wwwaldek
Rozciąganie dzieci
Dzieci w wiek przedszkolnym (2-5lat) nie muszą spędzać tyle czasu na ćwiczeniu gibkości ile dzieci starsze, czy dorośli. Ciało dzieci jest tak elastyczne, że nawet podczas zwykłej zabawy ich stawy pracują w pełnym zakresie ruchów.
W wieku od 6 do 10 lat ruchliwość ramion i bioder zmniejsza się. Aby zapobiec redukcji zakresu ruchu, dzieci w tym wieku muszą ćwiczyć rozciąganie dynamiczne ramion (unoszenie i wymachy rąk we wszystkich kierunkach) i bioder (unoszenie nóg we wszystkich kierunkach). Naturalna gibkość kręgosłupa osiąga swój maksymalny poziom w wieku 8-9 lat.
Próby zwiększania naturalnego zakresu ruchów kręgosłupa, jak i powtarzające się zginanie i skręcanie kręgosłupa powoduje, pod wpływem ucisku, uszkodzenie stref wzrostu kręgów, spondyliozę, kręgozmyk i dyskopatię, co w efekcie prowadzi do problemów z kręgosłupem na całe życie. Wielu gimnastyków płaci za doskonałą gibkość kręgosłupa bólem przez całe życie i noszeniem gorsetów.
W treningu dzieci należy unikać rozciągania statycznego wszelkiego typu (biernego, aktywnego, izometrycznego), gdyż w układzie nerwowym dziecka procesy pobudzania przewyższają hamowanie. Znaczy to, że dziecku trudno jest stać nieruchomo, rozluźnić się i odpowiednio skupiać na reakcji mięśni przez tak długi czas, jak tego wymagają rozciągania statyczne. Rozciąganie izometryczne wymaga koncentracji i znajomości swego ciała, aby prawidłowo interpretować odczucia powstające w rozciągniętych i silnie napiętych mięśniach i dzięki temu nie dopuścić do ich uszkodzenia. Tak jak inne ćwiczenia izometryczne, może zwiększyć napięcie spoczynkowe mięśni, co ma niekorzystny wpływ na koordynację ruchową, a czego należy unikać w krótkim okresie życia, kiedy owa koordynacja może być rozwijana. Izometryczne ćwiczenia rozciągające, które rozpoczynają się od pozycji stojącej i prowadzące do szpagatu poprzecznego, wywierają silne boczne uciski kolana. Nie należy ćwiczyć rozciągania balistycznego, izometrycznego i relaksacyjnego przed osiągnięciem późnego wieku młodzieńczego, gdyż rozciągane mięśnie u dzieci nie stanowią takiego oporu, jak mięśnie dorosłych, a to powoduje rozciąganie więzadeł.
Rozciąganie balistyczne, w którym dla zwiększenia maksymalnego rozciągnięcia „sprężynujemy”, jest absurdem. Rozciąganie statyczne aktywne, szczególnie te polegające na unoszeniu nogi i trzymaniu jej wysoko bez żadnego podparcia, napina kręgosłup i może zwiększyć jego lordozę ponieważ zgina ono i skręca kręgosłup podczas gdy mięsień biodrowo-lędźwiowy uniesionego uda naciąga kręgi lędźwiowe. Jeżeli tego typu unoszenie nóg musi być wykonywane, to natychmiast po nim powinny nastąpić ćwiczenia i rozciąganie korygujące lordozę, na przykład pochylanie miednicy, skłony do przodu.
Wiek od 8 do 11 lat u dziewczynek i od 10 do 13 lat u chłopców jest okresem wzmożonej intensywności kształtowania gibkości, ponieważ dzieci, dzięki temu, że przybierają na wadze prędzej niż rosną, są silniejsze i bardziej ruchliwe. Wzrost aktywności bez jednoczesnego wzrostu ilości i intensywności ćwiczeń rozciągających może zmniejszyć zakres ruchów.
W okresie gwałtownego wzrostu (11 do 13 lat u dziewczynek i 13 do 15 lat u chłopców) dziecko może rosnąć nawet do 2,5 cm na miesiąc. Mięśnie i więzadła nie wydłużają się w tak szybkim tempie jak kości. Nadmierne wygięcie części lędźwiowej kręgosłupa, może prowadzić do jego uszkodzeń, a związane jest to z szybszym wzrostem kości kręgosłupa niż mięśni.
Bolesność rzepki i efekcie zniszczenie jej chrząstki jest spowodowane wykonywaniem zbyt wielu ćwiczeń obejmujących zginanie kolan w czasie, gdy mięsień czworogłowy i ścięgna udowe są napięte poprzez gwałtowny wzrost kości udowych. Rozciąganie powinno koncentrować się na tych mięśniach, które są napinane w związku z gwałtownym wzrostem kości, w przeciwnym bowiem razie u dziecka mogą rozwinąć się wady postawy albo pojawią się urazy. W wieku szkolnym wszystkie kości, więzadła i mięśnie są osłabione i dlatego należy unikać przemęczania tułowia poprzez zbyt wiele powtórzeń skłonów i skrętów.
W drugim etapie adolescencji, po okresie gwałtownego wzrostu (13-15 lat u dziewczynek i 15-19 lat u chłopców), można znowu zintensyfikować trening gibkości i ćwiczyć rozciąganie specyficzne dla danej dyscypliny sportowej zbliżone jakością i ilością do ćwiczeń dla dorosłych.
Tekst w całości pochodzi z książki "Stretching, trening gibkości" Thomas Kurz.
Dzieci w wiek przedszkolnym (2-5lat) nie muszą spędzać tyle czasu na ćwiczeniu gibkości ile dzieci starsze, czy dorośli. Ciało dzieci jest tak elastyczne, że nawet podczas zwykłej zabawy ich stawy pracują w pełnym zakresie ruchów.
W wieku od 6 do 10 lat ruchliwość ramion i bioder zmniejsza się. Aby zapobiec redukcji zakresu ruchu, dzieci w tym wieku muszą ćwiczyć rozciąganie dynamiczne ramion (unoszenie i wymachy rąk we wszystkich kierunkach) i bioder (unoszenie nóg we wszystkich kierunkach). Naturalna gibkość kręgosłupa osiąga swój maksymalny poziom w wieku 8-9 lat.
Próby zwiększania naturalnego zakresu ruchów kręgosłupa, jak i powtarzające się zginanie i skręcanie kręgosłupa powoduje, pod wpływem ucisku, uszkodzenie stref wzrostu kręgów, spondyliozę, kręgozmyk i dyskopatię, co w efekcie prowadzi do problemów z kręgosłupem na całe życie. Wielu gimnastyków płaci za doskonałą gibkość kręgosłupa bólem przez całe życie i noszeniem gorsetów.
W treningu dzieci należy unikać rozciągania statycznego wszelkiego typu (biernego, aktywnego, izometrycznego), gdyż w układzie nerwowym dziecka procesy pobudzania przewyższają hamowanie. Znaczy to, że dziecku trudno jest stać nieruchomo, rozluźnić się i odpowiednio skupiać na reakcji mięśni przez tak długi czas, jak tego wymagają rozciągania statyczne. Rozciąganie izometryczne wymaga koncentracji i znajomości swego ciała, aby prawidłowo interpretować odczucia powstające w rozciągniętych i silnie napiętych mięśniach i dzięki temu nie dopuścić do ich uszkodzenia. Tak jak inne ćwiczenia izometryczne, może zwiększyć napięcie spoczynkowe mięśni, co ma niekorzystny wpływ na koordynację ruchową, a czego należy unikać w krótkim okresie życia, kiedy owa koordynacja może być rozwijana. Izometryczne ćwiczenia rozciągające, które rozpoczynają się od pozycji stojącej i prowadzące do szpagatu poprzecznego, wywierają silne boczne uciski kolana. Nie należy ćwiczyć rozciągania balistycznego, izometrycznego i relaksacyjnego przed osiągnięciem późnego wieku młodzieńczego, gdyż rozciągane mięśnie u dzieci nie stanowią takiego oporu, jak mięśnie dorosłych, a to powoduje rozciąganie więzadeł.
Rozciąganie balistyczne, w którym dla zwiększenia maksymalnego rozciągnięcia „sprężynujemy”, jest absurdem. Rozciąganie statyczne aktywne, szczególnie te polegające na unoszeniu nogi i trzymaniu jej wysoko bez żadnego podparcia, napina kręgosłup i może zwiększyć jego lordozę ponieważ zgina ono i skręca kręgosłup podczas gdy mięsień biodrowo-lędźwiowy uniesionego uda naciąga kręgi lędźwiowe. Jeżeli tego typu unoszenie nóg musi być wykonywane, to natychmiast po nim powinny nastąpić ćwiczenia i rozciąganie korygujące lordozę, na przykład pochylanie miednicy, skłony do przodu.
Wiek od 8 do 11 lat u dziewczynek i od 10 do 13 lat u chłopców jest okresem wzmożonej intensywności kształtowania gibkości, ponieważ dzieci, dzięki temu, że przybierają na wadze prędzej niż rosną, są silniejsze i bardziej ruchliwe. Wzrost aktywności bez jednoczesnego wzrostu ilości i intensywności ćwiczeń rozciągających może zmniejszyć zakres ruchów.
W okresie gwałtownego wzrostu (11 do 13 lat u dziewczynek i 13 do 15 lat u chłopców) dziecko może rosnąć nawet do 2,5 cm na miesiąc. Mięśnie i więzadła nie wydłużają się w tak szybkim tempie jak kości. Nadmierne wygięcie części lędźwiowej kręgosłupa, może prowadzić do jego uszkodzeń, a związane jest to z szybszym wzrostem kości kręgosłupa niż mięśni.
Bolesność rzepki i efekcie zniszczenie jej chrząstki jest spowodowane wykonywaniem zbyt wielu ćwiczeń obejmujących zginanie kolan w czasie, gdy mięsień czworogłowy i ścięgna udowe są napięte poprzez gwałtowny wzrost kości udowych. Rozciąganie powinno koncentrować się na tych mięśniach, które są napinane w związku z gwałtownym wzrostem kości, w przeciwnym bowiem razie u dziecka mogą rozwinąć się wady postawy albo pojawią się urazy. W wieku szkolnym wszystkie kości, więzadła i mięśnie są osłabione i dlatego należy unikać przemęczania tułowia poprzez zbyt wiele powtórzeń skłonów i skrętów.
W drugim etapie adolescencji, po okresie gwałtownego wzrostu (13-15 lat u dziewczynek i 15-19 lat u chłopców), można znowu zintensyfikować trening gibkości i ćwiczyć rozciąganie specyficzne dla danej dyscypliny sportowej zbliżone jakością i ilością do ćwiczeń dla dorosłych.
Tekst w całości pochodzi z książki "Stretching, trening gibkości" Thomas Kurz.
OloKK
Ten Shzin
MarKosTSD
Jodan
Koks27
HoLm3s
