SFD.pl - Sportowe Forum Dyskusyjne

Badania

temat działu:

Doping

słowa kluczowe:

Ilość wyświetleń tematu: 13445

Nowy temat Wyślij odpowiedź
...
Napisał(a)
Zgłoś naruszenie
Znawca
Szacuny 44 Napisanych postów 2531 Wiek 35 lat Na forum 18 lat Przeczytanych tematów 15886
Z wiązku z tym co kiedyś mi wpadło do głowy https://www.sfd.pl/temat204463/ . Postanowiłem zrobić post z tłumaczeniami badan sterydów , hormonów i róznych leków stosowanych w dopingu na ludziach . A więc jak macie coś ciekawego po polsku na kompie , to wrzucajcie tutaj .
Ekspert SFD
Pochwały Postów 686 Wiek 32 Na forum 11 Płeć Mężczyzna Przeczytanych tematów 13120

PRZYSPIESZ SPALANIE TŁUSZCZU!

Nowa ulepszona formuła, zawierająca szereg specjalnie dobranych ekstraktów roślinnych, magnez oraz chrom oraz opatentowany związek CAPSIMAX®.

Sprawdź
...
Najnowsza odpowiedź. Aktualizacja:
Zgłoś naruszenie
Znawca
Szacuny 44 Napisanych postów 2531 Wiek 35 lat Na forum 18 lat Przeczytanych tematów 15886
Cukrzyca a beta-blokery

Przewlekła niewydolność serca (CHF) występuje dwukrotnie częściej u mężczyzn z cukrzycą i pięciokrotnie częściej u kobiet z cukrzycą niż u osób na cukrzycę nie chorujących. W 15 próbach klinicznych opublikowanych w ciągu ostatnich 15 lat, częstość występowania cukrzycy u osób z CHF mieściła się w zakresie 11%-35%.1 Podawanie β-blokerów należy do zaleceń klasy I we wszystkich wskazówkach poświęconych leczeniu CHF, mimo to lekarze nadal obawiają się stosować te leki u chorych z CHF i cukrzycą.

Pomimo prowadzenia wielu badań, wpływ β-blokerów na przemiany metaboliczne glukozy stanowi nadal przedmiot kontrowersji ze względu na różne działanie poszczególnych preparatów. Stymulacja β2 zwiększa glikogenolizę i glukoneogenezę w wątrobie, glikogenolizę w mięśniach oraz pobudza uwalnianie insuliny. W kilku badaniach wykazano, że selektywne i nieselektywne β-blokery zmniejszają wychwyt glukozy przez mięśnie szkieletowe, powodując łagodny wzrost poziomu glikemii i wyrównawczą hyperinsulinemię. Selektywne -blokery, takie jak atenolol lub metoprolol, mogą zmniejszyć wychwyt glukozy o około 25%. Zmniejszeniu wrażliwości na insulinę towarzyszy wzrost jej poziomu w surowicy. α-blokery mogą zwiększać wrażliwość na insulinę, zwłaszcza u osób z opornością na ten hormon

Tytoń i otyłość postarzają DNA
Paląc postarzamy nasze DNA - wynika z badań przeprowadzonych przez naukowców ze Szpitala św. Tomasza w Londynie. Naukowcy ze Szpitala św. Tomasza wyliczyli, że telomery w białej komórce krwi skracają się z szybkością 27 par zasad rocznie (pary zasad to podstawowe cegiełki z których składa się DNA). Ale kobieta paląca ma po 40 latach palenia telomery krótsze o dodatkowe 200 par zasad. Jeszcze krótsze (o nadprogramowe 240 par zasad) są telomery kobiet otyłych.

Badanie występowania w mózgu czynnika wzrostu MGF i jego potencjalnych właściwości neuroprotekcyjnych

Insuline-like growth factor-1 (IGF-1) jest polipeptydem zbliżonym strukturalnie do insuliny i należy do rodziny czynników wzrostowych. Wiele badań z zastosowaniem IGF-1 wskazuje na ochronną rolę tego białka w stosunku do ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Wydaje się, że IGF-1 jest istotny dla utrzymania homeostazy OUN. Badania ostatnich lat wskazują, że peptyd MGF będący alternatywnym produktem genu kodującego IGF-1 produkowany jest przez mięśnie po wysiłku oraz ma właściwości protekcyjne dla motoneuronów. Podanie plazmidowego wektora zawierającego cDNA dla MGF do mięśnia twarzowego zapobiegało neurodegeneracji nerwu twarzowego w wyniku jego uszkodzenia. Ochronne działanie MGF wydaje się większe w porównaniu z działaniem IGF-1. Nie jest znany mechanizm działania zarówno IGF-1 jak i MGF. Wydaje się, ze białkami wiążącymi te peptydy może być kinaza kreatyny jednak żadne szlaki przekazywania sygnału związane z tym białkiem nie zostały poznane. Istnieją doniesienia mówiące o działaniu anty-apoptotycznym IGF-1 poprzez swoisty receptor, co wiązane jest z aktywacją szlaku MAP kinaz i/lub PI3 kinazy i jej efektora kinazy AKT i dalej kinazy GSK3b.

Przyjęto hipotezę, że MGF wykaże dużą skuteczność w ochronie neuronów po krótkotrwałym niedokrwieniu mózgu gerbila. Celem podjętych badań jest 1) sprawdzenie czy w mózgu występuje ekspresja MGF oraz czy zmienia się ona po niedokrwieniu, 2) czy podanie MGF zmniejszy ilość umierających po niedokrwieniu neuronów oraz porównanie jego skuteczności z IGF-1, 3) jakie szlaki przekazywania sygnału biorą udział reakcji komórek na MGF.



Zmieniony przez - Krzabr w dniu 2006-01-20 02:35:01

Zmieniony przez - Krzabr w dniu 2006-07-28 00:46:05
...
Napisał(a)
Zgłoś naruszenie
Znawca
Szacuny 44 Napisanych postów 2531 Wiek 35 lat Na forum 18 lat Przeczytanych tematów 15886
Wprowadzenie: Wystąpienie cukrzycy typu 2 poprzedza stan upośledzonej tolerancji glukozy, który rozwija się na skutek zaburzonego działania i(lub) wydzielania insuliny. Uważa się, że tolerancja glukozy pozostaje dopóty prawidłowa, dopóki czynność wydzielnicza komórek beta trzustki jest w stanie skompensować oporność tkanek obwodowych na działanie insuliny. W stanie upośledzonej tolerancji glukozy wydzielanie insuliny nie jest wystarczające, czego konsekwencją może być hiperglikemia poposiłkowa. Zwiększone stężenie glukozy we krwi działa toksycznie, co sprzyja dalszemu upośledzaniu wydzielania i działania insuliny, i w konsekwencji nasila upośledzenie tolerancji glukozy oraz przyspiesza rozwój cukrzycy typu 2. Uważa się, że postępowanie zmniejszające oporność tkanek na insulinę oraz działające ochronnie na komórki beta może zapobiegać lub opóźniać rozwój cukrzycy typu 2. Akarboza hamuje aktywność alfa-glukozydazy w rąbku szczoteczkowym jelita cienkiego, dzięki czemu zmniejsza przede wszystkim hiperglikemię poposiłkową, ale może też korzystnie wpływać na glikemię na czczo i odsetek HbA1c. U osób z upośledzoną tolerancją glukozy opisywano zwiększenie wrażliwości na insulinę w wyniku leczenia akarbozą.

Pytanie kliniczne: Czy stosowanie akarbozy u osób z upośledzoną tolerancją glukozy zmniejsza ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2?

Metodyka: badanie z randomizacją przeprowadzone metodą podwójnie ślepej próby; analiza ITT

Lokalizacja: ośrodki w Kanadzie, Izraelu i Europie

Dobór pacjentów: Do badania kwalifikowano osoby w wieku 40-70 lat, ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) 25-40 kg/m2, w większości krewnych pierwszego stopnia chorych na cukrzycę, u których rozpoznano upośledzoną tolerancję glukozy na podstawie doustnego testu tolerancji glukozy (OGTT) - stężenie glukozy w osoczu na czczo wynosiło 5,6-7,7 mmol/l, a w 2 godziny po spożyciu 75 g glukozy - 7,8-11,0 mmol/l.

Opis interwencji: Osoby przydzielano losowo do 2 grup, w których przez 3 lata otrzymywały odpowiednio:

akarbozę, początkowo w dawce 50 mg 1 x dz., stopniowo zwiększanej do 100 mg 3 x dz. lub maksymalnej tolerowanej;
placebo.

Dodatkowo u wszystkich osób podejmowano działania mające na celu zmniejszenie czynników ryzyka cukrzycy związanych ze stylem życia. Przed randomizacją, a następnie raz w roku wszystkie osoby brały udział w spotkaniach z dietetykiem. Osoby z nadwagą i otyłością zachęcano do odchudzenia oraz zwiększenia aktywności fizycznej. Co 3 miesiące kontrolowano glikemię na czczo, co 6 miesięcy przeprowadzano badanie lekarskie, a raz w roku oraz po stwierdzeniu glikemii na czczo >=7 mmol/l podczas badania kontrolnego - wykonywano OGTT. U osób, które wcześniej przerwały przyjmowanie leku lub placebo, OGTT wykonywano po 3 latach od randomizacji.
Punkty końcowe: rozpoznanie cukrzycy typu 2 zdefiniowanej jako stężenie glukozy >=11,1 mmol/l w 2 godziny od spożycia 75 g glukozy

Wyniki: Do badania zakwalifikowano 1368 osób: 682 otrzymywały akarbozę, a 686 - placebo. Wyjściowo badane grupy nie różniły się znamiennie pod względem cech demograficznych (śr. wiek 54,4 roku, mężczyźni 49%) i klinicznych (BMI 31,0 kg/m2; glikemia na czczo 6,2 mmol/l, glikemia po 2 h w OGTT 9,3 mmol/l, stężenie cholesterolu całkowitego w surowicy 5,7 mmol/l, stężenie LDL-C 3,6 mmol/l, stężenie HDL-C 1,2 mmol/l, stężenie triglicerydów 2,1 mmol/l, nadciśnienie tętnicze 46%); (podane liczby stanowią przybliżone średnie dla obu grup). Średnia przyjmowana dawka akarbozy wynosiła 194 mg/d. Średni czas obserwacji wyniósł 3,3 ±1,2 roku.

W grupie leczonej akarbozą w porównaniu z grupą placebo w ciągu całego okresu obserwacji ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2 było mniejsze (32 vs 42%; HR: 0,75, 95% CI: 0,63-0,90; RRR: 20%, 95% CI: 8-31%; NNT: 12, 95% CI: 8-31). Ten korzystny efekt zaznaczył się już w 1. roku trwania badania. Zmniejszenie ryzyka wystąpienia cukrzycy pod wpływem stosowania akarbozy obserwowano również po uwzględnieniu zmiany masy ciała w czasie leczenia (w grupie przyjmującej akarbozę średnia masa ciała zmniejszyła się o 0,2 kg, a w grupie placebo wzrosła o 0,3 kg). W grupie przyjmującej akarbozę częściej dochodziło do przywrócenia prawidłowej tolerancji glukozy (35 vs 31%).

Akarbozę przestało przyjmować 31% leczonych, a w grupie placebo odsetek ten wyniósł 19; 48% z tych osób przestało przyjmować akarbozę (lub placebo) w 1. roku trwania badania. Najczęstszą przyczyną rezygnacji z leczenia były objawy niepożądane ze strony przewodu pokarmowego (wzdęcia, biegunka, ból brzucha).

Wnioski: Stosowanie akarbozy u osób z upośledzoną tolerancją glukozy wiązało się ze zmniejszeniem ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2. W trakcie leczenia akarbozą dochodziło również częściej do przywrócenia prawidłowej tolerancji glukozy. Według autorów skuteczność akarbozy w zapobieganiu cukrzycy typu 2 była podobna do skuteczności metforminy i modyfikacji stylu życia ocenianych w badaniu DPP (p. Zapobieganie rozwojowi cukrzycy typu 2 poprzez zmiany stylu życia lub stosowanie metforminy - badanie Diabetes Prevention Program).
...
Napisał(a)
Zgłoś naruszenie
Ekspert
Szacuny 183 Napisanych postów 12431 Wiek 38 lat Na forum 21 lat Przeczytanych tematów 185431
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?CMD=search&DB=pubmed

i wpisz
-anabolic AAS and exercise
-anabolic steroids
-effects of anabolic steroids

milych wakacji ze slownikiem...
...
Napisał(a)
Zgłoś naruszenie
Znawca
Szacuny 44 Napisanych postów 2531 Wiek 35 lat Na forum 18 lat Przeczytanych tematów 15886
Testosteron może pomóc osobom po udarze


Ze wstępnych badań wynika, że hormonalna terapia zastępcza testosteronem może pomagać w powrocie do zdrowia osobom po udarze.

Naukowcy odkryli korzystny wpływ testosteronu w czasie badań prowadzonych na kastrowanych szczurach, które przeszły udar. W trakcie badań połowa zwierząt otrzymywała testosteron a druga część placebo. Szczury znajdujące się w pierwszej grupie wykazywały znaczące postępy w ubytkach neurologicznych.

Zwykle testosteron- męski hormon płciowy, jest przepisywany mężczyznom z niskim poziomem tego hormonu. Do objawów niskiego poziomu testosteronu zalicza się osłabiony popęd płciowy, małą siłę mięśni, depresję i problemy poznawcze. Naukowcy zauważyli, że te objawy są identyczne, jak w przypadku wielu osób po udarze.

Udar jednak jest dużym wyzwaniem a dotychczasowe badania są jeszcze zbyt skąpe. Grupa naukowców chce jak najszybciej rozpocząć badania na ludziach. Pragną znaleźć nowsze, lepsze techniki m.in. farmakologiczne, które poprawią stan pacjentów po przebytej chorobie.

zródło mediweb.pl
...
Napisał(a)
Zgłoś naruszenie
Znawca
Szacuny 44 Napisanych postów 2531 Wiek 35 lat Na forum 18 lat Przeczytanych tematów 15886
Estrogeny w małej dawce stosowane w okresie przedpokwitaniowym u dziewczynek z zespołem Turnera nie zwiększały skuteczności leczenia hormonem wzrostu

Wprowadzenie: Niski wzrost jest jednym z charakterystycznych objawów zespołu Turnera. Nieliczne badania wykazały, że leczenie rekombinowanym hormonem wzrostu (GH) poprawia ostateczny wzrost tych dziewczynek, nie wiadomo jednak, czy dodatkowe podawanie estrogenów w niewielkich dawkach w okresie poprzedzającym pokwitanie może zwiększyć skuteczność GH.

Metodyka: wieloośrodkowe badanie z randomizacją przeprowadzone metodą otwartej próby

Badani: 58 dziewczynek z zespołem Turnera (wiek śr. 9,1 lat; przewidywany wzrost ostateczny - śr. 142,2 cm).

Interwencja: Dziewczynki losowo zakwalifikowano do jednej z 3 grup, w których stosowano: (1) etynyloestradiol (50-75 ng/kg mc./dobę), a po roku dodatkowo GH (n = 13); (2) GH (28 IU/m2 pow. ciała/tydzień), a substytucyjne dawki estrogenów dopiero od 12. rż. (n = 22); (3) GH i etynyloestradiol (n = 23). Leczenie GH przerywano, gdy dziecko osiągało niemal ostateczny wzrost (tzn. tempo wzrastania zmniejszało się do <1 cm/rok).

Wyniki: Badanie ukończyło 49 (84%) dziewczynek, które w wieku śr. 16,5 lat osiągnęły niemal końcowy wzrost, wynoszący w zależności od sposobu leczenia odpowiednio: 145,5 +/- 4,6 cm, 146,2 +/- 5,3 cm i 148,2 +/- 4,6 cm (p >0,05). W każdej grupie była to wartość większa od przewidywanej o odpowiednio: 3,2 +/- 3,8 cm, 4,9 +/- 4,9 cm i 4,7 +/- 4,2 cm (p >0,05). Wzrost większy o co najmniej 7,5 cm od przewidywanego uzyskano u 12 (25%) z 49 dziewcząt - wszystkie zaczęto leczyć przed 13. rż., a GH podawano co najmniej 4 lata. Przez pierwszy rok tempo wzrastania dziewcząt leczonych samym etynyloestradiolem było znamiennie mniejsze niż w pozostałych grupach.

Wnioski: Leczenie dziewcząt z zespołem Turnera rekombinowanym hormonem wzrostu umożliwiło im osiągnięcie większego wzrostu końcowego, a dodatkowe stosowanie etynyloestradiolu w małej dawce przed okresem pokwitania nie zwiększało skuteczności hormonu wzrostu.


Skuteczność analogu insuliny lispro (Humalogu) podawanego po posiłku u małych dzieci chorych na cukrzycę typu 1.

Streszczenie: Cukrzyca typu 1. u małych dzieci stwarza rodzicom duże trudności w prawidłowym żywieniu i dawkowaniu insuliny. Nierzadko się bowiem zdarza, że dziecko po otrzymaniu iniekcji insuliny odmawia spożycia posiłku, co może doprowadzić do ciężkiej hipoglikemii. Efekt krótko działającej insuliny ludzkiej zaczyna być zauważalny po 30-180 minut, dlatego należy ją wstrzyknąć co najmniej pół godziny przed posiłkiem. Jeśli poda się ją po jedzeniu, to dochodzi do znacznej poposiłkowej hiperglikemii, zanim lek zacznie działać. Wprowadzony ostatnio do praktyki klinicznej analog insuliny - lispro (Humalog) działa już po 10-15 min, a szczyt działania występuje po 30-90 min od wstrzyknięcia (analog ten różni się od insuliny ludzkiej wzajemną zamianą pozycji dwóch aminokwasów w C-końcowej części łańcucha b, tj. proliny [B28] i lizyny [B29], dzięki czemu znacznie szybciej dochodzi do dysocjacji heksamerów insuliny - przyp. red.). Dotychczas nie opublikowano wyników badań skuteczności lispro u dzieci chorych na cukrzycę typu 1. Lek ten byłby niezwykle przydatny u małych dzieci, gdyż można podawać go po posiłku, co umożliwia dobranie dawki w zależności od liczby przyjętych kalorii.
Autorzy przedstawianego badania postanowili sprawdzić skuteczność insuliny lispro wstrzykiwanej po posiłku u dzieci w wieku przedszkolnym, chorych na cukrzycę typu 1.
W badaniu wzięło udział 10 dzieci w wieku 22-58 miesięcy (śr. 44 miesiące), w tym 7 dziewczynek i 3 chłopców. Dzieci te chorowały na cukrzycę 5-35 miesięcy (śr. 20 miesięcy). U 5 (grupa A) w ciągu dwóch kolejnych dni badania porównywano stężenie glukozy we krwi po posiłku: w pierwszym dniu po podaniu standardowej insuliny ludzkiej przed jedzeniem, a w drugim - po wstrzyknięciu lispro (Humalogu) zaraz po identycznym posiłku zawierającym 50 g węglowodanów (czas spożywania posiłku wynosił 15-20 min). U pozostałych 5 dzieci (grupa B) porównywano poposiłkową glikemię po podaniu lispro bezpośrednio przed jedzeniem (dzień 1.) lub dnia zaraz po posiłku (dzień 2.). W czasie badania u żadnego dziecka nie zmieniano dawki insuliny długo działającej. Stężenie glukozy oznaczano na czczo oraz po 1, 2 i 4 godzinach po posiłku we krwi z nakłucia opuszki palca.
Stwierdzono, że glukemia przed podaniem konwencjonalnej insuliny i lispro była podobna i mieściła się w przedziale 2,7-16,2 mmol/l. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic glikemii na czczo między grupą A i B. U dzieci w grupie A wstrzyknięcie analogu insuliny prowadziło do znamiennie mniejszego przyrostu stężenia glukozy we krwi w 2 godziny po posiłku niż podanie standardowej insuliny ludzkiej (6,2 vs. 13,0 mmo/l, p = 0,04). Porównując profil glikemii po wstrzyknięciu lispro przed posiłkiem oraz po (grupa B), wykazano, że średnie zmiany stężenia glukozy w stosunku do wartości na czczo oceniane 1, 2 i 4 godz. po jedzeniu, nie różniły się istotnie statystycznie bez względu na to, kiedy wstrzyknięto analog insuliny.
Na podstawie uzyskanych wyników autorzy wyciągnęli wniosek, że wstrzyknięcie lispro (Humalogu) po posiłku zapewnia lepszą kontrolę glikemii u małych dzieci chorych na cukrzycę typu 1. niż stosowanie standardowej insuliny ludzkiej przed posiłkiem. Postępowanie takie jest poza tym bezpieczniejsze, gdyż umożliwia dobranie dawki leku w zależności od wielkości posiłku.

Opracowała dr med. Anetta Undas

Komentarz: Lispro jest analogiem ludzkiej insuliny odznaczającym się bardziej fizjologiczną dynamiką działania niż insulina krótko działająca (szybki początek - kilkanaście minut po wstrzyknięciu, szczytowe działanie już w pierwszej godzinie i koniec działania po upływie 4 godzin). Te właściwości sprawiają, że lispro znalazła szerokie zastosowanie w leczeniu chorych na cukrzycę.
Autorzy artykułu stosowali lispro (Humalog) u dzieci najmłodszych, u których leczenie cukrzycy napotyka szczególne trudności. Jedną z przyczyn wyjątkowej chwiejności i niepowodzeń terapeutycznych bywa niemożność realizowania programu żywienia i stosowania adekwatnych do posiłku dawek insuliny krótko działającej. U dzieci, których apetyt jest bardzo zmienny, mogą się zdarzyć następujące sytuacje: 1) dziecko zjada zbyt mało lub za dużo, 2) całkowicie odmawia spożycia posiłku lub 3) chce zjeść inne produkty niż przygotowane.
W tych warunkach dawka insuliny krótko działającej wstrzyknięta przed posiłkiem może okazać się nieodpowiednia. Bezpieczniejsze wydaje się podanie insuliny po posiłku, ale dynamika działania insulin krótko działających sprawia, że wskutek opóźnienia dochodzi do znacznych hiperglikemii poposiłkowych. Dawki insuliny są w związku z tym często zawyżane i powstaje zagrożenie wystąpieniem hipoglikemii w późniejszym okresie.
Z komentowanego badania wynika, że Humalog stosowany u małych dzieci przed posiłkiem lub po posiłku skutecznie zmniejsza hiperglikemię poposiłkową i pozwala uzyskać lepszą kontrolę glikemii. Należy dodać, że zmiana insuliny krótko działającej na Humalog może również umożliwić zmniejszenie dawki, a tym samym zmniejszyć zagrożenie hipoglikemią.
Tak więc w pewnych przypadkach zastosowania Humalogu u małego dziecka może pomóc w uzyskaniu lepszej kontroli glikemii. Należy jednak zaznaczyć, że wymogi leczenia cukrzycy u małych dzieci są bardzo zróżnicowane i metoda leczenia, podobnie jak i rodzaj insuliny, muszą być starannie i indywidualnie dobrane do potrzeb leczonego dziecka.
...
Napisał(a)
Zgłoś naruszenie
Znawca
Szacuny 44 Napisanych postów 2531 Wiek 35 lat Na forum 18 lat Przeczytanych tematów 15886
ZESPÓŁ CUSHINGA
ENDOGENNY i JATROGENNY

dr hab. n. med. Danuta Chlebna - Sokół
STRESZCZENIE
Osteoporoza posteroidowa u dzieci i młodzieży może występować zarówno przy endogennym nadmiarze tych hormonów (choroba Cushinga, zespół Cushinga) jak też przy ich długotrwałym stosowaniu terapeutycznym (jatrogenna). Mechanizm powstawania osteoporozy jest bardzo złożony i wielokierunkowy. W wieku rozwojowym dominuje ostatecznie hamowanie procesu tworzenia kości nad pobudzaniem resorpcji. Zmiany mogą być odwracalne, chociaż proces odnowy jest bardzo długi, a szereg autorów podkreśla, że przebycie (całkowite wyleczenie) OP posteroidowej stanowi duże ryzyko jej wystąpienia w późniejszym okresie życia. W ostatnich latach pojawiły się dowody na obniżenie masy kostnej na skutek stosowania terapeutycznego GCS wziewnych.Osteoporoza może stać się bardzo poważnym powikłaniem astmy, a więc nie należy przekraczać bezpiecznych dawek tych leków oraz włączyć postępowanie zapobiegawcze.

OBRAZ KLINICZNY
Zespół Cushinga (ZC) występuje u dzieci w około 10 % wszystkich przypadków. Najczęściej jest spowodowany przez produkujące ACTH gruczolaki przysadki (choroba Cushinga), inną przyczyną tego zespołu są zróżnicowane histologicznie guzy kory nadnerczy. Charakterystyczny obraz kliniczny pacjenta zależy od nadmiernego stężenia kortyzolu we krwi wydzielanego w następstwie nadczynności kory nadnerczy. Dzieci z ZC cechują się uogólnioną otyłością, okrągłą, zaczerwienioną twarzą, wybitnym odtłuszczeniem karku i tułowia, opóźnionym wzrastaniem (niskorosłość), nadciśnieniem oraz często objawami maskulinizacji takimi jak: nadmierne owłosienie twarzy i tułowia, niski głos. Ponadto opóźniony jest rozwój płciowy, zwiększa się podatność na zakażenia, wystepują bóle głowy, osłabienie napłęcia mięśniowego, trądzik i rozstępy na skórze [1].

Upośledzenie wzrastania i dojrzewania prowadzi do obniżenia ostatecznej wysokości ciała [2,3,4].Szczególnym objawem Z.C. jest obniżenie masy kostnej, prowadzące do osteoporozy [3,4,5]. Dotyczy ona przede wszystkim kości gąbczastej, stąd najbardziej widoczna jest w obrębie kręgosłupa; złamania jednak mogą występować zarówno w kręgach jak też w kości udowej i żebrach, co objawia się silnym bólem [5]. Podstawowe wskaźniki biochemiczne metabolizmu kostnego sa często prawidłowe np. prawidłowe stężenie wapnia i fosforu w surowicy, normalna alkaline phosphate i metabolity witaminy D, nieznaczny tylko wzrost PTH [3,6], ale wyraźna hiperkalciuria [3,6].
Wpływ endogennych glikokortykosteroidów (GCS) na organizm dziecka został bardzo interesująco zademonstrowany przez G.M. Leonga et al. w opisie dwóch sióstr bliźniaczek, z których jedna zachorowała na Cushing'a disease [3].

PATOGENEZA OSTEOPOROZY W ZESPOLE CUSHINGA
Glikokortykosteroidy mają wielokierunkowe oddziaływanie na kościec. lch nadmiar hamuje wchłanianie wapnia w przewodzie pokarmowym poprzez blokowanie miejsc receptorowych dla 1,25 (0H)2 D w komórkach nabłonka (zmniejszają też syntezę tego metabolitu w nerkach), jak również hamują zwrotne wchłanianie wapnia w nerkach (7,8,9), co prowadzi czesto do hiperkalciurii i dalej kamicy nerkowej [3,6]. Udowodniono również, że GCS bezpośrednio hamują proliferację i czynność osteoblastów, tworzenie kości, a więc także syntezę kolagenu i białek niekolagenowych [9, 10]. Szczególnym potwierdzeniem tego jest zwiększenie procesów tworzenia i resorpcji, ale z przewagą tworzenia i wyraźnym przyrostem masy kości u pacjentów z ZC, po ich leczeniu operacyjnym [11]. Dodatkowy wpływ na tworzenie kości i jej wzrastanie na długość wiąże się z hamowaniem wydzielania hormonu wzrostu jak też bezpośrednim wpływem kortyzolu na płytkę wzrostową [12,13,14,15], GCS aktywują także resorpcję kości, ale to ich działanie wydaje się być słabszym (aniżeli hamowanie tworzenia) mechanizmem osteoporozy; przede wszystkim powodują wzrost wydzielania PTH, do czego prowadzi hipokalcemia, ale także bezpośrednio oddziaływują na osteoklasta [3].

Jednakże fakt, że w badaniach dzieci z czynnym ZC markery resorpcji, takie jak np. pirydynolina czy dezoksypirydynolina są w normie a wzrastają po leczeniu (3) potwierdza dominującą rolę w patogenezie osteoporozy posteroidowej, upośledzenia czynności tworzenia kości.
Ostatnio pojawiły się także sugestie, że u pacjentów leczonych GCS obniżone jest wydzielanie kalcytoniny, co należałoby także uwzględnić w patogenezie osteoporozy. Zasadniczą cechą morfologiczną odróżniającą OP posteroidową od OP inwolucyjnej, okołomenopauzalnej jest mniejsza (w tej pierwszej) utrata liczby beleczek na rzecz zmniejszenia ich grubości [16]. Ten rodzaj zmian w kości sprzyja odwracalności zaburzeń np. po usunięciu przyczyny hiperkortyzolemii.

Takie spostrzeżenia są prezentowane przez niektórych badaczy [3,8,11], aczkolwiek do całkowitego ustąpienia zmian morfologicznych OP dochodzić może po wielu latach leczenia i prawidłowych warunków w zakresie metabolizmu kostnego. Jedynym trwałym następstwem przebytego endogennego zespołu Cushinga jest niska ostateczna wysokość ciała [2,3,4], chociaż niektórzy autorzy uważają, że wpływ nadmiaru GCS na kościec zawsze zostawia w niej trwały ślad i że te dzieci sa grupą ryzyka OP w przyszłości [3]. Odwracalność zmian w kośćcu w przypadku OP posteroidowej trwa zawsze dłużej aniżeli ustąpienie innych zaburzeń. Opisane wyżej działania glikokortykosteroidów prowadzą do osteoporozy zarówno przy ich endogennym nadmiarze (Cushing's disease, Cushing's syndrome) jak też przy nadmiarze spowodowanym przewlekłym stosowaniem ich jako leków - wpływ jatrogenny.

OSTEOPOROZA POSTEROIDOWA
Dzieci leczone GCS nie mają tak intensywnych zmian w wyglądzie jak te z ZC, natomiast w obrazie klinicznym przebiegu osteoporozy jatrogennej nie ma żadnych różnic w porównaniu do tej na podłożu endogennym. Można jednak stwierdzić, że OP w Zespole Cushinga jest zawsze poważna i stanowi większe zagrożenie dla dzieci aniżeli dla dorosłych [7]. Osteoporoza jatrogenna zależy od dawki leków, czestotliwości dawek, czasu stosowania i rodzaju preparatów [7,9]. Za stosunkowo bezpieczną nawet do przewlekłego stosowania (powyżej 6 miesięcy w sposób ciągły) uznano ilość nieprzekraczającą 7,5 mg prednisonu dziennie [9]. Jednakże bardzo często dawka ta jest przekraczana, co wynika z wysokiej skuteczności tych leków i ich szerokiego zastosowania w pediatrii.

Kortykosteroidy są stosowane z dobrym, czasem niezastąpionym, efektem w chorobach autoimmunoagresyjnych, układowych zapalnych chorobach tkanki łącznej i nowotworowych, a także w leczeniu astmy [7,18,19]. Szczególne znaczenie mają w chorobach nadnerczy - do leczenia substytucyjnego [20], a nawet u kobiet w ciąży zagrożonej przedwczesnym porodem, dla zapobiegania RDS u noworodka [21].

W leczeniu substytucyjnym wrodzonego przerostu nadnerczy dawki kortyzolu są z reguły od 10 do 15 mg/m2/dzień, a terapia wieloletnia. Często występuje opóźnienie dojrzewania kośćca i zahamowanie wzrastania, które może ustapić po zaprzestaniu leczenia, jednakże późny efekt w postaci osteoporozy czy niższej ostatecznej wysokości ciała nie jest wykluczony [20]. Ponieważ nie można w wielu stanach chorobowych zrezygnować z leczenia GCS, a ich objawy niepożądane, zwłaszcza niekorzystne dla dzieci są nie do uniknięcia - poszukuje się różnych modyfikacji leczenia. Próbowano podawać te leki co drugi lub trzeci dzień, co nie miało wpływu na zmniejszenie utraty masy kostnej [9, 16]. Pewne nadzieje na mniejsze działanie niekorzystne na kość wiąże się z okresowym podawaniem wysokich dawek GCS oraz z wprowadzeniem innych preparatów np. deflazacortu [22]. Najcięższy przebieg osteoporozy posteroidowej obserwuje się u dzieci, u których steroidoterapia nakłada się na inne przyczyny osteoporozy, jak mediatory stanu zapalnego i przewlekłe unieruchomienie [23,24]. Konieczność wdrożenia kortykosteroidoterapii w wieku rozwojowym stanowi zawsze bardzo poważne zagrożenie dla wzrastania i rozwoju kośćca. Stanowi też jednocześnie bezwzględne wskazanie do zastosowania profilaktyki osteoporozy u tych pacjentów [25]. Należy suplementować wapń do 1200 - 1500 mg/dziennie (w zależności od wieku) i witaminę D od 500 do 1000 IU (w zależności od pory roku) [9], poza tym muszą być eliminowane wszystkie znane czynniki ryzyka osteoporozy [25].

KORTYKOSTEROIDY WZIEWNE
Stosowanie kortykosteroidów wziewnych (inhaled corticosteroid [ICS]) stało się bardzo powszechne w związku z ich dużą skutecznością w astmie oskrzelowej [19, 26]. Jednakże podstawowy warunek dobrego efektu to leczenie ciągłe i przewlekłe. Wziewne stosowanie tych leków zmniejsza ryzyko występowania osteoporozy, nie likwidując go jednak, choćby dlatego, że około 15 % inhalowanego leku wchłania się z przewodu pokarmowego [16,20].
W ostatnich latach wykazano, że GCS wziewne stosowane długoczasowo powodują utratę masy kostnej [27,28,29]. Trwają poszukiwania bezpiecznej dla kośćca dawki; ustalono, że bezpieczna dawka dzienna nie powinna przekraczać u dziecka 800 mikrog w przeliczeniu na budesonid [27,30,31].

Badania prowadzone na szeroką skalę dotyczące metabolizmu kostnego i innych objawów niepożądanych GCS wykazały, że kortykosteroidy wziewne powodują obniżenie gęstości mineralnej kości u pacjentów z astmą [27,31,32].
Monitorowanie procesów wzrastania pozwoliło zauważyć hamujący wpływ przewlekłej ICS - terapii na wzrastanie [28,33], ale nie ma dowodów na niższą u tych chorych ostateczną wysokość ciała. Porównanie skutków GCS stosowanych doustnie i inhalacyjnie wskazuje na obecność podobnych, aczkolwiek słabiej wyrażonych przy ICS - wziewnych, objawów niepożądanych [19,28].

Podobnie w obydwu rodzajach terapii wykazano znaczące obniżenie masy kostnej. Niektórzy autorzy podkreślają, że należy obniżyć dawkę bezpieczną wziewnych kortykosteroidów do 400 mikrog/dziennie u dzieci, a u dorosłych: 800 - 1000 mikrog - w przeliczeniu na beclomethason lub budesonid [19,29]. Przy przekraczaniu powyższych dawek i stosowaniu ich dłużej aniżeli 3 miesiące konieczne jest wdrożenie profilaktyki osteoporozy, niezależnie od wieku [29].

LECZENIE OSTEOPOROZY POSTEROIDOWEJ
Lekami pierwszego rzutu, stosowanymi także przy profilaktyce OP w czasie kortykosteroidoterapii, są preparaty:

Wapnia i witaminy D. Leczenie wapniem i dietą bogatowapniową powinno dostarczać 1500 mg Ca/dziennie, a witaminy D około 1200 - 1500 j.m/dziennie w wieku rozwojowym. Są drobne różnice związane z wiekiem. Regularna suplementacja w/w lekami oraz w razie potrzeby preparatami magnezu i witaminą C daje dobre efekty, wymierne densytometrycznie i biochemicznie - po 6 miesiącach.
Kalcytonina coraz częściej jest włączana do leczenia osteoporozy posteroidowej u dzieci Bezwzględnym wskazaniem są tu złamania kręgów czy innych odcinków kośćca (przynasady) lub nawet podejrzenie złamania, które nie może być udowodnione badaniem rtg, ale sugeruje to ból np. pleców, śródstopia.
My stosowaliśmy kalcytoninę u 2 dzieci z astmą, w wieku 14 i 17 lat u których OP miała etiologię steroidową. Otrzymywały one Miacalcic podskórnie (przez 1,5 miesiąca - 3x w tygodniu po 100 IU) i następnie przez dalsze 1,5 miesiąca donosowo, codziennie po 200 IU. Po 3 miesiącach przerwy kurację powtórzyliśmy (jw).
W obydwu przypadkach były bardzo dobre efekty ustąpienia bólów, (u 1 - szybkie gojenie złamania) poprawa w zakresie BMD dla L - L4 o 1,0 (i 1,2) SD (Zscore), normalizacja kalciurii i hydroksyprolinurii [34]. Dobre, ale zróżnicowane efekty osiągnęliśmy także u dzieci z młodzieńczym przewlekłym zapaleniem stawów, u 8 z nich OP miała niewątpliwie związek ze stosowanymi doustnie GCS. Sposób, leczenia jak wyżej opisany [34]. Kalcytoninę u dzieci powinno się stosować krótko: przez 3 miesiące i 3 miesiące przerwy, można zastosować maksymalnie 3 cykle, czyli leczenie przez 1,5 roku.

Obecnie czynione sa próby leczenia również posteroidowej osteoporozy - Bisfosfonianami.
W leczeniu osteoporozy w wieku rozwojowym polecane jest zawsze działanie kinezyterapeutyczne, często fizykoterapeutyczne i likwidacja bólu.
...
Napisał(a)
Usunięty przez Kazam za pkt 1 regulaminu
Znawca
Szacuny 42 Napisanych postów 3307 Wiek 36 lat Na forum 22 lat Przeczytanych tematów 37391

OFF... :(
**EKSPERT** W DZIALE DOPING

...
Napisał(a)
Usunięty przez Kazam za pkt 1 regulaminu
Początkujący
Szacuny 3 Napisanych postów 475 Na forum 18 lat Przeczytanych tematów 2133

-[][][]-------------[][][]-

...
Napisał(a)
Usunięty przez Kazam za pkt 1 regulaminu
Początkujący
Szacuny 3 Napisanych postów 275 Na forum 18 lat Przeczytanych tematów 1753
...
Napisał(a)
Usunięty przez Kazam za pkt 1 regulaminu
Początkujący
Szacuny 8 Napisanych postów 1574 Na forum 19 lat Przeczytanych tematów 23855

No steroids...

...
Napisał(a)
Usunięty przez Kazam za pkt 1 regulaminu
flex1976 Trener Personalny Moderator
Ekspert
Szacuny 9032 Napisanych postów 82679 Wiek 48 lat Na forum 18 lat Przeczytanych tematów 699312
Nowy temat Wyślij odpowiedź
Poprzedni temat

ANAPOLON JESZCZE RAZ

Następny temat

RECEIPE FOR LITTLE MONSTERS

Wiecej