu odmówił Piłsudski kandydowania na prezydenta Rzpltej i objął funkcje szefa sztabu generalnego. Po utworzeniu się gabinetu Witosa 1923 wystąpił z czynnej służby w wojsku i wycofał się do Sulejówka pod Warszawą, oddając się ,pracy literackiej i opozycyjnej propagandzie politycznej. W maju 1926 niezadowolony z istniejących w państwie stosunków stanął na czele oddanych mu pułków i wkroczył do Warszawy, zmuszając po trzechdniowej walce do ustąpienia Prezydenta Rzpltej i gabinet Witosa. Od tej chwili sprawuje Piłsudski faktyczną dyktaturę. Obrany w czerwcu 1926 przez Zgromadzenie Narodowe Prezydentem Rzpltej, odmówił przyjęcia tej godności, obejmując natomiast tekę ministra spraw wojskowych i stanowisko przewodniczącego ścisłej Rady Wojennej i generalnego inspektora armji. Dwukrotnie (X. 1927 - VI. 1928, VIII-XII. 1930) sprawował prezesurę gabinetu.
Od maja 1926 do maja 1935 wywierał decydujący wpływ na wszystkie ważniejsze zagadnienia polityczne w Polsce, piastując bez przerwy urzędy Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, oraz Ministra Spraw Wojskowych. Rezerwując dla siebie specjalnie dziedzinę wojskowości i politykę zagraniczną, decydował faktycznie we wszystkich ważnych wypadkach, czy to polityki wewnętrznej, czy ustawodawstwa, oraz w sprawach zmian rządów, które, mimo zmian na stanowisku premiera, zachowały w tym czasie wszystkie charakter rządów Józefa Piłsudskiego. Jako twórca polskich sił zbrojnych przeprowadził po r. 1926 reorganizację armii, złożonej z różnolitych dawnych wojsk zaborczych i formacji nowszych, w duchu ujednolicenia korpusu oficerskiego oraz uzbrojenia. Z myślą o wychowaniu zdrowego fizycznie pokolenia popierał ideę wychowania fizycznego, którym interesował się osobiście, przysposobienia wojskowego, rozwoju lotnictwa (imprezy lotnicze, challenge), oraz szybownictwa. - W polityce zagranicznej, kierując jej głównymi posunięciami, przeprowadzał zasadę realizmu i samodzielności drogą polityki pokojowej i układów dwustronnych. Doceniając znaczenie sojuszów z Francją i Rumunią, podjął równocześnie próby bezpośredniego porozumienia z Niemcami, które doprowadziły do układu o nieagresji w 1934 r. i wygładzenia licznych tarć, a przede wszystkim usunęły groĄbę zatargu, co odbiło się na uspokojeniu obustronnym opinii publicznej. Już poprzednio doprowadził do podpisania podobnego układu dwustronnego z Rosją Sowiecką, oraz do usunięcia nieporozumień rumuńskorosyjskich. W r. 1927 udał się osobiście do Genewy, gdzie swym stanowczym i nieugiętym stanowiskiem zmusił Litwę do wycofania z terenu międzynarodowego sprawy wileńskiej. Parokrotnie też próbował nawiązać z Litwą normalne stosunki sąsiedzkie, co jednak natrafiło na opór polityki kowieńskiej. Jednocześnie zacieśnił stosunki z państwami bałtyckimi. - Był przeciwnikiem polityki wielkich mocarstw, dążących do prowadzenia polityki nadrzędnej, ponad wolą państw średnich i mniejszych, i udaremnił powstanie paktu czterech mocarstw, spychających Polskę do roli drugorzędnej. Dzięki tej realnej i pokojowej polityce, sytuacja międzynarodowa Polski uległa wybitnej zmianie na lepsze. - Mogąc po roku 1926 stać się dyktatorem, i mając do tego zachętę ze strony większości społeczeństwa oraz możliwości realne, wolał, zgodnie ze swymi zasadami, pozostać w roli wychowawcy społeczeństwa, zabierając głos decydujący tylko w momentach specjalnie ważnych i trudnych. Pozostawiwszy reprezentację parlamentarną, zwalczał sejmowładztwo i partyjnictwo deprawujące społeczeństwo, oraz rozpowszechnioną przed majem 1926 korupcję polityczną. - Gdy w r. 1935 parlament przeprowadził zmianę konstytucji, Piłsudski nie poszedł drogą wzorów państw totalnych, ale przeprowadził w nowej Konstytucji zasadę równowagi naczelnych organów Państwa, podnosząc autorytet i prerogatywy głowy Państwa oraz władzy wykonawczej, przy zachowaniu uprawnień władzy ustawodawczej. W stosunku do mniejszości narodowych był zwolennikiem metody współpracy w obrębie i dla dobra wspólnego państwa, zwalczając wybujałości szowinizmów. Utrzymując pełną tolerancję w stosunku do mniejszości, uważał sprawę tę za wewnętrzną i ogłosił w Lidze Narodów deklarację o niewykonywaniu traktatu o ochronie mniejszości, uważając, że nie da się on pogodzić z prestiżem mocarstwowym Polski i daje sposobność do rozgrywek politycznych w Genewie. - Nieuleczalna choroba, rak wątroby stwierdzony na wiosnę 1935, zmogła 12 maja 1935 wycieńczony pracą organizm. Pogrzeb Piłsudskiego stał się żałobną manifestacją całego społeczeństwa. Ciało Jego złożono na Wawelu (18 maja 1935) zrazu w krypcie św. Leonarda, potem w specjalnie na ten cel przygotowanej krypcie pod wieżą "Srebrnych dzwonów", serce zaś na cmentarzu wileńskim "na Rossie", obok ciała Jego matki.

Jest autorem szeregu prac publicystycznych i historycznowojskowych; najważniejsze: "Walka rewolucyjna w zaborze rosyjskim" (1903), "22 stycznia 1863" (1913), "Wspomnienia o Gabrjelu Narutowiczu" (1923), "O wartości żołnierza Legjonów" (1923), "Rok 1920" (1924), "U Ąródeł niemocy Rzpltej" (1924) "Moje pierwsze boje" (1925). Qd 1930 poczęło wychodzić zbiorowe wydanie pism Piłsudskiego p. t. "Pisma - Mowy - rozkazy" pod redakcją M. Sokolnickiego i J. Stachiewicza.

[http://eduseek.interklasa.pl/artykuly/artykul/ida/2783/] 
[http://dione.ids.pl/~ijp/pol/pilsd.html] 
[http://monika.univ.gda.pl/~literat/autors/pilsud.htm] 
[http://www.pilsudski.org.uk/] 
[http://members.lycos.co.uk/jozefpilsudski/index2.html] 
[http://www.pilsudski.org/Polish/] 
[http://artyzm.com/k/kossakw/pilsudski.htm] 
[http://www.iyp.org/pilsudski] 
[http://www.pilsudski.krakow.pl/album.htm] 
[http://pl.freeglossary.com/Józef_Piłsudski] 
[http://www.polska.ru/polska/historia/pl/pilsudski.html] 



prosze smoku :*



a teraz niech ktos mi pomoze

chyba mam na plytce translator z niemca, zaraz sprawdze....
edit: mam


Zmieniony przez - Domis w dniu 2005-12-29 11:57:39

na serio masz czy sobie jaj arobisz bo to dla mnie sprawa jedynki albo 2

Seba :*

hehe moze wystarczy a tak plakales ze nigdzie nei ma tego

In den Urlaub aufmachen zu in der Zeit der Ferien und der Ferien. Wir fahren den Sommer an die See , und mit dem Winter in das Gebirge . Das Wetter spielt in der Zeit des Urlaubs den großen Acker ab . Die Sonne ist der Sommer angenehm, wenn er scheint und der sanft Wind weht. Wenn wir in dem Gebirge sind mag ich den viel Schnee und der Wehe. Er fein ist wenn knirscht der Frost unter den Beinen. Wir verspielen den Urlaub gemeinsam mit der Familie, er Ist lustig, wenn wir poltern das mannigfaltige Spiel, wir gehen in das Restaurant, in das Konzert . Wir sonnen uns den Sommer an die See , wir schwimmen, wir spielen ein bisschen Netzball , wir bauen der Burgen aus dem Sand. Wir mögen den Winter fahren in das Gebirge auf das Land , weil dort er ist die Ruhe und die Heimlichkeit. Wir sitzen der Abende an dem Kamin und wir singen das Lied. Wir gehen in dem Tag auf den Spaziergängen in den Wald. Wir fahren auf Schlitten, die Skis. Wir mögen ballen den Schneemann, oder iglo, wir werfen uns der Schneebälle. Wir sind müde , indem wir in das Haus zurückkommen und hungrig, also wir machen sich die Wärme den Tee und wir essen die Mahlzeit. Wir bereiten sich den esse selbst vor und er schmeckt sehr das uns. Die Erholung fliegt ob verursacht die große Freude uns den Winter.

Prosze :*
Niewiem jak z gramatyka bo nie kumam niemca