AdamV
Źródło : http://ofsajd.onet.pl/newsy/mistrz-w-stanie-zawieszenia,1,5079141,artykul.html
"W różnych formach kickboxingu Michał Głogowski przez długi czas nie miał sobie w Polsce równych. Był też mistrzem świata i coraz lepiej radził sobie podczas prestiżowych międzynarodowych gal zawodowców. Mimo to przerwał profesjonalną karierę. - Zdecydowały kwestie finansowe - mówi.
Jeszcze kilka miesięcy temu było o nim głośno choćby za sprawą udziału w prestiżowych zawodach z cyklu "It's Showtime". Od tego czasu w życiu Michała Głogowskiego wiele się jednak zmieniło. - Trenuję tylko rekreacyjnie. Jeśli mam czas ćwiczę dwa razy w tygodniu, ale zdarza się i tak, że przez dwa tygodnie w ogóle nie ma mnie na zajęciach - nie ukrywa.
- Z samych walk nie da się wyżyć. A ja doszedłem już do takiego momentu, że chcę to robić profesjonalnie albo wcale. Nie zamierzam walczyć co dwa tygodnie, aby tylko podreperować domowy budżet. Poczucie niezależności jest dla mnie bardzo ważne - podkreśla były mistrz świata federacji WKN. - Prawda jest taka, że sponsorzy w Polsce wcale nie rzucają się na zawodników sztuk walki. Dlatego już wiem, że na kickboxingu nie zarobię. I jeżeli wejdę jeszcze kiedyś do ringu, to tylko dla siebie.Głogowski nie kryje, że na dużo lepsze warunki finansowe niż gwiazdy kickboxingu mogą liczyć piłkarze nawet w niskich klasach rozgrywkowych. - W porównaniu z zawodnikami drugiej czy trzeciej ligi to jest przepaść. Oni nie tylko dostają pensje, ale i premie po wygranych
meczach. Nam płaci się tylko za walki. A w przeciwieństwie do piłkarzy nie możemy wychodzić do ringu co tydzień. Jest to niemożliwe ze względów logistycznych, jak i zdrowotnych. Kickboxing charakteryzuje się bowiem wysokim współczynnikiem podatności na kontuzje - mówi.
- Dobrej klasy kickboxer za udział w międzynarodowej gali może liczyć na 2-4 tysiące euro. Z tego musi opłacić sobie przygotowania, podzielić się z trenerem oraz menedżerem. W zależności od zapisów kontraktowych zostaje połowa, maksymalnie 60 procent. A na porządne przygotowanie się do walki potrzeba trzech miesięcy. Do opłacenia są w tym czasie odżywki, lekarze, odnowa, itd. Do tego jeszcze dochodzą "zwykłe" koszty w postaci czynszu, jedzenia, ubrania… - wylicza dwukrotny zdobywca Pucharu Świata w kickboxingu. - Moja największa gaża, którą udało mi się wynegocjować, to niecałe 2,5 tysiąca euro - dodaje.Mimo takich a nie innych realiów finansowych, Głogowski nie żałuje jednak, że w młodości postawił właśnie na kickboxing. - Absolutnie nie żałuję. To była bardzo fajna szkoła życia. Co nieco osiągnąłem, nikomu nie muszę już nic udowadniać. A wcale nie ma gwarancji, że w innej dyscyplinie zaszedłbym tak wysoko. Równie dobrze mógłbym skończyć w akademickiej drużynie i tyle - mówi Michał, który jako nastolatek trenował koszykówkę, karate, gimnastykę i lekkoatletykę. - Teraz jednak nie chodzę już do liceum ani nie studiuję. Mam żonę, rodzinę i nie mogę sobie pozwolić na walkę o sam dyplom czy medal. Nawet w K-1, czyli najbardziej prestiżowej organizacji na świecie, nie zapłacili mi do tej pory ustalonych wcześniej kwot. To podcina skrzydła.- Oczywiście próbuję odzyskać te pieniądze na drodze sądowej, ale
będzie to bardzo trudne. Właściciel organizacji jest zadłużony i wiem od prawnika, że wyegzekwowanie należności stoi pod wielkim znakiem
zapytani - opowiada Głogowski. - Tymczasem biorąc udział w K-1, człowiek ma wrażenie, że uczestniczy nie wiadomo w jak fantastycznym przedsięwzięciu. Balon próżności nadmuchany jest do granic możliwości. Wszystkie te sesje zdjęciowe, pokazowe treningi, wywiady, spotkania,
autografy… Łatwo można ulec wrażeniu, że jest się częścią czegoś wyjątkowego, a tak naprawdę K-1 to zawody jak każde inne. Po gali musiałem odpocząć, najbardziej zmęczona tym wszystkim była… moja głowa.
Głogowski jako pierwszy polski zawodnik zakwalifikował się do turnieju finałowego K-1 Max World Grand Prix. Zawodów w Japonii pod koniec 2010 roku wygrać mu się nie udało, ale w światowej elicie pozostawił po sobie bardzo dobre wrażenie. - Gdy już opadły emocje związane z moim występem w K-1, telefon powoli przestał dzwonić. A ja wreszcie miałem czas na te wszystkie rzeczy, które kiedyś wypadły z mojego komentarz. Mogłem spokojnie poczytać książkę, pooglądać telewizję czy po prostu pójść na spacer… Nie musiałem patrzeć codziennie na wagę i sprawdzać, czy przytyłem. Życie profesjonalnego sportowca to zazwyczaj pewien powtarzający się schemat, a ja mogłem robić dokładnie to, na co miałem ochotę - zaznacza mistrz świata amatorów w kickboxingu z 2007 roku.Co ciekawe, Głogowski wcale nie uważa siebie za fana sztuk walki. - Obejrzę coś tylko jak jest fajnie zrobione. Patrząc na gale UFC czy Strikeforce, ciężko tam dostrzec słabych zawodników. U nas poziom rywalizacji nie zawsze jest wysoki. Nie brakuje walk, które wręcz są żenujące. Ale nie dziwię się, że ktoś je organizuje, skoro są chętni, aby to oglądać. Tak było od zawsze: albo szło się do cyrku, albo na arenę zobaczyć gladiatorów. Dlatego często widzimy postacie, które niewiele potrafią, ale mają medialne twarze, są celebrytami. Stąd zainteresowanie takimi starciami jak choćby Marcin Najman kontra Hardkorowy Koksu. Swoją drogą, idąc dalej tym tropem chętnie zobaczyłbym w akcji choćby… Krzysztofa Ibisza - śmieje się 14-krotny mistrz Polski w różnych formach kickboxingu.Zdaniem Głogowskiego, ciężko w tej chwili oceniać, czy popularność sportów walki w Polsce będzie jeszcze rosła czy też powoli osiąga
apogeum. - Wszystko zależy od ludzi. Jeżeli któraś z największych telewizji, zdecyduje się dać szansę dyscyplinie, dalszy rozwój jest możliwy. Bo nie ma co się oszukiwać, że to właśnie telewizja kreuje świadomość kibiców w naszym kraju. Kiedyś prawie nikt nie emocjonował się skokami narciarskimi, Formułą 1 czy biegami
narciarskimi. Wystarczyło trochę relacji z udziałem Polaków i teraz większość potrafi z głowy powiedzieć nawet czołówkę klasyfikacji generalnej danych zawodów - przekonuje 28-letni zawodnik. - Z drugiej strony, w naszym kraju pokutuje przekonanie, że sporty walki są rozrywką dla biednych, co raczej nie wróży temu, żeby stały się one naszymi dyscyplinami narodowymi. W Polsce jedynym pozytywnym wyjątkiem, jeżeli chodzi o nakłady na sporty walki, jest KSW. Jest telewizja, są widzowie i są sponsorzy. W kickboxingu możemy sobie o tym tylko pomarzyć.
Stabilizację finansową na razie ma przynieść Głogowskiemu jego własna działalność biznesowa. Zawodnik postanowił wykorzystać wiedzę zdobytą podczas studiów na Politechnice Warszawskiej i założył firmę Creadoor, zajmującą się produkcją i sprzedażą drzwi różnego rodzaju. - W naszej ofercie mamy naprawdę nowoczesne, designerskie modele.
Mój kuzyn jest projektantem wnętrz, ja skończyłem inżynierię materiałową i tak postanowiliśmy połączyć nasze umiejętności. Liczę, że w ciągu kilku, najpóźniej kilkunastu miesięcy firma rozkręci się na tyle, że nie trzeba jej będzie już poświęcać tak wiele czasu. Na razie jednak, żeby rozwinąć działalność, muszę mieć czas i energię - tłumaczy.Do momentu przerwania kariery Głogowski stoczył ponad 200 walk. - Mniej więcej sześć lat temu zgubiłem swoją książeczkę z zestawieniem pojedynków. Wówczas było w niej wówczas 117 amatorskich starć. Od tego czasu nie prowadziłem już tak dokładnej statystyki, ale sumując walki zawodowe i amatorskie dwieście z pewnością by się uzbierało - twierdzi. Zdecydowana większość z nich kończyła się zwycięstwem Polaka. - Na pewno bardzo ciężko było wygrać turniej amatorskich mistrzostw świata. Najbardziej prestiżowy był z kolei start w zawodach K-1. Wbrew pozorom, mile wspominam też każdy z tytułów mistrza Polski - odpowiada, zapytany o to, które ze swoich osiągnięć ceni najbardziej. Nie jestem człowiekiem przesądnym, nie odbywałem przed walką żadnych rytuałów. Zawsze natomiast następowało wyciszenie, swego rodzaju medytacja. Inni w ostatnich godzinach przed wyjściem na ring musieli się wygadać, ja zaś potrzebowałem zamknięcia i skupienia. Kiedy człowiek idzie z szatni do ringu, tak naprawdę ma w głowie pustkę. Jedyne, o czym można myśleć, to symulacja walki, rozgrywanie jej w głowie. W trakcie samej konfrontacji myśli się już jedynie o tym, jak oszukać przeciwnika i wygrać starcie - przekonuje Głogowski.
O ile przygotowanie mentalne zazwyczaj nie było problemem, o tyle pochodzący z Siedlec zawodnik na początku przygody z kickboxingiem miał kłopoty z utrzymywaniem wagi. - Trzeba było patrzeć, co się je i kiedy się je. Żona dbała o mnie i pilnowała mojej diety. Początkowo miałem pewne trudności, ale później waga się już ustabilizowała i nie było większych wahnięć. W sumie nigdy nie stosowałem żadnej specjalnej diety, mającej własną nazwę. Menu było całkowicie zależne od treningu. Stopniowo udało mi się poznać swój organizm i ta wiedza
przekładała się między innymi na jedzenie - mówi zawodnik, który od kilku lat związany jest z warszawską Akademią Walk.
- Od pierwszego treningu w Siedlcach byłem strasznie zmotywowany. Przygodę z kickboxingiem zacząłem dość późno, bo dopiero na 3-4
miesiące przed osiemnastymi urodzinami. Zobaczyłem, że idzie mi nieźle i w parze z możliwościami rosły mi też chęci do treningów i walk. Po kilku
latach zmieniłem klub, przyjechałem do Warszawy. Przez rok ćwiczyłem sam, m.in. byłem w Tajlandii na specjalnym obozie, gdzie spędziłem około kilka miesięcy i muszę przyznać, że trochę tęsknię teraz za tym państwem. Kiedy pierwszy raz się tam pojawiłem, miałem wrażenie, że to istny raj na ziemi. Bardzo odpowiadał mi tamtejszy klimat. Chętnie znów zamieniłbym polski styczeń i luty na ten, który mają w Tajlandii. Tam średnia temperatura dochodzi wtedy nawet do 35 stopni. A miejscowi to mili, życzliwi ludzie. Po powrocie z Azji poznałem trenera Roberta Popławskiego i do dzisiaj ćwiczę pod jego okiem. Tyle że teraz już zupełnie amatorsko - podkreśla.
Sam określa swój status jako "zawodnik w stanie zawieszenia". - Na pewno chciałbym jeszcze spróbować, ale niczego nie obiecuję. Nie chcę, aby za życzono mi znalezienia bogatego sponsora albo intratnej propozycji ze strony którejś z organizacji. Najbardziej życzyłbym sobie po prostu szczęścia. Wtedy będę zadowolony, niezależnie od tego, czy jestem na ringu czy nie. Ale faktem jest, że najciekawsze momenty mojego życia wiążą się między innymi z kickboxingiem. Najprzyjemniejszą chwilą zawsze był dla mnie odpoczynek po wygranej walce. Chciałbym przeżyć jeszcze kilka takich momentów - kończy Głogowski."
A to komentarz, który świetnie podsumowywuje smutną Polską rzeczywistośc
"Ten artykuł obnaża prawdę o tych galach i organizacjach Kasa i jeszcze raz kasa tylko że dla promotorów i organizatorów Jak trzeba płacić zawodnikowi to już jest problem. Robi się wiele szumu w okoł walk na słabym poziomie ale za to z celebrytami w ringu. Te wszystkie KSW to taki wspóczesny objazdowy cyrk dla gawiedzi. In bardziej napompowany tym lepiej się sprzeda. Szkoda , że naprawdę wartościowi zawodnicy róznych sztuk wali czy to boks czy kickboxing giną w tym medialnym tłumie. Szkoda że człowiek który postawił na ciężką sportową prace nie zdobył uznania. Bo lepiej sprzedaje się Pudzian ( jako zawodnik MMA), hardkorowy koksu czy Najman"
"W różnych formach kickboxingu Michał Głogowski przez długi czas nie miał sobie w Polsce równych. Był też mistrzem świata i coraz lepiej radził sobie podczas prestiżowych międzynarodowych gal zawodowców. Mimo to przerwał profesjonalną karierę. - Zdecydowały kwestie finansowe - mówi.
Jeszcze kilka miesięcy temu było o nim głośno choćby za sprawą udziału w prestiżowych zawodach z cyklu "It's Showtime". Od tego czasu w życiu Michała Głogowskiego wiele się jednak zmieniło. - Trenuję tylko rekreacyjnie. Jeśli mam czas ćwiczę dwa razy w tygodniu, ale zdarza się i tak, że przez dwa tygodnie w ogóle nie ma mnie na zajęciach - nie ukrywa.
- Z samych walk nie da się wyżyć. A ja doszedłem już do takiego momentu, że chcę to robić profesjonalnie albo wcale. Nie zamierzam walczyć co dwa tygodnie, aby tylko podreperować domowy budżet. Poczucie niezależności jest dla mnie bardzo ważne - podkreśla były mistrz świata federacji WKN. - Prawda jest taka, że sponsorzy w Polsce wcale nie rzucają się na zawodników sztuk walki. Dlatego już wiem, że na kickboxingu nie zarobię. I jeżeli wejdę jeszcze kiedyś do ringu, to tylko dla siebie.Głogowski nie kryje, że na dużo lepsze warunki finansowe niż gwiazdy kickboxingu mogą liczyć piłkarze nawet w niskich klasach rozgrywkowych. - W porównaniu z zawodnikami drugiej czy trzeciej ligi to jest przepaść. Oni nie tylko dostają pensje, ale i premie po wygranych
meczach. Nam płaci się tylko za walki. A w przeciwieństwie do piłkarzy nie możemy wychodzić do ringu co tydzień. Jest to niemożliwe ze względów logistycznych, jak i zdrowotnych. Kickboxing charakteryzuje się bowiem wysokim współczynnikiem podatności na kontuzje - mówi.
- Dobrej klasy kickboxer za udział w międzynarodowej gali może liczyć na 2-4 tysiące euro. Z tego musi opłacić sobie przygotowania, podzielić się z trenerem oraz menedżerem. W zależności od zapisów kontraktowych zostaje połowa, maksymalnie 60 procent. A na porządne przygotowanie się do walki potrzeba trzech miesięcy. Do opłacenia są w tym czasie odżywki, lekarze, odnowa, itd. Do tego jeszcze dochodzą "zwykłe" koszty w postaci czynszu, jedzenia, ubrania… - wylicza dwukrotny zdobywca Pucharu Świata w kickboxingu. - Moja największa gaża, którą udało mi się wynegocjować, to niecałe 2,5 tysiąca euro - dodaje.Mimo takich a nie innych realiów finansowych, Głogowski nie żałuje jednak, że w młodości postawił właśnie na kickboxing. - Absolutnie nie żałuję. To była bardzo fajna szkoła życia. Co nieco osiągnąłem, nikomu nie muszę już nic udowadniać. A wcale nie ma gwarancji, że w innej dyscyplinie zaszedłbym tak wysoko. Równie dobrze mógłbym skończyć w akademickiej drużynie i tyle - mówi Michał, który jako nastolatek trenował koszykówkę, karate, gimnastykę i lekkoatletykę. - Teraz jednak nie chodzę już do liceum ani nie studiuję. Mam żonę, rodzinę i nie mogę sobie pozwolić na walkę o sam dyplom czy medal. Nawet w K-1, czyli najbardziej prestiżowej organizacji na świecie, nie zapłacili mi do tej pory ustalonych wcześniej kwot. To podcina skrzydła.- Oczywiście próbuję odzyskać te pieniądze na drodze sądowej, ale
będzie to bardzo trudne. Właściciel organizacji jest zadłużony i wiem od prawnika, że wyegzekwowanie należności stoi pod wielkim znakiem
zapytani - opowiada Głogowski. - Tymczasem biorąc udział w K-1, człowiek ma wrażenie, że uczestniczy nie wiadomo w jak fantastycznym przedsięwzięciu. Balon próżności nadmuchany jest do granic możliwości. Wszystkie te sesje zdjęciowe, pokazowe treningi, wywiady, spotkania,
autografy… Łatwo można ulec wrażeniu, że jest się częścią czegoś wyjątkowego, a tak naprawdę K-1 to zawody jak każde inne. Po gali musiałem odpocząć, najbardziej zmęczona tym wszystkim była… moja głowa.
Głogowski jako pierwszy polski zawodnik zakwalifikował się do turnieju finałowego K-1 Max World Grand Prix. Zawodów w Japonii pod koniec 2010 roku wygrać mu się nie udało, ale w światowej elicie pozostawił po sobie bardzo dobre wrażenie. - Gdy już opadły emocje związane z moim występem w K-1, telefon powoli przestał dzwonić. A ja wreszcie miałem czas na te wszystkie rzeczy, które kiedyś wypadły z mojego komentarz. Mogłem spokojnie poczytać książkę, pooglądać telewizję czy po prostu pójść na spacer… Nie musiałem patrzeć codziennie na wagę i sprawdzać, czy przytyłem. Życie profesjonalnego sportowca to zazwyczaj pewien powtarzający się schemat, a ja mogłem robić dokładnie to, na co miałem ochotę - zaznacza mistrz świata amatorów w kickboxingu z 2007 roku.Co ciekawe, Głogowski wcale nie uważa siebie za fana sztuk walki. - Obejrzę coś tylko jak jest fajnie zrobione. Patrząc na gale UFC czy Strikeforce, ciężko tam dostrzec słabych zawodników. U nas poziom rywalizacji nie zawsze jest wysoki. Nie brakuje walk, które wręcz są żenujące. Ale nie dziwię się, że ktoś je organizuje, skoro są chętni, aby to oglądać. Tak było od zawsze: albo szło się do cyrku, albo na arenę zobaczyć gladiatorów. Dlatego często widzimy postacie, które niewiele potrafią, ale mają medialne twarze, są celebrytami. Stąd zainteresowanie takimi starciami jak choćby Marcin Najman kontra Hardkorowy Koksu. Swoją drogą, idąc dalej tym tropem chętnie zobaczyłbym w akcji choćby… Krzysztofa Ibisza - śmieje się 14-krotny mistrz Polski w różnych formach kickboxingu.Zdaniem Głogowskiego, ciężko w tej chwili oceniać, czy popularność sportów walki w Polsce będzie jeszcze rosła czy też powoli osiąga
apogeum. - Wszystko zależy od ludzi. Jeżeli któraś z największych telewizji, zdecyduje się dać szansę dyscyplinie, dalszy rozwój jest możliwy. Bo nie ma co się oszukiwać, że to właśnie telewizja kreuje świadomość kibiców w naszym kraju. Kiedyś prawie nikt nie emocjonował się skokami narciarskimi, Formułą 1 czy biegami
narciarskimi. Wystarczyło trochę relacji z udziałem Polaków i teraz większość potrafi z głowy powiedzieć nawet czołówkę klasyfikacji generalnej danych zawodów - przekonuje 28-letni zawodnik. - Z drugiej strony, w naszym kraju pokutuje przekonanie, że sporty walki są rozrywką dla biednych, co raczej nie wróży temu, żeby stały się one naszymi dyscyplinami narodowymi. W Polsce jedynym pozytywnym wyjątkiem, jeżeli chodzi o nakłady na sporty walki, jest KSW. Jest telewizja, są widzowie i są sponsorzy. W kickboxingu możemy sobie o tym tylko pomarzyć.
Stabilizację finansową na razie ma przynieść Głogowskiemu jego własna działalność biznesowa. Zawodnik postanowił wykorzystać wiedzę zdobytą podczas studiów na Politechnice Warszawskiej i założył firmę Creadoor, zajmującą się produkcją i sprzedażą drzwi różnego rodzaju. - W naszej ofercie mamy naprawdę nowoczesne, designerskie modele.
Mój kuzyn jest projektantem wnętrz, ja skończyłem inżynierię materiałową i tak postanowiliśmy połączyć nasze umiejętności. Liczę, że w ciągu kilku, najpóźniej kilkunastu miesięcy firma rozkręci się na tyle, że nie trzeba jej będzie już poświęcać tak wiele czasu. Na razie jednak, żeby rozwinąć działalność, muszę mieć czas i energię - tłumaczy.Do momentu przerwania kariery Głogowski stoczył ponad 200 walk. - Mniej więcej sześć lat temu zgubiłem swoją książeczkę z zestawieniem pojedynków. Wówczas było w niej wówczas 117 amatorskich starć. Od tego czasu nie prowadziłem już tak dokładnej statystyki, ale sumując walki zawodowe i amatorskie dwieście z pewnością by się uzbierało - twierdzi. Zdecydowana większość z nich kończyła się zwycięstwem Polaka. - Na pewno bardzo ciężko było wygrać turniej amatorskich mistrzostw świata. Najbardziej prestiżowy był z kolei start w zawodach K-1. Wbrew pozorom, mile wspominam też każdy z tytułów mistrza Polski - odpowiada, zapytany o to, które ze swoich osiągnięć ceni najbardziej. Nie jestem człowiekiem przesądnym, nie odbywałem przed walką żadnych rytuałów. Zawsze natomiast następowało wyciszenie, swego rodzaju medytacja. Inni w ostatnich godzinach przed wyjściem na ring musieli się wygadać, ja zaś potrzebowałem zamknięcia i skupienia. Kiedy człowiek idzie z szatni do ringu, tak naprawdę ma w głowie pustkę. Jedyne, o czym można myśleć, to symulacja walki, rozgrywanie jej w głowie. W trakcie samej konfrontacji myśli się już jedynie o tym, jak oszukać przeciwnika i wygrać starcie - przekonuje Głogowski.
O ile przygotowanie mentalne zazwyczaj nie było problemem, o tyle pochodzący z Siedlec zawodnik na początku przygody z kickboxingiem miał kłopoty z utrzymywaniem wagi. - Trzeba było patrzeć, co się je i kiedy się je. Żona dbała o mnie i pilnowała mojej diety. Początkowo miałem pewne trudności, ale później waga się już ustabilizowała i nie było większych wahnięć. W sumie nigdy nie stosowałem żadnej specjalnej diety, mającej własną nazwę. Menu było całkowicie zależne od treningu. Stopniowo udało mi się poznać swój organizm i ta wiedza
przekładała się między innymi na jedzenie - mówi zawodnik, który od kilku lat związany jest z warszawską Akademią Walk.
- Od pierwszego treningu w Siedlcach byłem strasznie zmotywowany. Przygodę z kickboxingiem zacząłem dość późno, bo dopiero na 3-4
miesiące przed osiemnastymi urodzinami. Zobaczyłem, że idzie mi nieźle i w parze z możliwościami rosły mi też chęci do treningów i walk. Po kilku
latach zmieniłem klub, przyjechałem do Warszawy. Przez rok ćwiczyłem sam, m.in. byłem w Tajlandii na specjalnym obozie, gdzie spędziłem około kilka miesięcy i muszę przyznać, że trochę tęsknię teraz za tym państwem. Kiedy pierwszy raz się tam pojawiłem, miałem wrażenie, że to istny raj na ziemi. Bardzo odpowiadał mi tamtejszy klimat. Chętnie znów zamieniłbym polski styczeń i luty na ten, który mają w Tajlandii. Tam średnia temperatura dochodzi wtedy nawet do 35 stopni. A miejscowi to mili, życzliwi ludzie. Po powrocie z Azji poznałem trenera Roberta Popławskiego i do dzisiaj ćwiczę pod jego okiem. Tyle że teraz już zupełnie amatorsko - podkreśla.
Sam określa swój status jako "zawodnik w stanie zawieszenia". - Na pewno chciałbym jeszcze spróbować, ale niczego nie obiecuję. Nie chcę, aby za życzono mi znalezienia bogatego sponsora albo intratnej propozycji ze strony którejś z organizacji. Najbardziej życzyłbym sobie po prostu szczęścia. Wtedy będę zadowolony, niezależnie od tego, czy jestem na ringu czy nie. Ale faktem jest, że najciekawsze momenty mojego życia wiążą się między innymi z kickboxingiem. Najprzyjemniejszą chwilą zawsze był dla mnie odpoczynek po wygranej walce. Chciałbym przeżyć jeszcze kilka takich momentów - kończy Głogowski."
A to komentarz, który świetnie podsumowywuje smutną Polską rzeczywistośc
"Ten artykuł obnaża prawdę o tych galach i organizacjach Kasa i jeszcze raz kasa tylko że dla promotorów i organizatorów Jak trzeba płacić zawodnikowi to już jest problem. Robi się wiele szumu w okoł walk na słabym poziomie ale za to z celebrytami w ringu. Te wszystkie KSW to taki wspóczesny objazdowy cyrk dla gawiedzi. In bardziej napompowany tym lepiej się sprzeda. Szkoda , że naprawdę wartościowi zawodnicy róznych sztuk wali czy to boks czy kickboxing giną w tym medialnym tłumie. Szkoda że człowiek który postawił na ciężką sportową prace nie zdobył uznania. Bo lepiej sprzedaje się Pudzian ( jako zawodnik MMA), hardkorowy koksu czy Najman"
"Walcz z sercem ale używaj tez głowy"
Zapasy - Stoczonych Walk : 10
Krzysztof Piekarz
MatiAu
Frosti
stodolar
Tourette
_radek
Jezi
