HISTORIA PIŁKI NOŻNEJ

MOIM ZDANIEM W TAKIM DZIALE JAK TEN POWINNA SIĘ ZNALEŹĆ HISTORIA PIŁKI NOŻNEJ CZYLI JAK I OD CZEGO WSZYSTKO SIĘ ZACZĘŁO ITP:


Korzenie futbolu nikną w zamierzchłej przeszłości. Ponad 2000 lat temu w kulturze chińskiej, japońskiej, greckiej czy rzymskiej istniały zabawy polegające na wkopywaniu lub wrzucaniu piłki do bramki. Później, w średniowieczu, na ulicach wielu miast i wiosek dochodziło do dzikich rozgrywek między dwiema drużynami o nieograniczonej ilości zawodników. Świński pęcherz albo wypchana zwierzęca skóra służyły jako piłka. Dopiero w XIX wieku rozgrywki piłkarskie zostały uporządkowane według określonych reguł.

W roku 1863 przedstawiciele jedenastu angielskich klubów piłkarskich spotkali się w Freemason’s Tayern w Londynie, aby utworzyć Związek Piłki Nożnej. Wcześniej setki szkół i klubów uprawiających futbol kierowały się swoimi własnymi zasadami. Niektóre drużyny dopuszczały podcinanie przeciwnika albo chwytanie piłki w ręce. Z tego chaosu Związek Piłki Nożnej wykreował jednolity zestaw reguł. W ciągu dekady do Związku dołączyły organizacje futbolowe z Walii, Szkocji i Irlandii. W roku 1882 te cztery związki utworzyły Międzynarodową Radę Stowarzyszeń Piłki Nożnej (IFAB).

Pod koniec XIX wieku piłka nożna rozprzestrzeniała się na całym świecie jak pożar lasu, przenoszona z miejsca na miejsce najpierw przez brytyjskich kupców i żeglarzy, a następnie przez podróżników z całej Europy. Z Austrii do Brazylii, z Węgier do Rosji — w ciągu 20 lat na przełomie wieków dziesiątki krajów tworzyły drużyny, rozgrywki i związki piłkarskie. W roku 1904 Francja i sześć innych państw europejskich, zmęczonych nieudolnością IFAB, utworzyło Międzynarodowy Związek Piłki Nożnej (FIFA). Futbol stał się prawdziwie międzynarodowym sportem.

--------------------------------------------------------------------------


Poznanie przepisów gry jest nie tylko częścią wyszkolenia piłkarza może także dać ci
przewagę w ważnych meczach. Jeśli je złamiesz, możesz stracić na rzecz przeciwnika z trudem zdobytą piłkę.

Odpowiedzialność za egzekwowanie zasad gry spoczywa na barkach sędziego głównego i sędziów liniowych. Podejmują oni decyzje dotyczące spalonych, fauli i niesportowego zachowania, wyrokują, czy piłka wyszła poza boisko, czy któryś z piłkarzy zagrał ręką. Sędziowie mają do dyspozycji szereg sygnałów, za pomocą, których informują o swoich decyzjach pozostałych sędziów, zawodników i widzów.

Sędziowie mają pewną swobodę interpretacji przepisów. Kluczowym elementem tej swobody jest przywilej korzyści. Sędzia, zauważywszy faul bądź inne naruszenie zasad, nie przerywa gry. Kontynuacja meczu przynosi bowiem większą korzyść stronie, przeciw której popełniono wykroczenie, np. kiedy faulowany napastnik uwalnia się od atakującego przeciwnika lub podaje piłkę koledze z drużyny. Stosowanie przywileju korzyści zapobiega wielu przerwom w grze i pomaga utrzymać jej płynność.

Artykuł 11 zasad gry w piłkę nożną wywołuje więcej kontrowersji niż którykolwiek inny. Jego stosowanie uniemożliwia napastnikom czajenie się pod bramką przeciwnika w oczekiwaniu na podanie. Oparta na atakach i kontratakach gra jest bardziej widowiskowa. Podstawowe założenie tego przepisu jest proste:

Zawodnik jest spalony, jeśli w chwili podania piłki znajduje się bliżej

linii bramkowej przeciwnika niż piłka i co najmniej dwaj przeciwnicy.

Zawodnik nie jest spalony, jeśli znajduje się na własnej połowie boiska albo kiedy przyjmuje piłkę bezpośrednio po rzucie od bramki, rzucie rożnym bądź wyrzucie z autu.

Podstawianie nóg, popychanie bądź przytrzymywanie przeciwnika to tylko niektóre z wykroczeń uznawanych za faul. Zespół, przeciwko któremu zostały one popełnione zyskuje rzut wolny bezpośredni lub rzut karny, w zależności od miejsca, gdzie doszło do faulu. Do przewinień, za które przyznawany jest rzut wolny pośredni, należy między innymi celowe opóźnianie gry. Pełna lista przewinień uznawanych za faul jest zawarta w przepisach gry.

Żółta kartka i upomnienie. Oba terminy oznaczają to samo. Sędzia podnosi żółtą kartkę, po czym zapisuje nazwisko i numer zawodnika w swoim notesie. Niesportowe zachowanie np. umyślne wykopnięcie piłki w stałym fragmencie gry lub cyniczna, celowo niebezpieczna gra często skutkują wyciągnięciem przez sędziego żółtego kartonika. Powodem upomnienia może być także powtarzające się naruszanie przepisów gry.

Na boisku emocje często biorą górę, ale nie usprawiedliwiają w żadnym stopniu zawodnika, który uderza przeciwnika albo obraża sędziów. Jeśli popełniłeś któreś z tych wykroczeń albo zepsułeś przeciwnikowi oczywistą okazję do zdobycia bramki faulując bądź chwytając piłkę w dłonie, możesz spodziewać się czerwonej kartki. Dwie żółte kartki też zmuszają ciebie do wcześniejszego pójścia pod prysznic. Zawodnicy odprawieni z boiska wyrządzają swej drużynie niedźwiedzą przysługę.

Sędziowanie to ciężka praca. Arbitrzy muszą oceniać szybką, dynamiczną grę, przez co najmniej 90 minut. Decyzje muszą być podejmowane na miejscu. Ani sędzia główny, ani liniowi nie mogą skorzystać z luksusu powtórek w zwolnionym tempie. Są oni zwykłymi ludźmi i zdarza im się popełniać błędy. Nawet, jeśli uważasz, że sędzia podjął złą decyzję, nie próbuj jej kwestionować, nie usiłuj też wpłynąć na jej zmianę. Decyzja sędziego jest zawsze ostateczna.

Ja nie znam porządnego arykułu na temat piłki nożnej ale tu jak link wskazuje masz o historii piłki nożnej pare słów http://redlog.pl/2008/01/02/o-historii-pilki-noznej-slow-kilka/ samo to myśle, że ci napewno wystarczy jeżeli możesz to jeszcze zrobić.



Zmieniony przez - LCBND w dniu 2010-07-22 20:58:31

GWIAZDY FUTBOLU

PELE – BRAZYLIA

Pele — zawodnik z numerem 10 na koszulce swego jedynego klubu, Santos, i koszulce reprezentacji narodowej Brazylii miał wszystko, czego trzeba dobremu piłkarzowi prędkość, siłę, fantazję, rewelacyjną wizję gry i dorównujące jej umiejętności. W wieku 17 lat błyskawicznie zdobył sławę, strzelając 6 goli w wygranych przez Brazylię MŚ „58”. Podczas swoich ostatnich mistrzostw, w roku 1970, Pele zaprezentował szczytowe umiejętności —gwałtowne zwody, przerzutki, podania i celne strzały. W reprezentacji Pele rozegrał 93 mecze międzynarodowe, zdobywając w nich 77 bramek W roku 1974, po zakończeniu 18-letniej kariery, w Santos, klub ten w hołdzie dla zawodnika przestał używać koszulki z numerem 10. W roku 1994 Pele otrzymał nominację na stanowisko ministra sportu Brazylii.


FRANZ BECKENBAUER – NIEMCY

Wybitny obrońca Franz Beckenbauer zrewolucjonizował grę na pozycji libero. Początkowo była to pozycja o charakterze wybitnie obronnym, która dzięki niemu przekształciła się w fascynujący sposób zamiany obrony na atak. Zarówno w barwach Bayernu Monachium, jak w reprezentacyjnym stroju narodowego zespołu RFN zawodnik nazwany Kaiser przyczyniał się do zwycięstw, tworząc setki sytuacji do strzału dla kolegów z drużyny. Sam także nie uchylał z oddawania strzałów. Grając w Bayernie Monachium zdobył 44 bramki. 103 razy grał w reprezentacji RFN, jako kapitan poprowadził drużynę narodową do zwycięstwa w MŚ „74”. Mianowany w 1984 roku trenerem reprezentacji, zwyciężył wraz z nią Argentynę w finale MŚ w roku 1990.


DIEGO MARADONA – ARGENTYNA

Wspaniały zdobywca bramek Diego Maradona był najlepszym piłkarzem lat 80. XX wieku. Najjaśniejsze punkty jego kariery to dwukrotne zdobycie mistrzostwa Włoch przez FC Napoli oraz występy na, MŚ „86” kiedy solidna drużyna argentyńska rozgromiła swoich przeciwników. Podczas tego turnieju zdobył bramkę pretendującą do tytułu najwspanialszego gola wszechczasów w ćwierćfinale przeciwko Anglii. Mimo doprowadzenia Argentyny do finałów MŚ w roku 1990, gdzie drużyna zdobyła wicemistrzostwo po przegranym 0:1 meczu z Niemcami, na ostatnich latach kariery Maradony cieniem położyły się wyniki testów antydopingowych i nieudane powroty na boisko.


JOHAN CRUYFF – HOLANDIA

Jeden z najwspanialszych europejskich graczy, Johan Cruyff, odegrał kluczową rolę w holenderskiej rewolucji określanej jako futbol totalny” Ten sposób gry polegał na błyskawicznych i bardzo skutecznych zmianach pozycji przez graczy. Cruyff, trzykrotny piłkarz roku w Europie, prezentował wysublimowaną technikę piłkarską; mimo że był środkowym napastnikiem, równie dobrze radził sobie w środku boiska, jaki na skrzydłach. Odnosił wielkie sukcesy w barwach holenderskiego Ajaxu, przyczyniając się walnie do zdobycia przez ten klub trzech europejskich pucharów. W roku 1973 przeniósł się do Barcelony, wraz z nim FC Barcelona zdobyła kilkanaście hiszpańskich tytułów ligowych i pucharów. Po zakończeniu kariery powrócił w roli trenera do Ajaxu, a potem do Barcelony.


MICHEL PLATINI – FRANCJA

Jeden z najskuteczniejszych graczy środkowych w historii futbolu, Michel Platini doprowadził Francję do półfinałów MŚ „82” i do zwycięstwa w MŚ „84”. Wyjątkowo twórczy, grał olśniewająco w ataku. Potrafił też krążyć w środkowej części boiska, wykonując bardzo precyzyjne, 40-metrowe podania a w barwach Juventusu Turyn był królem strzelców serie A. Otrzymał też tytuł europejskiego piłkarza roku w latach 1984,1985. W roku 1992, pięć lat po przejściu na sportową emeryturę, został trenerem reprezentacji Francji.

Aż do lat 40.XX wieku piłki i
obuwie piłkarskiebyły wykonywane z ciężkiej,
szybko przemakającej skóry.
Na mokrym boisku zarówno
piłka, jak i buty defasonowały
się i stawały się coraz cięższe.

Nagolenniki wynalazł Samuel W. Widdowson w roku 1874.
Widdowson był napastnikiem NottinghamForest, w roku 1880
grał w reprezentacji Anglii

Angielscy piłkarze po raz pierwszy założyli reprez-tacyjne koszulki w roku 1872, w meczu ze Szkocją.Wcześniej odróżniano drużyny po czapkach. Od tamtej pory czapki są nagrodą za grę w reprzentacji.

.

Noo kapa

niezłe kozaczki

SOG!

fajny artukuł
jakbym mógł to bym ci dał soga
szkoda że abona nie mam
ale za niedługo powinienem mieć

Wiele narodów ma bardzo dawne tradycje piłkarskie sięgające nawet do ubiegłego tysiąclecia. Zaczęło się... oczywiście na wyspach brytyjskich, od... kopania duńskiej głowy. W VIII-IX wieku Duńczycy najeżdżali wielokrotnie Anglię. opanowali jej część, podporządkowali sobie. Nigdzie nie kocha się najeźdźców. Nic więc dziwnego, że miejscowi chłopi natrafiwszy w polu czaszkę poległego wroga, zaczęli ją kopać. Zrodził się ludowy obrzęd. Wkrótce czaszkę zastąpiono krowim pęcherzem. Gra szybko się rozprzestrzeniła. Rozgrywano mecze pomię­dzy sąsiadującymi wsiami, miasteczkami. Opracowano przepisy, regulaminy. Szło o to, aby piłkę umieszczoną w połowie drogi przerzucić na stronę przeciwnika. Potem wprowadzono pola ograniczone, co dało początek boiskom. Pęd do futbolu był tak wielki, że król Henryk II specjalnym edyktem zabronił gry, bo odrywała ona pospólstwo od bardziej potrzebnego państwu - strzelania z łuku.

Zakaz ten trwał ponad 400 lat. Nie wszędzie go przestrzegano. Przez kilka wieków na prowincji z pokolenia na pokolenie przekazywano przepisy, ogólne zasady i odbywały się piłkarskie misteria. Z czasem rozwój piłkarstwa poszedł w dwóch kierunkach. Jeden dopuszczał używanie rąk - powstało rugby. Drugi nakazywał posługiwanie się wyłącznie nogami - narodziła się piłka nożna. Ta okazała się bardziej prężna. Już w 1863 r. powstał Angielski Związek Piłki Nożnej, a dopiero w osiem lat później Unia Rugby. Zaczęto ustalać przepisy. Organizować zawody o puchar, o mistrzostwo ligi, rozgrywać mecze międzypaństwowe.

Rozpoczęła się nowożytna gra futbolu.

Na kontynencie europejskim jego korzenie są nieco krótsze. W okresie renesansu w XV wieku we Włoszech, zwłaszcza we Florencji grano "giuoco del calcio". Jego wpływy przenikały do Francji, a także do Polski wraz z licznymi artystami i dworem królowej Bony. Wspominał o tym w "Wizerunku" Mikołaj Rej. Była to jednak zabawa na wielkich dworach, a nie masowa gra. Na to trzeba było kilka wieków poczekać. W drugiej połowie XIX wieku za przykładem Anglii futbol szybko zyskiwał sobie popularność niemal w całej Europie. Powstawać zaczęły kluby piłkarskie. W 1889 r. utworzono federacje piłkarskie Danii i Holandii. Za nimi wkrótce następne. "Zaraza" przeniosła się do Południowej Ameryki. W 1904 r. powsta­ła FIFA. "Podbite" zostają Afryka i Azja. Najdłużej opór stawiały nowe forma­cje państwowe tworzone przez emigrantów z Europy - USA, Australia, Kanada.

Polski w tym okresie nie było na mapach świata. W 1865 r. dowódca ostatniego oddziału powstania styczniowego, ksiądz Stanisław został stracony przez Rosjan. Kolejny przerwany zryw ciemiężonego narodu spowodował depresję, żałobę, a jednocześnie zmobilizował do walki na zupełnie innych frontach. Pozytywizm, praca organiczna, ruch spółdzielczy - to były kierunki działań w sferze gospodarczej, ekonomicznej, oświatowej. Jednocześnie pomyślano o tężyźnie fizycznej i moralnej, i tak było we wszystkich trzech zaborach. Słusznie zauważył Winston Churchill, że Polacy są nieugięci, godni podziwu w chwili nieszczęść. W Galicji, gdzie swobody narodowościowe były bez porównania większe, niż w zaborze rosyjskim i pruskim, była autonomiczna administracja, polskie szkoły i wyższe uczelnie, w urzędach mówiono po polsku, wydawano książki zakazane przez władze niemieckie i rosyjskie, uroczyście obchodzono rocznice wielkich wydarzeń naszej historii.

I tam właśnie, w stolicy Galicji we Lwowie, w listopadzie 1866 r., a więc w rok po męczeńskiej śmierci księdza Brzóski dwaj młodzi akademicy Kazimierz Żukotyński i Łukasz Goldenthal założyli Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" które miało odegrać ogromną rolę zarówno w wychowaniu fizycznym młodego pokolenia, jak i narodzin polskiego piłkarstwa. Już 7 lutego 1867 r. władze austriackie zatwierdziły statut. Rozpoczęto szeroko zakrojoną działalność. Za­częto od gimnastyki i szermierki. Potem przyszła kolej na inne sporty: atletykę, pływanie, kolarstwo, strzelectwo. Wreszcie na piłkę nożną, choć startowała z opóźnieniem, szybko zyskała ogromną popularność.

W roku 1891 Edmund Cenar wykładowca Seminarium Nauczycielskiego we Lwowie wydał książkę Gry gimnastyczne młodzieży szkolnej, w której podawał pierwsze ogólne zasady gry w piłkę nożną. Na I Zlocie Sokolim w roku 1892 zorganizowano pokaz tej gry. W dwa lata później na II Zlocie Sokolim we Lwowie 14 lipca 1894 r. odbył się pierwszy mecz piłkarski między sokolimi drużynami Lwowa i Krakowa. Zwyciężyli gospodarze 1:0. Zdobywcą pierwszej, historycznej bramki był Włodzimierz Chomicki. Sędzią był krakowianin, student medycyny, Zygmunt To było tylko preludium. Za twórców polskiego futbolu należy uznać światłych, wyprzedzających swoją epokę lekarzy. Prof. dr Henryk Jordan, po studiach i podróżach w Europie Zachodniej, a zwłaszcza w Wielkiej Brytanii szybko docenił znaczenie sportu, a szczególnie gier. W roku 1889 założył w Krakowie Park Zabaw i Gier, gdzie młodzież mogła zapoznać się ze sportem, w tym i z grami piłkarskimi. Zasługi prof. Jordana są wielkie i bezsporne, za tym wzorem w późniejszych latach powstawały jakże liczne ogródki Jordanowskie. Lecz dr Jordan nie doceniał futbolu, jego atrakcyjności, perspektyw, widział w nim tylko jedną z gier. Za ojca polskiego futbolu uznaje się ucznia profesora Jordana także lekarza. Prof. dr Eugeniusz Piasecki pod koniec ubiegłego stulecia wprowadził piłkę nożną do zajęć szkolnych w IV Gimnazjum oraz prowadził pokazy dla młodzieży pozaszkolnej. Przechowały się do naszych czasów fotografie prof. Piaseckiego prowadzącego "treningi" w roku 1899. W roku następnym był już we Lwowie pierwszy trener zagraniczny, Czech Józef Yejtruba.

W Galicji od 1869 wprowadzono wychowanie fizyczne do szkół. Był to spory krok naprzód, ale niewystarczający. Poziom nauczania w tym zakresie był słaby, brak fachowców. Zadziwiające podobieństwo do naszych czasów. Dotychczas mecze rozgrywano między drużynami "Sokoła". Wkrótce uległo to zmianie. W 1903 r. uczniowie I Szkoły Realnej we Lwowie utworzyli Lwowski Klub Piłki Nożnej "Sława", który w kilka lat później zmienił nazwę na Czarni. Jest to pierwszy polski klub piłkarski. W 1904 r. prof. Eugeniusz Piasecki utworzył Klub Gimnastyczno-Sportowy IV Gimnazjum. W rok później powstał trzeci lwowski klub Lechia. W 1907 r. połączyła się ona z K-S IV Gimnazjum i przyjęła nazwę Pogoń. Później Lechia odłączyła się od Pogoni. To były trzy pierwsze polskie kluby.

Wiele owocnej pracy w budowę podstaw naszego futbolu włożył redaktor Kazimierz Hemmerling. W 1900 r. założył "Gazetę Sportową", w której zamiesz­czał nie tylko sprawozdania z meczów, lecz także przetłumaczone i opracowane przez niego "Prawidła gry w piłkę nożną". Była to pierwsza publikacja przepisów gry w języku polskim.

W 1904 r. notujemy też pierwsze dwa spotkania międzyklubowe: "Sława" dwukrotnie zwyciężyła "KG-S" 3:0 i 2:0.
Przełomowym wydarzeniem okazała się wizyta tych dwóch klubów w 1906 r. w Krakowie. 4 czerwca podwawelski gród został zdobyty dla futbolu. Krakowianie zapoznali się z podstawowymi zasadami gry zespołowej, z kostiumami i obuwiem sportowym. Suche kroniki podają, że Czarni wygrali z drużyną "akademików" 2:0, a KG-S (Pogoń) ze "studencko-rękodzielniczą" 4:0. Od tej daty rozpoczyna się szybki rozwój futbolu, nie tylko w Krakowie, gdzie tworzą się dziesiątki drużyn grających na Błoniach, powstają Cracovia i Wisła. Także nieco później wiele klubów w innych miastach Galicji.

W roku 1911 powstał w Krakowie Związek Polskiej Piłki Nożnej dla Galicji, będącej autonomicznym członkiem przy Austriackiej Federacji Futbolu. Jego prezesem został inż. Ludwik Christelbauer, a siedzibą Związku był Lwów. W 1913 r. rozegrano pierwsze mistrzostwa Galicji. Do klasy A zaliczono 4 kluby. Tytuł mistrza zdobyła Cracovia przed Pogonią, Czarnymi, Wisłą. W roku następnym mistrzostw nie ukończono z powodu wybuchu I Wojny ¦wiatowej. Prowadziła wyraźnie Cracovia przed Czarnymi, Pogonią i Wisłą. Galicję można więc nazwać kolebką polskiego futbolu.

Znacznie trudniejsze warunki panowały w pozostałych dwóch zaborach. W Kongresówce bardzo trudno było o uzyskanie zgody na utworzenie polskich organizacji w tym i sportowych. Na to wymagana była zgoda z Petersburga. Nawet na zatwierdzenie fundacji Ogrodów im. W. E. Rau'a, bogatego przemysłowca, w Warszawie trzeba było czekać trzy lata aż do roku 1902. Były one wzorowane na Parku Jordanowskim w Krakowie i odegrały ogromną rolę w rozwoju sportu, a zwłaszcza piłkarstwa. Grała w nich młodzież szkół warszawskich. Szczególnie zasłużony okazał się dr Władysław Ryszard Kozłowski, tak jak prof. H. Jordan w Krakowie i prof. E. Piasecki we Lwowie - lekarz z zawodu, społecznik, organizator, publicysta z powołania.

Druga kuźnia sportu warszawskiego to park Agrykola, gdzie od 1907 r. działało Warszawskie Koło Sportowe skupiające szkolne drużyny. Do wybuchu I Wojny ¦wiatowej nie został w Warszawie zarejestrowany ani jeden klub, choć początków Polonii bez trudu można się doszukać w roku 1912.

Najstarszym polskim klubem zaboru rosyjskiego jest ŁKS założony w Łodzi w roku 1908. W zaborze pruskim, na ¦ląsku i Pomorzu, nie było klubów polskich, natomiast było sporo niemieckich. W niektórych z nich grali Polacy. Jedynego wyłomu w tym zakresie dokonano w Wielkopolsce. W roku 1908 w Ostrowie WIkp. powstał pierwszy czysto polski klub Yenetia. 15 czerwca 1912 r. w Poznaniu powstała Warta. Jej twórcy wraz z działaczami powołali Związek Polskich Towarzystw Sportowych. Przystąpiła do nich Ostrovia. W ślad za nimi powstały dalsze polskie kluby. Pierwsze mistrzostwo Wielkopolski zdobyła Warta.

W okresie I Wojny ¦wiatowej życie sportowe, rzecz jasna, przygasło, lecz nie całkowicie. W 1915 r. został zarejestrowany w Warszawie KS Polonia. Rok później w Manieczkach, w pasie przyfrontowym na Wołyniu, powstał WKS Legia. W legio­nach grało sporo wybitnych piłkarzy tego okresu, z najsłynniejszym z nich Antonim Poznańskim oraz Stanisławom Mielechem na czele. Duma naszego sportu as futbolu Wacław Kuchar był odznaczony za męstwo Krzyżem Walecznych.

Po odzyskaniu niepodległości, gdy jeszcze nie ustalono większości gra­nic nowo powstałego państwa, a już w dniach 21-22 grudnia 1919 r. w Krako­wie powstał Polski Związek Piłki Nożnej. Założyło go 31 klubów z pięciu okrę­gów: krakowskiego, lwowskiego, warszawskiego, łódzkiego i poznańskiego. Prezesem wybrano dr Edwarda Cetnarowskiego. Siedzibą związku został Kra­ków. Statut związku przygotowali wybitni działacze o przeszłości piłkarskiej - dr Józef Lustgarten, dr Stanisław Polakiewicz, prof. dr Jan Weyssenhoff. Pierw­szy ważny krok został dokonany. Na dalsze trzeba było nieco poczekać. Trwała wojna o naszą niepodległość i granice; trzy powstania śląskie. To były w tym czasie najważniejsze sprawy. Piłkarze gromadnie w nich uczestniczyli, nawet ci, którzy mieli wówczas 15-16 lat jak Józef Ciszewski. Drużyny ze Lwowa, Krakowa, Warszawy wyjeżdżały na teren plebiscytów śląskich. Swą grą, wynikami agitowali wahających się na rzecz polskości.

Nie można było wziąć udziału w olimpiadzie w Antwerpii ani przeprowadzić mistrzostw w pamiętnym roku 1920. Trwała wojna z bolszewikami. Dopiero w roku 1921 zorganizowano pierwsze mistrzostwa Polski. Tytuł przypadł Cracovii przed Polonią Warszawa. W grudniu tego roku w Budapeszcie nasza reprezentacja rozegrała swój pierwszy mecz międzypaństwowy, ulegając Węgrom 0:1. Jest to jak dotąd najlepszy rezultat uzyskany w meczach z Węgrami w Budapeszcie. W roku następnym odnieśliśmy zwycięstwa w meczach wyjazdowych ze Szwecją 2:1 w Sztokholmie i z Jugosławią 3:1 w Zagrzebiu. W 1923 Polska została afiliowana przez FIFA. Staliśmy się członkiem wielkiej rodziny piłkarskiej.

Biexi sog beke z tej pilki wyglada jak lekarska

THX